Małe i duże bałkańskie podróże :-)

Około 11 wyjeżdżamy z Tirany kierując się na zachód. Okazało się, że i tym razem miałem szczęście bo co prawda ruch był znacznie większy, ale też udało mi się trafić na drogę, którą miałem w planie jechać. Z Tirany do Durres prowadzą dwie drogi, tzw autostrada, której kawałkiem jechaliśmy 4 lata temu, i boczna, żółta droga na którą chciałem wjechać. Obie omijają niewysokie wzgórza dzielące kotlinę od morza. Na wyjeździe z miasta tankuję paliwo, potem zatrzymujemy się przy jednym z przydrożnych kramów by kupić sobie arbuzy , których wszędzie tu pełno. Oczywiście nie miałem pojęcia ile zapłacę, cena jest sprawą umowną , ale czy to ważne? W każdym razie były to jakieś grosze...

Droga ma kiepską nawierzchnię, jadąc nie przekraczam prędkości 60 km/h. Prowadzi przez nijakie tereny, na których rozłożyły się nijakie miejscowości. Ale jest tu coś, co przykuwa naszą uwagę....... wszechobecne bunkry .

Wielkie, nadmorskie Durres tylko zahaczamy od razu wjeżdżając na drogę szybkiego ruchu na południe. Rozmach z jakim budowane są tuż nad brzegiem morza ogromne, kolorowe hotele i apartamentowce poraża i tym razem . Rozpoznaję dróżkę wśród nich, tę którą zajechaliśmy wtedy nad albański Adriatyk. Nigdy nie zapomnę ciężkiej pracy w pocie czoła, jaką wykonałem wraz z grupką Albańczyków by wydostać ugrzęźniętą Skodę z plażowego piachu
















Przebudowa drogi Durres-Kavaje




Mijamy Kavaje, mijamy Rrogozhine. Trwają prace przy przebudowie i poszerzaniu jednej z głównych albańskich tras. Tereny są tu średnio urokliwe, gęsto zabudowane, lekko pagórkowate, porośnięte zeschłą o tej porze roku trawą. Obwodnicą mijamy też Lushnje i południowym zjazdem skręcamy na wschód. Teraz naszym celem jest Berat, "miasto tysiąca okien".

c.d.n.

Problem "zdjęciowy" zniknął, wszystko wyświetla się super, Małgosia ma rację - "żaba" od czasu do czasu ma "zły czas" Trzeba przeczekać

Komentarze będą chronologiczne :

- spotkanie z Albańczykiem w Kruje - bardzo klimatyczne
- żółwisko - kapitalne
- Tirana - niezwykłe zmiany w ciągu trzech lat
- albańskie wybrzeże - smuta ...
- prawda o Albanii ( rozmowa z Albanką z Anglii ? ) - jak wszystko - względne .

Jedno jest pewne. Żywioł albański ma się dobrze i bunkry E.H. są tu ciekawą metaforą ...

Przypominam sobie Twoje wyliczenia, Pawle, ile Ci zajmie pisanie relacji
Nie przyspieszaj
Dobrze jest wolno smakować dobre wino

pozdrawiam

kulka53 napisał(a):Ale jest tu coś, co przykuwa naszą uwagę....... wszechobecne bunkry

Makłowicz - 14:37

Zgadzam się z przedmówcą ...o smakowaniu.

plavac napisał(a):Problem "zdjęciowy" zniknął

W moim przypadku - zmniejszył się do poziomu akceptowalnego.
Mimo ponawianego odświeżania strony, szereg zdjęć uparcie się ukrywa. Na szczęście prawy click i "pokaz obraz" na każdym z nich - działa.

kulka53 napisał(a):W Tiranie rzuciło się nam w oczy, że nie widać wcale turystów . Właściwie można powiedzieć, że byliśmy jedyni... Nie jest to z pewnością piękne miasto, ale na pewno warte odwiedzin, w końcu jest stolicą europejskiego kraju. Mi podobało się tu na pewno bardziej niż w Skopje

Tiranę znam tylko ze zdjęć. Ale - zdecydowanie bardziej podoba mi się Skopje.

Pozdrawiam,
Wojtek

Nigdy w Albanii nie byłem.

A teraz jakbym był !


Wszystkie "obrazki" z tego kraju znane mi i nieznane ... tutaj są.

Świetnie !


Pozdrawiam

Dziękujemy za miłe słowa

plavac napisał(a):- żółwisko - kapitalne

To był pierwszy, ale jak się okazało nie ostatni przedstawiciel tego gatunku, którego spotkaliśmy . Jest to (tak sądzę) żółw grecki

plavac napisał(a):- Tirana - niezwykłe zmiany w ciągu trzech lat

No cóż, czas leci, wszystko się zmienia . To była nasza pierwsza wizyta w Tiranie więc porównania nie mamy. Ale to, co udało się nam zobaczyć po pięciu latach w Podgoricy, naprawdę nas zatkało.....

plavac napisał(a):- albańskie wybrzeże - smuta ...

W tych okolicach, na pewno . Ale będą też inne, myślę, że przyjaźniejsze miejsca

plavac napisał(a):- prawda o Albanii ( rozmowa z Albanką z Anglii ? ) - jak wszystko - względne .

To prawda. Nie czuliśmy się tam mniej bezpiecznie niż gdziekolwiek indziej... Ta kobieta i ta rozmowa przywiodły mi na myśl naszą niemiecką emigrację z lat 80-tych, kiedy to po zasmakowaniu "Zachodu" wszystko co polskie było gorsze.... Dotyczy to też lat późniejszych...

plavac napisał(a):Żywioł albański ma się dobrze i bunkry E.H. są tu ciekawą metaforą ...

Gdzie nie ma komercjalizacji, autentyczność jest widoczna na każdym kroku. I dotyczy to nie tylko Albanii , lecz również innych bałkańskich krajów.

Jacek S napisał(a):

kulka53 napisał(a):Ale jest tu coś, co przykuwa naszą uwagę....... wszechobecne bunkry

To tylko niewielki wycinek tego, co można tam zobaczyć. Bunkry stanowią nieodłączny element krajobrazu, jak domy czy drzewa. Tak naprawdę gdy jest się nimi niemalże otoczonym, stanowią źródło niezłych refleksji...

Franz napisał(a):Tiranę znam tylko ze zdjęć.

Jak myślę, ten stan w niedługiej przyszłości ma szansę ulec zmianie

Franz napisał(a):Ale - zdecydowanie bardziej podoba mi się Skopje.

Wszystko jest kwestią oczekiwań, ale też chwili, nastroju czy nawet pogody. W Skopje mieliśmy zachmurzone niebo i byliśmy tam po nieudanej próbie podjazdu pod Ljuboten. Jakoś nie mogłem znaleźć tam nic co by mi się szczególnie spodobało. Ale odwiedzony tego samego dnia późnym popołudniem kanion Matka zrobił na mnie bardzo pozytywne wrażenie

mariusz-w napisał(a):Wszystkie "obrazki" z tego kraju znane mi i nieznane ... tutaj są.

To tak naprawdę dopiero wycinek tego co zobaczyliśmy w Albanii. A nawet jakbyśmy byli tam miesiąc i pokazali nie wiadomo ile zdjęć, nigdy nie oddalibyśmy wrażeń i odczuć, które się ma będąc w danym miejscu... W każdym razie to jeszcze nie wszystko

Pozdrawiam

kulka53 napisał(a):Tak naprawdę gdy jest się nimi niemalże otoczonym, stanowią źródło niezłych refleksji...

Przykrych refleksji ... Szkoda ludzi

Jak to dobrze, że im też się to skończyło.

kulka53 napisał(a):
To tak naprawdę dopiero wycinek tego co zobaczyliśmy w Albanii....

... W każdym razie to jeszcze nie wszystko

Pozdrawiam

Prawdę powiedziawszy ... miałem taką nadzieję.


No to ... cierpliwie czekam !

kulka53 napisał(a):Jak myślę, ten stan w niedługiej przyszłości ma szansę ulec zmianie

Tiaaa... tym razem nie wyszło.
Gdyby w planach nie było gór, to bym przy tej pogodzie pojechał. Ale w góry - to już tym razem się nie dało...

Pozdrawiam,
Wojtek

Dzień szósty, 9 września c.d.

Około południa upał przybiera na sile, jest sporo ponad 30 stopni. Przypomina się nam sierpniowe zwiedzanie Rumunii, w takich warunkach ciężko się zmusić do podziwiania zabytków . Ale z Beratu nie zrezygnujemy . Wolnym tempem przemierzamy nieco ponad 30 km dzielące go od Lushnje. Miasto od razu się nam podoba, położone jest po dwu stronach rzeki i przypomina znane nam już, zbudowane w podobnym stylu miasta Macedonii czy Bułgarii. Parkuję w uliczce, która wg drogowskazu prowadzi do twierdzy, miejsce położone jest przy szkole, w cieniu drzew, jest dosyć ruchliwe i wygląda na bezpieczne. PIĆ nam się chce , przy takich upałach pochłaniamy nieprawdopodobne ilości wody, całe szczęście, że dużo jej mamy ze sobą. Tak naprawdę uliczką wiodącą stromo do góry można by podjechać pod samą twierdzę, ale po pierwsze, właśnie, jest bardzo stroma, a po drugie, jest wybrukowana śliskimi, wapiennymi kamieniami. Mam spore obawy, czy podjechalibyśmy pod górę..... No nic, nikt nas nie goni, pójdziemy sobie pieszo .

Wolniutko podchodzimy pod górę. Wyraźnie nie wyglądamy na tubylców bo zaczepiają nas bawiące się na ulicy dzieci. Italia, Italia? Nie, kręcę przecząco głową... Ameryka? Nie, też nie.... Polonia mówię i widzę zdezorientowanie w ich oczach. Nie pogadają sobie z nami, widocznie nie znają takiego kraju. Ale po chwili przychodzi mi na myśl refleksja, to, że może dziesięcioletnie dzieci najpierw pytają o Włochy, to jeszcze rozumiem, są blisko i wielu Albańczyków jeździ tam na zarobek, może nawet ich rodzice. Ale Stany? Jak silna musi być amerykanizacja w Albanii, że drugim znanym, wymienianym krajem są właśnie Stany....



Powoli zdobywamy wysokość i w końcu w pocie czoła dochodzimy do bram twierdzy. I cóż się okazuje? Że można tu dojechać też z drugiej strony, normalną asfaltówką Nie wiedziałem o tym i nie zauważyłem też drogowskazu, jeżeli w ogóle taki był (w drodze powrotnej okazało się, że tak). No trudno, spacer nam nie zaszkodzi, i tak tyle czasu spędzamy nieruchomo w samochodzie. Ale trochę się wkurzam na siebie w duchu, gdy pod bramę zajeżdża wynajęty busik i wysiada z niego grupka wypoczętych Francuzów .















Nabywamy bilety w cenie 100 lek i możemy wejść na teren twierdzy. W bramie młody człowiek sprzedaje pamiątki, widzimy wywieszoną typową tutaj czerwoną czapeczkę z daszkiem na której jest napis Albania i godło tego kraju, dwugłowy orzeł. Przymierzamy, czapeczka jest ładna i niedroga ale.....okazuje się, że chłopak ma tylko jedną a my chcemy mieć takie same.... nie wiadomo czy gdzieś dostaniemy identyczną. Trudno, rezygnujemy.

Zaraz za bramą starsza kobieta ma wystawionych kilka słoików z przetworami własnej roboty. Małgosia wyraźnie się ożywia, gdy widzi wielki słoik z dżemem figowym . Pytamy o cenę, 500 lek czyli 15 zł za niemal litrowy słój bardzo nam odpowiada, więc bez zwłoki wędruje on do mojego plecaka a my udajemy się na zwiedzanie twierdzy.

c.d. niedługo n.

Dzień szósty, 9 września c.d.

W jej wnętrzu jest sporo zamieszkałych domów. Można pochodzić sobie po wąskich, brukowanych uliczkach wśród starych domostw otoczonych kamiennymi murkami, ukwieconych i obrośniętych winoroślą. Ponownie sporym zaskoczeniem jest brak turystów.... to naprawdę ładne miejsce, jedno z najciekawszych w Albanii, a oprócz nas, wspomnianej grupki Francuzów i spotkanej potem niemieckiej pary nie było nikogo .





















Cerkiew Świętej Trójcy z przełomu XIII i XIV w. , niestety była zamknięta

Minaret, jedyna pozostałość po znajdującym się tu kiedyś meczecie


Jak widać, można wejść na jego szczyt


Masyw Tomorit z najwyższym szczytem Cuka Partizan, 2416 m

W rozgrzanym powietrzu unosi się cudowny zapach rosnących wszędzie pinii.....