Kreta po kretyńsku

tony montana napisał(a):

piotrf napisał(a):

megidh napisał(a):Twierdza na szczycie robi wrażenie.

Wygląda bardzo interesująco , chyba starałbym się na nią wdrapać

Pozdrawiam
Piotr

Hej
Ja sie wdrapałem w upale co okupiłem potwornym bólem głowy (choć widoki z góry na Balos - niezapomniane)
widzę, że wraku Dimitriosa już "za chwilę" nie będzie

Kolory wody obłędne

Zazdroszczę Ci tych widoków, ale bólu głowy już nie .
Na starszych zdjęciach faktycznie widać, że wrak Dimitriosa był kiedyś dużo większy.
https://www.crete.pl/atrakcje/dimitrios-P-historia-wraku-z-gramvousa.html

Cele sprawiają bardzo surowe wrażenie, jest tam dosyć ponuro i ciemno, bo małe okienka wpuszczają mało światła, więc z chęcią wychodzimy na słońce.

Zasze mnie to zastanawia gdy zwiedzam jakiś klasztor. Pan Bóg stworzył cudowny świat, słońce i wspaniałą roślinność między innymi dla nas. Dlaczego mnisi czy zakonnicy mieszkali w takich ponurych, ciemnych i zimnych pomieszczeniach? Czy w słonecznym i pogodnym nie łatwiej by im było wielbić Boga? Przecież nie o zbytek tu chodzi, a klasztor to nie więzienie.
W żadnym nowym nie miałam okazji być. Może jest inaczej .

Bo należało się odciąć od wszelkich uciech i radości jakie się miało we wcześniejszym (zewnętrznym) życiu. A więc i skromne cele, wręcz skąpe, ciężka praca i marne jedzenie...
Patrząc na wygląd współczesnych mnichów zapewne w zamkniętych dla turystów częściach tak tak skromnie już nie jest, zwłaszcza na stole...

wiola2012 napisał(a):Zasze mnie to zastanawia gdy zwiedzam jakiś klasztor. Pan Bóg stworzył cudowny świat, słońce i wspaniałą roślinność między innymi dla nas. Dlaczego mnisi czy zakonnicy mieszkali w takich ponurych, ciemnych i zimnych pomieszczeniach? Czy w słonecznym i pogodnym nie łatwiej by im było wielbić Boga? Przecież nie o zbytek tu chodzi, a klasztor to nie więzienie.

Bardzo konstruktywne masz przemyślenia. Ja nigdy się nad tym tematem nie zastanawiałam, przyjmując że tak było i tyle.

wiola2012 napisał(a):W żadnym nowym nie miałam okazji być. Może jest inaczej .

Też w takim nie byłam i nie wiem, gdzie takie mogłyby być.

piekara114 napisał(a):Bo należało się odciąć od wszelkich uciech i radości jakie się miało we wcześniejszym (zewnętrznym) życiu. A więc i skromne cele, wręcz skąpe, ciężka praca i marne jedzenie...
Patrząc na wygląd współczesnych mnichów zapewne w zamkniętych dla turystów częściach tak tak skromnie już nie jest, zwłaszcza na stole...

Na przestrzeni wieków trochę się pozmieniało podejście duchownych do ascezy i obecnie czerpią oni z życia przyjemności, a umartwianie się odeszło do lamusa.
Ich wydatne części ciała, na których opinają się sutanny, ewidentnie wskazują, jaki rodzaj przyjemności nie jest im obcy.

piekara114 napisał(a):Patrząc na wygląd współczesnych mnichów zapewne w zamkniętych dla turystów częściach tak tak skromnie już nie jest, zwłaszcza na stole...

Biorąc pod uwagę ich posturę, to masz rację

megidh napisał(a):
Bardzo konstruktywne masz przemyślenia. Ja nigdy się nad tym tematem nie zastanawiałam, przyjmując że tak było i tyle.

Czasami , na co mój mąż odpowiada najczęściej: "Masz się nad czym zastanawiać, nie masz innych problemów?"

W północno-wschodnim narożniku weszliśmy w korytarz, na którego końcu widać bramę Kastrani. Brama ta skierowana jest na wschód w kierunku Heraklionu a jej nazwa pochodzi od dawnej nazwy Heraklionu - Kastro.
Przez tą bramę ludzie i zwierzęta mieli bezpośredni dostęp do ziem klasztoru.


Brama jest zamknięta, więc na zewnątrz nie wyjdziemy, ale skręcamy w lewo i wchodzimy na teren prochowni, w której doszło do eksplozji podczas obrony klasztoru przed Turkami w dniu 9 listopada 1866 roku. Wcześniej w tym miejscu była piwnica z winami.
Nie posiada ona dachu a jej ściany są osmolone. Budynku tego postanowiono jednak nie odbudowywać.




To chyba jakaś tablica pamiątkowa.



Po wyjściu z prochowni na północnej ścianie ujrzeliśmy taki napis i z zainteresowaniem weszliśmy do środka, żeby obejrzeć ikony.


Ale żadnych ikon tam nie było.
Mogliśmy tam obejrzeć jakieś pomieszczenia gospodarcze.





Jest tam też sklep z pamiątkami, do którego wejście widać na tym zdjęciu.

wiola2012 napisał(a):

Cele sprawiają bardzo surowe wrażenie, jest tam dosyć ponuro i ciemno, bo małe okienka wpuszczają mało światła, więc z chęcią wychodzimy na słońce.

Zasze mnie to zastanawia gdy zwiedzam jakiś klasztor. Pan Bóg stworzył cudowny świat, słońce i wspaniałą roślinność między innymi dla nas. Dlaczego mnisi czy zakonnicy mieszkali w takich ponurych, ciemnych i zimnych pomieszczeniach? Czy w słonecznym i pogodnym nie łatwiej by im było wielbić Boga? Przecież nie o zbytek tu chodzi, a klasztor to nie więzienie.
W żadnym nowym nie miałam okazji być. Może jest inaczej .

Pomijając ten argument:

piekara114 napisał(a):Bo należało się odciąć od wszelkich uciech i radości jakie się miało we wcześniejszym (zewnętrznym) życiu. A więc i skromne cele, wręcz skąpe, ciężka praca i marne jedzenie...

to może należy wyobrazić sobie jak mieszkała pozostała część społeczeństwa w czasach w których te cele powstawały.

Jak żyją współcześni mnisi w zakonach pustelniczych można przeczytać tutaj. Jak widać niewiele różni się od czasów wcześniejszych, także jeśli chodzi o "warunki mieszkaniowe". A i utyć nie ma z czego.

A co do opinii o nadmiernej tuszy braci zakonnych, to moim zdaniem jest ona zupełnie błędna. Warto się przejść lub obejrzeć film w Youtubie z procesji Bożego Ciała np. w Krakowie. Jest przegląd, można sobie wyrobić opinię.
Nie należy mylić braci zakonnych z księżmi zwłaszcza parafialnymi. Ci drudzy i owszem, zwłaszcza starsi. Powiem tak, statystycznie wyglądem nie odbiegają do swoich świeckich odpowiedników wiekowych.

Kiepura napisał(a):

wiola2012 napisał(a):

Cele sprawiają bardzo surowe wrażenie, jest tam dosyć ponuro i ciemno, bo małe okienka wpuszczają mało światła, więc z chęcią wychodzimy na słońce.

Zasze mnie to zastanawia gdy zwiedzam jakiś klasztor. Pan Bóg stworzył cudowny świat, słońce i wspaniałą roślinność między innymi dla nas. Dlaczego mnisi czy zakonnicy mieszkali w takich ponurych, ciemnych i zimnych pomieszczeniach? Czy w słonecznym i pogodnym nie łatwiej by im było wielbić Boga? Przecież nie o zbytek tu chodzi, a klasztor to nie więzienie.
W żadnym nowym nie miałam okazji być. Może jest inaczej .

Pomijając ten argument:

piekara114 napisał(a):Bo należało się odciąć od wszelkich uciech i radości ...

to może należy wyobrazić sobie jak mieszkała pozostała część społeczeństwa w czasach w których te cele powstawały...

Abstrahując od stanu posiadania przedstawicieli różnych grup społecznych, w tym mnichów, od ich ideologii i motywów zamknięcia się tych ostatnich w klasztorze, cele nie musiały być ponure, ciemne i wilgotne itp. Mogły być skromne, surowe, ale widne. Słońce jest lekarstwem dla ciała i duszy, zmniejsza depresję, jest motywatorem, również do czynienia dobra, chyba nawet asceta powinien sobie na taki luksus pozwolić. To jest oczywiście moje zdanie, każdy może mieć inne

Hm..
Powinien…ale faktycznie, widne mieszkania dla ubogich mieszkańców, żyjących np. w suterenach, były nieosiągalne

Przepraszam Małgosiu, za te dygresje w Twojej relacji

Skierowaliśmy się do wyjścia z tych pomieszczeń, ale wtedy zobaczyliśmy wąskie schody prowadzące na górę.
Nie było żadnego zakazu, więc udaliśmy się na górę, mając nadzieję że tam będą te ikony.


Ale tam też ikon nie było, natomiast na ścianach pomieszczeń, do których weszliśmy, wisiało sporo zdjęć portretowych i kilka obrazów.





Z okien tych pomieszczeń mieliśmy okazję oglądać teren klasztoru.







Wracamy do wyjścia.

Idziemy do następnego wejścia, przed którym stoi obumarły cyprys.
Jego uschnięte konary ponoć przypominają krzyż, ale wypatrywałam tego kształtu u jakoś go nie widziałam.
Cyprys ten był uczestnikiem bitwy w 1866 roku, podczas której został zraniony a następnie spalony. W jego korze do tej pory widać kulę.


Wchodzimy przez bramę na niewielki dziedziniec.



Schody wyglądają zachęcająco, więc wspinam się po nich.


Z góry znów mam okazję oglądać teren klasztoru.





Chwilę tam postałam, ale już wracam na dół.



Z tego dziedzińca wchodzi się do refektarza, w którym w 1866 roku Turcy dokonali rzezi 36 mężczyzn.

Kolejna brama w północnym skrzydle klasztoru prowadzi do siedziby Opata.
Chcieliśmy go odwiedzić , ale drzwi były zamknięte.


W przedsionku przed drzwiami stało kilka wielkich glinianych dzbanów, w których rosły kwiaty.


W jednym z tych dzbanów rosła sobie piękna bazylia, z której Waldek uszczknął kilka gałązek w celu jej rozmnożenia. Do tej pory na Krecie nie widzieliśmy żadnej bazylii i byliśmy tym faktem niemile zaskoczeni. Dopiero teraz się udało trafić.


Wychodzimy.

Teraz, rozglądając się wokoło, udajemy się w kierunku zachodniej części klasztoru.





Po schodach znajdujących się w północno-zachodnim narożniku weszliśmy w korytarz ciągnący się wzdłuż arkad.
Cień panujący w tym korytarzu jest nie do przecenienia, a widok na kościół jest rewelacyjny.











Na dół zeszliśmy schodami z drugiej strony w południowo-zachodnim narożniku.

Piękne ujęcia Gosiu .
Używałaś tylko smartfona czy i aparatu?

To połączenie fajnie wyszło.

Idziemy do następnego wejścia, przed którym stoi obumarły cyprys.
Jego uschnięte konary ponoć przypominają krzyż, ale wypatrywałam tego kształtu u jakoś go nie widziałam.

Też nie zauważyłam kształtu krzyża. Może z innej strony lub pod innym kątem.

Piękne zdjęcia
Rośliny w dzbanach i donicach robią klimat , ale te kamienne korytarze i kościółek "mówią do mnie"

Jako człowiek małej wiary też nie umiem dopatrzeć się krzyża , ale jeśli tam kiedyś dotrę , to spróbuję jeszcze raz popatrzeć pod wieloma kątami i po degustacji mszalnego wina A nuż się uda zobaczyć


Pozdrawiam
Piotr

megidh napisał(a):Teraz, rozglądając się wokoło, udajemy się w kierunku zachodniej części klasztoru.

Ale piękny odcinek. Świetne, takie pocztówkowe kadry .
Ze zdjęć aż czuć spokój tego miejsca.