BiH - slalom między minami: maj 2023

piotrf napisał(a):A wszystko w pięknych okolicznościach przyrody

Miecia napisał(a):Przewagą są jednak klimaty górskie
Piekne.....owszem......ale takie przerywniki, też świetnie się wpisują

Tak się kończy przedostatnia trasa w ramach tego wyjazdu.
Dopiszę dziś kilka zdań tekstu do tej końcówki.

Pozdrawiam,
Wojtek

Słowo pisane do ostatnio zamieszczonych fotek:

Jakoż i wkrótce widzę już stojący samotnie na polanie samochód. Samotnie? A, nie! Coś się nagle dzieje w pobliskich krzewach, jakiś tętent podrywa ziemię do drżenia i oto stado przebiega, prezentując przed moimi oczami scenę jak z westernu. Sylwetki koni wbiegających do płytkiej niecki schodzą do poziomu falujących traw z pierwszego planu, ale rozwiane grzywy przemykają ponad pożółkłą nieco zielenią. Do kompletu brakuje jedynie kobiety w tańcu i żaglowca na wietrze.

Po chwili stado wyhamowuje zataczając lekki łuk i zwracając na koniec łby w moją stronę. Przygotowanie do nabrania rozbiegu? Niee... Jeszcze przez chwilę stoję zauroczony krótkim przedstawieniem, a następnie zrzucam plecak i wyciągam kluczyki samochodu. Wycieczka skończona.

Tak jak Ciebie zaskoczył widok koni.....tak pewnie i one były zaskoczone Twoją obecnością

Pozdrawiam.Aśka

Miecia napisał(a):Tak jak Ciebie zaskoczył widok koni.....tak pewnie i one były zaskoczone Twoją obecnością

Tyle, że pewnie w końskim mniemaniu samotny wędrowiec na pustkowiach nie jest sposobem uzewnętrznienia piękna.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):Tyle, że pewnie w końskim mniemaniu samotny wędrowiec na pustkowiach nie jest sposobem uzewnętrznienia piękna.

A tego do końca pewny być nie możesz


Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a):A tego do końca pewny być nie możesz

Tak czy owak - już się bardziej nie przybliżyły.

Pozdrawiam,
Wojtek

Najbardziej urzeka klimat surowości tego miejsca. Ta surowość jest wręcz pierwotna, nie skalana ręką człowieka. Surowość taką w europejskich górach można spotkać już bardzo rzadko. A do tego te dzikie z pozoru konie.

Franz napisał(a):

Miecia napisał(a):Tak jak Ciebie zaskoczył widok koni.....tak pewnie i one były zaskoczone Twoją obecnością

Tyle, że pewnie w końskim mniemaniu samotny wędrowiec na pustkowiach nie jest sposobem uzewnętrznienia piękna.

Pozdrawiam,
Wojtek

Trzeba było Franz wskoczyć na jednego konia. Pojeżdziłbyś po dolinie za darmo.

tompie68 napisał(a):Najbardziej urzeka klimat surowości tego miejsca. Ta surowość jest wręcz pierwotna, nie skalana ręką człowieka. Surowość taką w europejskich górach można spotkać już bardzo rzadko. A do tego te dzikie z pozoru konie.

Chyba ta surowość i dzikość tak mnie tam przyciąga.

darek1 napisał(a):Trzeba było Franz wskoczyć na jednego konia. Pojeżdziłbyś po dolinie za darmo.

Niedawno pisałem o tym, jak mnie wręcz na końską przejażdżkę namawiano.

Pozdrawiam,
Wojtek

Tradycyjne piwko przy samochodzie i nadchodzi pora wyjazdu. Z pewnym żalem opuszczam to miejsce – Tisovica potrafi oczarować. No cóż, może jeszcze kiedyś uda mi się tu powrócić, a teraz już bywaj, wspaniała dolino…
Ostatnie fotki w stronę pięknego muru zdobytych szczytów pstrykam tuż przed samą przełęczą, by kawałek dalej zatrzymać się raz jeszcze, sycąc zmysł wzroku tym razem w kierunku północnym.

Następnie ostrożny zjazd pozostawiającą nieco do życzenia drogą i zatrzymuję się tuż nad wioską. Pora na kawkę. Przy tej okazji studiuję mapy dojazdu w ostatni rejon, na którym mi zależy podczas tego wypadu. Mam trochę drogi do zrobienia.









Składam graty i ruszam w trasę, która prowadzi przez Konjic, Sarajewo, potem przejazd pięknym kanionem Bistricy do Focy. Nie pierwszy raz tędy jadę i znów żałuję, że nie ma się gdzie zatrzymywać. Jakąś tam pociechą jest fakt, że już się ściemnia i światła coraz mniej. Po zmroku wjeżdżam na zbocza ponad Sutjeską, by następnie wyszukiwać w świetle reflektorów miejsca, gdzie powinienem z szosy zjechać. W Tjentiste skręcam, gdy widzę drogowskaz na Mrkali. Obawiam się jednak dziurawej drogi po nocy, zostawiam więc sobie dojazd już na następny dzień, a teraz parkuję po prostu przy samej drodze i układam do snu. To był piękny dzień - mam nadzieję, że kolejny również nie zawiedzie moich oczekiwań.

Przyznaję bez bicia , że tej Mrkali nie mogę zlokalizować
Czy to po stronie pasma Zelengory , czy Sutjeska N.P.

Na celowniku Maglić


Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a):Przyznaję bez bicia , że tej Mrkali nie mogę zlokalizować

Ja też nie mogłem, ale to była jedyna droga w kierunku, który mnie interesował.

piotrf napisał(a):Czy to po stronie pasma Zelengory , czy Sutjeska N.P.

Patrz niżej.

piotrf napisał(a):Na celowniku Maglić

Zgadłeś Waść.

Pozdrawiam,
Wojtek

piotrf napisał(a):Przyznaję bez bicia , że tej Mrkali nie mogę zlokalizować

Ja też nie mogłem, ale to była jedyna droga w kierunku, który mnie interesował.

Ale przy świetle dziennym już łatwiej.

Na tym wycinku mapy już się daje zlokalizować:



Pozdrawiam,
Wojtek

Dzień 9

Budzik wyrywa mnie ze snu o 6:15. Zwijam graty i sprawdzam jeszcze jeden drogowskaz, który mignął mi wczoraj, ale już nie próbowałem go odczytać. Prijevor – świetnie! Właśnie tego mi potrzeba; mam tylko nadzieję, że faktycznie uda się do tego miejsca dotrzeć samochodem. Ruszam ostrożnie, gdyż asfalt ma na samym początku kilka nieprzyjemnych dziur. Ale to tylko chwila i dalej już jest całkiem przyzwoicie. Kiedy kończy się asfalt, zastępuje go nadal niezła droga szutrowa, wijąca się niezbyt stromo, ale uparcie w górę. Potem łagodna przełęcz Dragos, za którą zatrzymuję się na rozstajach, widząc jakąś drewnianą tabliczkę. Podchodzę bliżej – w kierunku odbicia w prawo strzałka i napis: Prijevor.