Lądem i morzem – Grecja 2022 (Agistri, rejs Cyklady, Ateny)

piekara114 napisał(a):

Chris_M napisał(a):A samolot dla 6 osób zdemolowałby nasz cały budżet.

Nie tak źle, jak kupi się loty wcześniej, to można tanio zalecieć. A bagaże nadać spedycją (jest grupa polska przewożąca bagaże z Aten i z Grecji kontynentalnej). U mnie jeden z przełożonych tak organizuje sobie wypad i bardzo to sobie chwali.

W tym roku już od marca próbowałam upolować tańsze loty pasujące do terminu rejsu i powiem szczerze, nie było to łatwe . Być może z Krakowa jest inaczej, ale chcieliśmy koniecznie z Wrocławia. W sumie nie wyszło aż tak źle, ale i tak cena od głowy była dwukrotnie wyższa, niż rok temu . Nam do Grecji wystarczają bagaże podręczne, więc ich cena na cały koszt lotu nie miała znaczenia. Reszta załogi wyszła kosztowo gorzej, chociaż też wcześnie zaczęła się rozglądać za biletami. Ostatecznie wszyscy oprócz nas lecieli z Warszawy, doszły więc koszty podróży i parkingów. No i mieli bagaże rejestrowane (jak dla mnie, bez sensu, ale to już indywidualne zapotrzebowanie)... Spedycja, o której piszesz, może nie byłaby złym rozwiązaniem, ale w przypadku naszej załogi logistycznym utrudnieniem było to, iż ludziska z różnych części Polski, część z małych miejscowości.

Trzeba było zdecydować się na rzucenie kotwicy w miejsce mniej zaciszne, niż to przy kapliczce, bliżej letniska Palaia Fokaia.





Jedynym drobnym mankamentem tego miejsca była muzyka dolatująca z nadbrzeżnych barów. Na szczęście nie były one całkiem blisko, więc snu specjalnie nie zakłóciły . Tak od razu zresztą w kojach nie zalegliśmy , a potem fale miękko nas ukołysały …

marze_na napisał(a):Tyle osób i tyle bagażu na jednej małej łódce .
Zawsze jestem pełna podziwu .

Oceanis 50 mały ponad 15 m długości , 4,5 m szerokości , zanurzenie 1,75 m
Można się zdziwić gdy zobaczy się ilość rzeczy mieszczących się w schowkach na jachcie . . .
Też jestem pełen podziwu

Danusiu , balast jest bardzo ważnym i niezbędnym do prawidłowego funkcjonowania jachtu żeglugowym elementem . Wiem o tym dobrze , bo również świadomie pełnię czasem tą zaszczytną rolę


Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a):

marze_na napisał(a):Tyle osób i tyle bagażu na jednej małej łódce .
Zawsze jestem pełna podziwu .

Oceanis 50 mały ponad 15 m długości , 4,5 m szerokości , zanurzenie 1,75 m

Dla 10 osób ? No dla mnie mały. Zdecydowanie

Dla mnie to też mało przestrzeni jak na 10 osób Ale jeśli się lubicie, to w porządku

piotrf napisał(a):
Danusiu , balast jest bardzo ważnym i niezbędnym do prawidłowego funkcjonowania jachtu żeglugowym elementem . Wiem o tym dobrze , bo również świadomie pełnię czasem tą zaszczytną rolę

Kompleksów nie mam,też uważam że rola zaszczytna . Jednakże inni członkowie Załogi mogą też ją pełnić bez problemu, ja natomiast żagli wolę się nie tykać

marze_na napisał(a):

piotrf napisał(a):

marze_na napisał(a):Tyle osób i tyle bagażu na jednej małej łódce .
Zawsze jestem pełna podziwu .

Oceanis 50 mały ponad 15 m długości , 4,5 m szerokości , zanurzenie 1,75 m

Dla 10 osób ? No dla mnie mały. Zdecydowanie

maslinka napisał(a):Dla mnie to też mało przestrzeni jak na 10 osób

Jak na turystyczną żaglówkę, warunki spoko , ale faktycznie komfortem nazwać tego nie można - szczególnie w łazienkach

maslinka napisał(a): Ale jeśli się lubicie, to w porządku

Dlatego raz na jakiś czas ulegam i płynę

Niedziela, 25 września





Budzę się co prawda na moment tuż przed świtem…



… ale po chwili znów zalegam pod prześcieradełkiem .

Na tym rejsie w ogóle spałam wyjątkowo długo, na uwiecznianie wschodów słońca nie miałam szans .



Spora część Załogi też na tym rejsie lubiła pospać rano ciut dłużej – urlop jest przecież po to, aby wypocząć . Dziś jednakże nie ma lenistwa, przed nami spory dystans do pokonania i nie można długo się ociągać ze śniadaniem.



Potem szybka kąpiel (niestety nie dla mnie) i można zbierać się w drogę.

Półwysep Katafygi…



Nuda …

Stolik to mieliście elegancki na tym Oceanisie Widać że sztywny i stabilny.
Uwielbiam śniadania na wodzie!
Zdjęcie o wschodzie niezwykle klimatyczne

Kapitańska Baba napisał(a): Zdjęcie o wschodzie niezwykle klimatyczne

Tak jak wcześniej napisałam, takie wyjątkowe . Jeszcze tylko jednego dnia coś tam sfotografowałam o wschodzie, ale o godzinie zdecydowanie późniejszej

Gdybyśmy poprzedniego dnia odpłynęli z Alimos dwie godziny wcześniej, zapewne nocowalibyśmy pod świątynią Posejdona w zatoce Sounion__ (Σούνιο) . Byłaby wtedy szansa znalezienia się tam o zachodzie słońca…



Trzeba zadowolić się fotkami z przedpołudniowego opływania półwyspu.











No cóż, na tym rejsie nie tylko z tą świątynią nam nie wyszło !

Chociaż świątynia najpiękniej wygląda w promieniach zachodzącego słońca, w dzień również jest wielu chętnych, by uczcić tam Posejdona.

Płyniemy po południowej stronie wyspy Makronisos ( Μακρόνισος) , która w starożytności zwała się Nisos Eleni - (Wyspa Heleny). Ponoć w jaskini w północnej części wyspy Parys ukrył się z piękną Heleną w drodze ze Sparty do Troi…



Makronisos jest najbardziej na zachód wysuniętą wyspą Cyklad, jej powierzchnia to 20 km², najwyższy punkt ma wysokość 281 m n.p.m.





Ślady osadnictwa sięgają V tysiąclecia p.n.e. , ale dla współczesnych bardziej istotna jest jej nie tak odległa historia. W 1916 roku w cieśninie pomiędzy Makronisos a sąsiednią wyspą Kea zatonął brytyjski statek szpitalny HMHS Britannic (płynący na front Dardanele), bliźniaczy okręt RMS Titanic. W okresie wojen bałkańskich 1912-1913 istniały tu obozy dla jeńców tureckich, wielu z nich zmarło tam na choroby zakaźne i zostało pochowanych na wyspie. Od roku 1923 znajdowała się kwarantanna dla greckich uchodźców z Azji Mniejszej. Po zakończeniu II wojny światowej na Makronissos funkcjonowały więzienia dla internowanych i obozy koncentracyjne dla więźniów politycznych, głównie komunistów. W okresie junty czarnych pułkowników, część obozów w latach 1967-1974 uruchomiono ponownie. Podczas wojny domowej, więziono tu łącznie 1100 oficerów i około 27 tys. wojskowych niższych stopni - kombatantów ruchu oporu ELAS, partyzantów DSE (Demokratycznej Armii Grecji) i także podejrzewanych o nielojalność wobec monarchii żołnierzy wojsk królewskich. Oprócz nich więziono około 30 tys. osób cywilnych (w tym kobiety i dzieci) niewygodnych władzy i w następstwie, decyzjami administracyjnymi, uznawanych za komunistów. Według niektórych źródeł kobiety gwałcono. Gdy w jednym z obozów wybuchł bunt uwięzionych tu „za postawę” żołnierzy królewskich, w odwecie zamordowano ponad 300 więźniów. Szacuje się, że w latach 1947-1958 przez wyspę przewinęło się od 50 000 do 100 000 ludzi ze wszystkich części Grecji. Więźniowie mieszkali w namiotach w skrajnie wysokich lub niskich temperaturach, cierpiąc głód i pragnienie, groźby i pranie mózgu. Byli poddawani licznym torturom, w tym łamaniu kości żelaznymi prętami lub bambusowymi pałeczkami. Niektórzy stali się niepełnosprawni, oślepli. Ci, którzy byli psychicznie złamani, podpisywali oświadczenie, w którym uznawali swoje błędy i prosząc o wybaczenie. Następnie zostali wysłani na linię frontu, aby walczyć ze swoimi dawnymi towarzyszami. Ci, którzy odmówili podpisania oświadczenia, ryzykowali sądem wojskowym i rozstrzelaniem przed więzieniem Makronissos.
Wśród więźniów Makronissos było wielu znanych ludzi, m.in. kompozytor Mikis Theodorakis (twórca słynnej muzyki do „Greka Zorby”) przetrzymywany był tam przez rok (1948-1949), złamano mu wówczas prawą nogę i kilka żeber, uszkodzono płuco. 16 maja 1989 r. Minister Kultury Mélina Mercouri ogłosiła Makronissos miejscem historycznym i zachowała zabudowę obozową. W 1995 roku przyjęto dekret o ochronie wyspy.

Niedawno skończyłam czytać „Nić” Victorii Hislop (tej od „Wyspy”, z opisem życia w leprozorium na Spinalondze), jej akcja toczy się Salonikach od początku XX wieku do upadku dyktatury pułkowników. Główny bohater był więziony na Makronissos jako wróg ówczesnych władz Gracji. Był szeregowym bojownikiem ELAS walczącym z niemieckim okupantem, potem żołnierzem lewicowej Armii Demokratycznej.
Wprawdzie o Makronisos nie ma tam zbyt wiele, ale kilka zdań zacytuję:

Rząd nie krył, do czego wykorzystuje tę wyspę, ponieważ chciał przykładnie ukarać komunistycznych „zdrajców”. Nie podawał jednak do publicznej wiadomości, jak daleko się posuwa, by wydobyć od więźniów zeznania. (…) Już sam krajobraz wystarczył, by złamać wysłanych tam ludzi, wśród których było wielu nauczycieli, prawników i dziennikarzy, nieprzywykłych do takich warunków. Choć rząd twierdził, że na wyspie mieści się obóz poprawczy dla tych, którzy zeszli na złą drogę, tak naprawdę miejsce do kojarzyło się wszystkim z przemocą i torturami. Więźniów nie tylko zmuszano do ciężkiej pracy, bezsensownej i wyniszczającej, jak na przykład budowanie dróg, które nigdy nie miały być wykorzystane, lecz również poddawano ich systematycznie fizycznym i psychicznym torturom, od bicia metalowymi pałkami i pozbawiania snu po zamykanie w izolatkach. W każdym przypadki działania rządu zmierzały do wymuszenia na więźniach „dilosi”, czyli wyparcia się poglądów. (…) Zdarzało się nawet, że więźniowie nie żyli wystarczająco długo, by się „pokajać’. Stłoczeni w prowizorycznych namiotach, pozbawieni dostatecznej ilości wody i bliscy obłędu z głodu, często padali ofiarą chorób. („Nić”, Victoria Hislop)









W Atenach znajduje się muzeum poświęcone piekle tysięcy ludzi na Makronissos.

Na pokładzie luz !





W oddali wyspa Kea…





Nie Kea jest jednakże celem na dziś! Przed nami jeszcze sporo morza do przepłynięcia…



Mnie na dziobie oczywiście nie ma, nawet w tak spokojną pogodę zdecydowanie trzymam się rufy . Dziób natomiast opanowały trzy Wydmuszki, które umościły się w pontonie i tam poddają się delikatnym podmuchom wiatru i słonecznym promieniom .



Fajnie tak płynąć w ciszy . Jednakże przy lichym wietrze na żaglach ledwo suniemy...