Dziurki... czyli Brač i Istria 2015

Fajnie opisałaś serce Povlji
Dzięki że chciało ci się "pogrzebać" w zakamarkach internetu

Nefer napisał(a):I coś jednak jest w maksymie historia est mater studiorum.

Chyba tak...
Do mnie dopiero na stare lata dotarło, jak bardzo to, kim jesteśmy wynika z tego, kim byli nasi przodkowie.

...I oczywiście z tego, co sami w przeszłości robiliśmy bądź... czego nie zrobiliśmy...

Stasiek18 napisał(a):Dzięki że chciało ci się "pogrzebać" w zakamarkach internetu

Zakamarki to moja specjalność.

O Nohavica - lubię go posłuchać .

Życzę wszystkim wiele prawdziwej radości i pokoju na czas Świąt Bożego Narodzenia...

Dziękujemy za życzenia. No, ale już po świętach. Może jakiś nowy odcinek, Mikromirko?

jacek1974 napisał(a):Może jakiś nowy odcinek, Mikromirko?

Fajny ten mój "nowy" nick.
Ups... przepraszam za zwłokę - kiedyś się poprawię ale obecnie jestem raczej w trakcie intensywnych poszukiwań śniegu gdzieś na Słowacji. Dość marnie mi idą te poszukiwania, niestety - wygląda na to, że więcej będziemy chodzić niż jeździć. Jeśli pójdzie całkiem źle, to przynajmniej będzie szansa na kolejny odcinek.
Pozdrawiam serdecznie.

...

Po pierwszym wstrząsie zaczęło do mnie docierać, że słowa Piotra nie powinny być dla nas aż tak dużym zaskoczeniem. Pewne oznaki zaczęły się przecież pojawiać już wcześniej. Chociażby wtedy, gdy zapytał:

- Ile?
- Ile czego? - milcząca i melancholijna natura mojego syna często wymagała dalszego drążenia poruszonego tematu...
- Ile kilometrów?
-
- Ile kilometrów trzeba tam iść?... Pod górkę?...
- Piotrusiu, spoko, tam się podjeżdża samochodem.
- Aha...
- No, może samą końcówkę trzeba będzie przejść pieszo, ale niedaleko.
- Wiedziałem...
- Co wiedziałeś?
- Że z tym dojazdem samochodem to zbyt piękne, żeby było prawdziwe...

I na tym stanęło. Nikt nie przewidywał, że to jedna z wielu kropli wpadających do czary...

Ja również za życzenia dziękuję ,życzę samych wspaniałości i śniegu na Słowacji .Cierpliwie sobie poczekam co tez się wydarzy za "chwilkę" .Nie będzie tak koRORowo z tym wjazdem ?

Dziękuję za życzenia.

andeo napisał(a):Nie będzie tak koRORowo z tym wjazdem ?

To czy wyjazd jest koRORowy czy też często szarawy zależy głównie od... okularów patrzącego. Tym razem nasz Piotrek, niestety, założył chyba te niewłaściwe. Ale nikt nie czynił mu specjalnych wyrzutów - miał chłopak swoje ważne POWODY. I to nawet takie, przez które wyjazd do prawie ostatniej chwili w ogóle wisiał na włosku... Ostatecznie się udało - a wszyscy tym razem pobłażliwie przymknęli oczy na fochy małolata... Zwłaszcza, że w wielu punktach nie sposób było nie przyznać mu racji... Ale o tym później...

Za chwilę dalszy ciąg programu...

.

Vidova Gora


Tej nocy wiało.
Powiedziałabym, że wiało prawie jak na Pagu...

Rankiem podmuchy wiatru wciąż zniechęcały do pójścia na plażę, za to przejrzystość powietrza sprawiała, że wiadoma riwiera jakby się do nas przybliżała...





Pora była najwyższa ruszyć na podbój Brača...

Nieszczęśliwym trafem podczas wcześniejszych pobytów na chorwackich wyspach z różnych przyczyn nie dotarłam na ich najwyższe szczyty. Tak było ze Sv. Videm na Pagu i ze Sv. Nikola na Hvarze. Tym razem obiecałam więc sobie, że zacznę właśnie od Vidovej Gory...





W związku z tym czeka Was, niestety, seria bolesnych zdjęć z miejsca, które oglądacie w każdej relacji z Brača. Przykro mi, ale nie odmówię sobie przyjemności wklejenia kilku również w tej relacji - jakoś to musicie wytrzymać...

W okolicach Nerežišćy skręcamy w asfaltową, nieco wąską ale wygodną drogę na Vidovą. Po drodze na skrzyżowaniu zerkamy na drogowskaz do Pustinji Blacy - decyzję co do niej podejmiemy później. Tymczasem dojeżdżamy w pobliże szczytu i po chwili wahania parkujemy przy drodze za innymi autami - nie wiadomo, czy na parkingu ciut wyżej będzie jeszcze miejsce.
Ludzi trochę się tu kręci; łatwy, nie wymagający zbytniego wysiłku dojazd kusi wielu.
Dalej wędrujemy asfaltową, w części ocienioną drogą. Jest wygodnie, miło i raczej mało dziko.

Widoki ze szczytu - cóż, po prostu piękne. Z sentymentem patrzę na nasz ubiegłoroczny Hvar...








Gdzieś w oddali majaczy się Vis...




No i oczywiście widać Zlatni Rat, obiekt westchnień oglądaczy chorwackich ulotek promujących wybrzeże...










Napawamy się widokami...





W drugą stronę trochę inaczej...



Kawałek bardziej na wschód...



Parę znaków szczególnych Vidovej...






I możemy wracać drogą do samochodu, zerkając na Split w oddali...




Już.
Koniec Vidovej Gory.
Wszyscy przeżyli?...

Żyję, żyję - z przyjemnością popatrzyłem i powspominałem naszą wizytę na Vidovej Górze w sierpniu 2014 r.

Super odcinek,zamierzamy być w tym samym miejscu i podziwiać przepiękne widoki

Łeeeee,co tak mało ...planuję dojechać tam w przyszłym roku Widoczki są cudne i nigdy ich dość ...no to teraz czekam co z tą Blacą ?

Żyję i czekam na ciąg dalszy