Pożegnanie lata 2016 (Dolomity, Garda, Sardynia, Bawaria)

Jak dla mnie, dość długo płytkie piaszczyste dno jest OK, Grzesiek jednak woli głazy i skałki, toteż po jakimś czasie przenieśliśmy się tam, gdzie było ich więcej.







Co tam słychać pod wodą? Mogłoby być lepiej …

Rzeczywiście mogłoby być lepiej, bo rybka też taka smutna . W czerwcu ten duży parking przed kościółkiem był bezpłatny. Fajnie , że w naszych relacjach jesteśmy w tej samej okolicy .
pzdr.

Mikeee napisał(a):kilka dni temu otrzymałem dostawę zamówionego wina znad jeziora Nezyderskiego - biorę się więc za leczenie

Kilka litrów soprońskiego winka i u mnie się ostało,

dangol napisał(a):Przy okazji przedświątecznych porządków, w spiżarce odnalazła się flaszka Cannonau , ale zostawiamy ją na Święta....

i też na Święta czeka. Burcaka z Mikulowa jakoś na zapas nie kupowałem.

pzdr

tiwa napisał(a): Fajnie , że w naszych relacjach jesteśmy w tej samej okolicy .
pzdr.

Fajnie , chociaż zapewne będziemy się rozmijać . Trochę wspólnych miejsc niewątpliwe też będzie, więc może trafi się kolejne "spotkanie"

longtom napisał(a): Burcaka z Mikulowa jakoś na zapas nie kupowałem

I tak byłby to zapas na mniej niż tydzień , potem burczak nie jest już buraczakiem
A zapasik soprońskiego winka... Nawet jak się skończy, to masz "układy" na kolejne dostawy!

Z plaży podeszliśmy na grzbiecik (ciut powyżej miejsca, do którego można – oczywiście z opłatą parkingową – podjechać autem) z szutrową drogą prowadzącą na przylądek San Marco z latarnią morską. Gdybyśmy tam byli latem, z pewnością poszlibyśmy aż do latarni, ale pod koniec września niestety dzień był krótki, godzina już niemłoda, a my nawet jeszcze nie zdecydowaliśmy, gdzie będziemy spać tej nocy.

Minęliśmy namiocik z rękodziełem (różnego rodzaju skórzane maski), oczywiście bez zainteresowania kupnem. Tak samo minęliśmy furtkę prowadzącą na spory teren stanowiska archeologicznego. Wiedziałam bowiem, że pozostałości po ważnym starożytnym mieście nie są imponujące, a skoro znawczynią tego typu zabytków nie jestem, a Grzesiek w ogóle nie wyraża nimi zainteresowania, to byłaby strata czasu. O opłacie (fakt, niewielkiej ) za bileciki nie wspominając.
Ogólny widok na ruiny (położone na zboczu opadającym do morza) mieliśmy z podejścia do hiszpańskiej wieży San Giovanni, górującej nad odwiedzoną przez nas plażą.



Z informacjami na temat Tharros zapoznałam się przeglądając ulotkę pobraną w informacji turystycznej. Świetna jest także strona http://www.tharros.sardegna.it/en/archa ... monuments/ - po jej przeglądnięciu o starożytnym mieście wiem więcej , niż gdybym zwiedziła wykopaliska.



Tharros było najbogatszym i najważniejszym antycznym portem na Sardynii. Miasto około 800 roku p.n.e. założyli Fenicjanie, w VI w. p.n.e. rozbudowali je Kartagińczycy, szczyt rozwoju przypadł na połowę III w. p.n.e., po zajęciu przez Rzymian.
Z rzymakiego okresu pochodzi większość zachowanych fragmentów miasta…
Ludzie mieszkali tu jeszcze w czasach bizantyjskich, stopniowy upadek miasta przyniosły ataki piratów w VIII i IX w. Tharros ostatecznie opustoszało około 1070 r., gdy mieszkańcy przenieśli się w głąb lądu, na tereny dzisiejszego Oristano.

Torre di San Giovanni położona jest w najwyższym punkcie półwyspu (50 m n.p.m.).



Wieżę zbudowali Hiszpanie na przełomie XV i XVI w. prawdopodobnie za panowania Filipa II. Przy budowie wykorzystano materiał z ruin Tharros.
Po kilku wiekach funkcji obronnej , w 2-giej połowie XIX w. została obsadzona przez walczących z narastającym problemem przemytu. Wówczas na tarasie wieży – zamiast armat – pojawiły się kamienno-ceglane mieszkania dla strażników.





Wejście jest płatne (bodajże 3 euro od osoby), ale chociaż podeszliśmy do niego, ostatecznie zostaliśmy na zewnątrz – widoki były niezłe i z tego poziomu .

W necie trafiłam na taką panoramkę:
http://panoramy.zbooy.pl/360/show.html? ... ang=p&t=32

Nasze fotki w kierunku północnym...

A to ujęcia w kierunku końca półwyspu...
Od strony Tharros jak zwykle spokojna laguna - nic dziwnego, że Fenicjanie tu właśnie zbudowali port.
Od strony otwartego morza też było spokojnie, ale zazwyczaj o tę część półwyspu uderzają naprawdę spore fale.







Zwróciliście uwagę na auta na dole?



Raczej stały tam nielegalnie, bo w pewnym momencie podjechało tam auto policyjne i uwieczniło pojazdy na zdjęciach. Właściciele zapewne dostali je później wraz ze stosownym rachunkiem .

Gdy wracaliśmy z wieży w kierunku naszego samochodu, widzieliśmy tych samych policjantów fotografujących auta nie należące do obsługi wykopalisk, które podjechały szutrówką powyżej utwardzonej parkingowej części, pomimo ewidentnego znaku zakazu...

Na widzianą z góry plażę Torre San Giovanni di Sinis nie zeszliśmy, pomimo że fajnie wyglądała . Na plażowanie nie mieliśmy już czasu, a zejść tylko po to, żeby zaraz wspinać się z powrotem ? Jakoś nam się nie chciało...









Wróciliśmy więc do auta, nie zbaczając po drodze również na plażę Mare Morto (zwaną też Su Siccu).
A może byłoby warto było uiścić 10 euro za nocny postój tam właśnie? Dziś już nie warto się nad tym zastanawiać...

Rozważaliśmy zaglądnięcie jeszcze na którąś z licznych plaż półwyspu Sinis i być może zatrzymanie się na noc na którejś z nich.
Jednak już po ulokowaniu się w aucie, zdecydowaliśmy się na powrót tam, gdzie spaliśmy poprzednio.

Na moment ponownie zawitaliśmy w Cabras - rano zapomnieliśmy kupić makaron, więc trzeba było zrobić to teraz . Pojechaliśmy więc do „Conada” (ta sieć marketów miała u nas wzięcie ), przy okazji w pobliskiej restauracji uzupełniliśmy zapas wody.

Nad morzem było więc kolejne spaghetti przetrwania , przyrządzane już przy świetle latarki.





No i zachód słońca … Tyle, że było znacznie zimniej niż poprzedniego wieczoru, no i wiało mocniej.







Tego dnia przejechaliśmy około 75 km.

Piątek, 30 września

Rano nadal wiało. Chcieliśmy pobyć tu jeszcze trochę, po śniadaniu zażyć kąpieli… Ale nie w wichurze!
Kormoran zresztą też nie miał ochoty na przesiadywanie tego ranka na swej ulubionej skałce





Postanowiliśmy, że staniemy gdzieś po drodze, może będzie lepiej? W planie było dotarcie do Alghero i znalezienie noclegu gdzieś w pobliżu. Mieliśmy na to prawie cały dzień, więc spoko .

Od Mari Ermi do SP 7, nią do SP66 aż do małego ronda na północ od Riola Sardo…

Tu krótka uwaga na temat miejsca, w którym co prawda nie zatrzymaliśmy się , ale ważnego ze względu na to, co tam znaleziono. Otóż, wkrótce po tym jak z bocznej drogi od Mari Ermi wjedzie się na SP7 w kierunku północnym, znajduje się nuragijska nekropolia Mont’e Prama, odkryta przypadkowo na polu w 1974 r.
Przy drodze nie ma żadnego oznakowania stanowiska archeologicznego (albo po prostu nie zwróciłam na to uwagi ), ale nawet gdyby było, to na miejscu nie ma czego oglądać. Wydobyte z ziemi (niestety w kawałkach) piaskowcowe figury przedstawiające prawdopodobnie nuragijskich wojowników, obecnie (po złożeniu w całość) są eksponowane w muzeum.
Fotki gigantów z Monte Prama pokazywane były w relacji Kulek z wizyty w muzeum w Caglari podczas ich pierwszej sardyńskiej wyprawy. Ponoć jakieś figury można zobaczyć także w muzeum w Cabras, ale nie mogę tego potwierdzić, bo w miasteczku byliśmy tylko na zakupach .
Niektóre rzeźby miały wysokość nawet 2,5 m, a wyciosane zostały z pojedynczych kamiennych bloków o wadze dochodzącej do 400 kg. Figury datowano na koniec VIII wieku p.n.e. (wg niektórych nawet na X w. p.n.e.), więc są starsze od greckich kurosów.

Za Riola Sardo skierowaliśmy się na północ drogą nr 292. Postanowiliśmy, że gdy dotrze ona do wybrzeża, zatrzymamy się na śniadanie. Nie mieliśmy wielu miejsc do wyboru, gdyż droga wkrótce znów odjeżdża daleko od morza. Coś jednak upatrzyłam sobie przeszukując internet przed wyjazdem...Jak się wkrótce przekonacie, czas spędzony przed monitorem nie był tak całkiem stracony, jak się na początku wydawało .

dangol napisał(a):

Mikeee napisał(a): dawka wina wpływająca leczniczo na organizm ludzki to 2 gramy na każdy kilogram ciała .
Natomiast dawka wina, która wciąż nie powoduje uszczerbku na zdrowiu, to dla mężczyzny 0,7l, dla kobiety 0,5l dziennie

Instynktownie to wyczywam ,chociaż poza wakacjami czy uroczystościami wszelakimi, pozostaję zazwyczaj na dawce leczniczej , w sumie niezbyt dużej, jeśli ma się w kieliszku przednie wino .

Postaram się w takim razie ograniczać, żeby zejść do tej dawki, która wciąż nie powoduje uszczerbku na zdrowiu...

Pozdrawiam,
Wojtek

dangol napisał(a):Fotki gigantów z Monte Prama pokazywane były w relacji Kulek z wizyty w muzeum w Caglari podczas ich pierwszej sardyńskiej wyprawy. Ponoć jakieś figury można zobaczyć także w muzeum w Cabras, ale nie mogę tego potwierdzić

Ja niby też nie, bo w muzeum w Cabras też nie byliśmy.
Z tego co pamiętałem z Cagliari, poza tym też gdzieś jeszcze wyczytałem, to najciekawsze postacie właśnie w Cagliari się znalazły, Cabras w ogóle nie rozważaliśmy w planie podróży.
Natomiast miałem też okazję porozmawiać chwilę (na ile pozwolił mój angielski) z przewodnikiem po jednym z miejsc archeologicznych na Sardynii (bardzo ciekawym, dotarliśmy tam pod koniec podróży) i on także stwierdził, że jak Giganti di Mont'e Prama - to tylko w muzeum w Cagliari
Powiem szczerze, że widok tych postaci jest jednym z tych, które najbardziej zapadły mi w pamięć podczas wizyt w różnych muzeach archeologicznych.

mi kościółek San Giovani podobał się bardzo. Zresztą widok na Capo San Marco spod wieży również .

Franz napisał(a):

dangol napisał(a):

Mikeee napisał(a): dawka wina wpływająca leczniczo na organizm ludzki to 2 gramy na każdy kilogram ciała .
Natomiast dawka wina, która wciąż nie powoduje uszczerbku na zdrowiu, to dla mężczyzny 0,7l, dla kobiety 0,5l dziennie

Instynktownie to wyczywam ,chociaż poza wakacjami czy uroczystościami wszelakimi, pozostaję zazwyczaj na dawce leczniczej , w sumie niezbyt dużej, jeśli ma się w kieliszku przednie wino .

Postaram się w takim razie ograniczać, żeby zejść do tej dawki, która wciąż nie powoduje uszczerbku na zdrowiu...

ja też do tej dawki powoli dochodzę. Tyle, że od dołu...

pozdrawiam,
M

W tej części wybrzeża są trzy miejscowości: Torre del Pozzo, S’Archittu , Santa Carterina di Pitturini.
Na śniadaniowy przystanek wybrałam tę środkową , z widokiem również na pierwszą.

W S’Archittu jest kilka plaż (w pozostałych miejscowościach takoż), ale najładniejsza widokowo jest ta w części północnej, z dala od zabudowań. Dochodzi się do niej pieszo, po zostawieniu auta na małym bezpłatnym parkingu na skraju miejscowości (w pobliżu jest sklepik).

Całkiem blisko parkingu jest „właściwa” plaża S’Archittu, a przy niej mały porcik, jakaś restauracja, no i domy. Nie ona była naszym celem, ale zeszliśmy tam na moment, żeby popatrzeć na to, co widać w kierunku południowym.
Zatokę zamyka półwysep Balena z aragońską Torre su Puttu (zwaną też Torre del Pozzo). W pobliżu cypelka są jakieś plaże, a w południowej części S’Archittu znajduje się plaża Stella.

Zapakowaliśmy w torbę śniadaniowo-plażowy ekwipunek i ruszyliśmy wybrukowaną ścieżką na plażę Arco S’Archittu, nazwaną tak od mieszczącego się w pobliżu naturalnego łuku skalnego (pierwotnie była tu morska grota) wypłukanego przez morskie fale w wapiennym cypelku.
Miejsce wylosowało się świetnie, bo nie dość że ładne , to na dodatek było bez wiatru . Ale nawet jak wieje na morzu, to skały skutecznie plażę osłaniają .