Santorini bez samochodu, czyli autobusami i piechotą !

Teraz przyszła pora na kąpiel.




Płynę do groty, chociaż mam stracha, bo nikogo ze mną nie ma.


Fale choć nieduże, jednak trochę utrudniają wpłynięcie do groty.


Nie miałam ze sobą kamery, więc nie pokażę, jak wygląda grota od wewnątrz.
Jest wąska i trochę zakręcona. Nie odważyłam się do niej wpłynąć zbyt daleko, bo jednak fale uderzały do ściany groty i bałam się, żeby mnie na taką ścianę nie rzuciły. Ale mimo tego fajnie tam było.

Też pewnie nie odważyłabym się głęboko wpłynąć. Siłę fal poczułam na Murterze jak nam kajak rzuciło na skały

piekara114 napisał(a):Też pewnie nie odważyłabym się głęboko wpłynąć. Siłę fal poczułam na Murterze jak nam kajak rzuciło na skały

Fale są nieobliczalne, dlatego nie warto ryzykować.

A po kąpieli pora na rekonesans w innych miejscach plaży.
Jest bardzo sympatycznie, bo ludzi już o tej godzinie (jest 17:30) przebywa tutaj niewielu.
Białe skały przechodzące w kilkukolorowe klify dodają tej plaży uroku.
Ale w pełni sezonu zapewne jest tu bardzo tłoczno i wtedy pobyt w tym miejscu dla ludzi lubiących spokój zapewne będzie uciążliwy.







Bardzo mi się podoba ta ozdoba tawerny wykonana, jeśli się nie mylę z liny okrętowej, dlatego robię na nią zbliżenie.


Opuszczamy miejsce przy białych skałach i idziemy w drugą stronę plaży.




Mam jakieś szczęście do znajdowania pozostawionych na plaży klapek.


Na plaży w Słonecznym Brzegu też takie widziałam.

Popłynęłaś sama do jaskini , gratuluje odwagi.
Fajnie na tej plaży. Co prawda ilość parasoli wskazuje, że bywa tam dużo ludzi, ale na Twoich zdjęciach jest pusto. 10 euro za komplet leżakowy to rozsądna cena. Na Kefalonia w lipcu płaciliśmy po 10, nawet 8, bez opłaty za trzeci leżak, na Krecie we wrześniu 10, 15 plus proporcjonalnie za trzeci leżak.

Dochodzimy do miejsca, do którego przypływa łódź, ale nie widać jej jeszcze na horyzoncie, więc idziemy dalej. Przecież jak ją wypatrzymy, gdy będzie płynęła, to zdążymy wrócić.
Piesek wymusza na swoich właścicielach zabawę z piłką. Oni nie bardzo mają na to ochotę, więc pies więcej czasu traci na oczekiwaniu, niż na zabawie.









Wracamy, bo łódź już płynie.
Pies dalej cierpliwie czeka, aż ktoś rzuci mu piłeczkę. Chciałam się z nim pobawić, ale mnie ignorował. Jak rzuciłam mu piłkę, to nawet za nią nie pobiegł.


Zanim łódź dopłynie do brzegu, to Waldek załapie jeszcze trochę słońca.


Oprócz nas jeszcze kilka osób czeka na łódź.




No i wracamy.

Zaraz przy porcie znajduje się końcowy/początkowy przystanek autobusowy. Na przystanku czekało już parę osób, ale do odjazdu autobusu mieliśmy jeszcze trochę czasu, więc poszliśmy w kierunku wcześniejszego przystanku (tego na którym wysiadaliśmy, żeby dojść na Red Beach), żeby zobaczyć jego okolice, bo wcześniej bardzo nam się spieszyło i nawet nie spojrzeliśmy, co się tam znajduje.


A tam właśnie znajduje się prehistoryczne miasto Akrotiri.


Nie mieliśmy w planach go odwiedzać, ale jakbyśmy mieli, to i tak godziny otwarcia by nam nie pasowały. Tam najlepiej jest chyba przyjechać z samego rana.


Pooglądaliśmy więc sobie mur okalający teren, bramę wejściową, kasę biletową z ogromną ilością kartek informacyjnych i ścieżkę prowadzącą w głąb obiektu.






W pewnym momencie przypomniało mi się, że jak wysiadaliśmy na tym przystanku, to byli ludzie, którzy wsiadali tutaj do autobusu i stwierdziłam, że nie będziemy się wracać na przystanek przy porcie, tylko tutaj poczekamy na autobus.
Nie byliśmy tutaj osamotnieni, inni też chyba wpadli na ten sam pomysł.


Waldek już miał dosyć łażenia i usiadł na murku przy przystanku.


Na przystanek przy porcie niby nie jest stąd daleko, ale po co tam iść, jak można podjechać.


Pomysł z wsiadaniem do autobusu na przedostatnim przystanku był bardzo trafiony.
Gdy autobus podjechał i wysiadło z niego parę osób, to my (a wraz z nami jeszcze kilka osób) weszliśmy do środka i mieliśmy możliwość zajęcia dobrych miejsc siedzących. Dobre, to znaczy po lewej stronie autobusu, żeby w drodze powrotnej móc oglądać kalderę.
Gdy autobus podjechał na ostatni przystanek, to tam było już sporo ludzi i nie dla wszystkich znalazło się miejsce siedzące w autobusie.

Widoczki z okien autobusu.











Mieliśmy dojechać do Firy, ale gdy autobus zatrzymał się na przesiadkowym przystanku w Karterados (który jest bardzo charakterystyczny i z tego powodu zapadł mi w pamięć), to spytałam moją ekipę, czy tutaj byśmy nie wysiedli, żeby przesiąść się na autobus do Kamari. Moglibyśmy w ten sposób dotrzeć na naszą kwaterę o pół godziny wcześniej. Nie było żadnych przeciwwskazań, więc szybciutko opuściliśmy autobus.





Na autobus z Firy do Kamari czekaliśmy tylko kilka minut i nawet nie był zatłoczony.
Po powrocie do Kamari udaliśmy się jeszcze na gyros pitę a potem na krótki spacer nadmorskim deptakiem.






Przed nami jeszcze ostatnia noc w Kamari, bo następnego dnia kończy się nasz pobyt na Santorini.
Mocno zmęczeni bardzo intensywnym dniem zasypami bardzo szybko.

Wczesnym rankiem obudziły nas bardzo dziwne dźwięki przy naszym basenie.
Wyszliśmy na taras, żeby zobaczyć co się dzieje i ujrzeliśmy walkę pomiędzy dwoma kotami.
Złapałam za kamerę, żeby ją uwiecznić, ale udało mi się nagrać tylko ostatni akord tej walki. Później trwało przydługie zawieszenie broni (tak że mi ręka zdrętwiała od trzymania kamery) a na końcu jeden z kotów opuścił pole bitwy.



Do łóżka już nie wróciliśmy. Ja pobiegłam szybko na ostatnie zakupy do sklepu, bo brakło nam produktów na śniadanie. Skorzystałam też z okazji żeby obejrzeć ostatni wschód słońca.





W drodze powrotnej ze sklepu jakoś bardzo wyraźnie widziałam te mocno zaśmiecone tereny w Kamari. Wcześniej przymykałam na nie oko, ale dzisiaj postanowiłam je uwiecznić.





Ostatni odcinek drogi do naszego apartamentu już w śmieci nie obfitował.











Od strony wejścia do naszego apartamentu mieliśmy takie widoki.

Ostatnia wieczór, ostatnie zakupy, ostatni wschód słońca ... Zawsze tak jakoś smutno pokazywać te ostatnie godziny wakacyjne. Ale przecież powroty z urlopu są konieczne, żeby można było pojechać na kolejny .
Wróciłam do pierwszej strony i przeczytałam:
"Kilka dni temu wróciliśmy z Santorini a mnie jest żal, że tak szybko przeleciało te 7 dni pobytu na wyspie." Byliście tylko 7 dni, a tak wiele zobaczyliście . Niewiarygodne.

maslinka napisał(a):

megidh napisał(a):Wczesnym rankiem obudziły nas bardzo dziwne dźwięki przy naszym basenie.
Wyszliśmy na taras, żeby zobaczyć co się dzieje i ujrzeliśmy walkę pomiędzy dwoma kotami.

Koty często potrafią walczyć jak lwy Nieraz byłam świadkiem takich walk. Tutaj ostatnie "akordy" wyglądały raczej jak flirt

Na kotach się nie znam, więc nie będę obstawać przy tym, że to była walka. Flirtujących kotów nigdy nie widziałam, ale może faktycznie te wydawane przez nie dźwięki to były śpiewy miłosne.

maslinka napisał(a):Śmieci - duży problem na Bałkanach. Niestety od lat...

I nie zanosi się na zmiany w tym temacie.

wiola2012 napisał(a):Ostatnia wieczór, ostatnie zakupy, ostatni wschód słońca ... Zawsze tak jakoś smutno pokazywać te ostatnie godziny wakacyjne. Ale przecież powroty z urlopu są konieczne, żeby można było pojechać na kolejny .

Mądre słowa.

wiola2012 napisał(a):Wróciłam do pierwszej strony i przeczytałam:
"Kilka dni temu wróciliśmy z Santorini a mnie jest żal, że tak szybko przeleciało te 7 dni pobytu na wyspie." Byliście tylko 7 dni, a tak wiele zobaczyliście . Niewiarygodne.

To chyba dlatego, że my nie jesteśmy fanami plażowania i bardzo mało czasu na nie poświęcami. Krótka kąpiel, pół godzinki wypoczynku i idziemy dalej.

Zrobiłam nasze tradycyjne śniadanie, czyli kawę i jajecznicę.


Gdy już zaczęliśmy jeść nagle zaczęły się wstrząsy. Nasz budynek trochę się pochybotał a krzesła pod nami zaczęły się przesuwać. W taki sposób pierwszy raz w życiu poczuliśmy trzęsienie ziemi. Wrażenie niesamowite. Dobrze, że to trzęsienie skończyło się bardzo szybko. Wydawało się, że w naszym najbliższym otoczeniu nie ma szkód, ale po chwili zorientowaliśmy się, że nie mamy prądu.
Skończyliśmy więc jeść śniadanie, spakowaliśmy walizki i wyruszyliśmy na ostatnie zakupy, bo do tej pory nie nabyliśmy jeszcze wszystkich prezentów dla rodziny i znajomych. Zawsze mamy z tym problem, bo staramy się przewozić takie pamiątki, z których obdarowani będą się cieszyć, a nie wrzucą gdzieś na dno szuflady. Dla tych, którzy kolekcjonują magnesy na lodówki, już takie nabyliśmy.


Zawsze sprawdzający się prezent w postaci chałwy niestety w tym przypadku byłby chybiony, bowiem tutaj kupiona chałwa nam nie smakowała.
Ale Waldek miał jeszcze jeden pomysł, który mnie się też spodobał. Chodziło o santoryńskie piwo Donkay.
Kupiliśmy już to piwo w dniu, w którym dotarliśmy na drugi koniec Kamari (no bo pierwszy koniec był tu, gdzie mieszkaliśmy ). Tam natrafiliśmy na mini market, w którym to piwo było w sprzedaży. Niestety tanie nie jest. Za jedna małą butelkę o pojemności 330 ml płaciliśmy 3,5 euro za yellow donkay i 4 euro za red donkay.
Waldek chciał wtedy kupić więcej tego piwa, ale mnie się wydawało, że ono jest tutaj drogie i że może gdzieś trafimy na tańsze. Przecież wtedy to był dopiero początek naszego pobytu na Santorini. Niestety w żadnym innym miejscu tego piwa w sprzedaży nie było, z wyjątkiem restauracji, w których cena oscylowała w granicach 7 euro za butelkę 330 ml.
Gdy pytaliśmy o to piwo w marketach, to wszyscy nam odpowiadali, że jest ono dystrybuowane jedynie do lokali gastronomicznych i do hoteli a w sklepach tego piwa nie ma. Dlaczego więc było w tym mini markecie, w którym je kupiliśmy .
Aby się tego dowiedzieć musieliśmy do tego mini marketu dotrzeć, a to był spory kawałek drogi od nas. Byliśmy tam wieczorem poprzedniego dnia po powrocie z wycieczki i po kolacji, ale niestety był on już zamknięty. Dlatego teraz musieliśmy się sprężać, żeby załatwić zakupy i wrócić przed 12-tą, bo do tej godziny mogliśmy przebywać w naszym apartamencie.
No to w drogę.

To idziemy.

megidh napisał(a):do tej pory nie nabyliśmy jeszcze wszystkich prezentów dla rodziny i znajomych. Zawsze mamy z tym problem, bo staramy się przewozić takie pamiątki, z których obdarowani będą się cieszyć, a nie wrzucą gdzieś na dno szuflady.

Też mam z tym duży problem. Lubię obdarowywać upominkami bliskich, ale kupowanie tzw. pamiątek z podróży jest istną katorgą. Zawsze szukam czegoś lokalnego, a z tą lokalnością bywa ciężko. W zeszłym roku w Omišu wpadły mi w oko takie zestawy kuchenne ściereczki + rękawica z motywem lawendy. Chciałam kupić sobie, mamie i teściowej dopóki nie spojrzałam na metkę - oczywiście chińszczyzna.