Rok 2012, a może 2030? Zjednoczone Emiraty Arabskie DUBAJ

Fajna egzotyka
Do zobaczenia

Po południu szykuje nam się (na razie niespodzianka) wycieczka z podwyższoną adrenaliną, wiec wrzucamy na luz i po śniadanku idziemy na plażę. Obowiązkowo butelka wody do ręki i druga do plecaka. W zasadzie bywam tu codziennie. Rano lub wieczorkiem choć na chwilę, żeby posłuchać szumu morza, fal uderzających o brzeg, pobiegać na bosaka po piasku. Jestem wtedy w 7 niebie.Wieczorem jest wspaniale, tłumy ludzi, moc kolorowych świateł, luksusowe samochody.Przyjeżdżają do Mariny Mall, żeby się pokazać.Do plaży jest kilka minut, ale nam zajmuje duuużo więcej. Przyglądamy się robotnikom, na głowie mają tak zawinięte chusty, że praktycznie widać im tylko oczy. Chronią się przed słońcem i kurzem. Układają zniszczone płytki chodnikowe, zamiatają podesty, pozostałości po wczorajszej burzy piaskowej. Kilku leży pomiędzy krzakami róż i śpi, wiadomo gorąco a i pachnie niesamowicie. Nie spieszą się, ale wszędzie ich pełno.Przechodzimy przez most i oczywiście zatrzymujemy się spoglądając na wypasione jachty zacumowane w porcie, przepływający statek wycieczkowy (bardzo ciekawa forma zwiedzania). Przepiękne, wysokie, ciekawe architektonicznie budynki mieszkalne i biurowce. Nie skłamię jak powiem, że każdy inny./Prawie każdy omawiamy, każdy nas intryguje, są niesamowite. Po drodze napotykamy Hotel Petersburg.Ku naszemu rozczarowaniu jadłospis nie zawiera dań z rosyjskiej kuchni. Barszczu ukraińskiego ani ruskich pierogów cha, cha też nie ma. Za to Rosjanie w tym roku dopisali, co chwilę słychać ja ktoś „gawari pa ruski”. To rosyjscy oligarchowie.Dziś wspinamy się na schody, potem przechodzimy hotelowymi tarasami , żeby popatrzeć z góry. Budynek hotelu jest w piaskowym kolorze, doskonale współgra z błękitem nieba, morza i prawie białego piasku.Na horyzoncie rysuje się liść wyspy Palmy Jumeirah. .Hotele wybudowano na plaży a wokół nich kafejki, restauracje osłonięte przed słońcem parasolami. Arab w regionalnym stroju namawia do przejażdżki wielbłądem po plaży, chętni są. Rozmyślamy, może by tak kupić wielbłąda i zamieszkać w namiocie na plaży? Nawet w zimie bym nie zmarzła. Temperatura powyżej 30 stopni, nadmieniam, że to luty. Miesiąc burz piaskowych i sztormów, też mi się podoba. Turyści korzystają z pięknej pogody. Rosjanie, Anglicy, Niemcy. Są też miejscowi, ale w pełnym rynsztunku. Zdejmujemy wierzchnie ubrania, (w Dubaju, Abu Dabi na plaży można przebywać w bikini )i wygrzewamy swoje kości. Pozwalamy też słońcu pomalować nas na oliwkowy kolor. Słońce nas rozleniwia, ale pamiętając, że jest ostre po 2 godzinach ruszamy w stronę domu. Pięknie tu.W drodze powrotnej idziemy plażą do głównego wejścia hotelowego i z powrotem przez most, mija nas żółty Hammer Nic nie ujdzie naszej uwadze. Dziś na obiad zapowiedziana brukselka, nie wiem czy się spieszyć do domu? Cha, cha, trzeba będzie zjeść, żeby nabrać siły przed wieczorną przygodą.

Super zdjecia! Jaka to dzielnica z tymi wieżowcami i tak blisko plaży?W Dubaju bedziemy nie całe trzy dni. Co najlepiej zobaczyć tak w krótkim czasie i jaki srodek transportu mi proponujesz?

Dzień dobry.
Ta dzielnica to luksusowa, nowoczesna Marina.
Proponuję metro naziemne, jedzie przez cały Dubaj, relatywnie tanie jest taxi.
1. Burj Khalifa , najwyższy budynek świata, dookoła Wenecja, jeżeli nie uda się wjechać to warto popatrzeć, powłóczyć się po Wenecji .
2. Dubaj Mall- ogromne centrum handlowe, akwarium-tunel, wieczorem można załapać się na grającą fontannę-wspaniała.
3. Wyspa Palma- najwygodniej pod stację metra podjechać taxi ( ostatnio nie było dojścia) na wyspę koniecznie trzeba wjechać metrem – fascynująca (akwarium, park wodny, hotel Atlantis).
4. Metrem można podjechać w okolice Hotelu Żagiel- Burj Al Arab, w pobliżu jest Madinat Jumeirah Souk , polecam, wieczorem wspaniały klimat.
5. Przykryty stok narciarski jest w Mall of Emirates.

Można podróżować po Dubaju autobusem wycieczkowym bez dachu.
Niektóre atrakcje opisałam już w poprzednich postach, może będą pomocne.
Pozdrawiam i życzę miłego pobytu, Lusi.

Witam. Brukselka była smaczna, ale to już było kilka godzin temu, teraz żołądki mamy prawie puste bo…. jedziemy na safari! Zapowiadają, że będzie trzęsło i różne takie tam. O 4 po południu na parking podjeżdża ogromna toyota Land Cruiser. Po drodze rozmawiamy jak starzy znajomi, nasz kierowca powiedział, że Polaków jeszcze nie woził. Koło centrum handlowego następny przystanek, zabieramy do kompletu hinduskie małżeństwo. Wyjeżdżamy z centrum Dubaju w kierunku pustyni. Nagle zmienia się krajobraz, po jednej i drugiej stronie, piasek, wydmy, gdzieniegdzie pustynne drzewka i krzaki. Takich firm wożących ludzi po pustyni jest bardzo dużo. Jeżdżą na 2 zmiany. My na zmianie popołudniowej mamy w atrakcjach zachód słońca i kolację z tańcami, zaraz, zaraz nie takimi o jakich myślicie, ale o tym później. Po 20 minutach zjeżdżamy z drogi asfaltowej , wjeżdżamy na piaszczysty grunt, zatrzymujemy się i wysiadamy. Czeka już kilka samochodów i wciąż podjeżdżają następne. Kierowcy spuszczają powietrze z kół i już dużą grupą po kilkunastu minutach jedziemy na pustynię.Samochody ruszają pomału, jeden za drugi w niewielkiej odległości. Kierujący arab uprzedza nas i nagle wjeżdżamy z dużą prędkością na muldy piaskowe, samochód przechyla się znacznie, my zgodnie z instrukcją w drugą stronę i po chwili strachu i okrzyków jesteśmy znowu na równej płaszczyźnie. Było dużo śmiechu i...chwil strachu, czy aby samochód nie przewróci się. Kierowcy pustynni mają w tym wprawę, ale podobno i takie zdarzenia mają miejsce. Jeździliśmy tak około godziny z zaspy na zaspę, do góry i na dół. Krzyczeliśmy wszyscy i śmialiśmy się na przemian. Było mnóstwo wrażeń. Dobrze, że nikt z nas nie miał wrażliwego żołądka, na szczęście w tym temacie obyło się bez atrakcji. Zachwycał nas krajobraz pustynny, ale przerażało mnóstwo śmieci , butelek plastikowych. Nikt tego nie sprząta, a wielbłądy konsumują je i zdychają, to jest smutne. Kierujemy się na krótki postój, słońce zaczyna chować się na horyzoncie. Robi się tłoczno, podjeżdża dużo samochodów. Ludzie wychodzą, patrzą na zachodzące słońce, robią zdjęcia. Wieje wiatr, robi się chłodno, trzeba założyć sweter. Co tu dużo opowiadać było to spektakularne, niezapomniane widowisko. Oczywiście zapakowałam troszkę czerwonego pustynnego piasku do pudełeczka (dla znajomych).Słońce zaszło, zrobiło się ciemno, wsiedliśmy do samochodów i bardzo głodni ruszyliśmy na beduińską kolację. Ogrodzony teren, głośna muzyka, zapach przygotowywanych potraw unosił się w powietrzu.Placki arabskie pieczone w okrągłym piecu, który wyglądał jak beczka a dookoła na ścianach poprzylepiane placki . Różnego rodzaju sałatki na ostro i słodko, owoce, napoje bezalkoholowe cha cha. Humus, szaszłyki warzywne i mięsne. Stoły z jedzeniem rozstawione były w dużych namiotach niczym szwedzki bufet. W każdym namiocie serwowano inne wspaniałe potrawy. Wybraliśmy smakołyki na talerze i przenieśliśmy się na środek obozowiska do niskich stołów rozstawionych wokół podestu.Siedzieliśmy na ogromnych poduchach i patrzyliśmy z przyjemnością na taniec brzucha pięknej kobiety w orientalnym stroju. Nie było końca oklaskom, szczególnie ze strony mężczyzn. Taniec mężczyzny w kolorowej spódnicy, kręcącego się bez przerwy wokół siebie przez 20 minut wzbudził niesamowite emocje, burzę oklasków i podziw dla jego umiejętności. Była możliwość dla odważnych spróbowania tej sztuki. Dodatkowymi atrakcjami było zjeżdżanie po piasku na desce, przejażdżka wielbłądem. Panie Chętnie malowały dłonie henną, można było się przebrać za araba czy arabkę i zrobić sobie zdjęcie. Panowie wkładali grubą skórzaną rękawicę i próbowali postawić na niej sokoła odpoczywającego na stojaku, żeby choć przez chwilę poczuć się wojownikiem. Udaliśmy się w kierunku namiotu z …sziszą. Potem pod niebem pełnym gwiazd popijaliśmy słodką arabską kawę z maleńkich filiżanek i zagryzaliśmy słodkimi daktylami.Jakaś grupa angielskich turystów świętowała czyjeś urodziny śpiewając Happy Birthday… Wieczór był wspaniały i na zawsze zostanie w mojej pamięci.

Ciekawe klimaty mimo, że sporo szkła i betonu wkoło Pustynia zawsze kojarzyła mi się z bezkresem piachu i totalnym odludziem no może przemykającą z rzadka karawaną a tu proszę ... ruch jak na Marszałkowskiej.

Ciekawe klimaty...

Podobno okazywanie sobie uczuć w miejscach publicznych, a nawet zwyczajne trzymanie się za rękę jest tam zakazane.


Mieliście z tym problem?

My nie, bo wiedzieliśmy, że może być z tym problem. Nie trzymaliśmy się za za ręce, a o całowaniu na ulicy nawet nie pomyśleliśmy. Na ulotkach z planem malla (centrum handlowego) był rysunek - kobiety i mężczyzny trzymających się za ręce -przekreślony X -takie tam obyczaje. Chociaż kilka lat temu w jakiś mallu widziałam młodych ludzi trzymających się za ręce, on był w spodniach i białej koszuli, ona w spodniach , tunice i kolorowej chuście na głowie z odsłoniętą twarzą, zapamiętałam, bo to niespotykane zachowanie Ale jeżeli komuś by się to nie spodobało i przeskarżyłby do władz, to może byłby problem. W tym kraju trzeba zwracać uwagę na strój i swoje zachowanie. Pozdrawiam Lusi

Luksusowy Dubaj Zazdroszczę możliwości bycia tam. Kiedyś też go na pewno odwiedzę.
Póki co wrzucaj kolejne odcinki

W nawiązaniu do ostatniego posta o tym co WOLNO, a co NIE.
Taka ulotka wisi przy wejściu do każdego malla.
Pisze tam od góry od lewej:
- no kissing- zakaz całowania i nadmiernego okazywania uczuć.
Ludzie trzymają się za ręce, czasem tez lokalne młodsze małżeństwa- ale nie obejmują się.
No kissing nie dotyczy mężczyzn, popularny sposób witania to całowanie się w policzki i muskanie nosami- tylko miedzy lokalnymi mężczyznami.
- zakaz spożycia alkoholu
- zakaz jazdy na rolkach biegania itp
Od góry po prawej:
Prosze nosić konserwatywny ubiór, zaleca się zakrywać ramiona i kolana
- zakaz palenia
- zakaz wyprowadzania zwierząt

Yas Marina Circuit tor wyścigowy spełniający najwyższe standardy powstał na naturalnej wyspie Yas.Ma 5,6 km długości i od sezonu roku 2009 odbywają się na nim wyścigi Formuły 1. Oglądałam je w telewizji, jechał wtedy nasz Robert Kubica.Podczas całego wyścigu były zaświecone lampy, żeby kierowcy nie musieli przyzwyczajać się do sztucznego światła po zapadnięciu zmroku.To był listopad, temperatura w Abu Dabi sięgała 40 stopni. Ludzi na trybunach chroniły na stałe zamontowane osłony z białego grubego płótna. Telewizja Polska pokazywała wtedy tor wyścigowy,centrum biznesowe, zmieniający kolory hotel pod którym przebiega tor, port jachtowy i oczywiście ludzi na trybunach. A ja wypatrywałam swoje dzieci cha, cha, które na żywo oglądały wyścigi. Byłam pełna nadziei, że czerwone koszulki z białym orłem zobaczę z daleka i… na nadziei się skończyło, nikogo nie wypatrzyłam.Na wyścigach nie byłam, ale będąc tam nie mogłam przegapić okazji zobaczenia toru Formuły 1. W każdy wtorek można zarezerwować wejściówki i jak bolidy śmigać po torze,zwiedzić go ze wszystkimi obiektamiznajdującymi się na jego rozległym terenie. Późnym popołudniem zaparkowaliśmy samochód na parkingu i powiem, że nie byliśmy sami. Tłumy ludzi ciągnęły w kierunku toru wyścigowego. Przyjechali z małymi dziećmi, całymi rodzinami starsi i młodzi, pojedynczo i dużymi grupamiPrzybysze z różnych krajów.My będąc wcześniej w Abu Dabizwiedzaliśmyjeszcze niecałkowicie wykończony tor Formuły 1. Dziś zaplanowaliśmy przejście ( przebiegnięcie cha cha) 2 kilometrowego odcinka. Niektórzy tak jak my przemierzali tor na piechotę spokojnie rozglądając się dookoła, inni truchtem. Można było wypożyczyć rower, hulajnogę, przyczepkę do roweru dla małych dzieci, do wyboru. Jest możliwość przejechania się z kierowcą Ferrari.Zwiedzaliśmy główny wznoszący się nad torem wyścigowym, luksusowy hotel od środka, oraz wiele innych hoteli i restauracji. Wspaniałe, okazałe jachtyzacumowały na przystani, tym przyglądaliśmy się najdłużej.Spędziliśmy przyjemnie długie popołudnie. Zrobiło się późno, zmęczeni wracaliśmy do domu dzieląc się po drodze wrażeniami. Okazało się, że ile ludzi tyle zainteresowań.

Fudżajra to jeden z najbiedniejszych emiratów w Zjednoczonych Emiratach Arabskich, ale za to widoki są tu najpiękniejsze.Ja ze względu na bezgraniczną przestrzeń postrzegam go jak okno na świat. Jako jedyny nie leży nad Zatoką Perską, ale bezpośrednio nad Oceanem Indyjskim. Jest odwiedzany szczególnie przez osoby lubiące nurkować. W świąteczny piątek, który jest ważnym dniem religijnym dla muzułmanów wybraliśmy się do Fudżajry. Nie pisze o pogodzie, bo niebo tu jest zawsze błękitne. Zaraz za Dubajem krajobraz zmienia się na pustynny co nie przeszkadza w podróżowaniu, bo poruszamy się wspaniałą dwupasmową drogą.Po prawej stronie mijamy 3 małe jeppy ścigające się po wydmach. Co jakiś czas pojawiają się oazy palmowe i asfaltowe drogi biegnące w głąb pod górę wydawałoby się donikąd. Góry z każdym kilometrem stają się wyższe i coraz bardziej rozległe. Przypominają naturalną gąbkę i są wulkanicznego koloru. To pasmo gór Hadżar. Udaje nam się również zobaczyć wielbłądy, oraz pasące się kozy. Pustynne charakterystyczne drzewka i krzewy. Na rogatkach miasta sklepy-stragany, kontenery. Widok nieprzypominający sklepów z Dubaju. Ale dziś na razie cicho i pusto bo w piątek do godziny 14 większość sklepów poza Dubajem i Abu Dabi jest zamkniętych. Wjeżdżamy do miasta Fudżajra, na głównej ulicy budynki niższe i mniej okazałe, a jednak w polskich miastach długo by takich szukać. Emirat bardziej konserwatywny i mniej luksusowy niż pozostałe, obowiązuje tu też konserwatywny strój, nie ma tu tylu turystów. Są wczesne dopołudniowe godziny, pomimo, że miejscowy mall nieczynny ochroniarz wpuszcza nas do środka, rozglądamy się z ciekawością po budynku. Ruszamy w stronę Oceanu, szkoda dziś czasu na siedzenie w kawiarni. Mamy ze sobą lunch, gorącą kawkę, który konsumujemy pod palmami w parku okalającym plażę nad Oceanem Indyjskim. Pusty parkingi tylko niewielka grupka mężczyzn głośno rozmawia i żywo gestykuluje na ławce obok. A my patrzymy z zachwytem w oczach. Bezkres oceanu, szmaragdowy kolor wody, uderzające fale o brzeg uspakajają. Jest cudownie błękitne niebo, ocean, spokój i my, chciałoby się tam zostać…Przez lornetkę, wypatrujemy daleko na horyzoncie okręty czekające na wejście do portu. Podobno w tym rejonie często napadają piraci na załadowane towarem statki. Ruszamy w stronę muzeum, niestety o tej porze w piątek zamknięte, wrócimy tu w drodze powrotnej. Teraz jedziemy zwiedzać odrestaurowane ruiny najstarszego w emiratach Pałacu. Fort Al Hayl Castle znajduje się na szczycie góry nad zabytkową częścią miasta. Pod górę wchodzimy przechodząc pomiędzy obejściami starej arabskiej wioski . Domy zbudowane z gliny, kamieni, przykryte słomianymi dachami na drewnianej konstrukcji. Z zainteresowaniem przyglądamy się gospodarstwom i wyobrażamy sobie życie tutejszych ludzi. Zastanawiamy się jak to możliwe, że w tak krótkim czasie zaszły tak duże zmiany. Z wielbłądów przesiedli się do samochodów z glinianych chatek do szklanych drapaczy chmur. Jesteśmy na szczycie, dookoła pasmo gór, na dole białe, gęsto ustawione tabliczki z napisami. To cmentarz. I nagle coś niesamowitego to z różnych stron zaczął dobiegać śpiew modlitwy. Było około południa akurat czas na modlitwę. Śpiewny głos wydobywający się z minaretów usadowionych w różnych stronach z kilkunastosekundowym opóźnieniem spotęgowany górskim echem był niesamowitym kanonem. Długo siedzieliśmy na kamieniach zaczarowani niezwykłym koncertem. W drodze powrotnej zwiedziliśmy muzeum archeologiczno- etniczne. Obejrzeliśmy sceny z życia dawnych mieszkańców, ich stroje, wyposażenie wnętrz. Zajmowali się głównie rybołówstwem, połowem pereł.Obiad zjedliśmy w parku przy plaży. Było już popołudnie i mieszkańcy zaczęli schodzić się całymi rodzinami na świąteczny piknik. Koło nas para młodych ludzi zasiadła na trawniku do posiłku. Ludzie przychodzili z ogromną ilością jedzenia zapakowanego do plastikowych przeźroczystych toreb. Niektórzy przychodzili z własnymi grillami, dużymi garnkami i głośno rozmawiając pałaszowali lunch rękami.Do jedzących co chwile dosiadali się nowi goście. Zrobiło się tłoczno i głośno. Wszędzie rozbrzmiewał śmiech bawiących się dzieci i pokrzykiwania pilnujących ich niań.Jeszcze moje obowiązkowe, przyjemne zajęcie …zbieranie muszelek. Tylko tym razem były to ogromne kolorowe, oceaniczne różniące się kształtem i wielkością muszle. Z żalem opuszczam Fudżajre i bezkresny Ocean Indyjski, obiecuję tu kiedyś jeszcze wrócić, chociaż tyle jest miejsc, które chciałabym zobaczyć… Dubaj wita nas blaskiem kolorowych świateł.

Dzisiejszym celem turystycznym jest Madinat Jumeirach.Zaraz po lunchu wyruszyliśmy z domu,samochód zaparkowaliśmy w pobliżu Parku Wodnego Wild Wadi. Naszej uwadze nie uszły klimatyzowane przystanki autobusowe odwiedzane w większości przez zaciekawionych turystów. My, żeby przyjrzeć się dokładnie musieliśmy chwilę poczekać , ponieważ akurat okupowała je grupa Rosjan. Oczywiście zrobiliśmy fotkę i od razu przesłaliśmy do naszego Prezydenta Miasta co zaowocowało… cha, cha nowymi przystankami po kilku latach. Przechodziliśmy obok dzielnicywillowej, obfitującej w mnóstwo zieleni, i ogromne palmy nieodłączny atrybutu tutejszego krajobrazu. Wille wielkością przypominały nasze nowoczesne piętrowe kilkurodzinne bloczki. Na zewnątrz w górnych piętrach budynku małe okna zasłonięte zewnętrznymi roletami. Dolne partie budynku osłaniały bardzo wysokie mury. Każde wejście do budynku miało swoją wspaniałą artystycznie kutą bramę. Oznaczenia zabraniały fotografowania budynków. Udaliśmy się w kierunku Burj Al Arab, 7- gwiazdkowego hotelu w kształcie żagla. Architektonicznie wspaniała bryła z lądowiskiem na helikoptery i wystającą platformą kawiarni z bliska była imponująca. Jak wcześniej pisałam jest to jeden z niewielu hoteli na świecie, do którego można wejść tylko wtedy gdy ma się rezerwację. Dlatego wejścia do obiektu pilnowało wielu ochraniarzy. Zbliżaliśmy się do celu, którym było handlowe centrum sztuki Madina Jumeirachz luksusowymi hotelami, restauracjami i amfiteatrem. Inne niż wszystkie, stylizowane na stary souk. Cały kompleks otoczony hotelikami oraz mnóstwem restauracji, barów (wewnątrz i na zewnątrz) i nie było takiej siły, żeby choć na chwile nie przysiąść i nie zamówić perską herbatę z kardamonem i świetnymi irańskimi ciasteczkami, cha , cha , nie było takiej siły. Nie mogłam oderwać wzrokuod oryginalnych wystrojów wnętrz kawiarenek. Wydawało mi się , że przeniosłam się o dziesiątki lat wstecz, to było niesamowite. Souk przypominał mi Sukiennice w Krakowie więc poczułam się tam jak w domu. Podziwialiśmy orientalny wystrój souku, każde stoisko miało własny charakter. Duży wybór arabskich towarów z Bliskiego Wschodu, Afryki w różnych cenach. Te prawdziwie artystyczne perełki były drogie. Moje oko wypatrzyło kilka niespotkanych wcześniej regionalnych wyrobów, które jako pamiątki trafiły do mojej torby. Ale były też i takie jak afrykańskie torebki z prawdziwej wężowej skóry, których kupić z różnych względów nie mogłam, a były naprawdę piękne. Z bliska przyglądaliśmy się dawnej naturalnej klimatyzacji, podobno działa nie gorzej niż obecna. Chodziliśmy wąskimi uliczkami,mostami nad kanałami. Domy, wystrój, klimat żywcem przeniesione z Wenecji. I wszędzie ta orientalna arabska muzyka. To wszystko mnie urzekło.Pośrodku jest ogromna wyspa przynależna do jednej restauracji. Właśnie trwały przygotowania do jakiejś uroczystości, doglądali je z ogromna pieczołowitością sami zainteresowani. Po strojach poznaliśmy, że to goście z Kataru. Dookoła wyspy można popływać abrą, arabską łodzią. Siedzieliśmy na ogromnych schodach amfiteatru przyglądaliśmy się ludziom ich strojom, skrzykującym się co chwila grupom wycieczkowym.To świetny punkt widokowy do oglądania Burj Al Arab z każdej strony, widok jest oszałamiający. Madinat Jumeirach to jakby odrębny świat w Dubaju, rządzi się swoimi prawami. Tu można zwolnić, zapomnieć o tempie życia, troskach, wyciszyć się. Mnie się to na chwilę udało. Zaczynało szarzeć, słońce chowało się za horyzontem, rozbłysły lampy, było bardzo romantycznie.

Nie, nie, powtarzałam przed wyjazdem do Dubaju.
We wtorek po przebudzeniu ogarnęło mnie przerażenie - spadł śnieg!!Przez przyciemnione szyby i unoszący się pył tak to wyglądało. Na szczęście to tylko burza piaskowa, o tej porze roku tutaj to częste zjawisko. Za oknem widoczność na kilka metrów. Jedząc śniadanie cały czas zerkałam z niepokojem co dzieje się za oknem. Kiedyś taki sam widok miałam ze swojego okna w Polsce, gdy sąsiad palił śmieci na podwórku- gęsty, przysłaniający widoczność dym. Tym razem było lepiej cha, cha, nie śmierdziało. Ponieważ nie możemy poruszać się na zewnątrz zaplanowaliśmy dziś wyjście do największego Centrum Handlowego Mall of Emirates. Syn dopowiedział… z niespodzianką, a ja nie wyczuwając niebezpieczeństwa zgodziłam się z ogromną przyjemnością. Za każdym razem gdy poruszamy się ulicami Dubaju ja wyłączam się z rozmowy,5przyglądam się budynkom, śledzę poruszający się z nami najwyższy budynek świata, wypasione auta, wspaniałe rozwiązania komunikacyjne. Za każdym razem uwagę moją przykuwa naziemne metro ciągnące się prawie przez cały Dubaj i lśniące złote stacje przypominające pancerz żółwia, to fascynujące. Przyglądam się ludziom siedzącym po turecku na przystankach autobusowych, czekającym na przejściach dla pieszych i tym , którzy przebiegają w niedozwolonych miejscach. Po lewej stronie krąg mężczyzn siedzących na środku chodnika, piją kawę z plastikowych kubków. Nie trzeba znać ich mowy, zawodu wszystkiego można dowiedzieć się z ubioru, zachowania.To robotnicy z Pakistanu, Nepalu. Widać ich na ulicach, kupują w tanich sklepach, jedzą w tanich barach, spieszą się.Inaczej zachowują się Arabowie.Na ulicy nie widać ich, poruszają się samochodami. Spacerują po centrach handlowych, kupują w markowych sklepach. Arabki spacerują po Corniszu (deptak przy plaży) a za nimi nianie -filipinki popychają wózki z ich dziećmi.W dobrych restauracjach zatrzymują się na lunch, piją dużo kawy i rozmawiają bez przerwy przez ogromne komórki. Nie spieszą się, chodzą po kilka w grupie, lub w towarzystwie mężczyzn, śmieją się głośno i gestykulują żywo.Na parkingu Mall of Emirates wręczamy kluczyk mężczyźnie myjącemu samochody ( tu nie ma prawa nic się wydarzyć) i ruszamy w kierunku akwarium. Na zewnątrz przed wejściem widoczne szklane tafle akwarium z rybami, taki zwiastun.Wchodzi się do 40 metrowego tunelu, wysokiego na około 2,5 metra, przyciemnione niebieskie światło, miliony ryb dookoła.Małe i duże, szare, białe i różnokolorowe. Kręcimy głowami od lewej po suficie do prawej strony. Akurat z prawej strony przypłynął imponującej wielkości rekin, a nad moja głową ogromnych rozmiarów płaszczka. Wszystkie można pogłaskać cha, cha ...przez szybę.[Dwóch nurków karmi płaszczki, czyszczą szyby od środka. Istnieje możliwość wykupienia biletu z opcją popływania wśród ryb w akwarium z nurkami.Widać kilku śmiałków, wśród nich kobiety. Tu czas płynie wolno, przystajemy co chwila i przyglądamy się raz dziwnym, raz bardzo kolorowym rybom. Po takich atrakcjach na kawkę wchodzimy do ogromnej kawiarni przypominającej ZOO. Na parterze kawiarnia, poziom wyżej dżungla ze zwierzętami naturalnych rozmiarów wyglądających zza drzew, ryczący lew, tygrys szykujący się do skoku, małpy na każdym drzewie. Różnorodne ruszające się zwierzęta, śpiew ptaków trzask gałęzi, odgłosy lasu tropikalnego, to wszystko sprawiło, że siedząc przy stoliku czuliśmy się jakbyśmy byli w dżungli. Posileni czarną kawką ruszyliśmy w kierunku sklepów. Wystawy z markowymi, eleganckimi strojami zachęcały do wejścia…cha, cha,ale odstraszały ceny. Arabki, tu można spotkać ich najwięcej, oglądały, przymierzały i kupowały. Może niektórym wydawać się dziwne, bo chodzą zakryte od góry do dołu w czarnych abajach. Uważnemu obserwatorowi udało się czasem zobaczyć rąbek pięknej materii wysuwającej się z rękawa, piękną, drogą biżuterię. Z błyskiem w oczach przyglądałam się zakupom w perfumerii, na pewno słychać było moje wzdychania na widok znikających w torbach z zakupami flakonów z pachnidłami. Tak się zmęczyłam tym wąchaniem, że tylko dobry obiad mógł mnie uratować.
Gdy z góry przyglądaliśmy się stokowi narciarskiemu usłyszałam, że być w Dubaju i nie jeździć na nartach?!Już nawet nie protestowałam, moje NIE, NIE na nic by się dziś zdało. Burza piaskowa nie zachęcała do spacerów na zewnątrz. Nie mogłam już odmówić, chociaż na widok śniegu robiło mi się zimno. Niechętnie zamieniłam japonki na buty narciarskie, a potem to już poszło…. z górki.Karnet obejmuje dowolną ilość zjazdów przez 2 godz., strój narciarski od jednorazowych skarpetek po narty.Najwięcej było dzieci, biegały, zjeżdżały na sankach torem saneczkowym,z góry na nartach, toczyły bitwy na śnieżki. Niektóre widziały śnieg pierwszy raz w życiu.Stok narciarski ma 5 torów trudności i 400 m długości, cały pod przykryciem. Sam zjazd jest dość krótki, prędkość też nie za duża.Temperatura wewnątrz ok 0 do minus 3 stopni C. Wejście dla osób dorosłych i dzieci powyżej 3 roku życia. Strój można mieć własny lub wypożyczyć na miejscu.Kręci się dużo instruktorów i ratowników. Na górę wjeżdża się wygodną kanapą cha, cha niepodgrzewaną.A z góry hulaj dusza. Więcej przyglądałam się niż zjeżdżałam, bo bardzo mnie wszystko ciekawiło.Dotykałam jak dzieci śniegu, patrzyłam na zachowania ludzi, obserwowałam tych co stali za szybą. Na koniec zjechałam torem saneczkowym. Skoro już tu byłam, chciałam wypróbować. Co dziwne nie musiałam chuchać i klaskać w ręce, były cały czas ciepłe.Było miejsce dla snowboardzistów, szkółki narciarskiej. 2 godziny minęły szybko, zabawa była fantastyczna.Najpierw oddaliśmy kijki, strój narciarski, zamieniliśmy buty na japonki, odebraliśmy kluczyki od wypucowanego samochodu i za kilkanaście minut + 35 stopni C. To niewiarygodne, niesamowite. Warto było to zobaczyć.

Tak to można wypoczywać.
Woda, plaża, a za chwilę siup i jeździmy na nartach.