Lądem i morzem – Grecja 2022 (Agistri, rejs Cyklady, Ateny)

Tomku, to z http://www.mapy.cz

W lokalizacji Polemi, tuż przy szosie, stoi kościółek Agia Varvara (ale kiedy dokładnie został zbudowany – nie wiem).







Ponoć został konsekrowany przez św. Nektariosa z Eginy (o tym świętym oraz poświęconym mu monsatyrze pisały Kulki w swej relacji z 2018 r.)











W rejonie kościółka Agia Varvara znaleziono obsydianowe ostrza, obszar Polemi był więc zamieszkiwany w czasach prehistorycznych.

dangol napisał(a):Wczoraj jednak przeglądałam stare albumy ( szukając fotek z powodzi 1997, bo wnuczka chciała je zobaczyć)

Czy zainteresowanie wnuczki powodzią z 1997 nie pojawiło się przypadkiem po objerzeniu „Wielkiej Wody” Akcja serialu skupia się na Wrocławiu i okolicy a tymczasem w przebitkach z prawdziwej powodzi w ostatnich dwóch odcinkach są też obrazy z zalanego Opola.

Po Wielkiej Wodzie pewnie też trochę, ale bardziej po wystawie o powodzi w Hydropolis.

W pobliżu kościółka św. Barbary zobaczyć można stare studnie, ponoć dawniej w Polemi znajdowały się również młockarnie.

Ponownie widać morze, dość daleko w dole, ale „zaraz” tam dojdziemy .





Pogoda niestety się zepsuła, nadpłynęły chmurzyska . Ciepło jednak jest nadal , więc zejdziemy na plażę, abym i ja mogła się pomoczyć.



Od głównej drogi prowadzi tam krótki, ale stromy asfalcik. Niektórzy z tych, co od dołu podjeżdżali na elektrykach, mieli problem z ruszeniem pod górę. W takim momencie doceniam to, iż własne nogi są niezawodne .

Dragonera (Δραγονέρα) to niezbyt głęboka zatoka ze żwirowo-kamienistą plażą. Otoczona jest pachnącym sosnowym lasem. Dostęp łatwy, nawet bez własnego środka transportu , gdyż przy głównej drodze (jakieś 360 m od morza) znajduje się przystanek autobusowy. Z portu Myli w Megalochori to około 3 km, na pieszo jakieś 50 – 60 minut.

W sezonie przypuszczalnie jest tu sporo ludzi . Dla kogoś przecież istnieją plażowy bar, parasole i leżaki (drogie!), a skoro dotrzeć można tu łatwo, więc chętnych na bank nie brakuje. Teraz spoko , w zorganizowanej części Dragonery tylko kilka osób, ponad pd. krańcem plaży pod piniami jedno auto (zapewne zostanie tu na noc, bo miejsce idealne ).

Na plażowanie wybieramy kraniec zatoki położony najdalej od drogi dojazdowej i baru (ludzi niewiele przy nim, ale spory hałas z działającego agregatu prądotwórczego).





Wysepka Kira, w tle Peloponez …



Brakuje słońca , ale i tak jest fajnie .





Wysepka Ypsili?

Jest ciepło, więc kąpiel w naprawdę krystalicznej wodzie to czysta przyjemność. Grzesiek oczywiście penetruje morze nieco dalej od brzegu, ale ja przy swoich (nie)możliwościach też mam radochę, gdyż przy moich nogach rozmaitych rybek kręci się sporo (ale musicie uwierzyć na słowo, bo fotek nie mam).

Siedzenie w ciszy na brzegu morza też jest fajne!





Tym milej, gdy chociaż na chwilę wyglądnie słońce .



Trzeba się jednak zbierać, bo trochę drogi jeszcze przed nami.

Dragonera jakiś tydzień wcześniej , tego dnia był straszny upał....

Z przyjemnością przeniósłbym się teraz na tą Dragonerę


Pozdrawiam
Piotr

Też chętnie bym tam taraz pobyła, nawet bez takiego słońca, jakie miał Paweł na Dragonerze. No cóż, trzeba się zadowolić wspomnieniami i nadzeją na kolejne fajne wakacje.

Aż dziw, że taka niewielka wyspa ma tyle uroczych zatoczek i plaż. Grecja jest bezkonkurencyjna

wiola2012 napisał(a):Grecja jest bezkonkurencyjna

Całkowicie się z Tobą zgadzam. I pewnie jeszcze kilka osób. No ale trzeba tam pojechać, aby to odkryć i co równie ważne, poczuć.

piekara114 napisał(a): No ale trzeba tam pojechać, aby to odkryć i co równie ważne, poczuć:

A jak już się poczuje te greckie klimaty, to chce się tam wracać
Mam na swojej liście też kilka nie greckich miejsc do powrotu, albo do przekonania się, czy to moja bajka. Niestety, na wszystkie plany to już życia mi nie wystarczy...

wiola2012 napisał(a):Aż dziw, że taka niewielka wyspa ma tyle uroczych zatoczek i plaż.

Tak dużo plaż to tam nie ma, ale są różnorodne, więc warto chociaż zaglądnąć na każdą

Ponieważ na mapy.cz zaznaczona jest ścieżka biegnąca nadbrzeżnym klifem, postanawiamy pójść właśnie nią, a nie szosą. Trasa jest podobnej długości, czas przejścia również, a powinno być przyjemniej .



Ścieżka ta została oznakowana czerwonymi kropkami.



Początkowy odcinek jest bardziej wydeptany, a w pobliżu znajdują się miejsca po rozbitych namiotach (niestety, nie wszyscy obozowicze zachowywali czystość ciut dalej od swego „domu”).
Dalej już milej , zwłaszcza gdy z zalesionego klifu pojawiają się widoki na morze .