Pożegnanie lata 2016 (Dolomity, Garda, Sardynia, Bawaria)

Pora podobna - poranek, pogoda piękna - podobnie jak u nas, pusto i ładne miejsce - nam się bardzo podobało.

Nam też się podobało , więc pobyt przy skalnym łuku nie skończył się na śniadaniu

Najpierw śniadanie …







Potem kąpiel …

Filmik:

Ja tym razem do wody nie weszłam, moje przeziębienie (niedoleczone w domu, doprawione w Dolomitach) rozwinęło się na tyle, że musiałam chociaż przez jeden dzień odpuścić moczenie . Kaszel i katar męczyły mnie do końca tych wakacji, więc dłuższy pobyt w wodzie zupełnie mi nie sprzyjał... Ale przed krótkimi kąpielami w kolejnych dniach jednak się nie powstrzymałam.

Skoro siedziałam na brzegu, to pstrykałam, pstrykałam, pstrykałam …

















Mogłam wprawdzie pójść na spacer i dotrzeć na samą górę wysokiego na 15 m łuku (ścieżka wiedzie bowiem aż tam), ale po prostu mi się nie chciało …

Właściwie przez większość czasu byliśmy na plaży sami , dopiero pod koniec zeszły tam jeszcze dwie osoby, a kolejne dwie spacerowały u góry. Gdy już podchodziliśmy schodkami na klif, minęliśmy jeszcze jakąś czwórkę spragnioną kontaktu z pięknem Arco S’Archittu.
Te pustki to zasługa schyłku sezonu, no i wczesnej pory dnia . No bo czasem może być całkowicie nieintymnie…





Kilka fotek z drogi powrotnej do auta…











S’Archittu opuściliśmy ciut przed 11-tą.

Przez Santa Caterina di Pittinuri tylko przejechaliśmy główną drogą, nie zbaczając nad wodę. Nie zobaczyliśmy więc kolejnej hiszpańskiej wieży, ani ładnego skalistego wybrzeża na północ od miejscowości.

Cóż, wszystkiego zobaczyć się nie da… Szkoda mi zwłaszcza Capo Nieddu z wodospadem, którego wody spływają wprost do morza z bazaltowego klifu wysokości 40 metrów.
Tam jednak trzeba byłoby dotrzeć specjalnie w tym tylko celu, dojeżdżając najpierw raczej kiepską drogą, a potem jeszcze pójść na piechotę. Liczę na to, że może ktoś cromaniaków już tam był, albo będzie podczas kolejnej sardyńskiej wyprawy , kiedyś więc zobaczę wodospad na relacyjnych fotkach.

A tymczasem pojechaliśmy dalej SS292, mijając Cuglieri z górującą nad miasteczkiem bazyliką Santa Maria della Neve (Matki Boskiej Śnieżnej)….



Potem Tresnuraghes, w Magomades opuściliśmy strada statale i pojechaliśmy „na skróty” strada provincionle, a konkretnie SP35 wiodącą przez Modolo.

Wkrótce byliśmy na SS128bis…





którą dotarliśmy do Bosy .

Bosa spodobała mi się, gdy spacer po tym miasteczku pokazywali Małgosia i Paweł. Teraz nadarzyła się okazja , żeby poznać to miasteczko osobiście.

Widok na Bosę pojawił się tak nagle , że nie zdążyłam zrobić żadnej fotki „od góry” z drogi dojazdowej. Wracać w tym celu, w poszukiwaniu miejsca na przystanek gdzieś na poboczu, już nam się nie chciało…

Zanim wjechaliśmy do centrum, udaliśmy się boczną uliczką do miejsca, w którym kiedyś miasto się znajdowało. Celowo poprosiłam Grześka o dojechanie najpierw tam, bo po zwiedzeniu obecnej Bosy zapewne pomięlibyśmy stary kościółek, jako że nie był po drodze do Alghero.

Założona przez Fenicjan osada początkowo usytuowana była u ujścia rzeki Temo. W czasach rzymskich ludzie przenieśli się dalej od morza, aż do XVI w. osada Bosa Vetus znajdowała się na lewym brzegu rzeki 2 km dalej od wybrzeża niż obecnie. Do nowej Bosy ludzie zaczęli się przenosić po wybudowaniu osady pod zamkowym wzgórzem Serravale, migracja trwała mniej więcej dwa wieki.

Jedynym śladem po dawnej Bosie jest kościół San Pietro Extra Muros (czyli Święty Piotr za Murami), który bardzo chciałam zobaczyć na własne oczy, a że odbicie od naszej trasy było nieznaczne , więc udało się to zrealizować.







Świątynia pod wezwaniem Świętych Apostołów Piotra i Pawła była pierwszą katedrą Bosy. Główna bryła (z czerwonego trachitu) została zbudowana w stylu romańsko-lombardzkim w latach 1062-1073 na ruinach starszej budowli. W latach 1110-1120 przebudowano absydę oraz dodano wieżę i nawy boczne. Na początku XIII wieku w stylu gotyckim przebudowano fasadę. Renowacja przeprowadzona w 1938 r. nieco zniekształciła oryginał…







Fasada z trzema ostrymi łukami, w centralnym portalu na nadprożu umieszczono małe figurki (pośrodku Madonna z Dzieciątkiem, po bokach św. Paweł z mieczem, św. Konstantyn Wielki (po sardyńsku Santu Antine ) z krzyżem i św. Piotr z kluczami do Raju.

Pora obiadowa, podejrzewam że podobnie tak jak my nie weszliście do środka do kościoła z tego samego powodu.

Bosa to wg mnie najładniejsze miasteczko na Sardynii. I żadne inne nie przyćmiło jego uroku.

Lidia K napisał(a):Pora obiadowa, podejrzewam że podobnie tak jak my nie weszliście do środka do kościoła

Do obiadu jeszcze daleko było, toż to dopiero południe. No i kościół był otwarty, więc nie mogłam nie wejść.

W ramach odsapki od przedświątecznej kuchni , kolejny wakacyjny odcinek.


Pierwotna budowla była prostokątna (36 * 12 m, wysokość 13 m), od XII wieku są już trzy nawy przedzielone filarami z dużych bloków trachitu i bazaltu.
We wnętrzu zachowała się inskrypcja dokumentująca poświęcenie kościoła w 1073 r. („EGO COSTANTINUS DE CASTRA EPISCOPUS/PRO AMORE ET AD HONOREM SANCTI PETRI/HANC ECCLESIA AEDIFICARE FECI/MLXIII” ), są też kopie figur św. Piotra i Pawła (oryginały pochodzące z XVII w. przeniesiono do nowej katedry), kamienna chrzcielnica, posadzka z płyt z rzymskimi inskrypcjami…

Po zwiedzeniu kościoła, pojechaliśmy do „nowej” Bosy, od średniowiecza zajmującej prawy brzeg rzeki Temo, znacznie bliżej jej ujścia.

Ziemie leżące w dolinie rzeki Temo (jedyna żeglowna rzeka na wyspie , tyle że na krótkim odcinku) na początku XII w. stały się własnością markiza Malaspina, który dostał je od papieża Jana XVIII jako podziękowanie za pomoc udzieloną Pizie i Genui w wyprawie przeciwko Arabom.

Kolejny markiz rodu Malaspina w 1112 r. wzniósł na na wzgórzu Serravalle obronny zamek, od tego czasu mieszkańcy Bosa Vetus zaczęli przenosić się pod zamkowe wzgórze, zakładając bezpieczniejszą osadę Sa Costa. Po ostatecznym opuszczeniu starej wioski przy kościele San Pietro Extra Muros, nowa osada przejęła jej nazwę – Bosa.
Rodzina Malaspina władała Bosą do XIV w. czyli do czasów, gdy zawładnęli nią Aragończycy. Hiszpanie przyczynili się do rozwoju Bosy, stało się ono jednym z najbogatszych miast na wyspie. Dobry okres trwał do XVI w., zastopowany został przez utratę żeglowności rzeki Temo. Ponowny rozwój nastąpił w czasach dynastii sabaudzkiej, dzięki postawieniu na rybołówstwo, rolnictwo i hodowlę zwierząt, a w XIX w. na garbowanie skór.



Dzisiejsza Bosa to niezbyt duże miasteczko (ok. 8 tysięcy mieszkańców) z kolorowymi domami rozmieszczonymi tarasowo pod wzgórzem zamkowym na prawym brzegu rzeki, oraz starymi garbarniami na brzegu prawym. Obie części miasta łączą dwa mosty, jest jeszcze kładka dla pieszych.
Nowy most znajduje się w pobliżu nadmorskiej dzielnicy Bosa Marina (tam nie byliśmy), starym mostem wjechaliśmy do Bosy, żeby sobie pospacerować po historycznym centrum

Po przejechaniu przez most, chcieliśmy zaparkować auto przy nadrzecznym bulwarze zacienionym palmami, ale nie znaleźliśmy wolnego miejsca.
Podjeżdżać na zamkowe wzgórze nie chcieliśmy, postanowiliśmy podejść tam na piechotę , a zaparkować w pierwszym wolnym miejscu, na jakie trafimy. Znalazło się szybko, przy ulicy La Marmora, tuż po minięciu Piazza IV Novembre.

Spacer zaczęliśmy od „zdobycia” zamkowego wzgórza, do podnóży którego doprowadziły nas całkiem ładne uliczki miasteczka. W warzywniaku zapatrzyliśmy się o sporą kiść winogron, jaka miała nas pokrzepić w trudach wspinaczki . Ruszyliśmy w kierunku obranego celu...



Po drodze trafił się jednak otwarty kościół, więc na chwilę trzeba było odłożyć podejście do zamku .



Chiesa del Carmine (della Beata Verfine del Carmelo, Madonna del Carmelo) to dawny klasztorny kościół karmelitów, zbudowany w stylu barokowym w latach 1770-1779 w miejscu starszego.



Jedna nawa, po cztery boczne kaplice z każdej strony, kopuła nad podniesionym prezbiterium…
Barokowe retabulum w stylu piemonckim, marmur i stiuki, drewniana złocona ambona…

chętnie popatrzę na Bosę po raz kolejny...
też uważam, że to najładniejsze miasto na Sardynii

pozdrawiam,
M

No to patrzymy dalej ...