Teksańskie widoczki w Toskanii

Ogarniamy samochód i siebie, pakuję do torebki, co trzeba i możemy ruszać na spacer. Jedną z bram w murach miejskich


wchodzimy do miasta alabastru.
Volterra położona jest nieopodal mioceńskich złóż krystalicznej odmiany gipsu czyli właśnie alabastru. Już Etruskowie wykorzystywali ten minerał m.in. do wykonywania urn grobowych i sarkofagów. Cienkie, półprzezroczyste płyty tego kamienia były w starożytności i średniowieczu wprawiane w okna, dzięki czemu wnętrze wypełniało się łagodnym rozproszonym, ciepłym światłem. Dziś w Volterze działa szkoła artystyczna ze specjalnością rzeźba w alabastrze. W mieście jest wiele sklepów oferujących wyroby z alabastru większość wykonana jest w sposób masowy, a dominują jajka różnej wielkości.

Po przejściu przez dolną bramę jesteśmy na małym placu z fontanną (a raczej basenem z rybkami) ukrytą pod arkadami. Pokonując kilka schodów mamy dwie drogi do wyboru, wymieramy tą bardziej stromą z licznymi schodami.


Po ich pokonaniu, oczywiście z przerwami-to ja , jesteśmy w jednej z uliczek. Skręcamy w kolejną już zdecydowanie węższą. Ludzi przybywa z każdym krokiem i już po chwili jesteśmy na głównym rynku Voltery, czyli Piazza dei Priori z najstarszym w Toskanii ratuszem – Palazzo dei Priori.






Ratusz pochodzi z XIII w., a dziś pełni funkcję magistratu. Kiedy weszliśmy na Piazza w ratusza wychodziła para młoda i pierwsze skojarzenie to oczywiście kościół, ale jakoś krzyża nie widać, ani jego odpowiednika.
Na tyłach ratusza jest katedra (zwykle katedra zajmuje centralne miejsce na placu), ale do niej nie dotarłam.

Wchodzimy w wąskie uliczki,


po prostu, żeby się poplątać, popatrzeć, znaleźć lody i pizzę na kawałki. Na spokojnie, bez stresu, bez napinania się. Totalny spacerowy luz.

Dochodzimy do niewielkiego placu, gdzie jest miejskie free wi-fi, więc chłopaki zajmują ławeczkę i próbują się połączyć, ale im się to nie udaje (jednak trzeba mieć hasło), a ja rozglądam się dookoła:








Przy placyku znajduję się niewielki kościółek






I dwa szczegóły, które zainteresowały mnie w czasie dalszego spaceru:

I znowu jesteśmy na Piazza...


...skąd udajemy się na mury skąd jest przepiękny widok na okolice. Szkoda tylko, że słońce mamy z przodu, lekko z boku i na wysokości oczu, co utrudnia i patrzenie i zrobienie zdjęć.






Stamtąd przyjechaliśmy...


I widok na katedrę...






W tym miejscu jest też pętla dla autobusów oraz wjazd na parking – bliżej nie da się już zaparkować. Oczywiście parking tu jest płatny.

Chcę jeszcze poplątać się po uliczkach, może coś kupić, ochłodzić się lodami i trafić jeszcze w jedno miejsce. To na przód. Kupić nic nie kupiłam, lody były dobre i zimne, ale nie powalające, pizza też ok. To szukamy TEGO miejsca. Klucząc uliczkami w końcu docieramy do celu.


Teatro Romano zobaczyłam w relacji cromaniaka (bo na przewodniki, tylko w jednym jest jedno zdanie na jego temat), ale wtedy kamienie odbijały się od soczystej zieleni, a teraz toną w spalonej przez słońce trawie.
Rzymski teatr wykorzystywany jest obecnie w okresie letnim jako miejsce przedstawień i koncertów. Same Teatro pochodzi z I w. i zachowana jest widownia i częściowo scena. Z synem chcemy wejść na teren teatro, ale niestety jest już zamknięte. To pozostaje popatrzeć nam z góry:

Trzeba się zacząć zbierać w kierunku Marina di Bibbona. Wracamy do naszych schodów, już jesteśmy przy fontannie-basenie


...a obok stoi nietypowa rzeźba...


Przechodzimy przez bramę i jesteśmy na parkingu. Foczka stoi tam, gdzie stała. To wracamy.

Ściemnia się już, ale zatrzymujemy się jeszcze pod kołem.






Foczka z teksańskim widoczkiem


Koło ruin, widać jeszcze jedną rzeźbę - koło


To już koniecznie trzeba wracać. Na jednym ze skrzyżowań jest kierunkowskaz na Bibbonę – skręcamy i postanawiamy zobaczyć główne miasto dla naszej nadmorskiej miejscówki. Szczyt miasteczka wygląda jak warownia, jest mocno oświetlony, a dookoła ciemność w kolorze czerni. Ale niestety nie mamy, gdzie zaparkować. Postanawiamy, że przy najbliższej okazji tu podjedziemy.
Z Bibbony już blisko na nasz camping, a na nim panuje obiecana cisza nocna.
Dobranoc.

Noooooooooooo wreeeeeeeeeście

piekara114 napisał(a):Ściemnia się już, ale zatrzymujemy się jeszcze pod kołem.

A koło jakby znajome

mysza73 napisał(a):Noooooooooooo wreeeeeeeeeście

Też się cieszę

mysza73 napisał(a):A koło jakby znajome

Znajome, ale inne (wtedy stwierdziłam, że pewnie zmienili rzeźby, tylko coś szybko wypłowiało), na to moje nie dało się wdrapać, a jak stanęłam za nim to otwór był nad moją głową... Twoje miało mniejszą obręcz i stało pod innym kątem w stosunku do drogi - porównaj sama

Relacja - reaktywacja, fajnie
Rzeczywiście, zupełnie inaczej wyglądają toskańskie krajobrazy o tej porze roku . Nie powiem, ma to swój urok... lubię pejzaże spalone słońcem , ale w wiosennej zieleni łąk i łanów zbóż na polach też im bardzo "do twarzy" .
No ale efekt może być taki, że Volterrę zwiedza się w deszczu a katedrę i wspomniany powyżej mały kościółek wykorzystuje się do przeczekania co potężniejszych ulew

O i jest ta Volterra... z tego co pamiętam droga do niej z MdB kręta...ale jeszcze bardziej kręta
jest trasa z Sieny do Volterry...Pozdrawiam

Witam kulka i ajdadi. Miło, że po dłuższej przerwie chciało Wam się tu zajrzeć. Mam postanowienie, że będę na bieżąco wrzucać koleje odcinki. Może jeszcze przed wakacjami ktoś skorzysta lub natchnie się na wakacje w nadmorskiej Toskanii

kulka53 napisał(a):Relacja - reaktywacja, fajnie

Rzeczywiście, reaktywacja to najlepsze słowo.

kulka53 napisał(a):Rzeczywiście, zupełnie inaczej wyglądają toskańskie krajobrazy o tej porze roku . Nie powiem, ma to swój urok... lubię pejzaże spalone słońcem , ale w wiosennej zieleni łąk i łanów zbóż na polach też im bardzo "do twarzy" .
No ale efekt może być taki, że Volterrę zwiedza się w deszczu a katedrę i wspomniany powyżej mały kościółek wykorzystuje się do przeczekania co potężniejszych ulew

Zieleń dodaje Toskanii niesamowitej magii, którą widać na Waszych zdjęciach. A ja kościółek wykorzystałam do schłodzenia się

ajdadi napisał(a):O i jest ta Volterra... z tego co pamiętam droga do niej z MdB kręta...ale jeszcze bardziej kręta
jest trasa z Sieny do Volterry...Pozdrawiam

Kręta, kręta

14.07.2015, wtorek
Kolejny dzień nastał.
Oczywiście śniadanko i kiedy spora część towarzystwa z campu maszeruje nad basen, my udajemy się oczywiście na plażę
Po wejściu na plażę obieramy kierunek "południe" i mamy sporą przestrzeń tylko dla siebie. Dziś morze ma zdecydowanie lepszy kolor Zresztą zobaczcie sami.








Jakby ktoś zapomniał torebki, pareo, kapelusza czy czegoś z biżuterii to bez problemu zakupi to w lokalnych przenośnych sklepikach.




Od zeszłego roku przy zakupie podróbek karany jest sprzedawca, ale także i kupujący…. To taka informacja, jakby się komuś nie chciało zatrzymywać po drodze w Milano na zakupy to trzeba uważać na zakupy w nadmorskich miejscowościach.

Zwróciliście uwagę na szeroki pas mokrego piasku? I dziś na plaży towarzyszą nam fale. Są momenty spokojniejsze, ale jak chlapnie, to porządnie i czytając na brzegu można zafundować książce kąpiel , a moja biblioteka tego nie toleruje















Nasz toskański piasek…




…trochę klei się do stóp




A woda w morzu? Oczywiście ciepła: 27,2 stopnie. Słońce dziś już normalnie świeci i grzeje, temperatura w cieniu wynosi 34 stopnie, więc nasza skóra szybko przybiera czekoladowy kolor….

Ale przecież nie będziemy cały dzień siedzieć na plaży i końcem włoskiej sjesty zbieramy się w powrotny spacer w kierunku campu.

piekara114 napisał(a):Jakby ktoś zapomniał torebki, pareo, kapelusza czy czegoś z biżuterii to bez problemu zakupi to w lokalnych przenośnych sklepikach.

Ale beka ...

piekara114 napisał(a):Od zeszłego roku przy zakupie podróbek karany jest sprzedawca, ale także i kupujący…. To taka informacja, jakby się komuś nie chciało zatrzymywać po drodze w Milano na zakupy to trzeba uważać na zakupy w nadmorskich miejscowościach.

Czyli na zakupy tylko do galerii Wiktora Emanuela II ...

piekara114 napisał(a):

Ale fale ...

mysza73 napisał(a):Czyli na zakupy tylko do galerii Wiktora Emanuela II ...

Oczywiście, tylko tam. Nie chwaliłaś się, ale chyba małżonek w Milano dał z półgodziny na zakup wacików

mysza73 napisał(a):Ale fale ...

Fale przynosiły sam uśmiech na twarzy



Coś niewielkie zainteresowanie reaktywacją relacji...

Ja jestem zainteresowana, bo jak jest słońce, lazurowa woda, palmy i fajne miasteczka z brukowanymi uliczkami to nie może mnie nie być

piekara114 napisał(a):
Coś niewielkie zainteresowanie reaktywacją relacji...

Beatka, nie dramatyzuj tylko dawaj ten toskańki Teksas