BiH - slalom między minami: maj 2023

Znów jestem.
A cóż to za budka czy może jakaś ambona na ostatniej fotce. A z innej beczki to ten rześki, wczesny poranek wyziera z każdej foty.
Pozdrawiam Tomek

tompie68 napisał(a):Znów jestem.

To mnie cieszy.
Tak sobie pomyślałem... jeśli bałkańskie góry budzą takie zainteresowanie w Tobie, to mógłbym uruchomić coś jeszcze.

tompie68 napisał(a):A cóż to za budka czy może jakaś ambona na ostatniej fotce.

A tu mnie kompletnie zaskoczyłeś!

Wyobraź sobie, ze dopiero po Twoim komentarzu w ogóle ją zauważyłem. Serio - jakoś wcześniej się zbyt dokładnie nie przyjrzałem, a ona w cieniu. Ale już w nadchodzącym odcinku będzie ją bardzo dobrze widać. A może jakąś inną...

Pozdrawiam,
Wojtek

No to czekam.
Pozdrawiam Tomasz

tompie68 napisał(a):No to czekam.

Kolejny odcinek nastąpi już jutro.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):Kolejny odcinek nastąpi już jutro.

Ta wiadomość bardzo mnie cieszy , bo jak tylko kolano na to pozwoli chciałbym się z tą górą zmierzyć
Znajomi drażnią się ze mną pokazując zdjęcia i panoramy ( mieliśmy tam być razem , ale nic z tego nie wyszło )


Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a):Znajomi drażnią się ze mną pokazując zdjęcia i panoramy ( mieliśmy tam być razem , ale nic z tego nie wyszło )

Ojj... to może lepiej ja już nie będę drażnić...


Pozdrawiam,
Wojtek

Czyli mój kierunek. Mijam jakąś budkę; czy to strażnika, czy może kwestia opłat za wjazd – tego nie wiem, bo o tej porze nikogo w niej nie ma.
Jeszcze kawałek lekko w górę i wyjeżdżam z lasu na otwarty teren. Szerokie siodło – rozglądam się i widzę po prawej strażnicę. Zatem jestem na granicy. Jednak droga prowadzi dalej, a że absolutnie nikogo wokół nie widać, więc ruszam dalej, przekraczając granicę do Czarnogóry. Legalnie? Nielegalnie? Nie mam pojęcia. Tak czy owak – zielona granica.

I też budka; ta sama albo inna. A tak na poważnie to śmieszny dysonans. W dziczy i na kompletnie pierwotnym wręcz pustkowiu stoi sobie taka opuszczona wieża.
Pozdrawiam Tomasz

tompie68 napisał(a):I też budka; ta sama albo inna. A tak na poważnie to śmieszny dysonans. W dziczy i na kompletnie pierwotnym wręcz pustkowiu stoi sobie taka opuszczona wieża.

Racja. Ich tam było więcej - w dali widziałem kolejne. Granica silnie strzeżona.
Przypuszczam, że nikogo na nich nie ma, ale ciekawe, co spowodowało taką inwestycję.

Pozdrawiam,
Wojtek

Droga obniża się nieznacznie już po stronie czarnogórskiej, jednak jej stan bardzo szybko rozwiewa moje marzenia o dalszej jeździe. Zawrócić? Ale tu nie ma takiej możliwości. Jazda tyłem? Nie lubię, zwłaszcza po takich wybojach, ale jednak nie będę raczej miał wyboru. Zostawię sobie tę wątpliwą przyjemność na później, a teraz staram się wóz ustawić z boku drogi – tak, by mógł się ewentualnie ktoś obok mnie zmieścić, gdyby musiał, a zarazem tak, by samochód się nie zsunął ani nie pokoziołkował po zboczu. Stoi? Stoi. Zatem – plecak na grzbiet i w drogę!

Już po chwili widać, że dalszy przejazd jest absolutnie niemożliwy – droga częściowo zasypana głazami i tylko ścieżka przez nie się przebija. Należało zostawić wóz na samej przełęczy – w porządku, następnym razem. Za to mam spokój sumienia – nikt koło mojego auta nie musi się przeciskać. Zadzieram wzrok wysoko, gdzie po lewej, blisko wierzchołka Maglica, widać skalne okno. Ciekawe, czy końcówka trasy przebiega w pobliżu? Fajnie by było, móc przez takie okno spojrzeć…

... dolomitowo bardzo ... no może nie te wieże strażnicze

mariusz-w napisał(a):... dolomitowo bardzo ... no może nie te wieże strażnicze

No tak, wieża typowa dla krajów po tej stronie nieistniejącej już żelaznej kurtyny.

Pozdrawiam,
Wojtek

Idę w cieniu południowej grani Maglica, zupełnie zasłaniającej nisko jeszcze o tej porze świecące słońce, czuję więc poranny chłodek. Trochę mi się nie podoba, że schodzę coraz niżej – a przecież teoretycznie jestem właśnie w drodze na najwyższy szczyt Bośni i Hercegowiny! Ale cóż – przedarłem się do Czarnogóry i pewnie to jest haracz, który muszę za to zapłacić. Wkrótce sięgam dna. Dosłownie – trafiam na wypełnioną resztkami delikatnej mgiełki dolinkę o zupełnie płaskim dnie.

Ścieżka, tu i ówdzie omijając stare powalone pnie, robi łuk, zakręcając najpierw w prawo, by następnie prostować w lewo. Zatraca się przy drugim końcu polany, ale wydaje mi się, że dostrzegam nieco wydeptany ślad w czymś, co bardziej przypomina wyschnięte koryto potoku. Odbijam trochę w prawo, rozglądając się bacznie w rzadkim lesie i kiedy dostrzegam rodzaj rampy po drugiej stronie, zawracam do niej. Rzeczywiście, natrafiam tu na właściwy szlak, o czym świadczą czerwone kółeczka i teraz już raźno w górę. Chyba chłód zaczyna ustępować, gdyż wynurzając się z lasu na oblaną porannymi promieniami słońca polankę, czuję pot na grzbiecie.

A na polanie czeka mnie prawdziwy klejnot - otoczone wysokimi graniami Trnovacko jezero.