Bieszczadzkie wędrowanie

romuald22 napisał(a): Zawsze ciągnęło mnie w stronę wody, a tu prócz Solińskiego - niewiele.

Solinę to akurat wolę omijać z daleka. Byłam raz, zobaczyłam i wystarczy mi po wszystkie czasy.
No, może do momentu, gdy gmina poradzi sobie z problemem wylewanego do jeziora szamba.

a to ja napisał(a):Marze_no

Oglądałam dziś Twoje zdjęcia (te wklejone ok. godz. 11:00) i ... o mały włos zapomniałabym, że muszę się zbierać do pracy.
Wyszłam później, niż zwykle, ale szło mi się znacznie lżej, niż zwykle ...

Pozdraviam i ... prowadź dalej

Dziękuję, słowa uznania przekażę mężowi, bo na forum zagląda tylko zachęcony moimi entuzjastycznymi ochami i achami nad kolejną oglądaną relacją.
On po tych połoninach chodził dość mocno obładowany, bo oprócz swojego standardowego zestawu z obiektywem 17-50mm miał dodatkowo teleobiektyw i pokaźny komplet filtrów. I jeszcze solidny statyw ze sobą ciągnął Ale chyba było warto.

marze_na napisał(a):On po tych połoninach chodził dość mocno obładowany, bo oprócz swojego standardowego zestawu z obiektywem 17-50mm miał dodatkowo teleobiektyw i pokaźny komplet filtrów. I jeszcze solidny statyw ze sobą ciągnął Ale chyba było warto.

BYŁO WARTO

Odżyły wspomnienia.

Ta ściezka wijąca się wsród traw grzbietem połonin, podejscie na Rawkę, widok na Tarnicę.

Z Rawki widzielismy "bratnią" granicę: pas zaoranej ziemi, zasieki, drewniane wieże strażnicze.

Czekam na kolejne zdjęcia i następny odcinek.

Pozdrawiam

krutom napisał(a):

marze_na napisał(a):On po tych połoninach chodził dość mocno obładowany, bo oprócz swojego standardowego zestawu z obiektywem 17-50mm miał dodatkowo teleobiektyw i pokaźny komplet filtrów. I jeszcze solidny statyw ze sobą ciągnął Ale chyba było warto.

BYŁO WARTO
Odżyły wspomnienia.
Ta ściezka wijąca się wsród traw grzbietem połonin, podejscie na Rawkę, widok na Tarnicę.
Z Rawki widzielismy "bratnią" granicę: pas zaoranej ziemi, zasieki, drewniane wieże strażnicze.
Czekam na kolejne zdjęcia i następny odcinek.
Pozdrawiam

Krutom Ty coś tutaj się wzruszyłeś. Przestań. Rockowa dusza nie może byc mientka .

No dobra, każda ma swoje...

romuald22 napisał(a):
Krutom Ty coś tutaj się wzruszyłeś. .

czasem trzeba

marze_na napisał(a):Solinę to akurat wolę omijać z daleka. Byłam raz, zobaczyłam i...

Ja Solinę też tylko raz widziałem.
Nocne wejście na Smerek, tak aby wschód słońca oglądać.
I wtedy rządek czerwonych światełekna horyzoncie, na koronie tamy widziałem.
pzdr

...A potem patrzysz o słońca zachodzie
Siadłszy na drzewa przewalonej kłodzie
Jak żyją Bieszczady....


Tu przyjeżdża się tylko raz a potem już tylko wraca... :)

Z przyjemnością z Wami wędruję. Piękne zdjęcia!

Pozdrawiam.

28.06.2011 - wędrowania nie będzie

Obudził mnie deszcz. W zasadzie ulewa. Szalejący wiatr sprawiał, że padało mniej więcej pod kątem 45°.
Niestety zaplanowany na ten dzień Dwernik-Kamień musieliśmy odłożyć na bliżej nieokreślone kiedyś. Wprawdzie cały czas łudziłam się, że może w końcu się przejaśni i uda się chociaż podejść najktórszym szlakiem do Chatki Puchatka, ale nic z tego. Niebiosa zlitowały się dopiero po 17stej i nie pozostało nic innego jak spacer po Wetlinie w poszukiwaniu obiadu.

Zdjęć z tego szaro-buro-sennego dnia nie mamy, więc w zasadzie możnaby było kończyć posta.
Napiszę jednak jeszcze parę subiektywnych zdań o ofercie gastronomicznej Wetliny. Może komuś się przyda. A zainteresowanych wyłącznie widokami zapraszam na następny odcinek.

Na obiad, kolację czy poprostu wieczór przy piwku polecić mogę trzy miejsca.
Po pierwsze Chata Wędrowca. Klimatycznie i smacznie, ale niestety zdarza się, że obsługa ma gorsze dni. Nas jednak do tego miejsca bardziej zniechęciły ceny. Za placek z gulaszem dla mnie i schab w sosie dla męża oraz dwa piwka zapłaciliśmy ponad 80 zł. Fakt, że mięso palce lizać a porcje naprawde duże, ale konkurencja też karmi smacznie, a taniej. Sztandarowym daniem, którym chwali się Chata Wędrowca jest naleśnik gigant z jagodami. Ma on tyleż zwolenników co przeciwników, ja zaliczam się do tych drugich. Tłusty i ciężki, bo smażony na głębokim tłuszczu; bardziej racuch niż naleśnik.
Po sąsiedzku z Chatą jest Stare Sioło, gdzie specjalnością są dania z rusztu. Z czystym sumieniem polecam, bo mięsa delikatne i aromatyczne, pstrągi też super. No i jeszcze rewelacyjna grzybowa. I pieczone ziemniaki jako alternatywa dla wszechobecnych frytek.
Na drugim krańcu miejscowości jest jeszcze Nora pod Beskidnikiem, miejsce nowe na kulinarnej mapie Bieszczadów. Smakiem może troszeczkę ustępuje Chacie i Siołu, ale klimat ma zdecydowanie najbardziej "bieszczadzki". Tu ceny są najniższe. I mają najlepszy chyba żurek w Bieszczadach. Duży plus za to, że można posłuchać klasyki rocka ze starych winylów.

piotrf napisał(a):
Mam parę fotek , nie chcę jednak zaśmiecać wątku


Pozdrawiam
Piotr

Śmiało, śmiało. Zapraszam:)
Krajobrazów raczej nie zdublujesz, bo teraz to tam raczej chyba takie kolorki

Konkretny spacerek miałeś Piotrze. Widać, że wakacje w pełni.
Zazdroszczę pogody, bo my prawie wcale nie rozstawaliśmy się z polarami, a z kurtką to już w ogóle. Jak nie lało to wiało.

W dwa miesiące od mojego wędrowania połoniny kompletnie zmieniły kolorki.

Pozdrawiam

Zmieńmy kolor z powrotem na zielony, bo czas ruszyć dalej.

29.06; wędrówka III
Wołosate - Rozsypaniec - Halicz - Przełęcz pod Tarnicą - Wołosate

Deszcz przestał padać, ale chmury pozostają nisko. Sprzed Rydlówki nie widać ani Smerka, ani Hantowego Berda. Accuweather.com obiecuje, że z każdą godziną będzie się przejaśniać. No skoro tak, to koniec siedzenia w miejscu, połoniny czekają. Wsiadamy w autko i w drogę, kierunek Wołosate. Po drodze zaglądamy jeszcze do sklepu ABC po peleryny przeciwdeszczowe. Mąż stwierdza, że jak już je kupimy to wtedy na przekór na pewno nie będzie padać. Naiwny...

Zostawiamy autko na parkingu, gdzie chyba ze względu na kapryśną aurę nikt nawet nie pobiera opłat i kierujemy się na czerwony szlak.
Tarnica się chowa, ale mamy nadzieję, że jednak z czasem się rozchmurzy.



Nadzieje zresztą nie bezpodstawne



Pierwsze 7-8 km idzie się baaaaaaaardzo łagodnie w górę szeroką kamienną drogą wzdłuż Wołosatki. Ten fragment szlaku zawsze strasznie mi się dłuży. Ciekawie zaczyna się dopiero po minięciu Przełęczy Bukowskiej. Chmury jak wisiały tak wiszą, ale co tam, takie Bieszczady też mają swój urok.









Zamiast się przejaśniać, chmurzy się coraz bardziej.











Jest i Halicz. Ale dzisiaj z Halicza Bieszczadów niestety sobie nie pooglądamy. Pamiątkowy pstryk, bo od tej strony Halicza jeszcze nie znaliśmy .



Szybko ruszamy dalej, bo zaczyna padać. Po chwili już leje. W tych strugach deszczu peleryny z ABC okazały się być zbawieniem. Malowniczy kawałek od Halicza do stóp Krzemienia pokonujemy w tempie ekspresowym patrząc wyłącznie pod nogi, na coraz bardziej grząski i błotnisty szlak.

Po jakichś trzech kwadransach deszcz nam odpuszcza i znowu można rozejrzeć się dookoła.











Ciesząc oczy widokami brniemy niemal po kostki w błocie



Zza chmur nieśmiało wyłania się nawet Tarnica



Ale Tarnicę zostawiamy na jutro mając nadzieję, że nieśmiało wyglądające słońce zwiastuje ładny czwartek.







W następnym odcinku zapraszam na moje ukochane Bukowe Berdo. Nareszcie zaświeci słońce.

marze_na cóżeś Ty narobiła??? Wczoraj oznajmiłam mojemu małżonkowi, że za rok żadne Chorwacje, Prowansje, czy inne Toskanie - jedziemy w Bieszczady!!! On tam jeszcze nie był - ubogi duchem Powiedział, że się zgadza!!! Juhuuuuu!

Pozdrawiam