RWPG - Relacja Wiosłem Pisana Gdzieniegdzie :D

mkm napisał(a):

maslinka napisał(a):

Raul73 napisał(a):Godanie mi jakoś nie wychodzi, ale przyznam się, że już coraz więcej rozumiem ze śląskiej gwary.

A ja godać nie umiem i jakoś na Śląsku żyję
Ale Gliwice to już prawie nie Śląsk, rzadko słyszy się tu gwarę. Jest dużo ludności napływowej, potomków emigrantów ze Lwowa. Ja też zresztą do nich należę

Gliwice nie Śląsk . Maslinko przeczytaj jeszcze raz historię swojego miasta .
W Żorach też jest dużo ludności napływowej ... na osiedlu niech sobie mówią jak chcą , ale na grubie nima litości

Ale ja doskonale znam historię swojego miasta. Z tym, że mówię o współczesności, nie o historii...

Nie napisałam, że Gliwice to nie Śląsk, tylko, że prawie nie Śląsk (w sensie używania gwary), bo administracyjnie oczywiście na Śląsku leżą.
Jednak na gliwickich ulicach, w sklepach, w urzędach, gwary nie słychać prawie wcale. Mam porównanie z Zabrzem, w którym spędziłam sporo czasu i z Katowicami, gdzie studiowałam.

No i wiem jak to jest w szkołach W mojej szkole dzieci w ogóle nie potrafią mówić po śląsku, no może znajdzie się parę sztuk, serio: na palcach jednej ręki można te dzieci policzyć, a pozostałe 500 dzieciaków godać nie potrafi.

W Zabrzu czy w Rudzie Śląskiej jest zupełnie inaczej, zwłaszcza w Rudzie (wiadomości z dobrze poinformowanego źródła). Tam dzieciaki godają na przerwach, u nas się to nie zdarza. Kiedy spotkaliśmy się ze znajomymi nauczycielami z Rudy na imprezie i oni byli w towarzystwie swoich znajomych z pracy (ze szkoły), niemal ich nie rozumieliśmy Bo oni zapomnieli się i cały czas mówili gwarą (oczywiście z wyboru, bo do nas mówią "normalnie" ) Dla mnie to było dziwne doświadczenie, że młodzi ludzie, w naszym wieku, "zza miedzy", godają i to tak, że nie wszystko łapię W Gliwicach chyba nie znam żadnej osoby, która potrafi mówić po śląsku, a znajomych mam wielu

Przez to, że mieszkam w Gliwicach mówiących literacką polszczyzną nie czuję się ani trochę "lepsza", bo jeszcze ktoś mógłby takie wnioski wyciągnąć ... Uważam, że jak ktoś ma w domu śląskie tradycje i je kultywuje, to świetnie, powinien. Ja takowych nie mam.

Tylko mi nie mów Mkm, że nie znam historii Gliwic, bo się troszeczkę, czytając to, zdenerwowałam Po prostu zupełnie nie o to mi chodziło, gdy pisałam, że Gliwice są mało śląskie. Bo w takim znaczeniu jak napisałam, są mało śląskie! Leżą na obrzeżu aglomeracji i charakterem nie przypominają innych przemysłowych śląskich miast - Zabrza, Rudy Śląskiej, Chorzowa. Różnice rzucają się w oczy, zwłaszcza dla kogoś, kto przyjechał na Śląsk pierwszy raz; znajomi nam mówili, że da się to wychwycić My oboje nie będziemy obiektywni

Pozdrawiam.

Ostatnie metry... Zaraz dowiosłujemy do mety

24 lipca - sobota: Tata, Komarno raz jeszcze i powrót do domu

W nocy była straszliwa ulewa. Wiatr targał namiotem na wszystkie strony. Nasz mały domek wiele już przeżył, ale ta nawałnica dała mu popalić, to już chyba jego ostatni sezon.

Zmęczeni nocną ulewą (co chwilę budziły nas podmuchy wiatru) śpimy gdzieś do 11:00. Potem idę do pobliskiej cukierni, dziś na śniadanie będą ciastka

Niestety pogoda się nam zepsuła. Całe niebo zasnute chmurami i jest hmm... powiedzmy, że rześko Raczej nie mamy ochoty moczyć się w chłodnych basenach. Postanawiamy na razie pojechać na wycieczkę, a popływać sobie po południu ewentualnie. Wyruszamy do miejscowości Tata, położonej kilkanaście kilometrów od naszego Komarna. Jest tam jeziorko, camping i kąpielisko termalne. Zrobimy mały rekonesans i może kiedyś tam wrócimy.

Dojeżdżamy do Taty Przejeżdżamy centrum i zatrzymujemy się na parkingu niedaleko jeziora. Jest tu kilka restauracji i fast foodów:



Pachnie cudnie (Ach, to węgierskie żarcie!), ale my dopiero co najedliśmy się ciastkami na śniadanie (Zatrzymamy się tu miesiąc później, pod koniec sierpnia, jak będziemy wracać z Budapesztu, ale o tym napiszę w zupełnie innym miejscu )

Rzucamy okiem na jezioro:



Statek wycieczkowy stoi przycumowany do pomostu. Nie ma chętnych na wycieczkę przy takie aurze. Po drugiej stronie jeziora jest chyba jakaś starówka. Pojedziemy ją zobaczyć.

Okazuje się, że starówka to za dużo powiedziane. Jest tu kościół, ulica z ładnymi kamieniczkami, a kawałek dalej park z pałacem, dość nieszczególnym:



Jednak idąc kawałek dalej:



docieramy do ładnego gotyckiego zamku z XV wieku (oczywiście odrestaurowanego):



Nie wchodzimy do środka, tylko kręcimy się po dziedzińcu. Jest sobota, więc "załapujemy się" na ślubną sesję :



Robi się coraz cieplej, słońce wychodzi zza chmur. Postanawiamy więc już niczego nie zwiedzać, tylko wracać na camping i na baseny
Niestety jak dojeżdżamy do naszej komarzej miejscowości pogoda znów się psuje Mimo chmur i chłodu wskakujemy w stroje kąpielowe i dzielnie idziemy na kąpielisko. Woda ma jakieś 25 - 27 stopni, więc nie jest źle, jak się siedzi w basenie. Gorzej z wychodzeniem Mimo niedzieli baseny są puste... Ciekawe, dlaczego?

Niestety ze względu na małą liczbę ludzi na kąpielisku, zamknięta jest knajpka, w której wczoraj jedliśmy pyszną sałatkę Cezar. Musimy się zadowolić hamburgerami Niezłe są jak na hamburgery Węgrzy to nawet smaczny fast food robią

Marzniemy strasznie, więc postanawiamy skorzystać z krytego basenu. Tutaj jest ciepło, ale też dosyć tłoczno. Na szczęście głównie w jaccuzzi, a my wolimy się zmęczyć w basenie pływackim

I nie wiadomo kiedy dochodzi godzina 18:00. Najwyższa pora, żeby szykować się na ostatni wakacyjny wieczór. Spędzimy go znowu po słowackiej stronie Dunaju.

Niestety nasze pożegnanie z wakacjami jest dosyć chłodne. Węgry miały być dla nas "łagodnym przejściem" z gorącego chorwackiego klimatu w nasz polski, umiarkowany. Tymczasem nocna nawałnica i dzisiejsza pogoda sprawiły, że z "łagodnego przejścia" zrobił się zimny prysznic

Trudno! Cieszymy się tym, co mamy, czyli ostatnim wieczorem w Komarnie.
Zanim usiądziemy w knajpce i napijemy się piwka, idziemy zobaczyć to, czego wczoraj nam się nie udało. Kawałek za starówką, nad brzegiem Dunaju, znajduje się twierdza Komarno, czyli austriackie fortyfikacje (podobne są również po węgierskiej stronie):





Gdyby ktoś miał ochotę, można o nich poczytać np. tutaj.

Niedaleko twierdzy jest też uniwersytet Niezbyt duży budynek (i tylko jeden), ale zawsze to uniwersytet :



Czyżby i w ten sposób władze miasta chciały zachęcić ludzi do przyjazdu (pozostania) w Komarnie?
Póki co jednak rzeczywistość pokazuje, że kierunek jest przeciwny - ludzie stąd wyjeżdżają...

Ciekawe, czy w tym bloku kiedykolwiek ktoś mieszkał?:



Chyba nie...

Jakoś smutno wyglądają okolice twierdzy Komarno. Fortyfikacje, które można zwiedzać tylko w wyznaczonej godzinie (wyłącznie o jednej porze!), pustka dookoła i jeszcze ten "straszący" blok.

Tylko kartonowy policjant (a właściwie strażnik miejski), który nie ma w tym mieście zbyt wiele do roboty, przypomina swoją kartonową postacią, że są tu jakieś władze, urzędy, a więc muszą być i ludzie...



Jakoś się przygnębiająco zrobiło w ten ostatni wieczór naszych wakacji. Idziemy więc poprawić sobie humor. Z głównej ulicy skręcamy w bramę do restauracji "Palatin". I tu też pustki... Ale przynajmniej leją Zlatego Bażanta (a nie Heinekena )
Zamawiamy sałatkę Cezar, która jednak nie smakuje tak dobrze jak po węgierskiej stronie. Na Słowację w końcu chodzi się na piwo, na Węgry - na jedzenie Ciekawe, czy tak postępują (nieliczni już) tubylcy

Piszę o Komarnie jak o wymarłym mieście, ale właśnie takie wrażenie na nas zrobiło.

Powoli dobiega końca nasz ostatni wakacyjny dzień. Tak jak i kończy się moja opowieść wiosłem pisana gdzieniegdzie

Nie będę relacjonować jutrzejszego powrotu do domu, bo nic ciekawego się nie działo. Przejazd przez Słowację odbywał się w strugach deszczu. Przyjechaliśmy do domu strasznie zmarznięci. I trudno było nam uwierzyć, że jeszcze trzy dni temu narzekaliśmy na chorwackie upały...

KONIEC

Tę relację pisałam aż dwa miesiące. Mimo że starałam się być systematyczna i opisać wrażenia na świeżo, trochę się to przeciągnęło. Ale też miejsc, które odwiedziliśmy, było mnóstwo. W końcu urlopowaliśmy przez 3 tygodnie
Dziękuję wszystkim czytającym, tym aktywnym, komentującym i tym utajonym za zainteresowanie.

Te wakacje uważamy za najbardziej udane do tej pory A to chyba dobry kierunek, jeśli każdy urlop jest lepszy od poprzedniego Świetnie się bawiliśmy, pływając Challengerem (to był strzał w dziesiątkę! ) i odkrywając odludne miejsca i cudne zatoczki. Ale cieszyły nas również te bardziej znane miejsca, w których można było spotkać wielu turystów, np. przepiękny Szybenik czy urokliwy Trpanj. Hitem tego wyjazdu okazała się wyspa Mljet - cudownie dziewicza i mało odkryta. Oby pozostała taka jak najdłużej
No i jeszcze spotkania z Cromaniakami, które dopełniły całości świetnych wakacji. Fajnie było się z Wami spotkać, Roxi i Aldonko i poimprezować Trochę towarzystwa na wakacjach też się przydaje

Mam nadzieję, że moja relacja się podobała i przyda się Forumowiczom w planowaniu urlopu w pięknej Chorwacji.

Pozdrav,
Maslinka

Bocian napisał(a):Pojechałaś do cro z zamiarem napisania relacji czy po powrocie powzięłaś takie postanowienie? Pytam bo przez moment miałem chęć napisania relacji ze swoich wakacji ale to trzeba by na bieżąco pisać szkic tego co potem miałoby być w relacji, a tego to już nie byłem w stanie robić :)

To nie jest moja pierwsza relacja z Cro więc podejrzewałam, że i w tym roku zachce mi się opisać nasze wakacje
Tak czy inaczej, zawsze prowadzę kronikę (a właściwie Cro-nikę ) i robiłam tak również wiele lat przed zakochaniem się w Chorwacji, na studiach, a nawet w liceum. Może to takie zboczenie zawodowe, że lubię pisać
Chociaż tegoroczna Cro-nika nie miała już formy opisowej (tak jak wcześniejsze). Zapisywałam tylko (w punktach) odwiedzane miejsca czy nazwy restauracji, które mogą ulecieć z pamięci. (Lenistwo wygrało z zamiłowaniem do pisania dziennika ) Chociaż pamięć, póki co, mam niezłą

weldon napisał(a):Przyznać się muszę, że się jednak nie skuszę
w twoje ślady tym razem ...

... powiosłować ...

Szkoda, że się nie skusisz

Ale kawałek poezji ładny Dziękuję

Roxi napisał(a):I jesteśmy w domu
Czytało się (jak zwykle ) bardzo przyjemnie. Bardzo dziękuję za miłe chwile spędzone przy stronach relacji wiosłem pisanej

Dzięki, Roxi