Chorwacko-czarnogorskie relacje Krakusow.

Pewnie że działają czekam Aniu i Januszu na fotki z plaż i Waszego porównania pobytu w Czarnogórze z Chorwacją. Bo różnice pewnie są

Krakusy, robicie mi już smaka Dzięki za pisanie i fotki!
pzdr

Ale fajnie się czyta i ogląda. Dzięki, Krakusy!
Tak mi się coś wydaje, że i ja wdepnę w tamte rejony w tym roku - jak dobrze pójdzie, rzecz jasna.


Pozdrav
Jola

Mistrzostwo Swiata już osiągnęli tą relacją i fotkami-ja tak uwazam.

Janusz Bajcer napisał(a):Pewnie że działają czekam Aniu i Januszu na fotki z plaż i Waszego porównania pobytu w Czarnogórze z Chorwacją. Bo różnice pewnie są

Mamy mały poślizg po wczorajszej cromaniackiej imprezie ale do fotek z plaż i porównań jeszcze daleko.
Dziękujemy Wszystkim za miłe słowa.

I tak jesteśmy w Kotorze. Miasto, które leży na samym końcu Boki Kotorskiej, u stóp masywu Lovćen (najwyższy szczyt Lovćen 1748 m n.p.m. ).
Z uwagi na swoje położenie był w dawnych czasach miastem obronnym. Charakterystyczną budowlą Kotoru są widoczne z oddali mury obronne, ciągnące się prawie 4,5 km pod górę do wysokościom. 260 m n.p.m. po zboczu masywu Dobroty. Na samym końcu tych fortyfikacji znajduje się twierdza św. Jana, skąd na pewno rozciąga się piękny widok. Niestety mieliśmy tylko niewiele ponad godzinę na zobaczenie Kotoru. O zwiedzaniu w tak krótkim czasie nie może być mowy.
Może kiedyś podczas następnych wakacji uda nam się wdrapać do twierdzy.
Tak więc z portu idziemy szybko do Bramy Morskiej, przez która wchodzimy na starówkę.
Od strony portu widać na bramie czerwoną gwiazdę i datę 21.XI.1944 ( pewnie data wyzwolenia? ), przed bramą dwie armaty.
Wewnątrz bramy na prawo znajduje się płaskorzeźba Madonny ze św. Trybunem i św. Bernardem. Bieganie po starówce, bo tak należy określić nasze oglądanie Kotoru zaczynamy od placu Rewolucji Październikowej. Tak to nie pomyłka. Dawniej plac nosił nazwę Placu Broni. Jeszcze tylko trzeba chłopców i robi się swojsko.
Ale poważnie mówiąc , jest to centralny plac starówki, znajdują się tu kawiarenki, restauracje, pełno ludzi, gwaru. Naprzeciwko bramy znajduje się wieża zegarowa, pod którą stoi ostra piramida, dość spiczasta, podobna do pala ( takiego od Azji ). Milosz nasz przewodnik powiedział nam, że z wieży w zamierzchłych czasach strącano skazańców. Wprost na piramidę.
Milosz dosłownie pogania nas dalej, stajemy przed różnymi budowlami pałacami Namiestnika, Rady Miejskiej, Bizant., kościoły, mając przewodnik przed oczami domyślamy się gdzie jesteśmy. Wchodzimy na Trg św. Tripuna, przy którym stoi Katedra św. Trypuna ( Tripuna). .10 minut przerwy przeznaczamy na zwiedzanie wnętrza Katedry ( wejście 1 euro od osoby ).
Męczennik św. Trypun jest obecnie patronem Kotoru ( wcześniej św. Jerzy ). Jak wieść niesie szczątki św. Trypuna zostały odkupione w 809 r. przez mieszkańców Kotoru od kupców weneckich, którzy schronili się przed burzą w jednej z zatoczek półwyspu Luśtica.
Katedra robi wrażenie. Wnętrz skrywa wiele cennych zabytków. Niestety bardzo krótki czas nie pozwala na obejrzenie wszystkich. Kierujemy się pod piękny ołtarz główny, obok po prawej stronie widzimy wykonany ze srebra ołtarz boczny.
Na ścianach Katedry wiele malowideł, pozostałości fresków. Przechodząc obok chrzcielnicy z IX w. kierujemy się schodami do skarbca. Tu za krata w srebrnym sarkofagu złożone są szczątki ( głowa ) św. Trypuna. , obok w szafach wyroby ze złota. Na ścianach obrazy, przedmioty kultu religijnego.
Wychodzimy z chłodnych wnętrz katedry i idziemy dalej. Przechodzimy labiryntami wąskich uliczek, tak charakterystycznych dla klimatów śródziemnomorskich. Po drodze mijamy kilka placyków, wiele kościółków ( niestety zamkniętych ) , dochodzimy do małej cerkwi św. Łukasza z XII w.. Zaraz pojawia się przesympatyczny pop z kluczami, otwiera wnętrze, pyta skąd jest grupa. Oczywiście jak wcześniej pisałam Rosjanie w przewadze, więc znajdują wspólny język. Kiedyś do połowy XVII w. kościółek był katolicki.
Nieopodal znajduje się cerkiew św. Mikołaja, która stoi na miejscu spalonego kościoła Dominikanów.
Powoli kierujemy się z powrotem do Bramy Morskiej idziemy na nabrzeże portowe , robimy ostatnie fotki.
Sympatyczny Miłosz pożegnał się z nami, Autobusem ruszyliśmy w stronę Budvy, a potem Petrovacza rozwożąc po kolei uczestników bardzo udanej wycieczki. Do Petrovacza wróciliśmy dopiero po godz. 21-ej. A teraz kilka dni przerwy, plażujemy.
Do zobaczenia wkrótce. Ania

Przyznam Krakuscity/Aniu ,ze mimo ,że nie doczekałem się gazety
to tą ciekawą relację z przyjemnością przeczytałem i oglądnąłem.
pozdrawiam

Gazeta też będzie tylko trochę później.
Obiecuję
Pozdrawiam Ania

Na drugi dzień w niedzielę, pytamy naszą gospodynię czy możemy jeszcze zostać do soboty, już raz przedłużyliśmy termin o 3 dni, wyraża zgodę i bardzo się tym ucieszyła. Mówi, że gości spodziewa się dopiero na początku lipca a my przez kilka dni po jej wyjeździe będziemy pilnować domu. Niestety musi jechać na dializę, tego tu w Petrovaczu nie zrobi. Powróci znowu z końcem tygodnia, jak zwykle ze swoją 87 letnią mamusią i starym kulawym wilczurem. Idziemy na plażę, wchodzimy do wody dość często bo upał jest okropny. Mam ze sobą maskę do pływania, ale dno nie jest ciekawe, nie ma takich widoczków podwodnych jak w Chorwacji. Woda jest trochę mniej przeźroczysta ale to przez piasek . Przed wyjazdem poświęciłem się i po 10 latach zgoliłem wąsy aby móc pływać w masce. Z wąsami się nie da bo dostaje się tamtędy woda. Po plażowaniu i morskich kąpielach wieczorem idziemy do kafejki internetowej. Kafejek jest tu dwie, jedna w hotelu druga obok plaży. Niestety jest tu jeden komputer z wejściem do internetu więc chwilami czekałem i z 2 godziny, rezerwuję miejsce przy nim na konkretną godzinę. Na szczęście w tym samym pomieszczeniu jest telewizor więc mogę oglądać mecze z mistrzostw świata. Piszę też kilka słów na croforum, koledzy robią sobie żarty, że pewnie mnie w Czarnogórze nie ma , chcą abym sobie zrobił zdjęcie z gazetą , podpuszczają mnie i im się to udaje. Robię sobie też zdjęcie przed kafejką, właściciel się trochę dziwi bo co tu jest interesującego, ale nie on będzie jedyny. Szkoda, że nie widzieliście miny pracownika stacji benzynowej jak zobaczył, że ze stojaka biorę gazetę, robię poważną minę a Ania pstryka mi zdjęcie. Potem wsiadam do samochodu i jadę dalej. Wcześniej zatankowałem benzynę za 10 euro czyli mniej niż 10litrów co też wzbudziło jego zdziwienie.
Następnym etapem naszej wycieczki będzie Bar i Ulcinj , miasto położone blisko granicy z Albanią.
Zainteresowanych zapraszam na następna relacje, już wkrótce.

Następną wycieczkę zaplanowaliśmy po kilku dniach byczenia się na plaży. Upał był tak ogromny że z domu wychodziliśmy dopiero po południu.
Na plaży było coraz więcej ludzi, dzieci w Czarnogórze i w Serbii skończyły rok szkolny, tak więc na plaży dominowali tubylcy oraz Rosjanie, oczywiście z całymi rodzinami.
Z obserwacji plażowych wynika, że
Po pierwsze bardzo częsty jest tam model rodziny 2 plus trzy, po drugie głowa rodziny na plaże niesie gazetę ewentualnie aparat fotograficzny, cały dobytek karimaty, parasol i inne bagaże niesie kobieta i dzieci.
Januszowi to się bardzo podobało.
Teraz już na poważnie.
Postanowiliśmy pojechać w stronę granicy z Albanią tj. do Starego Baru i do Ulcinj.
Najpierw Stary Bar
Trafiliśmy bez pudła, dojazd jest dość dobrze oznakowany. Rzeczywiście z głównej drogi tu w Montenegro nazywanej Jadrański put nie widać Starego Baru.
Wjeżdżamy na duży parking przy targu, zostawiamy auto, bierzemy trochę napojów i wyruszamy. Idziemy wąska uliczką kierujemy się do ruin.
Mijamy tzw. Podgrodzie założone w XIV w. , bardzo zniszczone i zaniedbane kamieniczki, dużo okien zabitych deskami, nieopodal widzimy gromadkę bawiących się dzieci biednie ubranych o typowej południowej urodzie.
Po drodze mijamy ANTIBARI TRAVEL AGENCY, na drzwiach wisi polska chorągiewka. Kilka kroków dalej zaczepia nas po polsku młody człowiek ( słyszał jak rozmawiamy ), mówi że jest z Polski, przyleciał do Dubrownika, wynajął auto i z grupka znajomych zwiedza Czarnogórę. Obok niego stał właściciel wspomnianej agencji turystycznej i prawie dobrą polszczyzną pyta skąd jesteśmy, gdzie mieszkamy i tak w ogóle co porabiamy. Zaproponował wycieczkę do Albanii za 35 euro/osobę, grzecznie dziękujemy. Mówi, pokazując na działkę obok, że jest tanio do sprzedaży. Nie podejmujemy tematu, żegnamy się i idziemy pod górę dalej.
Dochodzimy do bramy wejściowej do ruin miasta. W bramie wspaniały chłód, że nie chce się dalej ruszać. W bramie widzimy jakieś urządzenie przypominające prasę, podobno to dawne narzędzie tortur. Ale przecież nie po to tu przyjechaliśmy. Wchodzimy dalej, po zapłaceniu 1 euro/osobę możemy do woli podziwiać to co zostało jeszcze po miasteczku.
Stary Bar to niezamieszkałe miasto, które rozciąga się na skalistym wzgórzu. Ruiny otoczone są murami obronnymi, niektóre fragmenty murów pamiętają XII w. Znaczna część budowli jest doszczętnie zrujnowana, tak więc nie wiemy co mijamy. W opisie przewodnika wymienionych jest kilka kościołów , cerkwi, pałaców. Wchodzimy do zniszczonej cerkwi, na ścianach widać grzyb, w jednym z domów chyba jakaś pracownia malarza?
Wąskie uliczki porośnięte trawą, gdzieniegdzie widać freski na ścianach.
Kilka obiektów jest odnowionych, nieopodal wejścia znajduje się teatr letni, odnowiono tez wieżę zegarową oraz łaźnię turecką. Podobno są plany, żeby Stary Bar przekształcić w ośrodek kulturalno turystyczny. W łaźni ma być galeria , w pałacu biskupim muzeum, a w twierdzy restauracja, w kościele przy klasztorze Franciszkańskim studio malarskie. Trochę dziwny pomysł.
Spacerując po ruinach słyszymy nawoływania mułły z pobliskiego meczetu. Bardzo smutna jest to modlitwa.
Wychodzimy z ruin i kierujemy się do meczetu. Po drodze mijamy cmentarz muzułmański, drzewa oliwkowe. Maja przeciwne pnie, takie dziurkowane, podobno niektóre z nich pamiętają czasy Chrystusa. Janusz staje w drzwiach meczetu, w środku na modlitwie zgromadziło się kilku mężczyzn.
Wycofujemy się cicho, żeby nie przeszkadzać. Robimy jeszcze kilka fotek, na budynku niedaleko widzimy flagę Serbii.
Wracamy do samochodu, przy uliczce mijamy dwie restauracje, prawda że urocze?
Nowy Bar jest miastem gdzie znajduje się największy port, przeprawa promowa z Bari we Włoszech, ważny węzeł komunikacyjny. Wydaje się, że to nie jest miejsce na wypoczynek. Tłumy ludzi na plażach świadczą o czymś innym.
C.D.N. Ania

Jedziemy do Ulcinj, które słynie z najdłuższej plaży nad Adriatykiem, do tego piaszczystej. Sprawdzimy.
Ulcinj to miasto, w którym mieszka dużo Albańczyków 85% mieszkańców. Bardzo duży jest tutaj wpływ orientu. Niektórzy porównują go do Stambułu. Nie byłam więc nie porównam.
Kiedyś dawno temu mieszkali tu piraci, którzy grasowali na morzu Śródziemnym. Przywozili do Ulcinj murzynów z Afryki i sprzedawali jako niewolników. Ci, którzy nie zostali sprzedani, z czasem odzyskiwali wolność, dlatego można spotkać w Ulcinj ich potomków. My nie spotkaliśmy żadnego.
Wjeżdżamy do miasta, mijamy kilka meczetów, na ulicach widać kobiety w białych chustach ( to Albanki ), na nosa kierujemy się w stronę morza. Dookoła trąbią ( nie na nas ), jeżdżą jak chcą, nie używając kierunkowskazów. Bo i po co.
Mamy szczęście, znajdujemy miejsce przy samej plaży. Tej miejskiej zwanej Mała Plaża. Na plaży tłum. Brrrrrrrrrrr. Coś okropnego.
Woda mętna, na powierzchni gdzieniegdzie butelki plastikowe i inne śmieci.
Temperatura powietrza przekracza 35 st.C.
Wchodzimy po schodach do starej części miasta otoczonej murami obronnymi. Z góry rozciąga się przepiękny widok na okolice i na morze.
Po drodze mijamy małżeństwo z Łodzi, są w Budvie, do Ulcinj przyjechali tak jak my pozwiedzać. Wymieniamy kilka uwag o Czarnogórze i idziemy dalej.
Czytaliśmy na forum co potwierdzili spotkani w Petrovaczu Polacy, że znajduje się tam restauracja Antygona, której właścicielem jest niejaki Bimo Bushati. Jego zdjęcie znajduje się na okładce przewodnika Bezdroży. Kierowani ludzką ciekawością idziemy na spotkanie z tajemniczym Bimo. Już z daleka macha do nas kapeluszem, chociaż nie wie czy zmierzamy do Jego restauracji. Antygona znajduje się na samym końcu, przed nią znajduje się wiele innych.
W zasadzie wszędzie jest pusto, tylko kelnerzy zachęcają do skorzystania z cienia ogródków.
My jednak zmierzamy do Bimo. Wita nas kelner, widząc przewodnik w mojej ręce uśmiech staje się szerszy.
Od stolika wstaje Bimo, żeby się z nami przywitać, zaprasza do stolika, zabiera mi przewodnik, bez pytania wpisuje się na pierwszej stronie i w środku pod swoim zdjęciem. Pyta skąd jesteśmy, częstuje rakiją. Janusz nie może więc ja korzystam podwójnie. W restauracji jest para Amerykanów, Bimo pokazuje im przewodnik i swoje zdjęcie.
Rozmawiamy trochę o naszych wakacjach, gdzie mieszkamy w CG, co już zwiedziliśmy, czy się nam podoba itd.
Proponuje, abyśmy coś zjedli. Decydujemy się na rybę, bo w zasadzie byliśmy głodni. Trochę droga ta restauracja, ale cóż raz się żyje. Kelner przynosi na tacy różne ryby i inne takie, których ja nie jem, żebyśmy sobie wybrali. Jemy rybę DORADA z sałatką szopską, ja piję piwko, Janusz wodę mineralną. ( Taki los kierowcy ).
Jedzono było przepyszne, i te widoki . Po prostu miodzio!!!!!!!
Przychodzą Rosjanie, Bimo znów zabiera przewodnik i chwali się. Taki z niego chwalipięta.
Kończymy posiłek, płacimy, żegnamy się z Bimo i wracamy na Małą Plażę.
Teraz to chętnie byłoby LB czyli leżenie bykiem, ale trzeba jechać dalej. Chcemy jeszcze zobaczyć rzekę Bojana i wielką plażę. Na parkingu, widząc obca rejestracje samochodu podeszło do nas kilku tubylców proponując nocleg.
Wyjeżdżamy jak wszyscy uliczką, po jej przejechaniu okazuje się, że jechaliśmy pod prąd.
A nawet nikt na nas nie trąbił. Kierujemy się w stronę rzeki Bojana.


c.d.n. Ania

Czekamy z niecierpliwoscia!!!

Uff...przeczytałem i wyoglądałem wszystko.Kawał dobrej roboty

To jest mój pierwszy list na to formum, więc witam serdecznie. Baaaaaaaaaardzo ciekawa relacja , zwłaszcza, że jade właśnie tam za dwa tygodnie. Do Ulcinj. Mam nadzieję, że napiszecie kilka porad czego unikać w Czarnogórze. Chorwację znamy jako tako, byłem z żoną trzy razy.
pozdrawiam - Grzegorz