Mój Zillertal na ziemi

Harakiri odkąd pamiętam zawsze była oblodzona lub lód przykryty śniegiem. Trasa rzeczywiście ekstremalna, wielu w tym ja przy pierwszej próbie okiełznania zostało sponiewieranych i nauczonych pokory ,za drugim i kolejnymi razami już było lepiej... . Na Youtube jest wiele filmików , na których ta górka rozbierała z odzieży odważnych i "wypluwała" na samym dole . Z wielką przyjemnością oglądam fotki z Areny , z ulubioną "18" na czele

Rafi70 napisał(a):Harakiri odkąd pamiętam zawsze była oblodzona lub lód przykryty śniegiem. Trasa rzeczywiście ekstremalna, wielu w tym ja przy pierwszej próbie okiełznania zostało sponiewieranych i nauczonych pokory ,za drugim i kolejnymi razami już było lepiej... . Na Youtube jest wiele filmików , na których ta górka rozbierała z odzieży odważnych i "wypluwała" na samym dole .

Jest tego dużo, np. taka kompilacja niefortunnych zjazdów:


Mnie się bardzo podoba reklama Harakiri :


Jeszcze kiedyś zrobimy Harakiri w lepszym stylu Za drugim razem na Penken zaliczyliśmy rano, póki jeszcze był sztruksik, Devil's Run (drugą legendarną czarną trasę w ośrodku) wraz ze ścianką zwaną "Harakiri test" Było ostro!

Rafi70 napisał(a):Z wielką przyjemnością oglądam fotki z Areny , z ulubioną "18" na czele

Arena w tym roku bardzo przypadła mi do gustu, a poranne zjazdy "18" to była czysta przyjemność

My na Penken też mieliśmy bardzo słabą pogodę - tak że zjeżdżając do kolejki się zgubiliśmy i zjechaliśmy kompletnie nie tam gdzie chcieliśmy. Potem musieliśmy nieźle gonić żeby zdążyć na ostatni wagonik.

I na Harakiri małż dał mi bana - powiedział, że nie chce zostać wdowcem z dzieckiem. Ale jeszcze tam wrócę przy lepszych warunkach .

Aglaia napisał(a):My na Penken też mieliśmy bardzo słabą pogodę - tak że zjeżdżając do kolejki się zgubiliśmy i zjechaliśmy kompletnie nie tam gdzie chcieliśmy. Potem musieliśmy nieźle gonić żeby zdążyć na ostatni wagonik.

We mgle bardzo łatwo można się pogubić...


12 lutego (wtorek): Zillertal Arena: Gerlos - Königsleiten - Hochkrimml

Dzisiaj drugi dzień słabej pogody, na szczęście ostatni

Śniegu dosypało, a gór nie widać. Przed domem:



Droga biała, ale dajemy radę bez zakładania łańcuchów:



Jedziemy do Gerlos, czeka nas ponad 30 minut podjazdu w stronę przełęczy Gerlospass. Prawdziwa zima:




Wezbrane wody potoku zwanego po prostu Gerlosbach:



Niedawno odkryłam, że niemieckie słowo Bach oznacza strumień (w górach - potok) Jan Sebastian Strumień

Instruktorzy idą do pracy:



A nad wszystkim czuwa Słoń :



Dojeżdżamy na parking:



i wciągamy się gondolką Isskogelbahn:



Jeszcze raz wkleję mapkę całej Areny:



Dziś będziemy jeździć w częściach Gerlos, Königsleiten i Hochkrimml.

Przy górnej stacji gondolki:



Słoniowi zasypało buty narciarskie

Przeprawiamy się w stronę Königsleiten. Nasza ulubiona trasa 38a w idealnym stanie:



Tym razem nie rozumiem tych, którzy jeżdżą off-piste, skoro obok taki piękny sztruksik:



Trzy razy zjeżdżamy 38-ką, aż do kanapy robi się kolejka

Chcemy jechać dalej, ale połączenie do Königsleiten (gondolka Falschbach) nie działa Chyba z powodu mgły... Coś mi się wydaje, że na Arenie wyłączają wyciągi pod byle pretekstem Facet z obsługi mówi, że za godzinę powinna działać. OK, wrócimy tu...

A póki co, wracamy znów na stoki Gerlos. Kusi mnie slalom z pomiarem czasu. Niestety, trasa slalomu jest nieprzygotowana, o czym boleśnie się przekonuję, chcąc ją pokonać jak najszybciej. Ambicję jak najszybszego zjazdu przypłacam glebą i duuużym siniakiem



Zjeżdżamy na sam dół, do gondolki, którą startowaliśmy. Bardzo fajna trasa! Z wyświetlanych przy mapie informacji wynika, że gondolka Falschbach już otwarta, więc jedziemy do Königsleiten. A tam szerokie trasy:



i nowiutka kanapa z heizungiem i skórzanymi siedzeniami:



Kręcimy się przy niej jakiś czas. Śnieg jest tu bardzo fajny, a widoczność stosunkowo niezła:



Poza tą kanapą w ośrodku są same gondolki. Trochę denerwujące jest ciągłe odpinanie nart, choć w taką pogodę jak dziś, jazda gondolą ma swoje zalety

Po jakimś czasie zjeżdżamy do ostatniej części ośrodka - Hochkrimml czy też Plattenkogel. Są tu cztery kanapy, z czego jedna nie chodzi Musimy więc trochę pokombinować i wykorzystać do przeprawy orczyk, a potem posuwać i poodpychać się kijkami.



Generalnie ta część ośrodka jest bardziej nastawiona na początkujących i rodziny z dziećmi - przeważają niebieskie trasy. Szybko zjeżdżamy je wszystkie i wstępujemy na małe co nieco do samoobsługowej restauracji.

A tu już powrót do Königsleiten:



Photopoint ze słoniem chwilowo zajęty:



Można sobie za to zrobić zdjęcie z BMW :



Gondolka z pomarańczowymi szybami:



Po 15:00 kończymy nartowanie zjazdem czerwoną "31" do dolnej stacji Isskogelbahn:




Skiline pokazuje 65 km, tak jak w niedzielę

Tradycyjna herbatka z termosu i baton w bagażniku Maździaka :



I wracamy "do domu". Mgły/chmury się podnoszą:



Jutro będzie pogoda

Droga jest bardzo malownicza:



Jeszcze tędy pojedziemy, w bardziej sprzyjających warunkach.

Pojawia się nawet błękit :



To tylko zapowiedź tego, co będziemy mieli od jutra już do końca pobytu

Piękne takie zimowe góry zasnute mgłami .

Nefer napisał(a):Piękne takie zimowe góry zasnute mgłami .

Tajemnicze
Jednak myślę, że w słoneczku bardziej Ci się spodobają


13 lutego (środa): Hochzillertal-Hochfügen - część pierwsza

Połowa narciarskiego wyjazdu już za nami Teraz będzie ta zdecydowanie lepsza pogodowo!

Jedziemy do Kaltenbach, skąd startuje gondolka (a nawet dwie) obsługująca trasy ośrodka Hochzillertal, z którym z kolei połączony jest Hochfügen. To w tych dwóch resortach będziemy się dzisiaj poruszać:



W gondolce niebieskie szyby :



Choć widać, że i prawdziwy błękit już się przebija:



Z Hochzillertal jest taki problem, że otwierają go za wcześnie - gondolki chodzą już od 7:30 To zbyt wczesna pora nawet dla mojego Małża, zwłaszcza gdy trzeba dojechać do ośrodka. Nie jesteśmy więc na otwarciu wyciągów, ale udaje się wsiąść do gondolki przed 8:00. Dzięki temu mamy jeszcze całkiem puste trasy :



I sztruksik :



Słońce oświetla już szczyty:




ale trasy mamy jeszcze w cieniu...

Nie szkodzi! Szalejemy :



Wciągamy się nową inwestycją ośrodka - dziesięcioosobową gondolką:



Traski są bardzo dobrze przygotowane. Zjeżdżamy wszystkimi czarnymi wariantami "siódemki" i zdecydowanie bardziej wymagającą "ósemką".

Ciągle mało ludzi:



Przejazd nad snowparkiem:



Kiedy zaczynają tworzyć się kolejki, uciekamy na stronę Hochfügen.



Tu dopiero są widoki! :




Niestety dobre 20 minut musimy odstać w kolejce do gondolki. Czarna 6-tka w bardzo dobrym stanie:



Z wagonika mamy prawdziwie wysokogórskie widoki :




Jest pięknie, ale zbliża się pora karmienia Dziś wypadnie nam trochę wcześniej, bo też wcześniej zaczęliśmy nartować. Zasiadamy przed schroniskiem 8er Alm:




Dwa małe piwka, pyszne cheeseburgery i słoneczko :




Tego mi brakowało przez ostatnie dwa dni!

Niektórzy zalegli na dłużej na leżakach lub... kanapach (?):



Ale my chcemy jeździć dalej!:



Szeroka w tym miejscu 11-tka:



Chwila na podziwianie widoków:




Niektórzy mają fajne wdzianka :



A potem seria bardzo przyjemnych szusów, ale o tym w następnym odcinku

maslinka napisał(a):

Nefer napisał(a):Piękne takie zimowe góry zasnute mgłami .

Tajemnicze
Jednak myślę, że w słoneczku bardziej Ci się spodobają

Oj, wspaniałe kontrasty - błękitne niebo, idealna biel śniegu i do tego to ostre słońce.
Połaziłoby się po górkach, korzystając z takiej cudnej pogody.

Nefer napisał(a):Oj, wspaniałe kontrasty - błękitne niebo, idealna biel śniegu i do tego to ostre słońce.

Bardzo ostre! W połączeniu z bielą śniegu dawało po oczach


13 lutego (środa): Hochzillertal-Hochfügen - część druga

Przypominam, że jesteśmy w Hochfügen, już po obiedzie i kręcimy się po tutejszych trasach. Bardzo fajna jest czarna "siódemka":



Wcale nie stroma, raczej przyjemnie nachylona :



Kolor trasy wynika z tego, że obsługuje ją orczyk, obok którego stoi tablica z napisem: Tylko dla doświadczonych narciarzy



Pewnie trochę to odstrasza i dzięki temu trasa nie jest zmęczona nawet po południu.

Zjeżdżamy nią kilka razy, a potem wciągamy się dwuosobowym krzesełkiem, z którego podziwiamy widoki:




Chciałam też się opalać, ale słońce chwilowo zaszło za chmury. Pod nami właśnie czarna "siódemka":



W Hochfügen jest pięknie, ale nie ma zbyt wielu tras, więc wkrótce gondolką jedziemy z powrotem w stronę Hochzillertal:




Piramidka :



Jeszcze jeden obowiązkowy wyciąg transportowy, do którego z tego właśnie powodu tworzy się mała kolejka:




i jesteśmy ponownie na stokach Hochzillertal

Zjeżdżamy kombinacją "czwórki" i "trójki" i odkrywamy uroczo położoną knajpkę:



No ale dzisiaj już jedliśmy. Następnym razem

Widać też ośrodek Spieljoch, który wkrótce planują połączyć gondolką z Hochfügen:



Postanawiamy zjechać słynną złotą trasą Stephana Eberhartera - austriackiego narciarza alpejskiego, czterokrotnego medalisty igrzysk olimpijskich i mistrzostw świata oraz dwukrotnego zdobywcy Pucharu Świata.



Trasa w pierwszej części jest czarna, a później czerwona. Ale co najważniejsze - prawie pusta :




Szusuje się przyjemnie, zwłaszcza w górnej części, bo śnieg jest świetny (naturalny!) Gorzej z samą końcówką - tu tworzy się lodowa rynna. Dobrze, że nie ma zbyt wielu narciarzy, ale już wiemy, że na koniec dnia raczej nie zjedziemy na sam dół, a do stacji pośredniej gondolki. Nie ma co się męczyć i ryzykować!

Robimy sesję zdjęciową na końcu trasy, przy parkingu:




i pakujemy się znowu do gondolki. Konieczne jest zdjęcie jednej warstwy odzieży - energiczny zjazd nas rozgrzał, a na dole jest dobre +10 stopni.

No ale my znowu na górze i na trasie (chyba) nr 4:




Pamiętam, że była to ulubiona trasa Potter (Aniu, gdzie Ty się podziewasz )
Mnie ta traska, szczerze mówiąc, nie przypadła do gustu. W pierwszej części to wąska dojazdówka, z kolei w dalszej była bardzo zmęczona.

Wciągamy się nową gondolką:



i podziwiamy widoki na Dolinę i miejscowość Fügen:



A potem znowu jedziemy najdłuższą kanapą (Sonnenjet):



Tyle śniegu napadało, a tu trawa przebija :



Musiało bardzo wiać. Pokazuję jak bardzo :



Kilka razy zjeżdżamy całkiem fajną "trójką", która nie zdegradowała się mimo późnej pory.

Nie wiem, czy to widać, ale tam pod spodem jest dom :



Ludzie przy pomocy łopat próbują się do niego dostać

Narciarski dzień kończymy, zjeżdżając Eberharterem do pośredniej stacji gondolki. Mnóstwo narciarzy, również takich, którzy nie radzą sobie najlepiej:



Na zakrętach wiele osób leży, więc taka jazda nie jest ani przyjemna, ani bezpieczna. Najgorzej jest oczywiście w "lodowej rynnie" na samym dole trasy, ale wątpliwą przyjemność zjazdu do samego parkingu sobie odpuszczamy. Oglądamy tylko te zmagania z gondolki...

Zdejmujemy buty narciarskie z ulgą, ale i z dużym zadowoleniem.



Jak dotąd, był to najlepszy dzień narciarski na tym wyjeździe Małż twierdzi, że połączone ośrodki Hochzillertal-Hochfügen są dla niego w pierwszej trójce austriackich resortów. Najprawdopodobniej na trzecim miejscu - po cudownym Kitzbühelu i wspaniałym Schladming

Mnie jakoś trudno dokonać takiej oceny, ale na pewno trasy Hochzillertal-Hochfügen są wysoko w moim rankingu.

Skiline pokazuje prawie 12,5 km w pionie, więc naprawdę się dzisiaj najeździliśmy!

Jeść śniadanie patrząc na Twoje szusowanie - sama przyjemność

Zazdrość mi się włączyła oglądając te zdjęcia i czytając opisy.

Słoneczko zaświeciło i góry pokazały swoją urodę. Muszę przyznać, że poranny sztruks powala na kolana .

beatabm napisał(a):Jeść śniadanie patrząc na Twoje szusowanie - sama przyjemność

Mam nadzieję, że dzięki temu lepiej smakowało

Trajgul napisał(a):Zazdrość mi się włączyła oglądając te zdjęcia i czytając opisy.

Zazdrość to niefajne uczucie

Bratwojciech napisał(a):Słoneczko zaświeciło i góry pokazały swoją urodę. Muszę przyznać, że poranny sztruks powala na kolana .

Warto wstać wcześnie! Pierwsza godzina jest najlepsza!

14 lutego (czwartek): Walentynki na Penken - część pierwsza

Drugi dzień pięknej pogody, z tą różnicą, że dzisiaj błękitne niebo jest od samego rana (Nie licząc mgieł w dolinie.) Tak się złożyło, że są Walentynki Nie żebyśmy jakoś szczególnie je celebrowali (w końcu mamy je codziennie ), ale jednak musimy o tym pamiętać, choćby dlatego, żeby pod żadnym pozorem nie wybierać się wieczorem do naszej ulubionej pizzerii - nie będzie wolnych stolików.

Na szusowanie wybieramy dziś najbliższy ośrodek - Penken, w którym nartowaliśmy w poniedziałek i niewiele widzieliśmy Dla przypomnienia - mapka tras:



Dosłownie kilka minut po 8:00 wsiadamy do gondolki Horbergbahn:



a potem wciągamy się kanapą Schneekar, podziwiając idealnie przygotowaną "dwunastkę", czyli słynną czarną trasę Devil's Run:



Rozgrzewkę robimy jednak na czerwonej "dziesiątce". Zjeżdżamy nią dwa razy i już jesteśmy gotowi na kolejne narciarskie wyzwanie

Stwierdzamy przy okazji, że przy dobrej pogodzie na Penken jest całkiem ładnie :




Devil's Run jest drugą po Harakiri (a może pierwszą ) kultową trasą w Penken i w ogóle w całym Zillertalu. Prawie na całej długości jest podobnie (umiarkowanie) nachylona, dopiero na końcu są dwie ścianki (które można objechać niebieską trasą), a właściwie jedna, ostatnia, zwana Harakiri Test To oznacza, że jeśli się ją "zaliczy", można się śmiało wybierać na Harakiri. My zrobiliśmy to w odwrotnej kolejności

Jest wcześnie rano, więc trasa jest w bardzo dobrym stanie i nawet ostatnia ścianka nie stanowi wyzwania ponad nasze siły. A oto i ona, widziana już z dołu:



Oczywiście zdjęcie ani trochę nie oddaje stromizny.

Trudna czarna trasa "odhaczona", możemy trochę pozjeżdżać dla przyjemności Szusujemy po tegorocznej nowości - "szesnastce" prowadzącej do najnowszej inwestycji ośrodka - gondoli Möslbahn:




Dolna stacja gondolki znajduje się "pośrodku niczego", nie ma tam miejscowości ani dużego parkingu. Jest to natomiast krok w stronę połączenia Penken z ośrodkiem Hochzillertal, w którym byliśmy wczoraj. Się będzie działo w tej dolinie!

Czerwoną "dziesiątką", a następnie kombinacją tras nr 32 i 33 zjeżdżamy do "niecki".



I ustawiamy się w kolejce narciarzy czekający na wagon jadący w stronę ośrodka Rastkogel:



Wagon jednorazowo zabiera 150 osób, załapujemy się za trzecim podejściem:



3 dni temu, kiedy nic nie było widać, stałam przy oknie; tym razem wypada mi miejsce w samym środku, z daleka od szyby, więc zdjęć z przejazdu brak Trzeba nadrobić na górze :




Mijające się wagony:



Ludzie pstrykają i powoli zbierają się do zjazdu:



Ruszamy i my:



Trasy na Rastkoglu są cudowne! Moje ulubione w całym połączonym ośrodku Penken-Rastkogel-Eggalm! Fajnie nachylone i wystarczająco szerokie:




I mają jeszcze sporo sztruksiku :



Ta część resortu jest po prostu genialna! Wrócimy tu jeszcze, a tymczasem jedziemy "na sam koniec", czyli do ośrodka Eggalm:



To, co przykuwa nasz wzrok po wyjeździe na samą górę, to widok na Tuxa :



Trasy na lodowcu świetnie się stąd prezentują i nawet przez moment żałuję, że tam nie pojechaliśmy... Ale nie ma co żałować, na Hintertuxie byliśmy do tej pory dwa razy i na razie wystarczy, bo to jednak nie jest najlepszy ośrodek do pojeżdżenia - za mało tras Tam trzeba być, żeby powzdychać do widoków, ale jak są dobre warunki w innych resortach, zdecydowanie wolimy pojeździć bardziej konkretnie. No i lodowiec, jak to lodowiec, oznacza lód na trasach... To wspomnienie z Tuxa akurat nie jest przyjemne

Sceneria jest tu wyjątkowa! W sam raz, żeby świętować, np. tak jak chłopaki, z Jägermeistrem :



Trasy na Eggalm nie są na szczęście lodowe, choć bardzo twarde. W górnych częściach ośrodka śnieg jest przewiany. (Tu zawsze bardzo wieje!)



Lansik z Tuxem :



i jedziemy coś zjeść. Wybieramy klimatyczną górską chatę zwaną po prostu Eggalm:



z cudownym widokiem na Hintertuxa :



Nie wiedziałam, że pizza z mrożonek (ale upieczona w prawdziwym piecu do pizzy) może być tak smaczna!:



Piwo też niczego sobie :



W dużej mierze to na pewno kwestia okoliczności

Siedzimy sobie trochę na słonecznym tarasie, a potem powoli zaczynamy wracać, czyli szusujemy w stronę ośrodka Rastkogel...

Noż skręca mnie w środku Patrzę i patrzę i jedyne co mogę to pozazdrościć
Moze za jakiś czas wrócimy jednak do nart? Jak kolano męża w końcu się potnie a potem solidnie zrehabilituje? Kto wie
Pięknie tu u Ciebie każdego dnia

beatabm napisał(a):Moze za jakiś czas wrócimy jednak do nart? Jak kolano męża w końcu się potnie a potem solidnie zrehabilituje? Kto wie

Trzymam kciuki, żeby tak się stało! To piękny sport, który pomaga przetrwać zimę , a raczej sprawia, że widzi się najpiękniejsze oblicze tej pory roku.