Zanim zdziadziejemy: Rumunia 2011

Im wyżej, z tym oddechem jest trudniej. No i stromizna coraz większa (na niezbyt długim odcinku w górę jest przecież 280 metrów), a kamienie pod stopami sypią się w dół. Ale damy radę! Równowagę da się utrzymać, bo na grzbiecie tylko lekki plecaczek . Pełen podziw jednak dla tych, co tędy podchodzą z ekwipunkiem niezbędnym na kilka dni wędrówki po Fogaraszach...
O tej porze jednak nikt nie taszczy się pod górę z ogromnym plecakiem, cały stok mamy tylko dla siebie . Większy ruch zrobi się tu pewnie nieco o późniejszej porze, ale to już nie nasze zmartwienie.











Nie jest znowu tak źle z moją kondycją, w każdym bądź razie jak dotąd! Może nie w pół godziny, ale pomimo licznych odsapek, dałam radę w 45 minut. Cieszę się jednak niezmiernie, gdy w końcu mogę na przysiąść na nieco dłużej na Koziej Przełęczy - Şaua Caprei (2315 m).

I ja się cieszę, że doszłaś na sporą wysokość ponad jeziorko, stąd widok już całkiem szeroki i bardzo ładny. Aż zazdroszczę, gdybym wcześniej znała te zdjęcia - oj wątpię żebym się tu nie wdrapała. A czas podejścia całkiem przyzwoity, my przyjmujemy się że 250-300m podejścia na godzinę to przeciętny dobry czas wejścia.

Ale widoczki . I śmieci żadnych już nie widać

Widoki będą jeszcze szersze , bo chyba nie podejrzewasz, że zaraz zejdziemy tą samą drogą . A śmieci faktycznie dalej już nie ma , w każdym bądź razie wszedzie tam, gdzie dojdziemy .

Tak z perspektywy czasu, to warto było przeżyć te dwie noce na śmieciowisku (zwłaszcza że po ciemku bałaganu i tak nie było widać), żeby potem można było się nacieszyć widokami na Fogarasze. Z pewnością, gdybyśmy nie mieli możliwości podjechania tak wysoko, ta wycieczka nie doszłaby do skutku!

Danusiu, mieliście piękne miejsce na biwak. Chociaż problemów WC-towych nie zazdroszczę

Zdjęcia z ostatniego odcinka powalające! Gratuluję zdobycia Koziej Przełęczy

Witam.

... a ja już nie mogę doczekać się widoków na drugą stronę.
O ile na jeziorko i stronę północną jest mnóstwo zdjęć na forum i nie tylko na forum, to już strona południowa traktowana jest po macoszemu. Nic ciekawego tam nie ma?

Dręczy mnie to, gdyż jak wspominałem, na drugą stronę nie udało nam się przedostać.

Pozdrawiam.

Mariusz, wierzę że Cię to dręczy . Widoki na południową stronę będą , ale z góry serpentyn za bardzo nie widać. A fotek wszędzie więcej właśnie na północ, bo agrafki z tamtej strony bardziej widokowe . Jak się je widziało, to południowa strona wychodzi blado .
Na zjazd via południe i jakieś tam przystanki po drodze, musisz zaczekać "do jutra", dziś jeszcze wędrujemy z buta. Za to z góry zobaczymy TO, o co kiedyś pytałeś Wojtka . Fakt, z bardzo daleka, ale jenak było widać

Agnieszko, podejście na Kozią Przełęcz było co prawda najbardziej stromą częścią wycieczki, ale wejdziemy jeszcze trochę wyżej , chociaż łagodniej.

Po króciutkiej odsapce , zanim na przełęcz dotrze reszta ekipy, mała sesja zdjęciowa ze znanym krajobrazem w tle.

Teraz pora na widoczki w przeciwnym kierunku... Tam już nie pójdziemy, więc chociaż popatrzeć trzeba .







Na pierwszym planie [b]Lacul Capra [/b- Jezioro Kozie pokazane niedawno przez Wojtka w wątku "Górskie zwierciadła". Bardziej zielono było wówczas, u mnie już widać jesienne rudzenie...
Fajnie byłoby spędzić dzisiejszą noc właśnie nad tym jeziorkiem, ale nie chce nam się wracać po namioty .







Uwagę przyciąga duży biały pomnik, ale lenistwo nie pozwala sprawdzić, z jakiej okazji stanął. Wolimy pobyczyć się na przełęczy, z której ruszymy dalej w inną stronę, niż nad wodę...
Co prawda zejście do jeziorka nie zajęłoby więcej niż 5 minut , ale potem trzeba byłoby odzyskać stracone około 70 metrów wysokości...
Dopiero w domu przeczytałam, że to był Monumentul Alpiniştilor - obelisk upamiętniający grupę alpinistów, którzy w lutym 1963 roku dokonali pierwszego zimowego przejścia przez najtrudniejszego odcinka głównej grani Fogaraszy, ale w drodze powrotnej zostali przysypani przez lawinę. .. Pomnik z czasów komunistycznych, więc niestety kształtem przypomina obeliski radzieckich "wyzwolicieli".





Na przełęczy, oprócz naszej szóstki, są jeszcze dwie młode osoby, z ogromnymi pleckami.



Wszystko na to wskazuje, że odpoczywają po podejściu "naszą" trasą... Nie idą od wschodu, gdyż chłopak wracał znad jeziorka (a zapewne z wypływającego stamtąd potoczku ) z butelkami pełnymi wody - zaopatrzeniem na dalszą wędrówkę. Gdyby szli stamtąd, mieliby wodę już w plecakach . No to pewnie pójdą dalej tak, jak my planujemy? W każdym bądź razie początek zapowiada się wspólny .
Tuż przed opuszczeniem przez nas przełęczy, od Balea Lac dochodzą jeszcze dwie osoby - bez wielkich plecaków, na luzie jak my . Tłoku na szlaku jednak nie będzie , gdyż ta dwójka wybiera inny wariant dalszej wędrówki.

Şaua Caprei (2315 m) to już część głównej grani Fogaraszy, ciągnącej się przez 72 km, w tym na długości 35 km nie opadającej poniżej wysokości 2000 metrów. My przejdziemy tylko maleńki fragment tej grani. Jej najwyższe szczyty Moldoveanu oraz Negoiu, zobaczymy jedynie z baaaaaardzo daleka... Nie ma mowy o Żlebie Drakuli ani odcinku "Trzy kroki od śmierci"... Nasza trasa będzie łagodna jak baranek , no może momentami ciut mniej łagodna, ale i tak w słoneczną pogodę nie grożąca niczym strasznym .

Po uregulowaniu oddechu na Koziej Przełęczy, czeka nas kolejne podejście. Nie decydujemy się na szlak niebieskiego krzyżyka i zdobycie Vânătoarea lui Buteanu (2507 m) - piątego z kolej szczytu Fogaraszy. Trochę teraz żałuję, bo po powrocie wyczytałam, że widoki stamtąd nieziemskie! Przez odpuszczony Vânătoarea lui Buteanu oraz przełęcz Şaua Văiugii i kocioł Căldarea Văiugii, można było zrobić kółeczko doprowadzające do miejsca startu wycieczki, ale posiadany "awaryjny" wydruk mapki nie obejmował całości takiej ewentualności trasy... Do tego dochodził brak zaufania do sugerowanych przez drogowskazy czasów trwania wędrówki na poszczególnych odcinkach trasy. Lepiej wybrać szlak , jaki jest i na drogowskazie, i na wydrukowanej mapce . Nawet jak czas "drogowskazowy" pomnożymy przez 3 (z odpoczynkami może tyle wyjść ), nie będzie źle.



Ruszamy w górę szlakiem czerwonego paska, główną granią na szczyt Iezerul Caprei, bo tędy wiedzie trasa wybranego spacerowego kółeczka . Według informacji na drogowskazie, dojście aż na Şaua Paltinului powinno zająć jedynie 45 minut, ale nie będziemy gonić , żeby się w tym czasie zmieścić. Przysiądziemy tu i ówdzie, zejdzie nam znacznie dłużej

dangol napisał(a):

Te ujęcia robią wrażenie ! ... szczególnie jak się porówna pierwszy i trzeci plan.


Pozdrawiam.

Oglądając Twoje zdjęcia zaczynam żałować , że nie poświęciliśmy chociaż jednego dnia na spacery po górach w tamtym rejonie Może uda się następnym razem


Pozdrawiam
Piotr

mariusz-w napisał(a):Te ujęcia robią wrażenie ! ... szczególnie jak się porówna pierwszy i trzeci plan.

pełna zgodność w postrzeganiu - trzeci się też wyróżnia w swojej skromności

A ja lubię jak jest stromo... jak już podchodzić, to konkretnie...człowiek się męczy, ale przynajmniej efekt od razu widać .

Tempo niezłe, choć podejścia nie było za wiele. Bardzo ładne widoczki i fajne mapki na których od razu widać którędy wędrujemy . Dobra mapa to podstawa .

Pzdr

dangol napisał(a):Niestety, nie bardzo wiem, jakież to konkretnie szczyty znalazły się na powyższych fotkach. Może Wojtek pomoże?

Będąc na miejscu, czy choćby znając dokładnie kierunek, w którym wycelowałaś obiektyw, można by z mapą w ręku rozszyfrować te szczyty. Ale... czy komuś to rzeczywiście do szczęścia potrzebne?

dangol napisał(a):Nie ma to jak dobra reklama, że niby taka trudna do przejechania, że kierowcy oprócz mocnych hamulców i równie wielkiego kopa w aucie, musżą też mieć stalowe nerwy...
Za kierowców wypowiadać się nie mogę (jednakże zauważyłam słuszność decyzji o sprawdzeniu hamulców przed wyjazdem), ale jako pasażerka nieco się zawiodłam . Może nie widokami, bo te faktycznie niezłe , ale miałam chyba zbyt duże wymagania w sprawie zagęszczenia agrafek na szosie.

Mogę się wypowiedzieć jako kierowca. Zresztą, już o tym rozmawialiśmy. Szosa ładna i to wszystko. Jest takich mnóstwo.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a): Ale... czy komuś to rzeczywiście do szczęścia potrzebne?

Oczywiście, że niepotrzebne . Jednak wtedy, gdy na góry patrzyłam z dołu, trochę mi było brak takiego rozeznania, a konkretniej - czy ktoryś ze szczytów będę widzieć z bliska, już podczas spacerku?
Nie wiem tego dalej , ale kilka z tych widocznych już podczas graniowej wycieczki, zapadło w pamięć i to mnie cieszy