Rumuńskie wyrypy: 2022

My trafiliśmy na wszystkie trzy kategorie psiaków, z czego najsympatyczniejszy były oczywiście te "turystyczne" .
Jeśli chodzi o smutne oczy, to najbardziej przejmujące miały chyba jednak nie te rumuńskie, lecz spotkane w tym roku na granicy serbsko-macedońskiej, w sumie to nie wiem jakiej były "narodowości".

dangol napisał(a): Jeśli chodzi o smutne oczy, to najbardziej przejmujące miały chyba jednak nie te rumuńskie, lecz spotkane w tym roku na granicy serbsko-macedońskiej, w sumie to nie wiem jakiej były "narodowości".

Bezpaństwowce . Pewnie z tego powodu ten smutek w oczach


Pozdrawiam
Piotr

dangol napisał(a): Jeśli chodzi o smutne oczy, to najbardziej przejmujące miały chyba jednak nie te rumuńskie, lecz spotkane w tym roku na granicy serbsko-macedońskiej, w sumie to nie wiem jakiej były "narodowości".

W samej Macedonii zdarzyło mi się, że ze szczytu w doliny zeszły ze mną dwa psy ogólnowojskowe.
Pewnie mnie teraz macedońska armia listami gończymi ściga.

piotrf napisał(a):Bezpaństwowce . Pewnie z tego powodu ten smutek w oczach

Zależy w jakim języku szczekały.

Pozdrawiam,
Wojtek

Pierwszy kościół postawili tu około roku 1100 Szeklerzy, a kiedy tereny po nich przejęli Sasi, już w XIII wieku wznieśli masywną wieżę. W miarę, jak pojawiło się i narastało zagrożenie tureckie, wznoszono coraz to lepsze i wyższe fortyfikacje. Na tyle skuteczne, że pomimo iż Turcy dwukrotnie złupili i doszczętnie spalili wieś, kościoła zdobyć im się nie udało. Od białych ścian świątyni pochodziła niemiecka nazwa wioski: Weisskirch - Biały Kościół - co zostało później zniekształcone do obecnej formy: Viscri.

Przy wyjściu słyszymy strzępy rozmowy tutejszej babinki z parą francuską. Nastawiam uszu i aż trudno mi uwierzyć - rozmowa toczy się po... francusku. Wiejska babinka poliglotką? To chyba jakaś przebieranka. Wracamy do samochodu jednocześnie z jakąś grupką Słowaków. Ciekaw jestem, w jakim języku porozumiewała się z nimi.

Jeszcze będziesz właził w rozmaite kościelno-mieszkalne zakamarki, czy za moment na cmentarz

dangol napisał(a):Jeszcze będziesz właził w rozmaite kościelno-mieszkalne zakamarki, czy za moment na cmentarz

Już skończyłem. Ale cmentarz? W te wysokie mokre trawy pchał się nie będę.

Pozdrawiam,
Wojtek

Ciekawe... Tobie się nie chciało?

Taka mnie myśl naszła, dlaczego tak nas inspirują/kręcą/interesują miejsca pochówków, odprawiania nabożeństw, kultów religijnych, etc.
Nie lepiej skoncentrować sie na samych aspektach przyrodniczych?

dangol napisał(a):Ciekawe... Tobie się nie chciało?

Nie lubię być mokry.

FUX napisał(a):Taka mnie myśl naszła, dlaczego tak nas inspirują/kręcą/interesują miejsca pochówków, odprawiania nabożeństw, kultów religijnych, etc.
Nie lepiej skoncentrować sie na samych aspektach przyrodniczych?

Dla mnie cmentarz, to częściowo miejsce skłaniające do refleksji, bardziej jeszcze krajobraz, pięknie przez człowieka uzupełniony.
Oczywiście, pod warunkiem, że pięknie. W przeciwnym przypadku specjalnie mnie nie pociąga.

Pozdrawiam,
Wojtek

Zjeżdżamy powoli do centrum wsi. Przez niektórych Viscri uważane jest za najpiękniejszą saską wioskę w Siedmiogrodzie. Z tego rodzaju określeniem trudno jest dyskutować, przyznajemy jednak zgodnie, że mimo iż oglądamy ją w niekorzystnych warunkach pogodowych, mimo zabłoconej w tej chwili, wyboistej drogi, wywiera na nas pozytywne wrażenie.

Cała wioska znajduje się pod opieką UNESCO, dzięki czemu kolorowe fasady i bramy domostw są całkiem dobrze zachowane - i to pomimo faktu, że zdecydowana większość saskich mieszkańców wyjechała stąd po załamaniu się komunizmu, a opuszczone gospodarstwa zajęte zostały w znacznej mierze przez ludność romską. Tu i ówdzie widać na ścianach szczytowych nieco wyblakłe malowidła i napisy gotykiem. Przejeżdżamy powoli przez wioskę, pstrykając fotki na obie strony. Po chwili Viscri pozostaje w tyle i tylko górujący nad wszystkim warowny kościół pozostaje długo widoczny ponad ukrytymi w zieleni drzew chałupami.

Nieco dziurawą drogą docieramy do głównej szosy, gdzie skręcamy w lewo, w kierunku Sighisoary. Zatrzymujemy się po drodze tylko na chwilę w Saschiz. Obecna nazwa sama już wskazuje Sasów, jako dawniejszych mieszkańców, którzy jednak nazywali ją Keisd. Znajduje się tu typowy dla tego obszaru obronny kościół z końca XV wieku. Ma bardzo zwartą, regularną budowę, co powoduje, iż nie przyciąga zanadto wzroku. Ciekawie wygląda jedynie nadbudowana kondygnacja pod samym dachem, wyposażona w niewielkie okienka, pełniące funkcje otworów strzelniczych. Natomiast bardzo ładnie się prezentuje stojąca osobno dzwonnica, przebudowana na wzór słynnej wieży w Sighisoarze. Niestety, wszystko jest pozamykane, podobnie jak ulokowany pod kościołem punkt informacyjny. Musimy się zadowolić widokiem z zewnątrz.

Lekko kropi deszcz, więc nie zabawiamy długo. Rzucamy jeszcze tylko okiem na zachęcająco wyglądające ruiny zamku chłopskiego na wzgórzu ponad wsią i wracamy do samochodu.

Zaledwie dwadzieścia kilometrów dalej leży Sighisoara, na którą to oboje niecierpliwie wyczekiwaliśmy. Niestety, pogoda wyraźnie nie sprzyja dłuższym spacerom, próbujemy zatem podjechać jak najbliżej starówki. Objeżdżam niemal dookoła wzgórze, na którym się rozlokowała, by znaleźć odpowiedni dojazd. Wjazd jest płatny, a informacje w kwestii wysokości opłat sprzeczne. Przed momentem minąłem inny wjazd na górę - do parafii. Wrócić? Ee, nie. Trudno. Zresztą, już z budki wyskakuje jakiś pan, naciska przycisk i wręcza mi karteluszek. Szlaban się podnosi i wjeżdżamy po dosyć stromym bruku. Z miejscem do parkowania nie ma żadnego problemu - chyba szlaban i karteluszek stanowią wystarczające sito. Zostawiamy wóz i wychodzimy. Pada deszcz.

Deszczowa aura w mieście Drakuli...strach się bać
Na szczęście kolorowe domki mocno zmniejszają deszczową ponurość.

dangol napisał(a):Deszczowa aura w mieście Drakuli...strach się bać
Na szczęście kolorowe domki mocno zmniejszają deszczową ponurość.

No cóż, pogoda była taka, że mogłem zrobić fotkę kościoła w Saschiz, ładnie się w asfalcie odbijającego.

Pozdrawiam,
Wojtek