Lądem i morzem – Grecja 2022 (Agistri, rejs Cyklady, Ateny)

Dawigs napisał(a):

dangol napisał(a):
Relacja będzie . My byliśmy na Hydrze ale tylko na jeden dzień Wdrapałem się tam na Erosa .

Skoro Hydra na jeden (ale intensywny ) dzień, to Grecja urozmaicona u Was była
Hydra podobała mi się w relacji Myszy, kiedyś nawet sama myślałam o wypadzie tamże, ale potem zmieniły się preferencje. Może kiedyś wrócę do pomysłu

KOL napisał(a):Agistri już kilka razy planowaliśmy odwiedzić, ze względu na jej położenie, kiedy mięliśmy trochę czasu w Pireusie.

Wyboru nie żałuję, był idealny na krótkie przed-rejsowe wakacje. Pisałam wprawdzie, że bardziej za serce chwyciły mnie Małe Cyklady, na Milos też klimacik był bardziej w moim guście, ale na Agistri też było spoko, co postaram się pokazać.

Kapitańska Baba napisał(a):

a duże szklanki na wodę są tylko dwie, więc albo-albo

Nad wyborem chyba się nie zastanawialiście??

Preferencje były oczywiste

wiola2012 napisał(a):Po zawartości lodóweczki widzę, że szklanki zostaną wykorzystane na te właściwe "albo" .

Danusiu, jak myślisz, kiedy pojawi się aktualny rozkład promów na Cyklady?

Płynne zapasy w lodówce to efekt zakupów w Pireusie. Na Agistri doszła do tego obowiązkowa śniadaniowa retsina , wodę trzeba było upychać na bieżąco, w miarę luzowania miejsca. Litrowe jedno winko zabraliśmy jednak na drogę powrotną z wyspy, gdyż w międzyczasie wino pojawiało się też w tawernianych karafkach.

Co do rozkładu promów, to może wypowiedzą się tu nasi specjaliści od logistyki pływania na greckie wyspy, Krzysiek - KOL i Paweł - Kulka. Moje doświadczenie marne jest... Rozkłady przeglądałam dopiero gdy już miałam bilety na samolot. Najwcześniej wtedy, gdy wybraliśmy Koufonissi, wówczas pod koniec kwietnia rozkłady już były. Rok temu dopasowałam wszystko dopiero we wrześniu.
W tym roku, gdy już mieliśmy zaklepane spanie na Agistri, początkowo w naszym terminie dostępne były tylko wodoloty, godziny dla Saronic Ferries pojawiły się dopiero 2 tygodnie przed zaplanowanym wypadem, a tydzień później doszły dodatkowe kursy weekendowe. Wyraźnie dostosowano się do prognoz pogody i wciąż sporej liczby turystów.

Zanim wyruszymy na pierwszą kąpiel, co nieco o wyspie.



Na cropli nie jest czarną plamą, gdyż pojawiła się w Kulkowej Relacji . Paweł i Małgosia zwiedzili ją jednakże w innym stylu, niż teraz my będziemy, chociaż miejsca powtarzać się będą, bo na małej wyspie inaczej się nie da .

Powierzchnia wyspy wynosi 13,367 km² (chyba razem z pobliskimi małymi wysepkami?), długość około 5,5 – 6 km, szerokość około 3,5 km. Najwyższy punkt wyspy Kontari ma 249 m n.p.m. (na niektórych mapach widnieje 275 m n.p.m.), znajduje się w centrum wyspy pokrytej licznymi pagórkami. Część powierzchni Agistri porośnięta jest gajami oliwnymi i cytrusowymi, około 80% gęstym lasem sosnowym. Na wyspie mieszka na stałe nieco ponad 1000 osób, w sezonie liczba ta wzrasta pięciokrotnie.

Agistri wraz z Eginą i sąsiednimi wyspami składała się z Królestwa Eginy mitycznego króla Ajakosa, władającego ludem Myrmidonów. Był synem Zeusa i Eginy, dziadkiem Achillesa. Według Homera Agistri nazywała się Kekrifalia (Kekryphaleia, Κεκρυφάλεια), jako sojusznik Eginy brała udział w wojnie trojańskiej.
Tu właśnie – zanim dotarła na Eginę - skryła się nimfa Britomartis (Afaja), która uciekła z Krety przed królem Minosem. Bogini Artemida założyła jej wianek na głowę, który sprawił że Afaja była niewidzialna. Stąd starożytna nazwa wyspy Kekrifalia - „ozdobiona głowa”.

Wielu historyków uważa jednak, że Kekrifalia to położona w pobliżu mniejsza wysepka Kira, a Agistri to Pitounisos (Πιτυόνησος - wyspa sosnowa), której nazwa pojawia się w „Iliadzie”.
Pliniusz opisuje Kekrifalia jako leżącą na północ od Metany i na południowy zachód od Eginy, dlatego uważa się, że jest to Agistri, a Pitounisos to Kira. Tyle, że Kira nie jest porośnięta sosnami – możliwe więc, że Agistri nosiła obie nazwy.

Z wyspą związany jest też mit dotyczący Telchinów - istot ludzkich z rybimi ogonami lub płetwami zamiast stóp. Według mitologii zniszczyli wyspę Rodos, którą polali wodą ze Styksu, aby ziemia jałowiała. Przez ten czyn zmuszeni byli uciekać. Schronienie znaleźli na Agistri w porcie Skala. Ponieważ mieszkańcy nie wiedzieli z kim mają do czynienia, nazywali ich “fokami” (być może w starożytności schronienie znalazły tu prawdziwe foki).
Tradycja mówi, że zachwyceni naturalnym pięknem wyspy przybysze zostali złapani jak ryby na haczyk ( nazwa Agistri oznacza haczyk na ryby) i żyli tam przez całe życie.

Inni historycy, którzy wspominają o wyspie w swoich dokumentach, to Tukidydes i Diodor. Według nich, u wybrzeży wyspy Ateńczycy pokonali zmasowane floty Eginy, Epidavros i Koryntu w bitwie morskiej w 459 r. p.n.e.

W XIX wieku Agistri utożsamiano ze starożytną Pityonesos , nawet w rządowych dokumentach króla Ottona nazywano ją Pityonesus.

Na pierwsze plażowanie wybraliśmy Chalikiadę, do której od naszego miejsca noclegowego mieliśmy około pół godziny spacerkiem. Początkowo idzie się wąską uliczką, potem ścieżką wzdłuż wybrzeża.



Dzikie cyklamenki to na Agistri bardzo popularne kwiatki .





Koty też są, ale nie tak licznie, jak było na Donoussie.



W piniowym lesie w pobliżu nadbrzeżnej ścieżki widzimy sporo dzikich miejscówek noclegowych – nie mam zdjęć, ale znajdziecie ich trochę u Kulki.

dangol napisał(a):widzimy sporo dzikich miejscówek noclegowych

Nieco zaskakujące jest że wciąż jest ich tak dużo , nic się przez 4 lata nie zmieniło mimo wyraźnych zakazów biwakowania w różnych miejscach na wysepce i mimo też jej popularności.

dangol napisał(a):Co do rozkładu promów, to może wypowiedzą się tu....

Z tego co pamiętam rozkłady Blue Stara pojawiają się po Nowym Roku, tak około lutego... Nie wiem czy dalej jest tak samo, tzn czy w przyszłym roku tak będzie. Trzeba zaglądać od czasu do czasu na stronę .

PS. Za wiele Twojej relacji zdjęciowo nie uzupełnię , mam ich bowiem z wyspy zaledwie kilka a i z całego wyjazdu niezbyt wiele. Nie zabrałem z domu żadnej karty pamięci do aparatu , więc na pamiątkę pozostały jedynie fotki robione jedną komórką .

Paweł, nasze fotki też w większości ze smartfonów . Tak jak już rok temu wspominałam, mój kompakcik to prawie złom , ale czasem jeszcze z niego korzystam.

Poznań też się melduje.

pzdr

longtom napisał(a):Poznań też się melduje.

Bardzo mnie to cieszy, Tomku

Po około 500 m od początku nadbrzeżnej ścieżki docieramy na szczyt klifu z widokiem na nasz cel - plażę Chalikiada (Χαλικιάδα) - na niektórych mapach występuje ona pod nazwą Chalikada ( Χαλικάδα)

(fotka z netu : https://justforonesummer.com/hiking-weekend-agistri/ )

Hmmm… Jak zejść na plażę? Mam lęk wysokości , stromizna trochę mnie przeraża , na dodatek moje sandałki mają już mocno zużyte podeszwy, słabo trzymają się podłoża . No ale jakoś zejdę !
Grzesiek idzie pierwszy, wypatrując najdogodniejszej drogi, a ja za nim. Uff… Dałam radę ! Na robienie zdjęć po drodze jednak się nie odważyłam.

dangol napisał(a):Co do rozkładu promów...

Dziękuję bardzo

Plaża taka, jakie lubię , piasek nie jest priorytetem. Łagodne wejście do morza, tyle że po kamykach, więc butki do wody lepiej mieć na nogach. Potem ponoć gwałtownie robi się głębia, ale z oczywistych względów sama tego nie stwierdziłam . Krystaliczna woda oraz moczenie 2 - 3 metry od brzegu, tyle mi wystarcza do rozkoszowania się naprawdę ciepłym morzem .





Z plaży mamy widok na Eginę i wysepkę Moni.







Już po powrocie z wakacji wyczytałam w necie, że na końcu plaży znajduje się jaskinia. Nie mogę tego potwierdzić, bo tam nie dotarliśmy. Koniec plaży zajmowali naturyści, my zdecydowaliśmy się na dołączenie do tekstylnej większości, zajmującej środkową część Chalikiady.





Wyczytałam też, że latem 2002 roku w pobliżu plaży Chalikiada schronił się poszukiwany przez greckie władze lider terrorystycznej organizacji „17N” (Organizacji 17 Listopada). Przez około 2 miesiące mieszkał w namiocie we wgłębieniu skalnym pod stromym klifem. Nazwa organizacji nawiązywała do daty wybuchu powstania studenckiego w 1973 roku przeciwko juncie wojskowej rządzącej wówczas w Grecji. Zbrojna organizacja „17N” zbrojna prowadziła szeroko zakrojoną kampanię partyzantki przeciwko państwu greckiemu, bankom i biznesom, a także celom amerykańskim, tureckim i brytyjskim postrzeganym jako zagraniczna interwencja w politykę wewnętrzną, nie tylko przez samą 17N, ale także przez większą część opinii publicznej. Pierwszą akcję terrorystyczną przeprowadziła w 1975 roku. Broń używana przez jej bojowników pochodziła z kradzieży z komisariatów policji i magazynów wojskowych. „17N” wyznawała poglądy marksistowsko-leninowskie.. Na jej doktrynę składały się wątki antyimperialistyczne, antykapitalistyczne, antyamerykańskie i antynatowskie. Celem organizacji było obalenie rządu greckiego i ustanowienie w jego miejsce reżimu rewolucyjnego.. Rząd Grecji krytykowany był przez terrorystów za zbytnie ustępstwa w kwestii Cypru, obecność wojsk amerykańskich w kraju oraz przynależność Grecji do NATO i Unii Europejskiej. Po strzelaninie w 1975 roku w Atenach do Richarda Welcha, amerykańskiego szefa CIA dla Europy Południowo-Wschodniej, rozbicie 17N stało się podstawowym żądaniem USA, wywierającym ogromną presję na wszystkie greckie rządy. W 1989 roku ofiarą organizacji padł polityk i dziennikarz Pavlos Bakoyannis, który był zamieszany w skandale gospodarcze i polityczne (był szwagrem premiera Kyriakosa Mitsotakisa). Organizacja popełniła ponad 100 znanych napadów z bronią w ręku, zabójstwa i zamachy bombowe, podczas których zginęły 23 osoby. Dimitris Koufodinas, były lider organizacji, poddał się w 2002 roku po aresztowaniu kilku członków 17N. Zadeklarował, że jest członkiem organizacji i bierze odpowiedzialność polityczną za swoje działania. Nie bronił się ani nie zeznawał przeciwko któremukolwiek ze swoich współoskarżonych. Ta postawa przyniosła mu szacunek w części greckiego społeczeństwa. W 2003 roku Koufodinas został skazany na 11 wyroków dożywocia i 25 lat więzienia za 11 morderstw, usiłowanie zabójstwa, członkostwo w organizacji przestępczej, a także posiadanie i używanie broni i materiałów wybuchowych. Nowy kodeks karny z 2019 r. stanowi, że skazani z wieloma wyrokami dożywocia mogą ubiegać się o warunkowe zwolnienie po 25 latach pozbawienia wolności. Ostatecznie Koufodinas ma pozostać za kratami do września 2027 roku.

Na Chalikiadzie siedzimy do mometnu, gdy nasze miejsce okryło się cieniem skał. Możemy co prawda przenieść się bliżej początku plaży, gdzie jeszcze praży słońce, ale uznajemy, że nam wystarczy.

W międzyczasie obserwuję tych, co opuszczają zatoczkę przed nami, wspinając się na klif. Spoko, podejście będzie łatwiejsze , niż zejście, przecież nie będę patrzeć w przepaść . Skoro bez problemu podchodzi kobieta (młoda, co prawda) na boso, z przodu niosąc w chuście niemowlaka, to ja nie dam rady ? Trochę zaniepokoił mnie jednak widok młodej dziewczyny, która utknęła za skałami gdzieś w połowie klifu. Jej partner dawno już był na górze, a jej nie było widać przez kilkanaście minut. Chłopak zszedł więc do niej i po chwili razem znów znaleźli się na poziomie morza…

Tak jak przypuszczałam, z powrotem jest lżej . Młoda parka natomiast obeszła stromiznę, idąc wodą .

(fotka z netu: https://www.ilios-agistri.gr/en-tour.html )

Mokre skały pewnie były śliskie , więc jak dla mnie wspinaczka jest lepszym wyborem .

Całkiem przyjemna plażyczka