Kreta po kretyńsku

Gosiu, jestem, jak zawsze - w obliczu Twoich zdjęć zachwycona i przyznam się - zazdrosna o umiejętność zarządzania czasem na pisanie Dla mnie czasoprzestrzeń wciąż się zapętla, mam zadyszkę, ale wiem, że gdy przyjdzie odpowiedni czas, to mam te Twoje relacje jako przewodnik, serio
Będę nadrabiać w miarę moich nadwątlonych obecnie możliwości , bo znowu piękne rzeczy pokazujesz i opowiadasz i... fajne oko masz i do zdjęć i Proroka

megidh napisał(a):

piotrf napisał(a):Kiepura , dziękuję za podróż w czasie

Przyłączam się do tych podziękowań i proszę o więcej wstawek z Twojego odległego czasowo pobytu na Krecie.

Będę dalej śledził relację, bo zdjęcia piękne i miejsca ciekawe. Niewykluczone zatem, że na jakieś "bajania" mnie jeszcze weźmie.
Inna sprawa, że w dokumentacja fotograficzna tamtego wyjazdu jest dość skromna, jak na współczesne standardy (ach ta radość z wystania w sklepie kilku rolek slajdów "ORWO" ).
Zdjęcia zresztą nie zawsze oddają atmosferę tamtej Krety. Takiej mieszaniny średniowiecza, swobody i dzikości natury.

Katerina napisał(a):Gosiu, jestem, jak zawsze - w obliczu Twoich zdjęć zachwycona i przyznam się - zazdrosna o umiejętność zarządzania czasem na pisanie Dla mnie czasoprzestrzeń wciąż się zapętla, mam zadyszkę, ale wiem, że gdy przyjdzie odpowiedni czas, to mam te Twoje relacje jako przewodnik, serio
Będę nadrabiać w miarę moich nadwątlonych obecnie możliwości , bo znowu piękne rzeczy pokazujesz i opowiadasz i... fajne oko masz i do zdjęć i Proroka

Witam Cię serdecznie i dziękuję za te miłe słowa .
Co do zarządzania czasem na pisanie, to ja nim wcale nie zarządzam. Po prostu siadam do komputera, żeby się zrelaksować i nie myśleć o problemach dnia codziennego. Kiedyś dużo czasu zajmowały mi obowiązki domowe (byłam pedantką), ale teraz (chyba dlatego że się starzeję) przesuwam w czasie ich wykonywanie. Robię tylko to, co niezbędne, co kiedyś było nie do pomyślenia. Dlatego zyskałam sporo czasu na przyjemniejsze zajęcia, w tym pisanie relacji.

Oko proroka bardzo mi wpadło w oko , więc postanowiłam je wykorzystać w relacji.

Kiepura napisał(a):Będę dalej śledził relację, bo zdjęcia piękne i miejsca ciekawe. Niewykluczone zatem, że na jakieś "bajania" mnie jeszcze weźmie.

Trzymam Cię za słowo .

Kiepura napisał(a):Inna sprawa, że w dokumentacja fotograficzna tamtego wyjazdu jest dość skromna, jak na współczesne standardy (ach ta radość z wystania w sklepie kilku rolek slajdów "ORWO" ).

Pamiętam jeszcze te czasy. Też stałam w kolejkach za tym towarem. I pamiętam, jak się oszczędzało klatki na wyjazdach. Z dwutygodniowych wczasów w Bułgarii przywoziłam tylko jedną (no góra dwie) klisze po 36 klatek każda. I jaki był smutek, gdy któraś zdjęcie nie wyszło albo było prześwietlone. Teraz to mamy swobodę w robieniu zdjęć, bo ogranicza nas jedynie wielkość kart pamięci wkładanych do aparatów, a te potrafią mieć olbrzymią pojemność.

Kiepura napisał(a):Zdjęcia zresztą nie zawsze oddają atmosferę tamtej Krety. Takiej mieszaniny średniowiecza, swobody i dzikości natury.

Tak, ciężko jest oglądając zdjęcie, wczuć się w klimat miejsca na nim widocznego. Tym bardziej że ta odległa Kreta, którą masz na swoich fotkach, jest dla większości z nas nieznana i jakże inna od tej obecnej, nastawionej na masową turystykę.
Tamta Kreta, jak wiele innych miejsc, już się nie wróci. Chyba żeby pojechać na jakieś nieodkryte jeszcze zadupie.

W wąskiej uliczce nakryte restauracyjne stoliki utrudniają przejście.




Doszliśmy do Bramy Guora, która wybudowana została w latach 1556-1568. Rektorem Rethymno był wówczas Jacopo Guoro, od którego nazwiska brama otrzymała swą nazwę. Mieszkańcy Rethymno bramę tą nazywają Wielkimi Drzwiami.
Kiedyś brama ta była głównym wejściem do miasta, które otoczone było murem.
Więcej na temat tej bramy i nieistniejącego już muru otaczającego miasto można przeczytać pod tym linkiem http://www.rethimno.gr/el/pages/guora.php?sub=guora.


W niedalekim sąsiedztwie Bramy Guora znajduje się meczet Valide Sultan Mosque, wokół którego chodziliśmy dzień wcześniej i nie mogliśmy znaleźć do niego drogi. Teraz też nam się nie udało.


Wyszliśmy przez bramę na zewnątrz i udaliśmy się do znajdującego się tam kościoła Czterech Męczenników.
Kościół ten jest poświęcony chrześcijanom Aggelisowi, Manuelowi, Georgiosowi i Nikolaosowi Retzepisowi z Melampes. Walczyli oni przeciwko Turkom w 1821 roku, a w roku 1824 zostali pojmani. Byli brutalnie torturowani a następnie ścięci 28 października 1824 roku przy Wielkiej Bramie.
Kościół jest młody, bo wybudowano go w roku 1975. Wcześniej w tym samym miejscu znajdowały się dwie inne świątynie poświęcone Czterem Męczennikom. Pierwsza z 1905 roku, która nigdy nie została dokończona i została ostatecznie zburzona w 1947. Druga pochodziła z 1955, ale również została zburzona jako bardzo mała i zniszczona w 1972 roku.

Wewnątrz kościoła przechowywane są święte relikwie męczenników. Znajdują się tam także ciekawe przenośne ikony, takie jak Czterech Męczenników autorstwa Ioannisa Frangopoulosa z 1836 roku. W ikonostasie znajdują się ikony hagiograficzne autorstwa znanego greckiego ikonopisarza Fotisa Kontoglou. Na temat hagiografów i ich prac można poczytać pod tym linkiem https://www.imra.gr/forites-eikones-agiografoi.html. Znajdują się tam także zdjęcia ikon przenośnych a wśród nich jest również ikona Czterech Męczenników z tego kościoła.


Wnętrze kościoła zrobiło na nas duże wrażenie. Nie spodziewaliśmy się ujrzeć w nim takiego przepychu.
Szczególnie kopuła utrzymana w niebieskiej kolorystce z małymi okienkami, przez które delikatnie wpadało światło, rozświetlając ten niebieski kolor, zmusiła nas do unoszenia głowy w górę i gapienia się na nią przez dłuższą chwilę.









Na zdjęciu poniżej widać kawałek ikony Czterech Męczenników.


A tutaj już ją widać w całej okazałości.



Gdy po wyjściu z kościoła spojrzeliśmy na niebo, to nie wyglądało źle


Ale po chwili zrobiło się prawie ciemno.

megidh napisał(a):Szczególnie kopuła utrzymana w niebieskiej kolorystce z małymi okienkami, przez które delikatnie wpadało światło, rozświetlając ten niebieski kolor, zmusiła nas do unoszenia głowy w górę i gapienia się na nią przez dłuższą chwilę.

Rzeczywiście pięknie to wygląda .

Słoneczko znów się pokazało, więc humory nam się poprawiły.


Weszliśmy w wąską uliczkę


gdzie trafiliśmy na lodziarnię,



w której można było nabyć lody z koziego mleka.


Ja za lodami nie przepadam, ale takich jeszcze nigdy nie jedliśmy, więc jak nadarzyła się okazja, to żal by było nie spróbować.



Nawet smaczne były te lody.


Lodziarnia znajduje się tuż obok kościoła metropolitarnego pod wezwaniem Najświętszej Marii Panny.
Gdy dzień wcześniej oglądaliśmy ten kościół, to pomimo tego, że była to niedziela, to był on zamknięty.
A teraz - w poniedziałek - kościół miał otwarte wierzeje, więc po zjedzeniu lodów udaliśmy się na jego zwiedzanie.


Początkowo stał tutaj inny kościół, którego budowę rozpoczęto 10 kwietnia 1844 roku.
Budowę ukończono w 1856 roku. Była to trójnawowa bazylika, która przetrwała sto lat. Niestety zniszczenia spowodowane bombardowaniem w czasie II wojny światowej wymusiły konieczność jej rozbiórki. W 1956 roku wyburzono więc kościół wraz z przyległymi zabudowaniami i rozpoczęto budowę obecnego kościoła. Układ wnętrz nowej świątyni nie uległ zmianie. Wspaniały rzeźbiony w drewnie ikonostas i jego przenośne ikony zostały przeniesione z poprzedniej świątyni i ustawione dokładnie w taki sam sposób, jak stały na poprzednim miejscu. Ikonostas jest dziełem cykladzkiego rzeźbiarza Dimitriosa Ragouzisa i powstał w 1852 roku.
Bardzo nam się podobało wnętrze tego kościoła. Szczególne wrażenie wywarł na nas kontrast pomiędzy bogato zdobioną dolną częścią a bardzo surową górną z ciekawymi krużgankami z koronkową balustradą.
Przez kolorowe szybki malutkich okienek, znajdujących się pod samym sufitem, wpadało światło, tworząc różnokolorowe refleksy na ścianach świątyni. Bardzo ładnie to wyglądało.











W południowo-zachodnim narożniku kościoła, ale zupełnie oddzielnie, wznosi się dzwonnica, zbudowana w 1899 roku. Jest ona dziełem inżyniera Georgiosa Daskalakisa i powstała dzięki ofiarności kilku ówczesnych chrześcijan w mieście.




Przy tym samym placu znajduje się jeszcze jeden malutki kościółek, a właściwie kaplica, pod wezwaniem św. Antoniego.
Była otwarta, ale odbywała się w niej msza, więc do środka nie weszliśmy.


Chyba już mamy na dzisiaj dosyć, więc decydujemy się wracać do hotelu.

Mieliśmy już wrócić do hotelu, ale jak do niego doszliśmy, to zachciało nam się jeszcze rzucić okiem na zachód słońca. Z miejsca, gdzie jest nasz hotel, zachód słońca jest niestety niewidoczny. Aby go zobaczyć musieliśmy już trzeci raz w ciągu tego dnia udać się w stronę Fortezzy, a następnie podążać wzdłuż jej murów do miejsca, z którego zachodzące słońce będzie widoczne.
Zachód słońca był fantastyczny, więc pomimo zmęczenia byliśmy bardzo usatysfakcjonowani.




Waldek wybrał się na poszukiwanie fajnej miejscówki na robienie zdjęć.



Ja nie poszłam razem z nim, bo obawiałam się skręcenia nóg na tych ostrych głazach.














Gdy wróciliśmy do hotelu, to już było prawie ciemno.
Nasz basenik pięknie się prezentował tak podświetlony.


Uff, dobrnęliśmy do końca drugiego dnia naszego pobytu w Rethymno. Był bardzo długi i bardzo obfity w zwiedzanie, ale mam nadzieję, że Was nie zanudziłam tak obszernym materiałem z tego dnia.

Jeżeli o mnie chodzi , możesz ( proszę ) wkleić dwa razy tyle zdjęć
Przyznam się , że stanowczo zbyt karkołomny dla mnie byłby spacer po tych kamieniach , nawet wtedy , gdy mógłbym zrobić najlepsze z moich zdjęć
Słucham Gigioli Cinquetti i może z tego powodu takie moje stwierdzenie . . .


Pozdrawiam
PIotr

piotrf napisał(a):Jeżeli o mnie chodzi , możesz ( proszę ) wkleić dwa razy tyle zdjęć

Będzie sporo, bo ja nie mam umiaru .

piotrf napisał(a):Przyznam się , że stanowczo zbyt karkołomny dla mnie byłby spacer po tych kamieniach , nawet wtedy , gdy mógłbym zrobić najlepsze z moich zdjęć

Właśnie z tego powodu tam nie poszłam. A Waldek, jako fotograf reporter, jest zaprawiony w bojach.

piotrf napisał(a):Słucham Gigioli Cinquetti i może z tego powodu takie moje stwierdzenie . . .

Nie łapię o co kaman
Wytłumacz proszę.

Następny dzień (wtorek 15-06-2021) powitał nas niestety deszczem. Chmury, które tak nas wczoraj niepokoiły dały sobie w końcu upust i oddały ziemi sporo wody.
A my od tego dnia mieliśmy mieć samochód i ta pogoda nie bardzo nam pasowała. No bo jak zwiedzać słoneczną wyspę w deszczu .
Samochód zarezerwowałam przez internet jeszcze w Polsce (na dwa dni przed wylotem) przez portal "Wiem Gdzie Jadę". Bardzo mi przypadła do gustu ich oferta, więc nie zastanawiałam się długo nad wyborem. Cena za wynajem samochodu w kategorii B na cztery dni to 89,60 zł płatne przelewem na konto bankowe w dniu rezerwacji i 85 euro płatne gotówką przy odbiorze samochodu.
Na odbiór autka byliśmy umówieni w hotelu o 9 rano. Zeszliśmy do recepcji i spotkaliśmy się tam z miłą panią, która już na nas czekała. Po chwili podeszło do nas dwójka młodych ludzi, których znaliśmy z widzenia, bo o tej samej porze co my schodzili na śniadanie. Oni też wynajęli samochód od tego dnia i teraz podeszli się upewnić, czy to z tą panią będą załatwiać formalności. Okazało się, że tak, więc musieli poczekać, aż pani dokończy formalności z nami. Po podpisaniu umowy pani wyszła z nami przed hotel, gdzie na zakazie stały dwa auta (białe i czerwone). Nasze okazało się czerwone z małym przebiegiem (na liczniku miało 22.220 km) i jeszcze pachniało nowością.
Musieliśmy auto zabrać od razu spod hotelu i przestawić gdzieś na parking, a my nie byliśmy przygotowani do tego, żeby już jechać i na dodatek padał deszcz. Ale jak mus, to mus. Wsiedliśmy do auta i pojechaliśmy szukać wolnego miejsca na parkingu, który ciągnie się wzdłuż drogi okalające twierdzę. Bardzo trudno jest tam znaleźć wolne miejsce, ale mieliśmy szczęście, bo wolne miejsce trafiło się nam po około 200 metrach, zaraz przy podjeździe do głównej bramy twierdzy. A potem w deszczu wróciliśmy do hotelu, żeby zabrać rzeczy spakowane na całodniową wycieczkę.

Przepraszam , Gosiu , używam chyba zbyt często skrótów ( a przecież nie wszyscy muszą oglądać to samo ) - Gigiola Cinquetti zaśpiewała na finałowym koncercie Eurovizjii swój wielki przebój , którego tytuł zaadoptowałem do swojego postu , w tłumaczeniu na nasz język brzmi "nie jestem wystarczająco dorosła"


Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a):Przepraszam , Gosiu , używam chyba zbyt często skrótów ( a przecież nie wszyscy muszą oglądać to samo ) - Gigiola Cinquetti zaśpiewała na finałowym koncercie Eurovizjii swój wielki przebój , którego tytuł zaadoptowałem do swojego postu , w tłumaczeniu na nasz język brzmi "nie jestem wystarczająco dorosła"


Pozdrawiam
Piotr

Teraz wszystko jasne.
Ja fatycznie nie oglądałam tego koncertu ani w ogóle tego festiwalu.

Muszę zaraz zobaczyć o co chodzi z tą Eurowizją.
Gosiu, takie skały to coś dla mnie, przebieram nogami, super.
I te zdjęcia :



To drugie, to super top jeśli chciałoby się urządzać wnętrza
A ja właśnie myślę o takich detalach

Katerina napisał(a):Muszę zaraz zobaczyć o co chodzi z tą Eurowizją.

I co, zobaczyłaś ?

Katerina napisał(a):Gosiu, takie skały to coś dla mnie, przebieram nogami, super.

Fajnie, że Ci przypasowały. Dla mnie wizualnie też były super ale wchodzić na nie nie zamierzałam. Moje kolano mogłoby negatywnie zareagować na taki hardkor.

Katerina napisał(a):To drugie, to super top jeśli chciałoby się urządzać wnętrza
A ja właśnie myślę o takich detalach

Ten żyrandol też nam się bardzo spodobał, ale w moim mieszkaniu to by zabrakło dla niego miejsca .