Szybki powrót po latach - Split i Omiš

Żeby lepiej poczuć klimat miasta szwendamy się trochę po uliczkach bez konkretnego celu.



















Ten zaułek wyjątkowo wpadł nam w obiektyw .











Okiennice też okazują się bardzo fotogeniczne .













W następnym odcinku zajrzymy do Pałacu Dioklecjana.

Pałac Dioklecjana, cz.I

Co tu dużo gadać, bardzo nam się ta splitska starówka podoba . Żeby zagwarantować sobie szczęście, a przy okazji też powrót do miasta udajemy się do biskupa Grzegorza z Ninu, żeby potrzeć go po dużym paluchu .




Bransoletkę kupiłam chwilę wcześniej na stoisku obok . Ponoć handmade z brackiego kamienia to się skusiłam .






Wracając do Grgura Ninskiego. Na upamiętnienie biskup zasłużył tym, że w X wieku wytrwale zabiegał o wprowadzenie słowiańskich języków narodowych do liturgii katolickiej.
Pomnik jest autorstwa słynnego chorwackiego rzeźbiarza Ivana Meštrovića.











Zostawiamy Grgura i przez Złotą Bramę udajemy się do Pałacu Dioklecjana.







Dosłownie słówko o historii...
Pałac dla cesarza Dioklecjana zbudowany został na przełomie III i IV wieku z przeznaczeniem na siedzibę władcy po jego abdykacji. Dioklecjan wprowadził się do pałacu w 305 roku i mieszkał w nim aż do śmierci.
W VII wieku pałac zasiedlili uciekinierzy ze zdobytej i zajętej przez Awarów i Słowian pobliskiej Salony Z biegiem lat przekształcili oni pałac w miasto - dawne cesarskie komnaty przebudowali na kamienice, a pałacowe korytarze zamienili w ulice.

W roku 1979 ruiny pałacu (wraz z ze starówką Splitu) zostały wpisane na listę światowego dziedzictwa kulturowego UNESCO.


Do pałacu można było wejść przez cztery bramy: Złotą (Zlatna Vrata), Srebrną (Srebrena Vrata), Mosiężną (Mjedena Vrata) i Żelazną (Željezna Vrata). Prowadzące od nich drogi zbiegały się w perystylu, który jest dziś jednym z najlepiej zachowanych fragmentów całego założenia.








Perystyl otoczony jest podwójnym szeregiem kolumn korynckich. W oczy rzuca się też kopia rzeźby egipskiego sfinksa.








Przylegające do perystylu mauzoleum cesarza przebudowano w VIII w. na katolicką katedrę. Budowa dzwonnicy rozpoczęła się w połowie XIII wieku i trwała do połowy XVI wieku.










CDN

Coś mi się zdaje Marzena, że Ty skończysz Split, a ja zacznę

te kiero napisał(a):Coś mi się zdaje Marzena, że Ty skończysz Split, a ja zacznę

Musiałabym utrzymać tempo relacji. Albo Ty trochę dłużej zabawić w Omišu .
Jest szansa, że spotkamy się w tych samych miejscach

Tyle lat, a widzę, że knajpka z czerwonymi siedziskami dalej działa....

No i czarny sfinks dalej siedzi jak siedział....

Będzie widok z wieży?

piekara114 napisał(a):Będzie widok z wieży?

Pewnie . Ale nieprędko.
Najpierw wejdziemy na dach westybulu .

Tyle lat wieża stoi to kolejne kilka dni może postać....
Ciekawa jestem czy schodki w wieży coś się zmieniły

marze_na napisał(a):

te kiero napisał(a):Coś mi się zdaje Marzena, że Ty skończysz Split, a ja zacznę

Musiałabym utrzymać tempo relacji. Albo Ty trochę dłużej zabawić w Omišu .
Jest szansa, że spotkamy się w tych samych miejscach

Było mi w Omisiu bardzo przyjemnie, więc trochę w nim "zagoszczę"

piekara114 napisał(a):Będzie widok z wieży?

U mnie tyż będzie, za dnia, tylko za jakiś czas.

Widoki z wieży znam, lubię się tam wdrapać przy nadarzającej się okazji... Taki sentyment z pierwszej wizyty w 2000 r...

piekara114 napisał(a):Ciekawa jestem czy schodki w wieży coś się zmieniły

Wchodziłam po raz pierwszy, więc nie mam porównania, ale wydaje mi się, że teraz są solidniejsze niż to zapamiętałam z forumowych relacji.

te kiero napisał(a):U mnie tyż będzie, za dnia, tylko za jakiś czas.

Poczekam cierpliwie .

Pałac Dioklecjana - westybul

Z perystylu przechodzimy do westybulu, przez który prowadziło wejście do cesarskich apartamentów.










Ten pałacowy przedsionek nakryty kopułą z krągłym oculusem prezentuje się bardzo efektownie. Zwłaszcza jeśli pojawia się choć trochę błękitnego nieba .








Okazuje się, że za parę kun można wejść na dach westybulu. Oczywiście korzystamy .





Pokonujemy trochę schodów i już mamy westybul z innej perspektywy .




Z dachu jest świetny widok na wieżę katedry.






Ujęcie z lawendą







W perystylu bez przesadnych tłumów






Nie weszliśmy szczególnie wysoko, więc oglądamy głównie caglane dachy starówki.








Ze wzgórzem Marjan wiążemy plany na popołudnie .




Ale najpierw sjesta .

Niebieskie niebo w dziurce robi efekt

To chyba nowa atrakcja - dach westybulu... Wcześniej się z tym nie spotkałam, choć od ostatniej mojej wizyty w Splicie trochę czasu już minęło, ale nie pamiętam, żeby jakieś wejście wtedy było....
Właśnie policzyłam, że ostatni raz w Splicie byłam chyba 8 lat temu Później już z miast mój ukochany Sibenik

marze_na napisał(a):,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

Siadamy na ławce przy Teatrze Narodowym, żeby obejrzeć jak nasi żużlowcy łoją Unię Leszno na jej torze .

Meczyk wygrany , w doskonałych humorach ruszamy dalej.
,,,,,,,,,,,,,,
(...)

grabisz sobie,
oj grabisz,


fotki jak zwykle,

piekara114 napisał(a):To chyba nowa atrakcja - dach westybulu... Wcześniej się z tym nie spotkałam

Ja też wcześniej o tym nie słyszałam. Na informację trafiliśmy dopiero na miejscu. Zupełnie przypadkiem wpadła w oko .

piekara114 napisał(a):Później już z miast mój ukochany Sibenik

A ja nie potrafię powiedzieć, które z chorwackich miast jest moim ulubionym - Split, Trogir czy Szybenik. Na pewno nie Dubrownik.

599 napisał(a):grabisz sobie,
oj grabisz,

W tym roku liczę na powtórkę . I że obejrzymy to lanie na żywo .

A ja nie wywiedziałem się, ze można wejść na górę westybułu, ale widok ze Sv.Duje wystarczył i sowicie wynagrodził.