Pożegnanie lata 2016 (Dolomity, Garda, Sardynia, Bawaria)

Początkowo mała osada rybacka, w 1102 r. zmieniona ufortyfikowaną osadę handlową .
W 1353 r. Alghero zostało zdobyte przez Aragończyków. Gdy 20 lat później rdzenni mieszkańcy zbudowali się przeciwko nim, hiszpański król Piotr IV po stłumieniu buntu nakazał wypędzenie ich z Alghero. W 1372 r. przesiedlono tu Katalończyków, pozostała po nich nie charakterystyczna zabudowa starówki, ale także język, w XVII w. uznany za oficjalny język w mieście. Wciąż zresztą żywy - ponoć 25% mieszkańców wciąż się nim posługuje, a 60% rozumie.
Hiszpańscy Habsburgowie władali miastem do 1702 r. W 1720 r. Alghero przejęła dynastia sabaudzka z Piemontu…

Spacer po starej części Alghero rozpoczęliśmy od murów obronnych.
Pierwsze fortyfikacje w XIII wieku zbudowali Genueńczycy z rodu Doria. Mury te zostały rozbudowane przez Katalończyków po zajęciu miasta w 1354 r. To, co widzimy dziś, to pozostałości murów wzniesionych w XVI wieku na rozkaz Ferdynanda Aragońskiego, znaczna część murów została jednakże rozebrana na podstawie dekretu królewskiego z 1867 r.





Pierwszą wieżą na naszej trasie była duża Torre Sulis (dawniej zwana Torre della Sperone) zbudowana po 1570 r., zastępując poprzednią . Obecna nazwa wieży upamiętnia Vinzenza Sulis z Cagliari, więzionego tu w latach 1799-1821 po skazaniu na dożywocie za udział w spisku, po latach ułaskawionego.
Dawne wejście do wieży znajdowało się na wysokości pierwszej kondygnacji.
Znajdujące się obok armaty umieszczono tu w 1970 r. Pochodzą one z hiszpańskiego galeonu, który zatonął ok. 1500 r. w pobliżu wybrzeża Alghero.

Przy wieży Sulis zaczynają się bastiony Cristoforo Colombo (oryginalne rozebrano wiele la temu, obecne to niedawno odrestaurowane umocnienia nabrzeża z lat 50-tych XX w.) kończące się niewielką XVII-wieczną Torre San Giacomo. Wieżę nazwano na cześć króla Jakuba I Zdobywcy. Czasem można się spotkać z inną jej nazwą – Torre dei Cani, gdyż przez jakiś czas znajdowało sę tu schronisko dla psów, obecnie służy jako miejsce wystawowe. To jedyna wieża na planie oktagonalnym, pierwotnie była wyższa o jedno piętro









Wciąż jeszcze nie weszliśmy w staromiejskie uliczki…





Podeszłam tylko to kościoła Nostra Signora del Carmelo usytuowanego naprzeciwko bastionów. Karmelici zbudowali świątynię w 1644 r., powiększyli ją w 1749 r. (z tego okresu piaskowcowa fasada). Podczas pożaru w 1889 r. spłonął klasztor karmelitów - nie został odbudowany, przebudowano tylko kościół.
Do wnętrza wejść się nie udało…

Poszliśmy dalej z widokiem na morze, wzdłuż bastionów Marco Polo…
Pełno tu restauracyjek – jeszcze były nieczynne, ale na ten dzień i tak mieliśmy zaplanowane samodzielne pichcenie .

ładnie pokazana Bosa i Alghero.
Zaledwie kilka tygodni później, a ludzi zdecydowanie mniej na ulicach...

pozdrawiam,
Michał

Mikeee napisał(a): Zaledwie kilka tygodni później, a ludzi zdecydowanie mniej na ulicach...

Ano tak , jednak nie było aż tak pusto, jak w maju u Kulek.

Zbudowana w XVIII wieku Torre Garitta Reale (inne nazwy to Torre della Lanterna oraz Torre della Campana) - wieża strażnicza z dzwonem, który ostrzegał marynarzy o rychłym zamknięciu wejścia do portu.





Torre della Polveriera (zbudowana w połowie XVIII w.) służyła jako magazyn broni i prochu do obrony miejskiej bramy Porta Mare.





Przy bastionach Pigafetta znajduje XVI-wieczna Torre di Sant’Elmo (zwana też Sant’Erasmo albo Madonnina) z herbem aragońskim. W 1954 r. na wieży umieszczono statuę Niepokalanej.





Do portu nie zeszliśmy…

Całości murów obronnych z bliska nie zobaczyliśmy, gdyż po bastionach Magellana skierowaliśmy się do bramy wiodącej na starówkę, odpuszczając fortecę La Maddalena z Torre Garibaldi. Nieco później zobaczyliśmy jeszcze dwie wieże, ale o nich będzie wzmianka w dalszej części relacji.



Porta a Mare – główna brama miejska…



Przed nami stare miasto, jego serce to Piazza Civica.



Mnóstwo tu kafejek i restauracji, ale póki co ochota na kawkę nam przeszła . Nie pojawiła się natomiast chętka na dłuższy pobyt w miejscu, które zdawało się być najbardziej obleganym w całym Alghero. Tłum na Piazza Civica pewnie był dlatego, że nadmorskie restauracje były jeszcze pozamykane, a tu wszystkie chętnie witały spragnionych i zgłodniałych. Nic dziwnego, że plac zwie się potocznie Il Salotto – jadalnia .

Pewnie przez tę ilość ludzi, jakoś zapomniałam o robieniu fotek, chociaż na Piazza Civica sporo było godnych uwagi palazzo… Załapał się tylko portal Palazzo Serra zbudowanego dla księcia Serra na przełomie XVIII i XIX w.

Diecezjalne Muzeum Sztuki Sakralnej (Museo Diocesano di Arte Sacra) na Piazza Duomo , przez jakiś czas (od połowy XVII w. do okresu tuż po I wojnie światowej) mieścił się tu kościół Nostra Signora del Rosario.









Piazza Duomo nie może oczywiście istnieć bez katedry .
Katedra Niepokalanej (Santa Maria Immacolata, Immacolata Concezione…) została wybudowana w czasach hiszpańskich (1530-1547, 1592-1593), w 1638 r. świątynię rozbudowano, w kolejnych wiekach nastąpiły zmiany (kopuła XVIII w., neoklasycystyczna fasada z tympanonem 1820 r.)



Do środka wejść się nie udało, ludzie czekali na coś, co we wnętrzu miało się odbyć, ale nawet nie dociekaliśmy co to być mogło. Kiedy w późniejszej fazie spaceru przechodziliśmy obok innego wejścia, jakiś gościu stał na jego straży.

Nie byliśmy nastawieni na zwiedzanie jakiegokolwiek muzeum, wejścia do kościołów też nie były priorytetem, toteż błąkaliśmy się po uliczkach starówki tak trochę bez celu .

Już w czasach antycznych mieszkańcy wybrzeża w okolicy Alghero zajmowali się połowem i obróbką koralowców („Corralium Rubrum”). W XI wieku rozpoczęto działalność na większą skalę, a wyrób koralowej biżuterii stał się bardzo popularny w połowie XIX wieku.
Kilka pracowni szlifujących i obrabiających koral funkcjonuje w Alghero po dziś dzień i z pewnością (jeśli na zwiedzanie miasta przeznaczy się większą ilość czasu ) warto takiej poszukać. Albo przynajmniej odwiedzić znajdujące się tu Muzeum Korala …
My jednakże ograniczyliśmy się do zaglądnięcia do kilku sklepików z biżuterią, ale ze względu na ograniczenia budżetowe, skończyło się tylko na patrzeniu. Zresztą, to i tak nie moje barwy, więc taka pamiątka nie byłaby w praktyce często wykorzystywana.







„Czerwone złoto” Koralowej Riwiery ma najczęściej kolor ciemnoczerwony, rzadziej pomarańczowy… Koralowce osiągają wysokość nawet 60 cm, znajdują się na głębokości 30-50 m, a te najlepszej jakości na głębokości nawet 100-150 m.

Kolejne wieże, tym razem od strony lądowej .
Wieża bramna Torre di Portaterra powstała w 1360 r., zbudowała ją żydowska społeczność Alghero. Do miasta wchodziło się tędy przez składany most zawieszony nad fosą. W XVI w. wieżę przebudowano, a po 1867 r. częściowo rozebrano.





Przy Largo San Francesco stoi XVI-wieczna Torre San Giovanni, która początkowo nosiła nazwę Torre di San Michele, a w XVII w. – Torre di Mezzo.





Przy Via Roma (dochodzącej do Largo San Francesco) usytuowany jest Palazzo Simon Guillot z takimi oto drzwiami .





Dawny kościół Nostra Signora della Misericordia zbudowany przez Bractwo Miłosierdzia w 1662 r.

Kościół San Michele Arcangelo, patrona Alghero…



W latach 1661-1675 jezuici zbudowali barokową świątynię w miejscu starszego kościoła , istniejącego co najmniej od połowy XIV w. Świątynię odrestaurowano w 2007 r., kolorowa kopuła w latach 50-tych XX w. została ozdobiona majoliką z Walencji.





Portal zwieńczony jest marmurowymi rzeźbami, ponad którymi widnieje Duch Święty.



Wnętrze to jedna nawa przedzielona poprzecznymi łukami wspartymi na korynckich kolumnach, po obu stronach nawy znajdują się boczne kaplice.





W ołtarzu głównym znajduje się hiszpański krucyfiks z XVIII w., obraz ołtarzowy przedstawia Michała Archanioła.



W kaplicy Madonna Immacolata znajdują się panele ze scenami z życia Niepokalanej oraz malowidło przedstawiające Madonnę na półksiężycu w otoczeniu aniołów.



Ołtarz w kaplicy św. Franciszka Ksawerego…



Obraz św. Ignacego Loyoli (1678 r.) w poświęconej mu kaplicy…



Kaplica św Michała z drewnianym posągiem patrona…

Prawosławny kościół Santa Barbara, pierwotnie pod wezwaniem św. Andrzeja, zbudowany około 1500 r.



Neoklasycystyczny Teatro Civico zbudowany 1857-1862.



Na zakończenie wizyty w Alghero wpadliśmy jeszcze na długo odkładaną kawkę, no a potem wróciliśmy do auta.
Miasto opuściliśmy około 17:45, przed nastaniem ciemności trzeba było znaleźć miejsce na nocleg, najlepiej połączone z możliwością morskiej kąpieli .

Alghero to na pewno I liga sardyńska

A te różnokolorowe kopuły są piękne!