Czwarty raz w Chorwacji, czyli do trzech razy sztuka

Wróciliśmy do pierwszego punktu widokowego a stamtąd udaliśmy się w kierunku Rivy bardzo klimatyczną ulicą Senjską.







Czyżby w tym domu odbywał się zlot czarownic .

Podążając w kierunku Rivy przeszliśmy obok kościoła św. Franciszka, który był zamknięty i nie mogliśmy zajrzeć do jego wnętrza.


Na klombie przed kościołem rośnie piękna kępa niewysokich palm.


I już dotarliśmy na Rivę, którą przemierzyliśmy na całej jej długości.







Ten mroczny przystojniak miał przeszywające spojrzenie.





Po dojściu do końca Rivy skręciliśmy na nabrzeże portowe.



Naszym celem była ta piekarnia, w której już poprzednio kupowaliśmy burki. Teraz też przyszliśmy tutaj w celu zakupienia tego przysmaku, który zjedliśmy siedząc na nabrzeżu portowym.


Po tym świetnym posiłku wróciliśmy w stronę Rivy.

Weszliśmy na targ znajdujący się tuż obok murów pałacu Dioklecjana, gdzie stragany atakowały feerią kolorów.



Potem poszliśmy wzdłuż murów Pałacu, gdzie kiedyś było mnóstwo straganów i ciężko było się pomiędzy nimi przeciskać. Zaskoczyła nas ta pustka w tym miejscu.



Doszliśmy do Srebrnej Bramy, ale nie skorzystaliśmy z niej.



Skusiła nas lodziarnia, w której zakupiliśmy smaczne lody po 2 euro za jedną gałkę.

Potem udaliśmy się pod pomnik Grgura Ninskiego.
Tutaj wyjaśnię tytuł mojej relacji.
Otóż podczas dwóch poprzednich wizyt w Splicie nie udało nam się obejrzeć tego pomnika, gdyż za każdym razem pomnik był w remoncie i skrywały go przed naszymi oczami rusztowania. Gdy drugi raz trafiła nam się taka sama sytuacja, to żatrowaliśmy wtedy, że musimy przyjechać tutaj kolejny raz, bo do trzech razy sztuka i może za trzecim razem uda nam się obejrzeć Grzegorza z Ninu. I tak się stało, bo tym razem Grzegorz zaprezentował się nam w całej okazałości. Byliśmy z tego powodu bardzo zadowoleni, bo jakby znów skrył się przed nami pod rusztowaniami, to byłoby nam bardzo przykro.





Po nacieszeniu się pomnikiem pospacerowaliśmy jeszcze wokół niego.







A potem przez Złotą Bramę weszliśmy na teren Pałacu Djoklecjana.

Poszliśmy wąskimi, klimatycznymi uliczkami


mijając sklepiki z fajnymi wystawami,



miłe zaułki


i wielki kosz wypełniony pięknie pachnącymi fioletowymi woreczkami z suszoną lawendą.


Aż doszliśmy do Perystylu, na którym na szczęście nie było zbyt tłoczno.







Weszliśmy do Westybulu, w którym członkowie klapy mieli przerwę, więc nie mieliśmy okazji ich posłuchać. Ale jeszcze będzie ku temu okazja.


Nie mogło się w tym miejscu obyć bez zdjęć widoku nad naszymi głowami.

Miło znowu pospacerować sobie po Splicie.
Nawet, jeśli jest to tylko spacer wirtualny .

Dwa lata temu Marzena w swojej relacji https://www.cro.pl/szybki-powrot-po-latach-split-i-omis-t56628-45.html#p2250545 pokazała fajną miejscówkę, do której zapragnęłam dotrzeć.
I właśnie teraz do niej podążaliśmy. Chodzi oczywiście o taras nad Westybulem. Myślałam, że wejście na ten taras znajduje się tuż za Westybulem po lewej stronie, ale furtka w tym miejscu była zamknięta. Za kratą był jednak plakat z informację, że wejście jest możliwe przez Muzeum.


Udaliśmy się więc do Muzeum


ale tam skierowano nas do wejścia z drugiej strony budynku.
Doszliśmy do tego wejścia, które zamykane jest piękną furtką z metaloplastyki.


Kupiliśmy bilety wstępu na taras po 1 euro od osoby i ruszyliśmy krętą drogą przez muzealne korytarze w stronę wejścia na taras.




Zostały nam jeszcze do pokonania te schody i już będziemy na górze.

marze_na napisał(a):Miło znowu pospacerować sobie po Splicie.
Nawet, jeśli jest to tylko spacer wirtualny .

Bardzo miło .
Założyłam słuchawki na uszy i słuchając chorwackiej muzyki piszę te wspomnienia.
Szkoda tylko że Olivier i Vinco już nigdy więcej na żywo nie zaśpiewają.

megidh napisał(a):Tutaj wyjaśnię tytuł mojej relacji.
Otóż podczas dwóch poprzednich wizyt w Splicie nie udało nam się obejrzeć tego pomnika, gdyż za każdym razem pomnik był w remoncie i skrywały go przed naszymi oczami rusztowania. Gdy drugi raz trafiła nam się taka sama sytuacja, to żatrowaliśmy wtedy, że musimy przyjechać tutaj kolejny raz, bo do trzech razy sztuka i może za trzecim razem uda nam się obejrzeć Grzegorza z Ninu. I tak się stało, bo tym razem Grzegorz zaprezentował się nam w całej okazałości.

Cel osiągnięty więc można wywnioskować, że kolejnych odwiedzin nie będzie . Split podobał mi się zarówno w zimowej odsłonie Agnieszki jak i letniej u Ciebie i Marzeny. My odwiedziliśmy go podczas wakacji w Omisiu, dawno temu. Jeśli zaplanuję kolejne odwiedziny to z noclegiem. Miasta dają się poznać od najlepszej strony właśnie wtedy, gdy się spędza w nich klimatyczny wieczór i cichy poranek

wiola2012 napisał(a):

megidh napisał(a):Tutaj wyjaśnię tytuł mojej relacji.
Otóż podczas dwóch poprzednich wizyt w Splicie nie udało nam się obejrzeć tego pomnika, gdyż za każdym razem pomnik był w remoncie i skrywały go przed naszymi oczami rusztowania. Gdy drugi raz trafiła nam się taka sama sytuacja, to żatrowaliśmy wtedy, że musimy przyjechać tutaj kolejny raz, bo do trzech razy sztuka i może za trzecim razem uda nam się obejrzeć Grzegorza z Ninu. I tak się stało, bo tym razem Grzegorz zaprezentował się nam w całej okazałości.

Cel osiągnięty więc można wywnioskować, że kolejnych odwiedzin nie będzie .

Ja się nie zarzekam, bo może kiedyś jeszcze tu zawitamy.

wiola2012 napisał(a):Jeśli zaplanuję kolejne odwiedziny to z noclegiem. Miasta dają się poznać od najlepszej strony właśnie wtedy, gdy się spędza w nich klimatyczny wieczór i cichy poranek

Chciałabym jeszcze kiedyś do Splitu wrócić, ale właśnie z noclegiem w tym mieście. Ostatnio bardzo polubiłam City Break-i i taki sposób zwiedzania miast najbardziej mi odpowiada.

Wreszcie dotarliśmy na taras widokowy na dachu Westybulu, który zrobił na nas niesamowite wrażenie.
Byliśmy tam sami i to nam się bardzo podobało. Widocznie ta atrakcja nie jest rozpowszechniona i turyści nie mają pojęcia o jej istnieniu. Albo może mają problem z odnalezieniem wejścia na ten taras.
Na tym tarasie nakręcono jedną ze scen świetnego filmu "Wyjazd na weekend", który można obejrzeć na Netflixie.




Z tego miejsca wysłuchaliśmy śpiewu klapy. Wrażenie jest niesamowite, głosy słychać tutaj rewelacyjnie.























Posiedzieliśmy trochę na tym tarasie, ale chyba już pora zakończyć nasz pobyt w tym miejscu.

Gosiu, czyli u Ciebie (podobnie jak u mnie) Grgur Ninski też pojawił się w tytule relacji, chociaż ukryty
Fajnie, że w końcu zobaczyliście biskupa Grzegorza A Split potrafi pozytywnie zaskoczyć

megidh napisał(a):..Na tym tarasie nakręcono jedną ze scen świetnego filmu "Wyjazd na weekend", który można obejrzeć na Netflixie.

Film oglądałam, potwierdzam, że świetny

A ja zapomniałam kompletnie o tym tarasie A relacje Marzeny czytałam.
Film też mi się podobał.

maslinka napisał(a):Gosiu, czyli u Ciebie (podobnie jak u mnie) Grgur Ninski też pojawił się w tytule relacji, chociaż ukryty

Nie chciałam powielać tytułu Twojej relacji, więc w taki zawoalowany sposób tego Grgura przemyciłam .

maslinka napisał(a):Fajnie, że w końcu zobaczyliście biskupa Grzegorza A Split potrafi pozytywnie zaskoczyć

Też się z tego powodu cieszę , bo gdyby trzecie podejście okazało się nietrafione, to byłby już totalny niefart.

pomorzanka zachodnia napisał(a):A ja zapomniałam kompletnie o tym tarasie A relacje Marzeny czytałam.

To wychodzi na to, że Split masz do poprawki .

wiola2012 napisał(a):

megidh napisał(a):..Na tym tarasie nakręcono jedną ze scen świetnego filmu "Wyjazd na weekend", który można obejrzeć na Netflixie.

Film oglądałam, potwierdzam, że świetny

pomorzanka zachodnia napisał(a):Film też mi się podobał.

Zaczęłam oglądać ten film z uwagi na miejsce, w którym został nakręcony, czyli Split.
Ale akcja filmu tak mnie wkręciła, że plenery zeszły na dalszy plan i zdecydowanie ważniejsze stało się rozwiązanie intrygi.