Dolny Śląsk i nieco dalej... (Gochy)

dangol napisał(a):Najpierw jednak był zasłużony popas .

Piwko z musztardą

też lubię

pzdr

Toż to zestaw "ratunkowy" dostępny w takżdym wiejskim sklepie, czyż można go nie lubić

Jadąc wschodnim brzegiem Kulawy oglądaliśmy system nawadniania łąk z licznymi elementami hydrotechniki.









Na powyższej fotce widać kanał – sama rzeka płynie nieco dalej.
O ile w kanale pusto, to w Kulawie naprawdę całe mnóstwo powalonych drzew oraz kamieni na dnie płytkiej rzeki - a więc jest to szlak kajakowy zdecydowanie dla lubiących takie wyzwania w dużym natężeniu . Uznaliśmy, że aż tak zdesperowani nie jesteśmy, na razie będziemy opywać inne rzeczki .



Obok tej wiaty jest wejście na drewniany chodniczek wiodący przez łąkę i torfowisko.



Dochodzi się nim do przystanku ścieżki przyrodniczej, przy którym dowiadujemy się tym, że dolina Kulawy była kiedyś jeziorem, a potem miejscem eksploatacji kredy jeziornej.









Nieco dalej przy chodniczku jest kolejny przystanek:





Niestety storczyki już przekwitły , generalnie jakichkolwiek kwiatków zbyt wiele widać nie było.
W zamian latało sporo motylków , nawet dostojna malinowiec, tyle że nie chciał zapozować do zdjęcia.











Kulawa z mostu przy drodze Parzyn - Laska:

Znad Kulawy dotarliśmy do Laski - niewielkiej osady nad Zbrzycą.



Na polu biwakowym zrobiliśmy sobie kolejny popas – no bo jakże nie skorzystać z okazji i nie wypić w tak upalny dzień zimnego piwka? Puszkowe Specjale wypite nad Kulawą już były podgrzane, w końcu trochę kilometrów w sakwach przejechały…









Do rezerwatów przyrody na południe od Laski nie mieliśmy czasu zaglądnąć, bo przecież „do domu” mieliśmy jeszcze szmat drogi. Podjechaliśmy jedynie pod ogromny Dąb Łokietka – oczywiście już nam dobrze znany z kilku porzednich wycieczek sprzed lat.



Dąb ma wysokość 31 m i 822 cm (a może i więcej?) obwodu. Jego wiek to około 400 lat, więc Łokietek nie miał szans chłodzić się w cieniu jego listowia…









Kolejny odcinek trasy prowadził w okolice leśniczówki Laska w Budach nad Kłonecznicą.

Szlakiem rowerowym pojechaliśmy przez las do Mielna.

















W Parszczeniny byliśmy kilka lat temu, teraz minąwszy Mielonek…







… pojechaliśmy na skróty przez”piaskownicę”, wracając na rowerowy szlak wiodący do Karpna.

Rozdroże przy zjeździe w kierunku Karpna - drogą w lewo można dojechać do szosy Chojnice – Bytów i dalej piaszczystą drogą do Osusznicy.



My jednakże zdecydowaliśmy się na przejazd szlakiem rowerowym przez Karpno, potem obok leśniczówki Osusznica, a następnie przez Rucowe Lasy dotarliśmy do drogi Osusznica – Lipczynek.









Kapliczka na rozdrożu w Upiłce:



Krzyż przed Borowym Młynem:



Nepomucen na borowomłyńskim rozdrożu:





Droga z Borowego Młyna w kierunku Łąkiego:











Od tej drogi odbija inna - doprowadzajaca nad jezioro Gwiazda. Już niedługo znów będziemy czasem nią jeździć rowerami…
A w sobotę przywitamy nasze miejsce nad jeziorem .





Po powrocie na pewno będą nowe fotki i jeszcze więcej wspomnień .

dangol napisał(a):Niestety storczyki już przekwitły , generalnie jakichkolwiek kwiatków zbyt wiele widać nie było.
W zamian latało sporo motylków , nawet dostojna malinowiec, tyle że nie chciał zapozować do zdjęcia.

O tej porze w środku lata więcej kwiatków można zobaczyć w Ogrodzie Botanicznym, storczyki które znalazłam w pobliżu jaskini Niedźwiedziej kwitły w połowie czerwca a i tak udało Ci się coś poza trawami udało upolować, były i zwierzątka duże i małe, chodzące i fruwające.
Czy przez tyle kajakowych tras zdarzyło się chociaż raz pechowo wywrócić.
Tak myślę, że kto jak kto ale Wy jesteście świetnie przygotowania do kajakowego zwiedzania Milos.

Super urlopu, ładnej pogody, czynnego odpoczynku i szczęśliwego powrotu po.

Lidia K napisał(a): storczyki które znalazłam w pobliżu jaskini Niedźwiedziej kwitły w połowie czerwca

W tym roku trafiłam jedynie na kilkanaście storczyków przy tatrzańskim szlaku doliną Jaworzynki.

Lidia K napisał(a): Super urlopu, ładnej pogody, czynnego odpoczynku

Upały były niemalże takie, jak we wrześniu na Peloponezie , tylko przyroda wokół mocno zielona.
Pogoda taka jednakże nie sprzyja zbyt wielkiej aktywności , ale kilka rowerowych wycieczek jednakże doszło do skutku, kajakowy dzionek też się udał . Modra zapewne za rok, teraz była Ruda.

Lidia K napisał(a): Czy przez tyle kajakowych tras zdarzyło się chociaż raz pechowo wywrócić.

Niebieskie dwójeczki na rzece są stabilne , więc mi się udało nie wywrócić. Nasi panowie jednakże czasem pływają jedynkami, a z nimi już nie jest tak łatwo

dangol napisał(a):Upały były niemalże takie, jak we wrześniu na Peloponezie

Ponoć lżej było w Afryce.

Pozdrawiam,
Wojtek

dangol napisał(a):

Jakie to ładne

longtom napisał(a): Jakie to ładne

Jakże mogłoby być inaczej ? Toż to przecież dzieła sztuki ludowej .
Szkoda, że nie mam fotki oponkowego łabędzia , jakiego widzieliśmy w jednym z tamtejszych ogródków.

dangol napisał(a):
Po powrocie na pewno będą nowe fotki i jeszcze więcej wspomnień .

czekamy

Fatamorgana napisał(a):Danuta, ja Ci powiem tylko tyle: podziwiam Wasze chęci i konsekwencję w tym rowerowaniu i wiosłowaniu.

oj ja też

piękne tereny całkowicie dla mnie nieznane

pozdrawiam

dangol napisał(a):

longtom napisał(a): Jakie to ładne

Jakże mogłoby być inaczej ? Toż to przecież dzieła sztuki ludowej .
Szkoda, że nie mam fotki oponkowego łabędzia , jakiego widzieliśmy w jednym z tamtejszych ogródków.

Oponkowa sztuka ludowa ... oj, nie, nie. Jestem zagorzałym przeciwnikiem takiej "twórczości"

O tym, jak było na Rudej , napiszę troszkę później. Najpierw będą jakieś fotki z rowerów…

Zanim dotrzemy go Hamer Młyna (głównego celu relacjonowanej aktualnie wycieczki na kole), co nieco z tego, co można zobaczyć po drodze . Powspominam trasę, jaką jechaliśmy latem 2009 oraz tę z początku tegorocznego sierpnia…

W 2009 wystartowaliśmy od szosy Chojnice –Bytów w rejonie Sierżna, dokąd dostarczyła nas koleżanka, jadąca wówczas nad Mausz.



Wąziutkim asfaltem (był chyba wtedy o wiele mniej dziurawy , niż w tym roku) ruszyliśmy przed siebie.



Dotarliśmy w okolice leśniczówki Bukowa Góra znajdującej się w maleńkiej osadzie Pyszno .



Pyszno (po kaszubsku Pëszno) założono w XVIII w.



Przez tereny rezerwatu przyrody Bukowa Góra nad Pysznem prowadzi ścieżka dydaktyczna długości około 6 km. Ponieważ ścieżka ta przeznaczona jest dla piechurów, a my z rowerkami, więc całej trasy nie zaliczyliśmy.









Interesował nas przede wszystkim jeden przystanek, właśnie dla którego zboczyliśmy z szosy.



Cmentarz niemieckich leśników znajduje się w pn. wsch. części rezerwatu przyrody.



cdn.

Cmentarz leśników na Bukowej Górze to jedyna taka nekropolia na Pomorzu, a być może i w Polsce. Wieczny spoczynek tu leśnicy i pracownicy (oraz ich rodziny) dawnego niemieckiego nadleśnictwa Zerrin (Sierżno). Na cmentarzu znajduje się 15 żeliwnych krzyży, 5 kamiennych tablic i kilka innych nagrobków – w sumie pochowano tu 31 osób.











Najważniejszą osobą pochowaną na tym cmentarzu jest nadleśniczy Otto Heinrich Smalian, który uważany jest za twórcę używanego do dziś wzoru na obliczanie miąższość drewna (w rzeczywistości autorem tego wzoru był jego ojciec, znany także z licznych prac z zakresu dendrologii).



Otto Smalian popełnił samobójstwo, dlatego nie było zgody na pochówek na poświęconej ziemi wiejskiego cmentarza… Spoczął więc w swoim ulubionym lesie.
Powszechnie uważa się, że był to pierwszy pochówek na Bukowej Górze, ale badacze historii cmentarza doszukali się, że już wcześniej był tu grób żony poprzedniego nadleśniczego oraz kilkumiesięcznego dziecka. Faktem jednak jest, że Smalian był pierwszym pochowanym tu leśnikiem, i tak właśnie rozpoczęła się tradycja cmentarza leśników nadleśnictwa Zerrin.



Przyczyną samobójstwa Smaliana były prawdopodobnie nieprawidłowości w księgach rachunkowych nadleśnictwa wykryte podczas kontroli przeprowadzonej przez koszalińskiego inspektora Friedricha Adolpha Olberga, jednego z przyjaciół Smaliana. Smalianowi nie udało się odnaleźć przyczyny niedoboru w bilansie płatniczym madleśnictwa, uznał więc, jako człowiek honoru powinien zakończyć swe życie. Wkrótce po tym, jak się zastrzelił, powtórna kontrola stwierdziła, że księgi były w porządku…
Są tez inne wersje dotyczące przyczyn samobójstwa – nieszczęśliwa miłość czy tez romans z żoną któregoś z podwładnych…

Kolejnym (4 lata później) pochowanym na Bukowej Górze leśnikiem był wspomniany wyżej Friedrich Olberg. Spoczął tam z własnego wyboru, nie wiadomo jednak czy pragnął być pochowany obok dawnego przyjaciela, jak kiedyś ponoć sobie przyrzekli, czy też był to gest zadośćuczynienia za bezpodstawne oskarżenia...

Ostatni pogrzeb odbył się w tym miejscu w 1939 r.