Bez czterech kółek – Koufonissi 2019 i szczypta Naxos

Bardziej podobają mi się drewniane

Opuszczamy Plac Katedralny, aby wąziutkimi uliczkami (często są to po prostu schodki) podejść do Kastro.

Za chwilę znajdziemy się na terenie Kastro zajmującego szczyt wzgórza ponad portem.



Zamek został zbudowany w 1207 r., gdy po IV krucjacie Wenecjanin Marco I Sanudo wykorzystał zamieszanie po zdobyciu Konstantynopola przez krzyżowców i bez zgody cesarza zajął wyspę Naxos oraz ogłosił się pierwszym władcą Księstwa Naxos.
Najstarszą częścią kastro są mury zewnętrzne przy ruinach centralnej wieży Sanudo, stanowiącej część książęcego pałacu. Większość pierwotnych murów jest zrujnowana albo została włączona do innych budynków, nie wiadomo jak kastro wyglądało pierwotnie. Obecny pięciokątny kształt twierdzy weneckiej to efekt przebudowy od połowy XV wieku. Do Kastro wiodły trzy bramy, zamek miał 12 wież. Wewnątrz mieszkały bogate rodziny katolickie, do dziś na fasadach domów widnieją herby weneckich rodów.

Na teren kastro wejdziemy przez gigantyczną drewnianą główną bramę - Trani Porta.



Sprzed bramy mamy widok na cylindryczną XIII-wieczną wieżę Crispi, jedyną zachowaną basztę Kastro.
W XV wieku wieża była prywatną rezydencją Jacobo, nieślubnego syna księcia Guillermo II Crispo. Ród Crispich po rodzie Sanudo władał Księstwem Archipelagu.
Po Crispich właścicielem wieży była rodzina Frankopoulos, potem ród Barozzi, a następnie rodzina Glezos. Spadkobiercy rodu Glezos ponoć zimą mieszkają tu przez kilka miesięcy – stąd inna nazwa wieża Glezos.
Wieżę odrestaurowano w latach 1968-69 oraz w 1995 r. Mieści się w niej Muzeum Bizantyjskie, pomieszczenia na ten cel podarował członek rodziny Glezos. Niestety, nie weszliśmy do tego muzeum (ani żadnego innego ze znajdujących się na terenie kastro), chociaż akurat jego zbiory mogłyby być dla mnie interesujące.





Pora przejść przez bramę…









Zaraz po wejściu do kastro, po prawej znajduje się kamienna wieżowa rezydencja, od 1704 roku własność rodziny Della Rocca-Barozzi. Obecnie jest tam małe prywatne Muzeum Weneckie (było akurat zamknięte), po którym oprowadza ponoć potomek rodu Della Rocca-Barozzi .

Akurat wtedy, gdy przekraczaliśmy bramę, kręcono tam jakiś teledysk.

dangol napisał(a):Bardziej podobają mi się drewniane

Mi też

Idziemy dalej...

Weszliśmy w upale na szczyt Kastro , zasłużyliśmy więc na kawkę . Najlepiej, aby wypić ją w jakimś godnym miejscu – może tu?





1739 Terrasse Café mieści się w budynku dawnej Szkoły Urszulanek [/url], a część stolików znajduje się na tarasie z panoramicznym widokiem na miasto. Szkoła dla dziewcząt zaczęła w tym miejscu funkcjonować w 1739 roku (stąd nazwa kafejki), początkowo był tu klasztor jezuitów, którzy osiedlili się na Naxos na początku XVII w. Urszulanki prowadziły w mieście działalność edukacyjną już wcześniej (pod kontrolą jezuitów), ich szkoła działała bez przerwy w latach 1628 – 1773. W 1891 r. szkołę przejęli Salezjanie i przekształcili ją w szkołę handlową. W 1898 r. uczył się tu nastoletni późniejszy sławny pisarz Nikos Kazantzakis. Szkoła zyskała ogromną sławę, ale ostatecznie musiała zostać zamknięta w 1927 roku, trzysta lat po jej założeniu.

W 1986 budynek szkoły został zakupiony przez państwo greckie i od tego czasu pełni funkcję instytucji kultury – miejsce konferencji, wystaw i innych wydarzeń.

Kawka wprawdzie tania nie była, ale delektowanie się freddo w takim miejscu warte było jej ceny.









W międzyczasie można bowiem podziwiać widoki z tarasu na miasto i jego najbliższe okolice, za chwilę Wam je pokażę.

piekara114 napisał(a):

dangol napisał(a):Bardziej podobają mi się drewniane

Mi też

Nie jedźcie na Tinos

kulka53 napisał(a):

piekara114 napisał(a):

dangol napisał(a):Bardziej podobają mi się drewniane

Mi też

Nie jedźcie na Tinos

Bez przesady, ja Tinos bardzo polecam

Tinos w Waszych relacjach bardzo mi się podobała, nieważne jakie tam mają ikonostasy . Niemniej jednak, na razie się tam nie wybieram...