Dziewięcioro wariatów, osiem rowerów i jeden wyścig.

Vodice, lipiec 2017

A było to tak:

Może wpadniecie z kolegami w październiku na wyścig? - zapytał Dario. Organizuję taką fajną imprezę MTB w Stankovci. Mieszkanie macie u mnie gratis.

Chyba nie spodziewał się, że popełnia jeśli nie największy, to na pewno spory błąd. Ziarno trafiło na podatny grunt. Bo dla mnie, mojego brata oraz naszych znajomych im pomysł wydaje się dziwniejszy (niejeden powiedziałby głupszy), tym większe szanse na jego realizację.

I tak też powstał plan: wyjazd z Polski w czwartkowy wieczór. Piątek - rowerowe zwiedzanie okolicy (wieczór uzupełniamy izotoniki), sobota - rowerowe zwiedzanie okolicy (wieczór dalsze uzupełnianie płynów), niedziela - wyścig MTB, a jakże - uzupełniony uzupełnieniem płynów, poniedziałek - powrót.

12 października wystartowaliśmy, przyodziani w piękne koszulki

Będzie ciekawie! Jestem!

Druga

Start zaplanowaliśmy na godz. 19.00 Udało się wyjechać punktualnie.............. o 20.30, zatem nie jest tak źle Nadrobimy w trasie - mówimy, nie będzie korków - mówimy, pójdzie jak z górki - mówimy. I udało się...połowicznie. Kiedy zbierze się 9 osób, które całkiem dobrze się dogadują, nadają na podobnych falach, a do tego mają tożsame gusta alkoholowe podróż do Cro przeplatana być musi wieloma przystankami (tym razem sztuk 12). Zapowiada się przednia forma wyścigowa. Dobrze, że jesteśmy kompletnymi amatorami, w przeciwnym wypadku mielibyśmy wyrzuty sumienia. A tak to trudno. Jechać tyle km i nie wychylić piwka? Eeeeeeee, Polakowi nie przystoi.

Generalnie droga jak browar, płynna. Na granicy słoweńsko-chorwackiej patrzą na nas jak na idiotów (cóż człowiek zrobi, że się z taką facjatą urodził?). Po co jedziecie, na jak długo, gdzie? Nie wierzą nam. Nie dziwię się Ale ok, chwila zastanowienia, gdzieś tam zadzwonili i machnęli ręką.

Jesteśmy w Cro !!! Yupi. Jak ja to uwielbiam.

No to jestem

ikar napisał(a):Vodice, lipiec 2017

ikar napisał(a):19 października wystartowaliśmy

Ni jak się nie mogę doliczyć , ale to chyba ten nadmiar uzupełnianych izotoników
Z ciekawości poczytam, co było dalej, bo wstęp jest bardzo obiecujący

w lipcu padł pomysł, w październiku został zrealizowany

Poza tym piszący, jako kierownik zamieszania prowadził "Renatę" i niestety nie było mi dane posmakować wyciągu z chmielu w trakcie jazdy.

tytuł taki sobie ale padło słowo rower więc jestem zainteresowany zwykle nie robię takich wpisów bo tylko bezsensownie rozwlekają temat

ikar napisał(a):w lipcu padł pomysł, w październiku został zrealizowany

ikar napisał(a):19 października wystartowaliśmy

Ale 19 października 2017 jeszcze nie było , będzie dopiero jutro

Lekko zmęczeni dojechaliśmy do Vodic. Dario i Silvija powitali nas ... 2 butelkami pysznej wiśnióweczki Chwilę pogadaliśmy i nasi gospodarze polecieli do Stankovci gdzie w niedzielę ponad 200 cyklistów ruszy w świat kamienia zdobywać pobliskie pagóry. Dario jako główny organizator miał ręce pełne roboty (m.in. takie wytyczenie i oznakowanie trasy, żeby nie trafić na tereny z minami).

My zajmujemy apartmany. Jesteśmy mega zadowoleni. No to co? Szkoda czasu. Wbijamy się w obcisłe bo to warto mieć styl i lecimy w świat. Większość z nas nigdy nie była w Chorwacji. Miałem nadzieję, że się spodoba. Lecimy do kościoła na górze Okit, potem kościółek w Tribunj, ukochana wysepka za osłem (niestety konoba Antonio już nieczynna). Pizza, piwko...piwko... Kończymy kąpielą w niezwykle przyjemnej o tej porze wodzie. Temperatura na oko 20 c. Miód malina. Generalnie mieliśmy niezły ubaw z faktu, że przyjechaliśmy na pierwszy wyścig ligi zimowej

elka21 napisał(a):

ikar napisał(a):w lipcu padł pomysł, w październiku został zrealizowany

ikar napisał(a):19 października wystartowaliśmy

Ale 19 października 2017 jeszcze nie było , będzie dopiero jutro

Dziękuję zmieniłem.

Teraz przeczytałem co napisałem i wyszło mi, że ciągle piliśmy. Tak serio to w dzień po 2 piwka i basta. Wieczorem i owszem trochę więcej, ale bez przesady. Pomimo, że jesteśmy li tylko amatorami każdy miał w głowie niedzielne ściganie. Dario mówił nam, że Stankovci to najłatwiejszy wyścig z serii. Jako zwierzęta nizinne, przyzwyczajone do serii MTB Kaczmarek cieszyliśmy się, że nie będzie się trzeba napocić (i jak to w życiu bywa oczekiwania a rzeczywistość ...)

Dzień drugi.

Startujemy w kierunku Zatonu (przed mostem na Szybenik w lewo). Cel - koniec miejscowości i skoki ze skałek. Plażing, smażing i świetne humory. Pogoda fantastyczna. Następnie udajemy się do Szybenika. Baaaaaardzo nam się podobało. Mało turystów (ale jednak są, spore grupy Azjatów). Odpoczynek, relaks...żyć nie umierać. Kręcimy się po okolicy, by ponownie trafić do Tribunj. Kąpiel w morzu i wracamy do apartmanów. Praktycznie cały dzień za kółkiem. Rano kupiliśmy ryby na targu (cena zdecydowanie lepsza niż w lipcu) na wieczornego grilla. Pogaduchy, żarty, tańce przede wszystkim w męskich parach (wśród nas była tylko jedna niewiasta). Godzina 23.00, lulu, paciorek i spać.

ikar napisał(a):

elka21 napisał(a):

ikar napisał(a):w lipcu padł pomysł, w październiku został zrealizowany

ikar napisał(a):19 października wystartowaliśmy

Ale 19 października 2017 jeszcze nie było , będzie dopiero jutro

Dziękuję zmieniłem.

Ufff i kamień spadł mi z serca, bo zaczynałam nabierać podejrzeń, że to może ze mną jest coś nie tak

Dzień 3 - wyścig

Punkt kulminacyjny naszego wyjazdu. Jedziemy 20 km od Vodic. Przyjemna i spokojna miejscowość Stankovci. Robimy mały objazd (początek i koniec nie wyglądają najgorzej). Dario i ekipa spokojnie się rozkładają. Zawodnicy i ich rodziny powoli się zjeżdżają. Chmur nie widać, słońce i owszem, stopni ok. 25. W naszej grupie jest dosyć wyraźny podział na chłopaków, którym zależy na dobrym wyniku i na tych którym również zależy, jednak nie mają talentu (to m.in. ja). I tak też się ustawiamy: czwórka z przodu, reszta w środku peletonu.

Godz. 12.00 startujemy. Początek asfaltem gdzie dochodzi do 2 kraks. Nas szczęście nie opuszcza. Jedziemy dalej. Po 2 kilometrach skręcamy w mały lasek i co ja pacze? Fiuuu, niezła górka po ogromnych kamolach. Następuje pierwsza selekcja. Widzę, że Robert leci z przodu, więc nie jest źle. Dyszę jak parowóz z Wolsztyna. A miało być łatwo mówili Chłopaki lecą do przodu. Już widać, że miejscowi zawodnicy to niezłe konie. Doskonale sobie radzą, zwłaszcza z jazdą w dół po kamiennym podłożu. Prawie wszyscy na fullach i już wiemy dlaczego. Jadę sobie swoim tempem, nie jest źle. Skręcamy w jakiś małe krzaczki, drzewka i mam wrażenie, że coś jest nie tak. Szybki zjazd w dół, chwila nieuwagi i gleba. Szybko się zbieram, ręka trochę boli, ale zaraz zaraz. Pod prąd jadę? Z góry pędzi spora grupa. Nawrotka. Źle skręciliśmy. Teraz dopiero zorientowałem się co mi nie pasowało. Sporo tabliczek uwaga na miny. Wracamy na właściwą drogę. Po upadku to już nie było to. Zdychałem. Umierałem, ale cza jechać. Nie ma lypy jak mawia klasyk. W tym "najłatwiejszym", "zimowym" wyścigu zabrakło mi picia (miejscowi kibice poratowali), rozglądałem się za jedzeniem (niestety na drzewach ino kora lub suchy liść) i na oparach dotarłem do mety. Wynik przemilczę, gdyż jest nieważny, nieistotny oraz liczy się udział Najlepszy z naszych zajął 5 miejsce. Trzeba przyznać, że w takich warunkach jeszcze nie jeździliśmy. Baaaaardzo dużo luźnych kamieni. Na szczęście mój brat (193 cm wzrostu i 125 kg wagi jak przystało na kolarza) nie złapał gumy. Aż się dziwiliśmy jak to możliwe. Niestety Monika zaliczyła 2 kapcie i musiała rower doprowadzić do mety.

Na mecie sielanka. Doskonała atmosfera. Ludzie uśmiechnięci, rozgadani. Przywieźliśmy ze sobą trochę prezentów, które zostały rozdane jako nagrody dla najlepszych zawodników. Cieszyliśmy się, że organizator wywołał nas na scenę. Otrzymaliśmy gromkie brawa. Potem jeszcze długie pogaduchy, powyścigowe impresje, przytyki do słabszych zawodników (przyzwyczaiłem się). Czas leci zdecydowanie za szybko. Wracamy do Vodic wieczorem.