Portugalesy i fiszpania olee!

Tymonko - juz sie wydalo! Bo duzo ludzi zaglada do Ciebie i odchodzi z zawodem w oczach i smutkiem na twarzy....... I to pare razy dziennie........
Wiec wiesz co trzeba zrobic Mysle,ze tak

Przybyłam, przeczytałam jednym tchem.
Pięknie

Tymonka za każdym razem jest inaczej.

Nie, nie pomyliłem się, jestem na cro-pl w Twojej relacji.
I to słowa o relacji.
Dzisiaj symbolicznie, ale obiecuję coś więcej wkrótce.


I tak tu byłem, ...że bez słów
Nagrodzę.

Pozdrawiam.
Piotr.

Basiulinek napisał(a):Tymonko - juz sie wydalo! Bo duzo ludzi zaglada do Ciebie i odchodzi z zawodem w oczach i smutkiem na twarzy....... I to pare razy dziennie........
Wiec wiesz co trzeba zrobic Mysle,ze tak

Ja też zaglądam, więc Magdziu nie każ nam na kolejny odcinek kolejny długi tydzień czekać. Fakt, że nie zaglądam dzień w dzień, bo mam bardzo dużo zaległych, nieprzeczytanych i ciekawych relacji. Ale tym razem jakoś długa ta przerwa mi się wydaje.

Apeluję do autorki żeby się zmobilizowała i jak już nie ma czasu na kolejny odcinek to żeby jakieś zdjęcia pokazała (suplemencik portugalski).

Wiesz a tak naprawdę i tak poczekamy cierpliwie

Basiulinek napisał(a):Wiec wiesz co trzeba zrobic Mysle,ze tak

Lidia K napisał(a): nie każ nam na kolejny odcinek kolejny długi tydzień czekać.

Bardzo dziękuję za mobilizację - działa jak nie wiem co Ale trochę się pousprawiedliwiam, bo ja nie zapomniałam o Was i relacji, tylko ten odcinek o Lizbonie to jakoś tak wolno się pisze .Codziennie dopisuję po kilka zdań. No i dodatkowo doba jakaś taka za krótka się zrobiła ale jutro zanosi się, że będę miała trochę więcej czasu

mutiaq napisał(a):Przybyłam, przeczytałam jednym tchem.

Superekstrahiperancko, że jesteś a tego jednego tchu to gratuluję

nomad napisał(a): za każdym razem jest inaczej.

Tak sobie pomyślałam, że trafnie mnie rozszyfrowałeś Bo faktycznie sama zauważyłam, że ten nastrój, który towarzyszy mi przy pisaniu, wpływa na tekst. Ostatnio jak pisałam odcinek o Batalhi słuchałam tureckiej muzyki Franza i tak mi się nostalgia włączyła, że zamiast słonecznej Portugalii wyszła mi taka bardziej jesienna



pozdrawiam Was serdecznie
Magda

Tymona napisał(a):Ostatnio jak pisałam odcinek o Batalhi słuchałam tureckiej muzyki Franza i tak mi się nostalgia włączyła, że zamiast słonecznej Portugalii wyszła mi taka bardziej jesienna

I już wiadomo, kto jest wszystkiemu winien. To ta franza!
Niech no tylko dorwę...


Pozdrawiam,
Wojtek

Tymona napisał(a):...Codziennie dopisuję po kilka zdań. No i dodatkowo doba jakaś taka za krótka się zrobiła ale jutro zanosi się, że będę miała trochę więcej czasu...

Czyli dziś...to fajnie

Pozdrawiam

Franz napisał(a):I już wiadomo, kto jest wszystkiemu winien. To ta franza!
Niech no tylko dorwę...

Dorwij, dorwij - całkowicie się z Tobą zgadzam - wszystko przez tę francę jedną

Jacek S napisał(a):Czyli dziś...to fajnie

Ale mam czas do 23.59 Ufff, a na razie idę na randkę z odkurzaczem, potem z mopem



pozdrawiam

Tymona napisał(a):...na razie idę na randkę z odkurzaczem...

...chodź, chodź, grzeeeczny odkurzacz, a jaką ma ładną panią...

Tymona napisał(a): Ale mam czas do 23.59 Ufff...

nie dokazuj miła, nie dokazuj

Może najpierw zsynchronizujmy zegarki a póżniej a propos tej Fiszpani zaśpiewasz nam Zabiorę Cie własnie tam

Czekając aż nas zabierzesz na CD pozdrawiam

Odkurzacz i mop dał mi trochę wolnego zegarek zsynchronizowałam (ale nie mam pojęcia według jakiego czasu ) - w każdym bądź razie, nadejszła wiekopomna chwila że zabieram Was właśnie tam


Nasze Lizbon Story

Dłuuugo dłuuuugo przed wyjazdem wytworzyłam sobie w głowie obraz jakiejś takiej prawie że mitycznej krainy Lizboną zwanej To za sprawą jednego z filmów Wima Wendersa zatytułowanego Lisbon Story. Film ten opowiada prostą historię pewnego dźwiękowca, który przybywa do tego miasta po to, by nagrać jego odgłosy. W związku z czym chodzi po Lizbonie i ją "podsłuchuje" To cała treść filmu. Jak możecie się domyślać, to nie fabuła decyduje o jego magii - tylko obraz i dźwięk. Obraz, który pokazuje mocno współczesny świat, w którym jakimś cudem czas już dawno się zatrzymał. Dźwięk - głównie muzyki fado, w wykonaniu zespołu Mandredeus. Jak ktoś lubi takie filmy, na których inżynier Mamoń się nudzi, wstaje i wychodzi z kina to zdecydowanie powinien obejrzeć Lizbon Story

Od obejrzenia filmu minęło kilka ładnych lat, gdy wreszcie nadeszła okazja do zderzenia idealnych wyobrażeń o mieście z rzeczywistością. A wiecie jak to jest kiedy mit zderza się w rzeczywistością - to pierwsze często wychodzi z tego starcia pokiereszowane

Do tego wszystkiego, naszą portugalską wędrówkę zaczęliśmy od Porto, w którym zobaczyliśmy to wszystko, co spodziewaliśmy się zobaczyć w Lizbonie. W związku z czym Lizbona - jako ta druga, miała wyżej postawioną poprzeczkę I muszę was poinformować, że w naszym bardzo subiektywnym rankingu Porto wygrało, a Lizbona zajęła jakże zaszczytne miejsce drugie Też medalowe

To tyle tytułem wstępu


Od wczoraj wieczorem jesteśmy w Lizbonie, wieczorny spacer po okolicy już za nami, za nami także pierwsza noc w hotelu Pensao Residencial Portuense. A teraz muszę się zastanowić, czy polecam Wam ten hotel, czy też nie? Bo niby wszystko z nim w porządku, sympatyczna obsługa, śniadanie w cenie, hotel nie najnowszy, ale czysty i schludny, jego lokalizacja rewelacyjna, a cena dość przystępna - czyli wszystko wskazuje na to, że jak ktoś szuka małego hoteliku gdzieś w centrum Lizbony, to Pensao Portuense pasuje do tych wymagań. Ale... do ceny pokoju należy doliczyć 10E, bo tyle właśnie w lizbońskiej aptece kosztuje paczka korków do uszu A po co te korki? Bo hotel ten przez jedną ze ścian sąsiaduje z dyskotekownią i co prawda w pokoju hotelowym dyskoteki nie ma, ale dolatuje cichy, aczkolwiek regularny rytm umpa-umpa, czy też ups-ups-ups No i jak ktoś ma ewidentne uczulenie na takie rytmy, to spanie z umpa-umpa doprowadza go raczej do białej gorączki, niż do sennej fazy nrem Wiem, bo przetestowałam na sobie No chyba, że ktoś nie ma takich objawów alergicznych, to oczywiście nie tylko korki mu są nieprzydatne ale także fazę nrem, a nawet rem osiąga bez problemu

I właśnie pierwszej nocy faza nrem spłynęła na mnie niestety nie ciemną nocą, ale dopiero bladym świtem, co mocno przeszkadzało w późniejszym całodziennym funkcjonowaniu Na całe szczęście reszta rodzinnego towarzystwa w nocy słodko spała, i żadne umpa umpa w niczym mu nie przeszkadzało


Zwiedzanie czas zacząć. Po śniadaniu i dużej ilości kawy wychodzimy na naszą uliczkę, która ciągnie się na tyłach najbardziej głównej z głównych - Avenidy da Liberdade, czyli trzypasmowej alei w centrum Lizbony.

Nasza boczna uliczka wzdłuż Avenidy ciągnie się do samego placu Rossio i przez całą swoją długości jest usłana małymi restauracyjkami. Wieczorem jest tu bardzo gwarno, natomiast rano (rano jest koło 11tej) kelnerzy rozstawiając stoliki rozpoczynają dzień pracy. Kucharze w oknach wystawowych wykładają wszelkie morskie stwory, które w ciągu dnia zostaną brutalnie połknięte przez liczne otwory gębowe Ale na razie kraby langusty, krewetki na wystawach restauracyjnych grzecznie czekają na spełnienie swojego losu. I właśnie to ich czekanie jest nie lada atrakcją dla naszych dzieciaków, które z wypiekami na policzkach i okrzykami na ustach wędrują od wystawy do wystawy głośno komentując ich zawartość. W tych komentarzach prym zdecydowanie wodzi Tymek: O jacie... jaki wieeeelki krab To nie jest krab tylko langusta O jacie...jaki maaalutki krabik To nie jest mały krab tylko krewetka Tym razem nieśmiało: A czy to jest krab? Tak, to jest krab I tak dzięki lizbońskim restauracjom Maja i Tymek uczą się poprawnie definiować zawartość oceanicznego dna

Pierwszy nasz cel to miejsce, w którym można kupić bilety na szeroko pojęty transport publiczny, który obejmuje autobusy, tramwaje, pociąg miejski, metro i elevadoresczyli windy miejskie W Lizbonie jest wiele opcji zakupu biletów, począwszy od jednorazowych (0,75E), poprzez różne wariacje kilkudniowych, po miesięczne My wybraliśmy wersję trzydniową, gdzie jeden bilet dla osoby dorosłej kosztował 12 E

Bilety zakupione, idziemy w miasto Jesteśmy w jednej z głównych dzielnic- Baixia Na pytanie: No to gdzie teraz? odpowiadam bez zastanowienia Jak to gdzie? - do windy miejskiej ! (co za dziwne pytanie - pomyślałam - przecież ja głównie po to do Lizbony przyjechałam żeby tę najdziwniejszą windę miejską - elevador de Santa Justa, zobaczyć )

Ale po chwili przyszło jednak zastanowienie dzięki któremu moje ciało dało znać, że ono jest mocno niewyspane dlatego nastąpiła zmiana decyzji Nieeee, nie do windy - najpierw na kawę, najlepiej podwójną

I w tym miejscu pokuszę się o kawową dygresję. Mianowicie dobra wiadomość dla wszystkich kawoszy jest taka, że w Portugalii mają dobrą i tanią kawę. Ceny espresso wahają się od 0,50 - 0, 70 E, a wszelkie wariacje na temat latte oscylują powyżej 1E)

Ale potem tylko i wyłącznie do elevadora de Santa Justa:



Dostanie się do środka - tylko dla cierpliwych, którzy grzecznie w kolejce stoją:



Wbrew pozorom okazało się, że Maja i Tymek to grzeczni są bo odstawszy chwil parę wpuszczono nas do środka windy która po uprzednim skasowaniu biletów przez wszystkich pasażerów (naszych trzydniowych także), pomknęła wysoko, wysoko do dzielnicy Bairro Alto
Wysiedliśmy



Podziwiamy widoki na morze czerwonych lizbońskich dachów




Potem idziemy jedyną możliwą kładką Mijając Muzeum Archeologiczne, wychodzimy na taki oto sympatyczny placyk




Proszę nie pytajcie mnie, co to za placyk, bo ja to usiłowałam ustalić, ale jakoś mi nie wyszło Ale zauważyłam, że to był bardzo ważny plac, bo mieścił się na nim jakiś bardzo ważny państwowy urząd, przed którym dwóch bardzo poważnych Panów nieruchomo i dzielnie pełniło straż, robiąc jednak mały wyjątek specjalnie dla naszych Maluchów Od czasu do czasu na ich nieruchomej i nieobecnej twarzy pojawiało się mrugające oko Oczywiście ku uciesze Potomstwa, które dość szybko załapało, że zabawa polega na tym: podlatuje się do Panów, trzeba na nich spojrzeć, chwilę poczekać, aż któryś z nich nagle mrugnie okiem wtedy należy ze śmiechem zacząć skakać i machać rekami, do momentu, kiedy cała sytuacja znowu się powtórzy

bardzo poważni panowie



Zatrzymaliśmy się tam na obiadek O obiadku rozpisywać się nie będę, bo on niestety zdecydowanie nie zasługiwał na wyróżnienie tylko po raz kolejny stwierdziliśmy, że Portugalczykom ten makaron za bardzo nie wychodzi (a może wychodzi, tylko my trafialiśmy w takie miejsca, gdzie nie wychodził )

Baterie naładowane (również przez kolejne espresso ), więc rozpoczynamy spacer po dzielnicy Bairro Alto, która podobno swój urok odkrywa dopiero wieczorowa porą, kiedy wąskie uliczki pamiętające jeszcze czasy XVII wieku, zapełniają się amatorami szukającymi ukojenia w fado. Jak się domyślacie, nocne dźwięki tej muzyki nie były dla nas dostępne więc zadowoliliśmy się tym, co było w zasięgu naszych możliwości - zadowoliliśmy się spacerem za dnia

Spacerując, obserwowaliśmy codzienność

kiedy to - robi się zakupy




kiedy to - trenuje się, żeby w przyszłości być jak Luis Figo



kiedy to - czasem wypadałoby przystrzyc trawnik



kiedy to - za jednym zamachem trzeba podlać kwiatki i umyć okna



kiedy to - ... I tu niestety nie mogę niczego ciekawego wymyślić



kiedy to - w spożywczaku można zjeść lody



My obserwowaliśmy codzienność, a pewien czarny kot obserwował nas




I tak sobie wędrując, mocno przez przypadek zawędrowaliśmy w takie oto miejsce:



Nie dajcie się zwieść pozorom, to nie był tramwaj, tylko kolejna winda miejska - elevador da Bica I jak go zobaczyliśmy, wiedzieliśmy już, że jest tylko jedna możliwość - obowiązkowo musimy sprawdzić, gdzie ta winda jedzie







Ale najpierw trzeba było poczekać, aż Pan Motorniczy, który już siedział w środku, dokończy czytać rozdział widocznie bardzo wciągającej książki




Okazało się, że zjechaliśmy w okolice nabrzeża i Avenidy da Ribeira. Tam też znajdował się targ rybny, ale o godzinie, w której my byliśmy, już tylko charakterystyczny smrodek informował przechodniów, jaki asortyment we wczesnych godzinach rannych można na nim nabyć Spacerując doszliśmy do Praca do Comercio. Stamtąd przez wielki łuk triumfalny - Arco da Rua Augusta, powróciliśmy do punktu wyjścia, czyli ponownie znaleźliśmy się w Baixi na szerokiej, zamkniętej dla ruchu alei Rua Augusta.



Na tym deptaku każdy znajdzie coś dla siebie. Jedni podziwiają fasady stojących tam budynków, inni zawartość sklepów mieszczących się w tych budynkach jeszcze innych interesują tamtejsze liczne knajpki, kawiarnie, ale są i tacy, których zachwyci Pan sprzedający małe, gumowe, zielone, chodzące po szybie spidermany

I właśnie w okolicach spaceru po Rua Augusta moje ciało po raz kolejny sobie przypomniało, że nie dane było mu się wyspać co więcej, żadna kawa już nie pomagała, a to oznaczało jedno - należy zrobić przerwę w naszych lizbońskich spacerach

To teraz będzie odcinek - Lizbona oczami Dzieciaków Czekam i przytupuję

Gdzie kupiłaś tak łaskawego mopa i odkurzacz?

Tymona napisał(a):kiedy to - robi się zakupy

Jak na mój gust, to zakupy zrobił mąż, a ona tylko ma je zanieść do domu ...


Szukam i szukam jakiegoś określenia, na ten błyszczący wagonik ...

... to trzeba kochać, żeby to tak pucować.
Nie ma siły - facet się nim zajmuje na co dzień

Tymona napisał(a):AWysiedliśmy



wychodzimy na taki oto sympatyczny placyk




Proszę nie pytajcie mnie, co to za placyk, bo ja to usiłowałam ustalić, ale jakoś mi nie wyszło Ale zauważyłam, że to był bardzo ważny plac, bo mieścił się na nim jakiś bardzo ważny państwowy urząd, przed którym dwóch bardzo poważnych Panów nieruchomo i dzielnie pełniło straż, robiąc jednak mały wyjątek specjalnie dla naszych Maluchów Od czasu do czasu na ich nieruchomej i nieobecnej twarzy pojawiało się mrugające oko Oczywiście ku uciesze Potomstwa, które dość szybko załapało, że zabawa polega na tym: podlatuje się do Panów, trzeba na nich spojrzeć, chwilę poczekać, aż któryś z nich nagle mrugnie okiem wtedy należy ze śmiechem zacząć skakać i machać rekami, do momentu, kiedy cała sytuacja znowu się powtórzy

bardzo poważni panowie

Ja tylko chciałam powiedzieć, że na tym placyku tak trochę na lewo od zejścia z elevadora jadłam najlepszy mus czekoladowy na świecie...

Jak kiedyś będę mogła zaszaleć to chyba wsiądę w samolot, polecę tam na ten mus i wrócę .

Dla nas Lizbona była pierwszym portugalskim miastem - więc siłą rzeczy wywarła piorunujące wrażenie. Szczególnie po oczekiwaniach wywołanych przywołanym przez Ciebie Lisbon story nastawienie było jednoznaczne. I , mimo że nie udało się nam być na koncercie fado - zrealizowane w 100 %.
Srebrna winda kapitalna - żal,że nie trafiliśmy na nią przypadkiem
Ale nasze "słuchanie" Lizbony trwało tylko 24 godziny. Ponoć i miesiąca mało ...
Wkleję 3 zdjęcia nocnego Barrio Alto.
Na szczęcie trafiliśmy tam 5 minut po zamknięciu sklepów
pozdrawiam