W zeszłym roku był jeden Milos, w 2014 kolejnych 10 wysp.

longtom napisał(a):Poza tym, nie chcę Was straszyć, ale w kolejnej kapliczce też będzie stół.
Też przykryty białym obrusem.
Ale nie będzie ceraty, będzie szyba.

pzdr

No dobra, uprzedziłeś. Szoku nie będzie

Wracając do wody ... Głębokość 5m pod wami. Superrr !!! Płynę !!! Jakby ktoś bez rękawków się przestraszył to podam pomocną dłoń.

Kenik napisał(a):

longtom napisał(a):Poza tym, nie chcę Was straszyć, ale w kolejnej kapliczce też będzie stół.
Też przykryty białym obrusem.
Ale nie będzie ceraty, będzie szyba.

pzdr

No dobra, uprzedziłeś. Szoku nie będzie

Wracając do wody ... Głębokość 5m pod wami. Superrr !!! Płynę !!! Jakby ktoś bez rękawków się przestraszył to podam pomocną dłoń.

Ja to i w rękawkach mogę pójść na dno jak kamień ,
więc chętnie chwycę pomocną dłoń .

Kenik napisał(a):Jakby ktoś bez rękawków się przestraszył to podam pomocną dłoń.

mysza73 napisał(a):
Ja to i w rękawkach mogę pójść na dno jak kamień ,
więc chętnie chwycę pomocną dłoń .

To może Wy z nami pontonem




Zaprawiony w bojach; wzdłuż Istrii pływał, na Krku, na Cresie.
Wygodny, nawet 2 pary skrzydełek się zmieszczą .
W czwórkę może być fajnie.

pzdr

Ja się zdecydowanie lepiej czuję w wodzie niż na wodzie. Z opanowaniem takiego pontonka to zawsze mam problemy. Zamiast płynąć kręcę się w kółko. Już tam wolę wpław.

longtom napisał(a):.....i ruszamy w poszukiwanie cd

I bardzo dobrze , bo od tematu trochę odszedłeś...... i tytuł trzeba by było zmieniać.....

Czuwam......

longtom napisał(a):.
Czyżbyście mieli dość kajaków

Ja nie ... przypominają mi się młodzieńcze lata.
Co prawda nie tak egzotyczne "kajakowanie" ... ale w końcu trzy jeziora w mieście do czegoś zobowiązywały.

Super wakacje, super widoki.

pozdrawiam.

Kenik napisał(a): Z opanowaniem takiego pontonka to zawsze mam problemy. Zamiast płynąć kręcę się w kółko.

Bo to trzeba używać obu wioseł.
Jedno na prawej burcie, drugie na lewej.

CROberto napisał(a):Czuwam......

Wiem.
Czuję Twój wzrok na plecach

mariusz-w napisał(a):... ale w końcu trzy jeziora w mieście do czegoś zobowiązywały.

Ja też miałem w czym wybierać. Sołacz, Rusałka, Strzeszynek, Kiekrz.
Najczęściej jeździłem do Kiekrza na żaglówki.

pzdr

W aucie, w międzyczasie, zrobiło się przyjemnie ciepło. Trochę przewietrzyliśmy, ale nawet nie włączyliśmy klimy, bo do następnej kapliczki nie było nawet 2km.



Ta była pod wezwaniem św. Zofii.





Kapliczka była niestety zamknięta na klucz.

Ale klucz był w zamku


A w środku, znów po lewej stronie, oczywiście stał, przykryty białym obrusem
(a nawet dwoma)

stół.



Reszta standardowo, ale urokliwie.





Na którejś z ikon na pewno jest św. Zofia.





Teren wokół kapliczki otoczony jest niewysokim murkiem.
W ogrodzonej części, poza kapliczką stoi murowany stół i ławy. Obok część sanitarno-higieniczna.

W kranie nad eleganckim, kamiennym zlewem nie ma wody,



ale w studzience obok jest.
Z radością z niej korzystamy.



W czasie naszego popasu u św. Zofii drogą przejeżdża polewaczka.



Na Milosie wszystkie szutrowe drogi prowadzące do kopalni (a jest ich tam dużo) polewane są wodą.
Ten miloski szuter jest z domieszką jakichś ilastych minerałów i polany wodą tworzy zwartą, niewątpliwie odporną na nacisk ciężkich wywrotek drogę. Jedyny problem jest taki, że wilgotna droga jest śliska. W wielu miejscach, szczególnie na zakrętach i przy stromych zjazdach stoją ostrzegawcze tablice.



Wyczytałem nawet, że ze względu na śliskie, gruntowe drogi, część kopalni, w okresie zwiększonych zimowych opadów, jest zamykana.

Ale teraz jest sucho, polewaczka tylko zwilżyła drogę.



A po chwili mijamy ostatnią, w tej części Milosa, odkrywkową kopalnię i dalej nawadniane drogi nam nie grożą.



Droga nadal jest dobra, ale nie jest już tak gładka.



Przed wyjazdem wiele się naczytałem o dziurawych, trudnych do przejechania miloskich drogach.
Szczególnie tu w zachodniej części wyspy miało być nieciekawie. Na szczęście na razie jest dobrze.
Odnoszę wręcz wrażenie, że droga niedawno była remontowana.



Jedzie się na tyle wygodnie, że można rozglądać się po bliższej i dalszej okolicy.
Dzięki temu udaje nam się, w oddali, zauważyć wymarzone Kleftiko



Jako, że zbliżyliśmy się do SW skraju wyspy droga zakręca na północ.

Stałym widokiem w czasie dzisiejszej wycieczki jest, górujący po prawej stronie drogi Prophitis Ilias (749m npm) najwyższy szczyt (pagór ) na Milos. Zresztą tutaj nawet roślinność jest pagórkowata.



Droga nieco się pogorszyła. Jakieś zjazdy i podjazdy się pojawiły. Nawierzchnia z grubszych i ostrych kamieni.

Niemniej jednak w końcu dotarliśmy do zakrętu, za którym pojawił się nam taki widok.



A co to, już niebawem w cd.

longtom napisał(a):A w środku, znów po lewej stronie, oczywiście stał, przykryty białym obrusem
(a nawet dwoma)

stół.

Reszta standardowo, ale urokliwie.


1.


Na którejś z ikon na pewno jest św. Zofia.

2.


Stałym widokiem w czasie dzisiejszej wycieczki jest, górujący po prawej stronie drogi Prophitis Ilias (749m npm) najwyższy szczyt (pagór ) na Milos. Zresztą tutaj nawet roślinność jest pagórkowata.

3.


Niemniej jednak w końcu dotarliśmy do zakrętu, za którym pojawił się nam taki widok.


4.

1. Jest stół ale są też krzesła. A stół pewnie jest niezbędny na przynoszony do świątyni chleb i oliwę. Prawosławni częstują się poświęconym chlebem. Kiedyś i nas poczęstowali po kromie świeżego białego chleba, polanego oliwą i posypanego ziołami (całkiem smaczne było) a do tego dostaliśmy po kiści winogron.

2. Ikona św. Zofii to ta z zasuszonymi roślinkami dookoła i dwiema kokardami.

3. Prophitis Ilias kusił i nas gdy podobną wycieczkę zrobiliśmy po szutrowej drodze. Weszliśmy na niego bo nam meltemi zeżarł plażę.

4. Ta okolica okazała się dla nas bardzo atrakcyjna. Ciekawe jakie będą Wasze wrażenia.

Lidia K napisał(a):1. Jest stół ale są też krzesła. A stół pewnie jest niezbędny na przynoszony do świątyni chleb i oliwę. Prawosławni częstują się poświęconym chlebem. Kiedyś i nas poczęstowali po kromie świeżego białego chleba, polanego oliwą i posypanego ziołami (całkiem smaczne było) a do tego dostaliśmy po kiści winogron.

2. Ikona św. Zofii to ta z zasuszonymi roślinkami dookoła i dwiema kokardami.

3. Prophitis Ilias kusił i nas gdy podobną wycieczkę zrobiliśmy po szutrowej drodze. Weszliśmy na niego bo nam meltemi zeżarł plażę.

4. Ta okolica okazała się dla nas bardzo atrakcyjna. Ciekawe jakie będą Wasze wrażenia.

ad 1. Przyjemna przygoda. "Nasze" kapliczki przeważnie były puste. Ale świeczki, bądź lampki oliwne, paliły się zawsze.

ad 2. Pamiętałaś z zeszłego roku, czy odczytałaś ze zdjęcia (że też ja na to nie wpadłem ).

ad 3. Pamiętam tą Waszą przygodę.

ad 4. To już niedługo się okaże.

pzdr

longtom napisał(a):ad 2. Pamiętałaś z zeszłego roku, czy odczytałaś ze zdjęcia (że też ja na to nie wpadłem ).

przeczytałam.
Cyrylicę jeszcze pamiętam. , kapliczki tylko niektóre zapadły mi w pamięć jak ta na szczycie, bo tam się świeczki nie paliły, to ja zapaliłam .

Lidia K napisał(a): przeczytałam.

Dlaczego "różowa" minka
Podziw za spostrzegawczość się należy

pzdr

longtom napisał(a):Dzięki temu udaje nam się, w oddali, zauważyć wymarzone Kleftiko

Interesująco się prezentuje.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):

longtom napisał(a):Dzięki temu udaje nam się, w oddali, zauważyć wymarzone Kleftiko

Interesująco się prezentuje.

Interesująco to się zaprezentuje.
Mamy w planie 2 wycieczki do tego miejsca.

pzdr

Bielejący w oddali monastyr to Agios Ioannis Siderianos. O jego historii wszystko napisały Kulki w zeszłym roku.
Warto zajrzeć do ich relacji tym bardziej, że mieli możliwość wejść do środka.
My mamy za to dokładnie obfotografowany monastyr od zewnątrz.





W dole, po lewej zjazd do zatoczki i plaży w niej leżącej. Obie oczywiście nazywają się Agios Ioannis



Monastyr to jakby cała osada.





Całość lśni białością w ostrym słońcu.
Balans bieli w aparacie się stara, ale "balansowanie" wychodzi mu średnio.



Furtek i bram do monastyru jest chyba z sześć, ale odźwierny jakiś pracowity tutaj i wszystko pozamykał.







Teraz już wiemy, to wyższe drzewo, z łaciatą korą to kolejny miloski eukaliptus.
Daleko mu co prawda do naszego na campingu, ale całkiem spory.



Ale nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło.
Monastyr zamknięty możemy więc szybciej pojechać na plażę.



Agios Ioannis czeka na nas.



A czy woda w zatoce ciepła sprawdzimy już w następnym odcinku.