Rumuńskie wyrypy: 2022

dangol napisał(a):Faktycznie, uliczka wąziutka

Wszyscy chcieliby mieć coś naj... Trzeba na to przymknąć oko, zaś lokalną atrakcją ta uliczka jest.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):

dangol napisał(a):Faktycznie, uliczka wąziutka

Wszyscy chcieliby mieć coś naj... Trzeba na to przymknąć oko, zaś lokalną atrakcją ta uliczka jest.

Tak . . . w porównaniu z jedną z uliczek Yorku - jest szeroka , a z Reutlingen w Niemczech - to całkiem niezła autostrada jest


Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a):Tak . . . w porównaniu z jedną z uliczek Yorku - jest szeroka , a z Reutlingen w Niemczech - to całkiem niezła autostrada jest

Ale zawsze może jeszcze pretendować do miana najwęższej ulicy wschodniej Europy.

Pozdrawiam,
Wojtek

weldon napisał(a):

Franz napisał(a):Takie uliczki rozwiązałyby problem parkujących w kadrze samochodów

Ale perspektywa tylko w jednym kierunku.

A wiesz, że we Francji spotkałem się z zakazem postoju, gdzie tabliczka informowała, że to w celu ochrony widoku?

Pozdrawiam,
Wojtek

weldon napisał(a):Tak więc jestem za

Ja też, ale nawet we Francji tylko w jednym miejscu się z takim przypadkiem spotkałem.

A samochody nie komponowały się w tylu innych. Żebyż to przynajmniej dorożki były...


Pozdrawiam,
Wojtek

Już wczoraj zwróciła naszą uwagę przedziwna kamienica i teraz do niej kierujemy swoje kroki. Fasada wyróżnia się spośród innych, ale można by jeszcze niczego nie podejrzewać, gdyby nie strzelająca nad nią w górę zwieńczona kopułą z krzyżem niewielka smukła wieżyczka. Podchodzimy do bramy kamienicy; wita nas mały portal z dwoma kolumnami podtrzymującymi jego wysunięty do przodu daszek. I tu - zaskoczenie. Wchodzimy po prostu do korytarza, za którym znajduje się mały dziedziniec. Teraz dopiero stajemy przed właściwą świątynią, mając po prawej wyjątkowo estetycznie utrzymane pomieszczenie do stawiania świec wotywnych.









Zanurzamy się do mrocznego wnętrza cerkwi Zaśnięcia NMP. Zbudowana została pod koniec XIX wieku jako wierna kopia wiedeńskiego kościoła Greckiego, jedynie ta wieżyczka widoczna nad będącą niegdyś domem parafialnym kamienicą reprezentuje czysty styl bizantyjski. W środku jest zaledwie parę osób, do tego ktoś akurat wychodzi, ale w carskich wrotach stoi pop i wygląda na to, że odprawia nabożeństwo. Najwyraźniej były to jednak ostatnie jego słowa w ramach tej uroczystości, gdyż w tym momencie żegna się trzykrotnie i znika za ikonostasem. Bez obaw zatem podchodzimy bliżej, by bez przeszkód przyjrzeć się dosyć nowym, ale ciekawym wnętrzom.

Wystarczająco już uduchowieni wychodzimy na zewnątrz. Z ponurego nieba jeszcze nic nie spada, ale wiemy, że to już tylko kwestia najbliższych minut czy kwadransów. Obiecany front postanowił właśnie nas spotkać. Cóż, żegnaj pogodo. Wracamy do samochodu.

No to i ja wreszcie mogłam lepiej zobaczyć wnętrze "ukrytej" cerkwi Zaśnięcia . My trafiliśmy na bardziej zaawansowany moment liturgi - śpiewy nas uduchowiły, ale ikonostas był lewo widoczny za głowami licznie zgromadzonych wiernych...

dangol napisał(a):No to i ja wreszcie mogłam lepiej zobaczyć wnętrze "ukrytej" cerkwi Zaśnięcia . My trafiliśmy na bardziej zaawansowany moment liturgi - śpiewy nas uduchowiły, ale ikonostas był lewo widoczny za głowami licznie zgromadzonych wiernych...

Nie umywa się do skarbów typu Cozia, Turnu czy Govora, ale z przyjemnością ją obejrzeliśmy.

Pozdrawiam,
Wojtek

Wyjeżdżamy z miasta szosą numer 13, czyli najpierw na północ, by potem obrać kierunek północno-zachodni. Nasz najbliższy cel, to Viscri, ale chcemy po drodze rzucić przez moment okiem na leżące tuż obok siebie miejscowości: Homorod i Rupea.

Pierwszy objaw mam okazję obserwować już: Bea z trudem utrzymuje otwarte powieki. Aha! Zaraz zacznie prać żabami. Ale to było do przewidzenia i teraz już im prędzej to nastąpi, tym lepiej. Faktycznie, wkrótce muszę włączyć wycieraczki i do Homorod zjeżdżamy już w deszczu. Bez trudu trafiamy pod otoczony zewsząd murami, warowny kościół. Zbudowany został pierwotnie w stylu romańskim, grube mury zostały zaś dodane w XV wieku. Ulicami przejeżdżam powoli wzdłuż trzech stron interesującego nas obiektu, nie widząc nigdzie możliwości wejścia do środka. Parkuję zatem i wyskakujemy w deszczowy świat. Chronieni jako tako parasolem odnajdujemy czwartą stronę murów po to tylko, by stwierdzić, że i tędy nie da się wejść. Cóż... warowny kościół broni nam twardo dostępu do siebie, mimo iż nie czujemy się aż tak groźnymi najeźdźcami.









Tylko parę kilometrów dalej leży Rupea, nad którą góruje na wzgórzu XIII-wieczny zamek chłopski. Mijamy strzałkę wskazującą dojście piesze na zamek. O, nie! Nie w tym deszczu. Nieco dalej odbija w prawo droga jezdna. Niech będzie - spróbujemy. W tym momencie jednak wyjeżdża na nią spychacz, a za nim wytacza się walec drogowy. Widząc, że chcemy wjechać, cofa się, zostawiając nam miejsce. Ruszam zatem, ale zaraz stwierdzam, że błotnista droga w budowie to nie jest to, na czym mi najbardziej akurat zależy. Trzeba wrócić. Cóż, kiedy za mną stanął już walec. Jego operator jest jednak na tyle cierpliwy, że moje włączone światła cofania skłaniają go do powtórnego wycofania się. Mam nadzieję, że gest przeprosin niezdecydowanego Polaka jakoś go usatysfakcjonuje.

Do Viscri kierujemy się drogą na Dacię, gdzie po skręcie w prawo zamieniamy asfalt na przyzwoity szuter. Jako, ze burczy już w brzuchach, a aura nie sprzyja rozstawieniu stolika, to śniadanie przyrządzamy w samochodzie, jedynie butlę gazową z kuchenką wystawiając na deszcz. Teraz już szybko do widocznej z dala saskiej wioski, gdzie mamy usilną nadzieję, że uda nam się dokładnie zwiedzić cenny obiekt, jakim jest znajdujący się pod ochroną UNESCO warowny kościół.

Deszcz zmniejszył natężenie, ale wciąż kropi, gdy przejeżdżamy lekko wyboistą, łagodnie nachyloną drogą pomiędzy dosyć daleko od niej ustawionymi dwoma rzędami pięknych, na różne kolory pomalowanych zabudowań. Już to nam się bardzo podoba. Parkuję wóz pod bramą i ruszamy na rozeznanie. Wisi informacja, gdzie szukać klucza, ale... brama otwarta. Zatem wchodzimy do środka. Alejka prowadzi pod górkę, przez chwilę wśród drzew, by zaraz odsłonić przed naszymi oczyma naprawdę wspaniały widok na wewnętrzny łańcuch wysokich murów opatrzonych licznymi basztami. Wlepiam wzrok w bramę w głównej wieży. Zamknięta! Czyżbyśmy musieli zawrócić i jednak poszukać klucznika? Ale... nie! Nieco wyżej ukazuje się wąska, otwarta furta, umiejscowiona pomiędzy dwoma basztami. Świetnie!

Bardzo dobrze , że udało Wam się wejść za mury - mam pewność , że trzeba tam wrócić

A Roades ( Siebenburgen ) też znalazł się na Waszej drodze , czy celowo go pominąłeś
Z tego co się dowiedziałem na jego temat - warto go zobaczyć , co bardzo mnie cieszy .
Moja lista warownych kościołów w tamtym rejonie ma już 16 pozycji , a przecież jeszcze jej nie zamknąłem . To taki plan na kolejną wycieczkę tematyczną . Szkoda tylko , że nie wszystkie są udostępnione do zwiedzania


Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a):Bardzo dobrze , że udało Wam się wejść za mury - mam pewność , że trzeba tam wrócić

Zdecydowanie tak.

piotrf napisał(a):A Roades ( Siebenburgen ) też znalazł się na Waszej drodze , czy celowo go pominąłeś
Moja lista warownych kościołów w tamtym rejonie ma już 16 pozycji , a przecież jeszcze jej nie zamknąłem .

Niestety, to - chociaż przedłużony - był tylko weekend.

Pozdrawiam,
Wojtek