Pożegnanie lata 2016 (Dolomity, Garda, Sardynia, Bawaria)

W Limone znajduje się kilka kościołów, ale na nie też czasu brakowało. Do XVI-wiecznego San Rocco położonego w północnej części miasteczka nawet nie doszliśmy...
Do kaplicy San Pietro, najstarszej (wymieniony w 1186 r. w bulli papieża Urbana III, , wg niektórych archeologów zbudowany w VIII w.) świątyni Limone, było stanowczo nie po drodze ( usytuowana jest gdzieś w oliwnym gaju przy trasie do Tremosine)…
Natomiast do parafialnego San Benedetto było tak blisko, że wręcz nie wypadało go odpuścić.





Obecna barokowa budowla powstała (na ruinach romańskiej kaplicy) w 1691 r. Na wschodniej ścianie świątyni (tej od strony jeziora) znajduje się malowidło przedstawiające sceny z życia św. Daniela Comboni, urodzonego w Limone w 1831 r. (został ochrzczony właśnie w kościele św. Benedykta) , kanonizowanego w 2003 r. Daniel Comboni był misjonarzem, pierwszym biskupem w Afryce Środkowej, zmarł w 1881 r. w Chartumie na malarię.





Ołtarz główny pochodzi z 1724 r., mieści się w nim obraz z 1574 r. „Zdjęcie z Krzyża” przypisywany mistrzowi Battista Angelo z Werony. W pobliżu ołtarza są dwa obrazy z początku XVIII w. autorstwa Andrea Celesti





Ołtarz św.Krzyża (1721) z barokowym krzyżem wyrzeźbionym z bukszpanu.

Jeszcze kilka fotek ze św. Benedykta … Lubię oglądać wnętrza świątyń wszelakich, aczkolwiek na tym wyjeździe mało ich zwiedziłam.













Tuż poniżej kościoła parafialnego znajduje się dawna kaplica San Carlo zbudowana w 1905 r. przez mieszkankę Limone. Nie ma tam żadnych ważnych dzieł sztuki, podczas I wojny światowej mieściła magazyn żywności dla wojska, później miejsce faszystowskich zgromadzeń, magazyn w czasie II wojny światowej, następnie magazyn prywatny, od lat 60-tych XX w. odbywają się tu imprezy charytatywne.



I to by było tyle ze ślicznego Limone.

Jadąc dalej zachodnim brzegiem jeziora, nie planowaliśmy żadnego zwiedzania. Nockę chcieliśmy spędzić już na promie , więc dalsze zwiedzanie Gardy nie wchodziło w grę.









Tak się jednak złożyło, że była kawka, ale nie było śniadania. Nie można było zmarnować wiktuałów nabytych w Brunico, a na Sardynii chcieliśmy jadać to, co kupimy już tam .

Zbliżaliśmy się do Salò, gdzie mieliśmy opuścić brzegi Gardy, była więc najwyższa pora na odbicie na chwilkę od szosy gdzieś nad wodę . Całkiem przypadkowo padło na Spiaggia Rive Grandi w Barbarano, i to był dobry strzał. Parking był bezpłatny, do plaży bliziutko . A na plaży – pustki. Tylko my, łabędzie i kaczki oraz widok na Salò.

Była już prawie 12:30, gdy ruszyliśmy w dalszą drogę. Od Salò nadal SS45, potem wciąż bez opłat SP11. Jechało się kiepsko, bo ruch był spory.

Na autostradę wjechaliśmy dopiero na węźle przed Brescia. A21 okazała się w miarę luźna, gdyby taka sytuacja utrzymała się przez całą drogę , moglibyśmy zrealizować kolejny zaplanowany na ten dzień punkt programu: „Pojedziemy do Pizy, na pizzę i pyzy”… Nawigacja sugerowała bowiem, że pod Krzywą Wieżą powinniśmy znaleźć się o 16-tej. Byłby więc czas na krótki spacer, no i oczywiście na „obowiązkową” pizzę. Niestety, szybko okazało się to zupełnie nierealne!

Zaraz po zjeździe na A1 zaczęło się bowiem potwornie korkować. Gdybyśmy rozumieli po włosku, radiowe wiadomości mogłyby nas w porę ostrzec i z autostradowego łącznika D21 zamiast na A1, wjechalibyśmy na boczną drogę doprowadzającą SS9 przez Fidenzę do węzła Parma Ovest na A15. Zapewne tak byłoby szybciej, pomimo teoretycznie 35 km wolniejszej trasy… Nieznajomość języka niestety przepłaciliśmy 20-kilometrowym korkiem i przedłużeniem czasu przejazdu o ponad godzinę. Jak się okazało, przyczyną był remont jednego pasa na odcinku około 1 -1,5 km. Przy naprawdę sporym ruchu zjazd z trzech pasów na dwa był prawdziwym wąskim gardłem.

Tak oto pizza w Pizie nie doszła do skutku… Na dodatek te 20 km korka przypadło na okolice zupełnie nieatrakcyjne widokowo. No cóż…

Za to jak już się udało wjechać na A15 (końcowe 10 z 30 km na A1 były już prawie normalne ), było i szybko, i ładnie .



Na A12 ruch znów był nieco większy, ale jechało się płynnie.
Opuściliśmy autostradę zjazdem do Livorno, zubożeni o 27,30 euro. Pojechaliśmy wprost do portu (razem od domu wyszło nam 1600 km), aby po zaopatrzeniu się w bilety zostawić tam auto i na pizzę (co do takiego obiadowego wyboru, dyskusji nie było ) pójść na piechotę.

Przed wyjazdem sprawdziłam na stronie Moby, że na ten dzień mieli promocję cenową . Informacja okazała się aktualna, za nas dwoje i auto zapłaciliśmy 91,50 euro. Oczywiście bez kabiny, bo skoro „normalnie” spaliśmy w bagażniku, to kabina byłaby luksusem naprawdę zbędnym .

Cena za prom atrakcyjna, to chyba też efekt posezonu i środka tygodnia.
A promocyjny wydruk na powrót też dostaliście?

Dało radę pokąpać się w Gardzie?

Od Stazione Marittima przeszliśmy wzdłuż promowego terminala do portowej bramy w pobliżu Fortezza Vecchia, oglądając po drodze kolosa, którym mieliśmy popłynąć.



Wiem, wiem… Przy tym, czym można pływać po Śródziemiu, to mały pikuś. Jednakże największy z tych, na pokładzie którego mieliśmy okazję stanąć, a więc – kolos .

Ze względu na ograniczenia czasowe, odwiedziliśmy tylko część miasta położoną w pobliżu portu promowego. Do głównego Porto Mediceo, jednego z największych na Morzu Śródziemnym, nie poszliśmy wcale.

W starożytności było tu Portus Liburni… Nazwa „Livorna” pojawiła się w dokumentach po raz pierwszy w 904 r., wówczas była to mała wioska rybacka. Od 1421 r. Livorno należało do Florencji. W XVI wieku dzięki polityce Kosmy I Medyceusza stało się regularnie zaplanowanym miastem, rozwijającym się dzięki zbudowanemu dużemu portowi handlowemu.
W 1577 r. Livorno otrzymało prawa miejskie, w XVII wieku szeroką autonomię, sprzyjającą rozwojowi portu. Wkrótce Livorno zajęło czołową pozycję w handlu śródziemnomorskim.

Na Viale Caprera weszliśmy na skróty, wyrwą w murze niedaleko Starej Twierdzy.
Plany budowy Fortezza Vecchia powstały w 1505 r. na zlecenie kardynała Giulio de Medici, późniejszego papieża Klemensa VII. Prace budowlane trwały od 1518 (? 1521 ) r. aż do jego śmierci w 1534 r. Forteca połączyła stare obwarowania z początku XI w. zbudowane na zlecenie księżnej Matyldy z Canossy ( z okrągłą basztą Mástio di Matilde) z potężnymi XIV-wiecznymi fortyfikacjami zwanymi Quadratura dei Pisani.
Na terenie fortecy powstał pałac Kosmy I Medyceusza (zniszczony w czasie II wojny światowej) a także pałacyk Franciszka I, który w 1576 zatrudnił Bernardo Buontalentiego jako projektanta nowego miasta (pięciokątny zarys i regularne rozplanowanie dotąd są widoczne wzdłuż kanału Fosso Reale oraz wokół Piazza Grande).



Mury twierdzy zostały odrestaurowane w 1796 r. przez żołnierzy Napoleona. Forteca została poważnie uszkodzona podczas bombardowania w 1943 r., wybuchła wówczas prochownia miesząca się w jednym z bastionów. Prace renowacyjne prowadzono przez wiele lat…

... szkoda, że tak mało Gardy ... ... ale przed nami piękna Sardynia i cudowna Bawaria ... ...
Pozdrawiam.

kmichal napisał(a):... szkoda, że tak mało Gardy ....

Nie ona była celem, pojawiła się nadprogramowo

kulka53 napisał(a):Cena za prom atrakcyjna, to chyba też efekt posezonu i środka tygodnia.
A promocyjny wydruk na powrót też dostaliście?

Rabatowe wydruki były za każdym razem. A cena... Tylko na ten dzień była niższa, w sumie to nie wiadomo dlaczego. Z powrotem, pomimo kuponu rabatowego na ponad 17 euro, zapłaciliśmy tylko około 1 euro mniej, niż płynąc na wyspę.

Znaleźliśmy się na skraju Venezia Nuova – dzielnicy założonej przez Medyceuszy w 1629 r. jako przedłużenie ówczesnego starego miasta – Castello di Livorno, które okazało się niewystarczające dla wciąż rosnącej liczby mieszkańców. Znajdziemy tu wąskie uliczki, kręte kanały, mosty… Nic dziwnego, skoro przy budowie pracowali robotnicy w Wenecji, mający doświadczenie przy pracach budowlanych w podobnym terenie. Dawniej mieszkali tu marynarze i rybacy, obecnie jest to wizytówka miasta.



Kościół San Ferdinando (popularnie zwany Crocetta) przy Piazza Anita Garibaldi jest jednym z najbardziej interesujących kościołów Livorno z historycznego i artystycznego punktu widzenia, przykładem architektury barokowej z początku XVIII wieku. Budowę rozpoczęto w 1707 r., zakończono w 1716 r. Patronem został św. Ferdynand, był to wyraz wdzięczności wobec księcia Ferdynanda I (syna Kosmy III Medyceusza) który w 1580 r. ogłosił Livorno wolnym portem, zwalniając z cła przywożone towary.
Z zewnątrz nie prezentuje się wprawdzie zbyt ciekawie…

(widok od strony portu)



(widok od strony Viale Caprera)

Barokowe wnętrze na planie krzyża może jednak się podobać.







Nie mam fotki, ale mimo tego warto wspomnieć o znajdującej się w kościele rzeźbie przedstawiającej misję Trynitrzy (oni pierwotnie zajmowali się świątynią) – wyzwolenie niewolników chrześcijańskich z rąk muzułmanów podczas wypraw krzyżowych, zgodnie z wizja św. Jana z Matha, założyciel zakonu. Trynitarze uwolnili około 900 tysięcy osób….

Kościół Luogo Pio ( pierwotnie pw. Wniebowzięcia NMP i św. Józefa - Assunzione della Vergine e di San Giuseppe) przy Piazza del Luogo Pio…



Budowa świątyni (1713-1715) związana jest z powstaniem sierocińca dla biedoty. Świątynia została uszkodzona przez Francuzów w 1799 r. oraz w czasie bombardowania II wojna światowa. Całkowicie rozebrano stojące obok zniszczone budynki, został tylko kościół na rozległym placu, wykorzystywanym obecnie jako parking. Po remoncie świątyni w 1990, gospodarzem został Kościół Adwentystów Dnia Siódmego, a w 2012 r. obiekt wrócił do gminy, wraz z pomieszczaniami Bottini dell’Olio (dawny skład oliwy zbudowany w 1705 r., mógł pomieścić 8000 hektolitrów oliwy) na być przystosowany na potrzeby muzealne.

Viale Caprera - planowaliśmy właśnie tu przysiąść na pizzę, ale lokale serwowały posiłki dopiero od 19-tej, a to było dla nas stanowczo za późno.





Ceglasty budynek widoczny na powyższej fotce, zamykający Viale Caprera, to Palazzo del Refugio zbudowany 1755-1758 z przeznaczeniem na schronisko dla sierot. W XIX wieku mieściły się tu szkoły zawodowe.
Skrzydło budynku uległo zniszczeniu podczas bombardowania w czasie II wojny światowej.



Venezia Nuova widziana z uliczki Scali del Refugio prowadzącej do Piazza dei Domenicani …







Na fotce poniżej (z boku) widać odnowiony jasny budynek Palazzo dei Domenicani z 1716 r. - ex Convento di Santa Caterina. Klasztor powiększono w 1762 r., na początku XIX w. cele mnichów zaczęły służyć jako cele więzienne. Więzienie rozbudowano w 1891 r., funkcjonowało w tym miejscu do lat 80-tych XX w., czyli do czasu przeniesienia na obrzeża miasta. W odrestaurowanym klasztorze ma być umieszczenie archiwum miejskie.

Dawny klasztor przylega do dominikańskiego kościoła Santa Catarina z wysoką kopułą. Budowę rozpoczęto 1720 r., pomimo nieukończenia świątyni, nabożeństwa odprawiano od 1753 r. Za naszej bytności zewnętrze kościoła akurat remontowano…



Ośmioboczne wnętrze z bocznymi kaplicami zrobiło na mnie duże wrażenie…

Nadal Venezia Nuova…





Duży budynek na fotce poniżej to Palazzo di Giustizia z początku XVIII w. Zbudowany z przeznaczeniem na żeński klasztor, ale z woli Kosmy III Medyceusza przekazano jezuitom. Mieściło się tu jezuickie kolegium, a od strony Via della Madonna kościół pw. Św. Franciszka Ksawerego. Po kasacie zakonu, w budynku mieścił się szpital, a w 1783 r, na zlecenie księcia Piotra Leopolda odbywały się tu wystawne przyjęcia z tańcami. W 1806 część budynku stała się rezydencją biskupią, w latach 1811-1856 w niektórych z pomieszczeń funkcjonowała tu szkoła dla dziewcząt. Dawny kościół jezuitów w latach 1816-1836 używali anglikanie. W 1857 r. kompleks stał się siedzibą sądu.

Via della Madonna doszliśmy do mostu z XVIII-wieczną figurą Nepomucena.





Z mostu jest widok na Nową Twierdzę . Obszerna Fortezza Nuova została zbudowana w latach 1590-1594, ale już w 1620 r. częściowo ją wyburzono aby zrobić miejsce dla dzielnicy Venezia Nuova.







Kanał pomiędzy mostem a fortecą jest całkiem niezłym miejscem do łowienia ryb .

Idąc dalej Via della Madonna, napotkaliśmy kilka kościółków. Pierwszy z nich to ormiański San Gregorio Illuminatore zbudowany 1701-1714. Pierwotnie był znacznie większy, po zniszczeniach poniesionych przez miasto w czasie II wojny światowej, został zredukowany do niewielkiej kaplicy, zachowano jednak bogatą XVIII-wieczną elewację. Od 2008 w świątyni mieści się centrum kultury ormiańskiej.



Franciszkański kościół della Madonna zbudowano1607-1638, poświęcono jako Niepokalanego Poczęcia NMP (all'Immacolata Concezione di Maria). Dzwonnicę wysokości 27 m dostawiono w 1645 r. Renowacje świątyni miały miejsce w 1860 i 1902 , po II wojnie światowej i ostatnia w 2013. Wnętrze na planie prostokąta z jedną długą nawą zz 6 bocznymi ołtarzami.







Grekokatolicki kościół Santissima Annunziata zbudowany 1601-1606 z fasadą młodszą o sto lat (odrestaurowana 2012), wówczas także powstała dzwonnica. Wewnątrz oczywiście ikonostas, ale nie wypadało robić zdjęć, po akurat trwały tam modlitwy.