Peru - od inkaskich traktów po linie Nazca: Machu Picchu

Zupa grzybowa oraz noga z kurczaka z ryżem przetrawione - możemy ruszać w trasę. Minęła 15:00, panuje niezły upał i to on daje się bardziej we znaki, niż nie tak jeszcze znaczna wysokość. Zostawiamy za sobą uwijającą się ekipę, która myje gary, zwija kuchnię i jadalnię, pakuje to wszystko na muły. Nasza droga wiedzie niezbyt stromo w górę, a nawet czasami się obniża, jednak stopniowo zyskujemy na wysokości. Słońce wyciska z nas pot i z prawdziwą ulgą witamy strefę cienia, którą osiągamy w pobliżu punktu widokowego na Nevado Humantay. Agustin wykorzystuje to miejsce na dłuższe od innych narracje i dochodzi nas spieszona ekipa - muły objuczone owiniętymi w folie bagażami i uśmiechnięte twarze kucharza, pomocników oraz poganiaczy. Przepuszczamy ich przodem i powoli ruszamy za nimi. Jak na mój gust - zbyt powoli, ale nasz przewodnik działa zgodnie z planem: nie przemęczyć drogą, zasypać informacjami.

Teraz czeka nas długi trawers wzdłuż podnoszącego się z wolna dna doliny. Spojrzenia raz po raz wędrują w kierunku białego masywu przed nami, ostro kontrastującego z zacienionym otoczeniem. Robi się zdecydowanie chłodniej i najpierw Tomek, potem i ja wkładamy na siebie cieplejsze rzeczy. Najdłużej wytrzymuje Żienia - praktycznie do samego końca wędruje z odkrytymi ramionami. Wkrótce dostrzegamy na trawiastym, dogodnie nachylonym zboczu poniżej ścieżki rozstawiającą namioty ekipę. Jeszcze chwila i docieramy na metę dzisiejszego dnia - pole namiotowe Challa Cancha, leżące na wysokości 3770m n.p.m. Trzy namioty wyróżniają się żółtym kolorem - jeden dla Tomka i mnie, drugi dla Żieni, w trzecim będzie spał Agustin. Ekipa już się krząta przy posiłku i około 18:00 serwuje podwieczorek, do którego nasz przewodnik serwuje kolejną porcję opowieści - tym razem o peruwiańskich kulinariach. Godzinę później na stół wjeżdża kurczak w czosnku, a ryżową wyspę zdobi marchewkowa palma z pietruszkowymi liśćmi. Po kolacji mate de coca - jak dla mnie paskudztwo, ale czegoś trzeba się napić. Szybko potem nieprzyjemny smak neutralizuję tik-takami, zaś przed snem podziwiamy rozgwieżdżone niebo z Krzyżem Południa. Pierwszy raz go widzę...

Pole namiotowe Challa Cancha, 3770m n.p.m. - pomimo sporej wysokości roślinności nie brakuje . To chyba zależy od wilgotności powietrza i temperatury.
W górach skalistych powyżej 2700m n.p.m. ciężko jest zobaczyć jakąś zieloną krzewinkę . . .


Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a):Pole namiotowe Challa Cancha, 3770m n.p.m. - pomimo sporej wysokości roślinności nie brakuje . To chyba zależy od wilgotności powietrza i temperatury.
W górach skalistych powyżej 2700m n.p.m. ciężko jest zobaczyć jakąś zieloną krzewinkę . . .

Wiesz, jesteśmy bardzo blisko równika.

Pozdrawiam,
Wojtek

Zbiesił mi się mechanizm, którym przerzucałem fragmenty nagrań do internetu i na razie nie potrafię sobie z nim poradzić. Miał być kolejny krótki filmik i nic z tego nie wyszło. Zatem awaryjnie - kilka fotek ze wstającego poranka.

Franz napisał(a):

Podoba mi się to zdjęcie a raczej ten "klimat".


Pozdrawiam

Jacek S napisał(a):Podoba mi się to zdjęcie a raczej ten "klimat".

Poskładam sobie te słowa w "raczej klimatyczne zdjęcie" i będzie fajnie.



Pozdrawiam,
Wojtek

Posłuchałem dudnienia wody w Alpejskich wędrówkach . . . , wystawiłem się na działanie wiatru na cyplu Madery , podziwiałem Casy w pobliżu Teide , potańczyłem na braszowskim rynku , by za chwilę pokonywać anghiarijskie schody w Toskanii i na koniec schodzimy ze szlaku , chociaż wokół min pełno ( bez piwa tego nie przełknę ). . .
A tutaj stoimy i marzniemy . Czekamy na kondory



Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a):A tutaj stoimy i marzniemy . Czekamy na kondory

Tak, wiem. Ten wątek jest jednym z trzech, które już dawno nie były aktualizowane. W każdej kolejce jest tak, że ktoś musi być ostatni.

Postaram się jak najszybciej - może jeszcze dziś - popchnąć go do przodu.

Pozdrawiam,
Wojtek

Dzień piąty

Noc jest rześka - termometr pokazuje nad ranem pięć stopni Celsjusza. Wschód słońca - w tych rejonach przez cały rok wahania są niewielkie - o godzinie szóstej, jednak zza gór złota tarcza wychynie dopiero godzinę później. Pierwszy górski poranek rozpoczyna się o 6:30, kiedy do namiotu dostajemy po kubku herbaty ziołowej o żółtawym kolorze. Na rozgrzanie. Niezbyt mi podchodzi, ale chyba będę musiał się z tym pogodzić, że przez cały tydzień najgorzej będą się czuły moje kubki smakowe. O 7:10 śniadanie: owsianka, grzane bułki z dżemem, naleśnik, kakao - zdążę zatęsknić za domową kuchnią zostawioną po drugiej stronie oceanu.

Słońce obejmuje polanę w posiadanie - momentalnie skacze temperatura a mgły na zboczach unoszą się w górę, szybko się rozpływając. Godzinę później zostawiamy cały majdan naszej ekipie i tylko we czwórkę ruszamy nowo budowaną drogą do Soray. Jest 8:15.

Budują ceprostrady , będą dutki . . .

Wspaniała widoczność i widoki ośnieżonych turni też miodzio



Pozdrawiam
Piotr

Franz napisał(a):

CUDO -wnie.....
Napisz choć w dwóch zdaniach co czułeś przemierzając te szlaki.

P.S.
Te dwa zbocza jedno przy drugim - tak się różnią..... jakby to był fotomontaż...
Niezwykłe...

Pozdrawiam.

piotrf napisał(a):Budują ceprostrady , będą dutki . . .

Swoją drogą, ciekaw jestem, w jakim stanie teraz jest ta droga.

piotrf napisał(a):Wspaniała widoczność i widoki ośnieżonych turni też miodzio

Wspaniale się prezentuje zamykający główną dolinę, rozłożysty masym Huamantay.

Pozdrawiam,
Wojtek

CROberto napisał(a):CUDO -wnie.....
Napisz choć w dwóch zdaniach co czułeś przemierzając te szlaki.

To była wtedy moja pierwsza wizyta w Ameryce, więc wszystko było zupełnie inne, intrygujące, pociągające.
Natomiast wędrówkę po Andach wyobrażałem sobie nieco inaczej, niż spacer szeroką drogą. Niemniej, widoki były wspaniałe. A droga... już tego dnia zmieni się zupełnie...

CROberto napisał(a):Te dwa zbocza jedno przy drugim - tak się różnią..... jakby to był fotomontaż...
Niezwykłe...

Uwielbiam kontrasty.

Pozdrawiam,
Wojtek

Wyglądający jak długa, cienka blizna trakt wznosi się bardzo łagodnie po orograficznie prawym zboczu, unikając jakiegokolwiek większego nachylenia. Można by się zatem spodziewać, że w zamian kosztuje nas to nadkładanie drogi z uwagi na konieczność zagłębiania się w boczne dolinki, czy obchodzenia kolejnych małych grzbietów. Nic podobnego! Skala tych gór jest ogromna i nie da się jej przyrównać do naszych - powiedzmy to sobie otwarcie - mikroskopijnych pofałdowań, zwanych górami. Tutaj grzbiety, doliny ciągną się całymi kilometrami do najbliższego zakrętu.

Na pierwszym postoju Agustin wprowadza nas w tajemny świat wierzeń tutejszych Indian. Salcantay, ku któremu zmierzamy, a także coraz lepiej w przedzie widoczny Huamantay należą do najświętszych Apu - gór, będących miejscem pobytu zmarłych przodków, miejscem najbliższego kontaktu z duchami, reprezentacją Bogów. Bogów opiekuńczych, ale i karzących surowo ludzkie występki. Apu Huamantay ma lewe zbocze w kształcie niedźwiedziej jamy. Ludzie, którzy grzeszyli za życia, muszą po śmierci wspiąć się po zboczu, co jest arcytrudnym przedsięwzięciem, gdyż niedźwiedź pilnuje przejścia. Walka z nim jest ciężka i nie każdemu się uda. Dusze potępieńców - condenados - błąkają się potem po górach.