W 80 godzin dookoła Dalmacji - sierpień 2018

napisał(a) **Kapitańska Baba** » 05.07.2019 09:41

CROberto napisał(a):Brrrr...
Ale nieprzyjazny Jadran -powyżej wygląda, jakbyście w rtęci plyneli...

Morze ma milion barw i odcieni - i dobrze :wink:

Same lazury byłyby nudne i przestalibyśmy je cenić :smo:

Lubię stalową wodę, taką cieżką i groźną.

napisał(a) **Kapitańska Baba** » 05.07.2019 09:53

Już w zatoce w Stomorskiej zaczynamy pałaszować obiad – wszyscy jesteśmy wściekle głodni, nie będziemy czekać kolejnej godziny do posiłku.

Mój obiad znika jako pierwszy – biegnę zmienić Kapitana za sterem, niech on pod spodem w cieple również zje coś dobrego.

Piccolka skacze na falach jak szalona, tym bardziej że z powodu bardzo krótkiego przelotu jesteśmy pozbawieni stabilizacji jaką dają żagle a wieje już naprawdę solidnie.

Obiad zniknął w naszych brzuchach w okamgnieniu.

Nasze dziewczynki siedzą pod pokładem – na górze jest za zimno.

Na pokładzie tak naprawdę zostaje tylko sternik – porządnie ubrany w sztormiak.

A pod pokładem – Asia zmywa po obiedzie.

I prawie płacze przy tym ze śmiechu bo nie jest to prosta czynność.

Rzuca nią niemiłosiernie.

Ciężko utrzymać równowagę a mając ręce w zlewie raczej niczego nie ma szansy się złapać.

Płyn do mycia tańczy po całym zlewie.

Brudne garnki szaleją po podłodze.

Ale przecież klar poobiedni musi być!!!!!

Asia nie zniesie bałaganu!!!

Zresztą na końcu stwierdziła że takie zmywanie jest lepsze niż najlepsza gimnastyka.

Pozmywane, posprzątane – czas na wejście na nasze kotwicowisko w Necujam.

Na kotwicowisku tłok.

Wiele jednostek.

Ale miejsca wolnego wystarczy dla jeszcze dużej ilości.

Kręcimy się chwilę po zatoce aby wybrać pasujące nam miejsce i w końcu słyszę komendę: kotwica dół.

Rzucam coś koło 35 metrów łańcucha.

Mamy dużą kotwicę, kawał łańcucha na dnie, przy gabarytach naszej jednostki kotwica powinna trzymać doskonale.

Czas na kilka ujęć z zatoki.

Na zewnątrz zimno.

Siedzimy poubierani w kurtki lub bluzy z długim rękawem.

I mocno rzuca.

Silny wiatr podnosi falę która wchodzi do zatoki i porządnie trzęsie nasza Piccolką.

Jest jak na niezłym kartoflisku.

Patrzę na duże jednostki stojące obok i rzucam Kapitanowi hasło że ta jedna to chyba stała bliżej nas.

Niestety nie pomyliłam się.

Zaczęło ją dryfować na skały.

Było blisko ale w końcu ktoś od nich wyszedł na pokład i zorientował się w niebezpieczeństwie.

Przestawili się gdzieś dalej więc my dla bezpieczeństwa dorzucamy jeszcze ponad 10 metrów łańcucha.

Będzie nas jeszcze lepiej trzymać.

Im później tym zimniej – wszyscy zgodnie stwierdzamy że dzisiejszy wieczór doskonale nastraja nas na film – oglądamy Rejs.

Jest późno gdy Załoga idzie spać.

Kapitan zostaje na pokładzie.

Siedzi i patrzy ponieważ dokoła dzieją się dziwne rzeczy.

Dołączam do Niego – patrzymy jak jednostka stojąca kawałek od nas zaczyna wzywać pomocy.

Machają latarkami, krzyczą.

Wchodzą na skały.

Nie idziemy pomagać.

Nie ma zagrożenia życia.

Jest tylko zagrożenie mienia a właściwie kaucji.

Nie będziemy ryzykować z dziećmi na pokładzie.

Nie wiem jak mocno ich potłukło, na ile podrapało.

Wyglądali tak, jakby cos wkręciło im w śrubę, sprawiali wrażenie że nie mogą uruchomić silnika.

Rano nurkowali, coś tam wyciągali.

Zresztą nie tylko ich rzuciło.

W sumie przez noc cztery jednostki zeszły z kotwicy i porządnie dryfowały, dwie zostały rzucone o brzeg.

I – co warto zauważyć – wszystkie jachty mające tej nocy kłopoty to duże jednostki – 45 i więcej stóp.

Nasza mała kruszyna stała całą noc bardzo grzecznie.

Prawdopodobnie duże jednostki mają jednak zbyt małe kotwice i rzuciły za mało łańcucha jak na te trudne warunki.

Nasza noc minęła bardzo spokojnie – choć oczywiście wiele razy wstawaliśmy sprawdzać czy nikogo na nas nie znosi.

napisał(a) **CROberto** » 06.07.2019 17:05

beatabm napisał(a):
CROberto napisał(a):Brrrr...
Ale nieprzyjazny Jadran -powyżej wygląda, jakbyście w rtęci plyneli...

Morze ma milion barw i odcieni - i dobrze Same lazury byłyby nudne i przestalibyśmy je cenić
Lubię stalową wodę, taką cieżką i groźną.

Każdego dnia na dole błękit, na górze błękit - masz rację- człowiek by zwariował i pomyślał, że jakimś błękitnymdaltonistomjest :mrgreen:

napisał(a) **maslinka** » 06.07.2019 18:27

Ale się działo! Grunt, że znaleźliście bezpieczne miejsce i wszystko dobrze się skończyło

Chociaż Kapitan na zdjęciu (czwartym od dołu) ma minę niewyraźną...

napisał(a) **Kapitańska Baba** » 07.07.2019 15:14

CROberto napisał(a):Każdego dnia na dole błękit, na górze błękit - masz rację- człowiek by zwariował i pomyślał, że jakimś błękitnymdaltonistomjest

Prawda? A tak przynajmniej nudy nie ma :mrgreen:

napisał(a) **Kapitańska Baba** » 07.07.2019 15:16

maslinka napisał(a):Ale się działo! Grunt, że znaleźliście bezpieczne miejsce i wszystko dobrze się skończyło

Chociaż Kapitan na zdjęciu (czwartym od dołu) ma minę niewyraźną...

Zmęczony troszke był :wink:

Oj działo się..... na wodzie inaczej się do takich chwil podchodzi. W apartamencie najwyżej można pomarudzić że zimno albo słońca brak. Na wodzie zła pogoda przybiera zupełnie inny, mocniejszy w skutkach wymiar

napisał(a) **Kapitańska Baba** » 08.07.2019 09:34

Poranek obudził nas bezchmurnym niebem i słońcem.

Jest pięknie ale........

.......nie mamy chleba.

Trzeba koniecznie do sklepu.

No dobra.

Rzucamy ponton.

Kapitan wywozi mnie na brzeg.

Nie chcę tego robić sama bo w zatoce wciąż duża fala, boję się, że potłucze mi ponton i silnik przy brzegu w czasie gdy będę na zakupach.

Tym bardziej że nie mam pojęcia gdzie tu jest jakiś sklep.

Kapitan wraca na pokład a ja idę.

Dokąd?

Właściwie nie bardzo wiem.

Intuicja każe mi iść w lewo, tam jest więcej domów.

Maszeruję nadbrzeżnym traktem z nadzieją że może spotkam kogoś i zapytam o chleb?

Idę dość długo, pojawia się bardzo stroma odnoga w prawo pod górę.

Skręcam i wtedy widzę na dole biegnącą dziewczynę.

Zawracam, pytam ją o sklep.

Okazuje się że powinnam iść w górę, potem w lewo i prosto i......

Pogubiłam się w jej tłumaczeniu.

Już na górze kieruje się w lewo, dochodzę do miejskiej plaży.

Tam słyszę język polski.

Idę zaczepić rodaków, może wiedzą coś o piekarni lub sklepie.

Pan mi tłumaczy, piekarnia jest dość niedaleko plaży, z pomocą rodaka odnajduję ją bez najmniejszego problemu.

Zakup chleba i ..... dzwoni telefon.

Zabrakło jogurtu do codziennego twarożku.

Ale gdzie jest sklep?????

Rodak chętnie tłumaczy choć droga nie jest prosta, Oni z rodziną jutro wyjeżdżają do domu, miasto znają doskonale.

Pytają mnie czy dopiero przyjechałam.

No ...... w sumie...... chyba tak........

I zaraz odjeżdżam..... a właściwie spływam.......

Idę znowu pod górę i oczywiście tracę pewność czy na pewno dobrze.

Zaczepiam kolejnego miejscowego, pokazuje drogę, jestem już blisko.

Widzę sklep....ufff.....

Muszę przyznać że spacer po tych górach przed śniadaniem nie należał do przyjemnych.

Ja jestem z tych co bez kilku kanapek na śniadanie i porządnej czarnej herbaty nie funkcjonują a tu każą biegać po górach....

Droga powrotna zdecydowanie przyjemniejsza i mija szybko.

Choć w sumie nie było mnie kilkadziesiąt minut.

Macham Kapitanowi żeby po mnie podpłynął.

Wskakuję na ponton i bardzo ostrożnie – ponieważ płyniemy pod fale które uparcie nas próbują zamoczyć – docieramy na pokład Piccolki.

Dziewczyny podają mi herbatę, przygotowane śniadanie.

Czuję że zaczynam żyć.

Po śniadaniu jeszcze krótka sesja zdjęciowa okolicy.

I podnosimy kotwicę.

Pora pożegnać gościnną zatokę która dała nam tak bezpieczną i spokojną ochronę podczas silnego bora.

napisał(a) **maslinka** » 08.07.2019 11:11

Dobrze Cię rozumiem - takie bieganie bez śniadania jest straszne. Ja też z tych niekawowych, więc żeby zacząć żyć potrzebuję dużego (najlepiej półlitrowego

) kubka czarnej herbaty. No i oczywiście jakichś kanapek

napisał(a) **Kapitańska Baba** » 08.07.2019 12:34

maslinka napisał(a):Dobrze Cię rozumiem - takie bieganie bez śniadania jest straszne. Ja też z tych niekawowych, więc żeby zacząć żyć potrzebuję dużego (najlepiej półlitrowego ) kubka czarnej herbaty. No i oczywiście jakichś kanapek

Pół litra???

Masz spust :mrgreen:

U mnie spory kubek ale za to musi być mocna i od jakiegoś czasu z cytryną.
Kawa później - dla smaku jest ok ale nigdy do śniadania :wink:

No i duza ilość kanapek na talerzu - bez tego nie jestem w stanie funkcjonować :mrgreen:

napisał(a) **maslinka** » 08.07.2019 12:36

beatabm napisał(a):Pół litra??? Masz spust

W domu zawsze! :mrgreen:

Na wakacjach, na kwaterach jest często problem z tak dużymi kubkami i wtedy robię sobie dwie herbaty

napisał(a) **Kapitańska Baba** » 08.07.2019 12:40

maslinka napisał(a):
beatabm napisał(a):Pół litra??? Masz spust

W domu zawsze! Na wakacjach, na kwaterach jest często problem z tak dużymi kubkami i wtedy robię sobie dwie herbaty

My na rejsach robimy herbatę w garnku :mrgreen:

Tamtejsze kubki są małe a nie ma ich po dwa na głowę :cry:

A tak - w garnku jest mocna herbatka, nikomu nie brakuje dolewki :mrgreen:

napisał(a) **Kapitańska Baba** » 09.07.2019 10:01

Dziś jest spokojniej, morze powoli się wypłaszcza.

Na horyzoncie zamglony Split.

I takie osiedle domków – prawie wioska Smerfów.

A na pokładzie – zajęcia fryzjerskie.

Nie jest łatwo okiełznać te włosy.

Obie uczesane maszerują pod pokład broić i psuć fryzury.

Żagle pięknie pracują.

Kapitan czujnie pilnuje okolicy.

Pora na kawę.

A tutaj nasza mesa.

Ciasno trochę.

Połowa zajęta przez nasze fanty wyłowione z morza.

Na pierwszym planie Stefan – wypatrzony i wyłowiony ostatnio przy silnym wietrze.

Nie było łatwo bo co się zbliżaliśmy – to próbował odfrunąć.

A nie bardzo dało się go złapać bosakiem – istniało ryzyko przedziurawienia.

Ale cóż to dla nas – my wszystko podejmiemy jeśli chcemy niezależnie od warunków.

I tym sposobem Stefan zamieszkał w naszej mesie razem z kółkami, piłkami i innymi zabawkami.

Tymczasem na dziobie – tradycyjna wachta i tradycyjna ochotniczka.

Jeszcze raz rzut oka na Split.

I w drugim kierunku na Splitskie Wrota.

Cisza, nuda.....no to cyc.

Trzy cyce na tle trzech par paseczkowych spodni.

Tak leniwie znowu jesteśmy koło Brać – dawno tu nie byliśmy :mrgreen:

.

napisał(a) **pomorzanka zachodnia** » 09.07.2019 16:31

Hej. Nadrabiam czytanie relacji po urlopie. Wczoraj czytałam jak szukaliście miejsca na nocleg i przeżywałam.

A tutaj nasza mesa.

Ciasno trochę.

Połowa zajęta przez nasze fanty wyłowione z morza.

DSC_6443.JPG

Na pierwszym planie Stefan – wypatrzony i wyłowiony ostatnio przy silnym wietrze.

Nie było łatwo bo co się zbliżaliśmy – to próbował odfrunąć.

A nie bardzo dało się go złapać bosakiem – istniało ryzyko przedziurawienia.

Ale cóż to dla nas – my wszystko podejmiemy jeśli chcemy niezależnie od warunków.

I tym sposobem Stefan zamieszkał w naszej mesie razem z kółkami, piłkami i innymi zabawkami.

Przypomniało mi się jak rok temu zapomnieliśmy zabrać materaca z plaży :wink:

. Mam nadzieję, że też komuś służy.

napisał(a) **Kapitańska Baba** » 10.07.2019 10:52

"pomorzanka zachodnia"]Hej. Nadrabiam czytanie relacji po urlopie. Wczoraj czytałam jak szukaliście miejsca na nocleg i przeżywałam.

Witaj

Mam nadzieję że urlop był udany, wypoczęłaś no i ..... że bedzie realcja :smo:

Przypomniało mi się jak rok temu zapomnieliśmy zabrać materaca z plaży . Mam nadzieję, że też komuś służy.

Na drugi dzień juz go nie było? Albo pofrunął albo ktoś go przygarnął już z plaży :lol:

napisał(a) **Kapitańska Baba** » 10.07.2019 11:14

Sutivan – nigdy tu nie byliśmy.

- Kapitanie, tutaj śpimy? – pyta z dziobu Asia

- Nie mam pojęcia – odpowiada z rufy Kapitan

Podpływamy do portu – nie ma miejsca.

Płyniemy dalej, jest bardzo wcześnie, nie ma ciśnienia.

Kolejne miejsce na naszej drodze to Supetar.

Może tutaj???

Zajrzymy, popatrzymy.

Cały port wolny.

To jak, zostajemy?

Czemu nie?

Nowe miejsce – nowe wyzwania.

Rzucamy cumę i stoimy.

Jak się okazuje – woda dostępna jest przy drugim pirsie – jeśli byśmy chcieli możemy przestawić się rano i nabrać.

Gorzej z prądem – nasz przedłużacz znowu jest za krótki.

Ale akumulatory mamy pełne, właściwie damy sobie radę bez.

Zostajemy.

Dopóki widno idę na krótki rekonesans do miasta.

Kocie spojrzenie zawsze zmiękcza moje serducho.

Kieruję się w stronę kościoła – wygląda na otwarty, może uda się zajrzeć również do wewnątrz?

Krótka chwila na placu przy świątyni.

Supetarskie uliczki zdecydowanie kuszą klimatem.

Podobają mi się.

I kolejna napotkana piękność.