BiH - slalom między minami: maj 2023

Chwilami głazy, czy drobne skałki tuż przede mną powtarzają mniej czy bardziej zbliżony kształt któregoś ze szczytów w dali - zabawnie to potrafi wyglądać. Ścieżka - to lepiej widoczna, to znów zostawiająca spore pole wyobraźni - wije się pośród skałek, stale lekko opadając.

Przechodzę jeszcze przez wąską skalną furtę, po czym teren zaczyna się wyraźniej obniżać i docieram do przełamania, za którym opada znacznie bardziej stromo zakręcająca w lewo dolina.

Witaj Wojtku

Nadrabiam kolejne wędrówki-relacje, cieszę oczy i lekko zazdroszczę
Mało się odzywam, bo co tu gadać jak widoki powodują wytrzeszcz oczu

Pozdrawiam, Gośka

Pomimo przerwy......nadal podziwiam

Gosiu, Asiu - diękuję. Raźniej się wędruje, gdy ktoś towarzyszy.

Pozdrawiam,
Wojtek

My też, my też jesteśmy

Aguha napisał(a):My też, my też jesteśmy

Same damy w towarzystwie!

Pozdrawiam,
Wojtek

Przepraszam , że psuję Ci statystykę ( damą nie jestem , ba . . . żadna ze mnie kobieta nawet ) , ale też czekam na ciąg dalszy w innych wątkach również - to tak , żeby nie było


Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a):Przepraszam , że psuję Ci statystykę ( damą nie jestem , ba . . . żadna ze mnie kobieta nawet ) , ale też czekam na ciąg dalszy

W doborowym męskim towarzystwie również dobrze się wędruje.

Pozdrawiam,
Wojtek

Ja również podziwiam i oczu nie mogę nacieszyć tymi widokami. Na razie tylko na zdjęciach ale w mroźne wieczory to dobry relaks. Góry to jednak jest to co tygrysy lubią najbardziej. Do tej pory były Tatry; pora wyruszyć w świat.
Pozdrawiam Tomek.

tompie68 napisał(a):Góry to jednak jest to co tygrysy lubią najbardziej. Do tej pory były Tatry; pora wyruszyć w świat.

Jeśli lubisz Tatry, to polecałbym Dolomity.
A jeśli wolisz bardziej włóczęgę, to rzeczywiście - góry Dynarskie, czy rumuńskie Karpaty są ku temu stworzone.

Pozdrawiam,
Wojtek

Schodzę dosyć szybko i towarzyszy mi szelest obsuwających się, małych kamyczków, jednak do moich uszu zaczyna się przebijać inny dźwięk. W pierwszej chwili nie zdają sobie z tego sprawy, ale po jakimś czasie wychwytuję powoli narastający, miarowy stukot. Zatrzymuję się, nasłuchując. W górach trudno dokładnie określić umiejscowienie źródła dźwięku, jako że odbijające go ściany potrafią bardzo zmylić, wydaje mi się jednak, że właśnie do niego zmierzam. Wzrok wyłapuje z kolei jakąś kamienną budowlę, najpewniej ruinę szałasu, a wkrótce - kiedy ścieżka zawija się za stromo opadające zbocze po lewej stronie - ukazuje się ciekawie wyglądający, mały budynek ze stromym dachem. A to oznacza, że dotarłem do Jezerce.

Od pewnego czasu słyszany wcześniej stukot umilkł, za to teraz dobiega ze środka chałupy jakieś szurum-burum. Kiedy podchodzę pod sam budynek, wyłania się ze środka postać. Jeden rzut oka wystarcza mi, by przyznać w duchu, że ciekawa postać. Ubiór bardzo, ale to bardzo roboczy - łatany w kilku miejscach, a dodatkowo i tak dziurawy. Zaś ponad rozchełstanym torsem istny kudłaty gąszcz - długie włosy, pokręcone i nieco pozlepiane, gubią się niżej w potężnej, luzem puszczonej brodzie. Natomiast w ręku... siekiera. No... jakie będzie przywitanie?
Wyraźny gospodarz tego przybytku uśmiecha się nieznacznie - może i znacznie, ale tylko zarys uśmiechu widoczny jest na niewielkiej, odsłoniętej części twarzy - i odkłada siekierę na bok. Oddycham raźniej. Pada zwykłe pytanie - skąd, dokąd? Opowiadam dzisiejszą trasę, a on kiwa głową i zaprasza na ławę obok chałupy. W sumie chętnie bym chwilę z nim pogadał, dowiedział się więcej o trasach w okolicy, jednak mimo pozornie wczesnej pory, nie mam zbyt wiele czasu. Po dotarciu do samochodu czeka mnie mozolny zjazd w dolinę, a potem jeszcze długa droga.

- Dokąd - pyta.
- Tjentiszte.

Widzę zrozumienie na jego twarzy. Upewnia się co do mojego jutrzejszego celu, co ja potwierdzam. Padają życzenia dobrej dalszej drogi i rozstajemy się. Może jeszcze kiedyś będę miał okazję by tu zawitać ponownie, może jeszcze kiedyś uda mi się go spotkać.

Ostatni etap mojej trasy zaczyna się od lekkiego obniżenia do pierwszego leja krasowego. Pierwszego, gdyż zaraz za nim następuje kilka kolejnych, przy czym wszystkie one są niezbyt wielkie i nie stanowi problemu fakt, że ścieżka - bo widać ścieżkę! - zalicza dno każdego z nich. Gdzieś nawet ciurka woda, co nie jest w tym terenie częstym zjawiskiem, jednak w pełni lata po tej wodzie zapewne nie pozostaje nawet wspomnienie. Wkrótce coś się zmienia w ogólnym trendzie - wygląda na to, że osiągnąłem najniższe zagłębienie i teraz zaczynam podchodzić w górę.