Dzieci - 40 wieków na was patrzy

Właściwie trzeci raz pokonujemy trasę lotnisko-Kair.

Ruch uliczny już nas nie zaskakuje. Ale takie obrazki ciągle bawią – w tym aucie siedziało chyba z 8 osób (chociaż nigdy nie wiadomo czy kogoś nie upchnęli w bagażniku):



Mijamy całkiem ładne i zadbane budynki.



I te trochę jakby podupadłe.



Mieszkanie mamy w samym centrum miasta, niedaleko placu Tahrir. Kamienica jest trochę odrapana ale samemu mieszkaniu nie możemy nic zarzucić. Dwie duże sypialnie, łazienka, w pełni wyposażona kuchnia. Na jedną noc to aż za dużo. Do tego bardzo komunikatywny i pomocny chłopak z obsługi.

Dzieciaki żądają lodów na kolację więc idziemy na krótki spacer po okolicy.

To ścisłe centrum miasta – ruch jest więc ogromny. Ludzie, samochody, skuterki wszystko płynie. Na ulicy głównie lokalsi – spotykamy pojedynczych turystów – pewnie wszyscy siedzą zamknięci w wypasionych hotelach na Tahir lub nad Nilem.
Domy – jak w prawie każdym większym mieście – niektóre kamienice pięknie odnowione, do innych lepiej zbyt blisko nie podchodzić.



Dochodzimy do Tahrir i zawracamy.



Dla zobrazowania hasła „Kair – miasto, które nigdy nie zasypia” – widok z naszych okien około 23… - to boczna ulica, ruch całkiem spory, klaksony było słychać prawie całą noc



To co dla przeciętnego Europejczyka w Kairze na pewno będzie trudne to przechodzenie przez ulice – tu pieszy jest nikim. Musi sam na miarę swoich możliwości przeciskać się pomiędzy samochodami. Te na szczęście nie jadą zbyt szybko. Podobne doświadczenia mieliśmy w Iranie i w Mongolii. Tylko w tej ostatniej byliśmy bez dzieci, w Iranie junior był jeden i jeździł w wózku co znacząco ułatwiało przemieszczanie się. Tu moja dwójka jest mocno przerażona kiedy trzeba przejść przez jezdnię. Syn do dziś uważa, że Kair to najgorsze miasto na świecie w jakim był. Cieszy się, że zobaczył ale absolutnie nie chce powtarzać tego doświadczenia. I ja mu się nie dziwię .

Druga rzecz, która rzuca się w oczy to wszechobecność służb mundurowych – właściwie na każdym rogu stoi opancerzone auto z załogą w pełnym rynsztunku… Z jednej strony daje to jakieś poczucie bezpieczeństwa, z drugiej – pewnie nie stoją tam bez przyczyny. Wydaje mi się, że nawet w Izraelu patrole były mniej widoczne (pominę czas piątkowych modlitw muzułmanów i helikoptery latające nad starym miastem w Jerozolimie).
CDN

Kolejny dzień do już właściwe zwiedzanie Kairu. Niestety młody budzi się rano z niewielką niedyspozycją żołądkową więc nastawiamy się na to, że w każdej chwili trzeba będzie przerwać i wrócić do mieszkania. Ostatecznie zrealizowaliśmy wszystkie punkty programu oprócz jednego.

Zamawiamy Ubera i jedziemy do pierwszego miejsca – Cytadela. Średniowieczna twierdza, symbol miasta. Miejsce wielu muzeów i kilku meczetów. My skupiliśmy się na dwóch i widokowych tarasach. Ale od początku. Z każdego miejsca widać Meczet Alabastrowy i oczywiście grube mury.



Zwiedzanie zaczynamy od Meczetu Al-Nasir, który znajduje się po drodze do najsłynniejszego Meczetu Muhameda zwanego alabastrowym. Do tego drugiego ciągną tłumy. Ten pierwszy jest pomijany. A panuje tam całkiem miła, spokojna atmosfera.



Potem najsłynniejszy Meczet Alabastrowy. Jest rzeczywiście wspaniały i robi duże wrażenie. Część naszej ekipy twierdzi nawet, że podoba im się bardziej niż Błękitny Meczet w Stambule. Ja jakoś nie mogę się zdecydować - oba są piękne chociaż każdy na swój sposób.



Muzea policji, wojska itp. raczej niespecjalnie nas interesują. Ale podziwiamy widoki na Kair z dwóch tarasów widokowych. To chyba stąd pochodzą najpiękniejsze zdjęcia Kairu o zachodzie słońca. Niestety widok niedostępny dla zwykłego śmiertelnik bo cytadelę zamykają bodajże o 16. Do zachodu słońca to jeszcze mnóstwo czasu.



Trochę brakuje nam jakiejś knajpki gdzie można by usiąść w cieniu i coś zjeść. Są jakieś punkty gastro ze słodyczami i pamiątkami ale jeśli mają stoliki to w pełnym słońcu. Dziękujemy bardzo. Kupujemy tylko jakieś napoje i idziemy dalej.

Nasz kolejny cel to meczety – meczet-medresa Sultana Hassana i Meczt Al.-Rifa. To te dwa meczety, które doskonale widać z murów cytadeli.



Teoretycznie to bardzo blisko – w praktyce to prawie 2 kilometry bo wyjście z Cytadeli jest tylko na jedną – przeciwległą stronę.
Marsz po kairskiej ulicy jest dość ciekawym przeżyciem i trochę daje pogląd na to z czym muszą się mierzyć lokalni piesi. Dość powiedzieć, że chodników brak albo są w szczątkowej formie. Przejścia dla pieszych nie istnieją (w sumie po co skoro i tak pewnie nikt by nie zwrócił na nie uwagi).



W końcu udaje nam się bez szwanku dostać do celu. Jak widać Cytadela jest całkiem blisko.



Zwiedzanie zaczynamy od Meczetu Al.-Rifa. Dzieci padnięte postanowiły usiąść pod wiatrakiem i się nie ruszać. Sam meczet jest dość duży i bardzo mroczny. To bodajże XIX budynek. W środku znajdują się grobowce sufickich mistyków, egipskiej rodziny królewskiej i dynastii Pahlavii, która rządziła Iranem.



W drugi meczet – Sultana Hassana podobał nam się zdecydowanie bardziej a do tego trafiamy chyba na jakąś próbę muezinów bo dwóch panów całkiem ładnie śpiewa…



Ostatni rzut oka na słynne wieże i kolejny punkt programu zrealizowany.



Zamawiamy Ubera i jedziemy dalej.

Melduję odrobienie zaległości w Twojej relacji po powrocie z Bałkanów

Piękne rzeczy pokazujesz i opisujesz , muszę też napisać , że atmosfera miasta ( również tłok , ruch uliczny , sposób poruszania się pieszych ) opisana przez Ciebie przypomina mi tą , jaką zastaliśmy w kilku miastach na wschodzie Turcji
Czekam na więcej


Pozdrawiam
Piotr

Kolejny punkt na naszej mapie to Kair koptyjski. Do dzielnicy koptyjskiej dojeżdżamy Uberem w około 15 minut. Na chwilę siadamy w jakiejś knajpce żeby coś zjeść i wypić. Potem idziemy zwiedzać.
Zaczynamy od najsłynniejszego miejsca tzw. Wiszącego Kościoła Najświętszej Marii Panny. Podobno jego początki sięgają III wieku. Do świątyni wchodzi się przez dwadzieścia dziewięć stopni. W środku znajdują się 3 prezbiteria. Nawę główną od bocznych oddziela 13 kolumn. W środku panuje trochę dziwny zapach, który dla mojej córki był trudny do zniesienia więc dość szybko uciekliśmy na zewnątrz.








Wiszący Kościół był programem minimum na dzielnicę koptyjską. Ale udało mi się namówić rodzinę na zajrzenie do prawosławnego kościoła św. Jerzego (nic specjalnego)



Oraz kościół św. Sergiusza, który jak podaje tradycja zbudowany jest na miejscu przebywania Świętej Rodziny w czasie pobytu w Egipcie. Tu również panuje trochę dziwny zapach, więc nie roztkliwialiśmy się nad każdym detalem i dość szybko wyszliśmy.




Dojście do tego kościoła wymaga zagłębienia się trochę w koptyjską dzielnicę więc jestem już zupełnie usatysfakcjonowana.



Rodzina, szczególnie jej nieletnia część, ma już dość. Wsiadamy w metro i wracamy do mieszkania na krótki odpoczynek.

piotrf napisał(a):Melduję odrobienie zaległości w Twojej relacji po powrocie z Bałkanów

Piękne rzeczy pokazujesz i opisujesz , muszę też napisać , że atmosfera miasta ( również tłok , ruch uliczny , sposób poruszania się pieszych ) opisana przez Ciebie przypomina mi tą , jaką zastaliśmy w kilku miastach na wschodzie Turcji
Czekam na więcej


Pozdrawiam
Piotr

Mam nadzieję, że bałkańska wyprawa była udana. Egipt to takie Bałkany - tylko zdecydowanie bardziej . Nie wiem jak jest we wschodniej Turcji. Kair do Stambułu ma się moim zdaniem jak Zurych do Tirany (przynajmniej tej 9 lat temu bo wtedy ostatnio po niej jeździłam ;-) ). Dla mnie najbliżej pod względem drogowym było tam do Iranu ale jednak w Tabrizie, który było dane nam zobaczyć całkiem dobrze funkcjonowały chodniki co w Kairze takie oczywiste nie jest .

Tu powoli zbliżamy się do końca naszych egipskich przygód. Jak się trochę ogarnę po trudach początku roku szkolnego to wrzucę chyba 2 ostatnie odcinki.

Aglaia napisał(a):
Mam nadzieję, że bałkańska wyprawa była udana. Egipt to takie Bałkany - tylko zdecydowanie bardziej . Nie wiem jak jest we wschodniej Turcji. Kair do Stambułu ma się moim zdaniem jak Zurych do Tirany (przynajmniej tej 9 lat temu bo wtedy ostatnio po niej jeździłam ;-) ). Dla mnie najbliżej pod względem drogowym było tam do Iranu ale jednak w Tabrizie, który było dane nam zobaczyć całkiem dobrze funkcjonowały chodniki co w Kairze takie oczywiste nie jest .

Dziękuję , było pięknie , aż do nasycenia Emerytura to jednak wspaniały okres w życiu

9 lat to szmat czasu , wiele rzeczy uległo zmianom , jedne w dobrym , inne w złym kierunku . . . świat ciągle ulega zmianom

Aglaia napisał(a):Tu powoli zbliżamy się do końca naszych egipskich przygód. Jak się trochę ogarnę po trudach początku roku szkolnego to wrzucę chyba 2 ostatnie odcinki.

Życie pozaforumowe jest ważniejsze , często bywa nadmiernie absorbujące , ale tak już jest i między innymi dlatego tak wspaniale smakuje
Będę czekał


Pozdrawiam
Piotr

Kolejnym punktem na naszej mapie jest Muzeum Egipskie – to „stare” w centrum Kairu przy placu Tahrir.

Przyciągnęły nas do niego dwie rzeczy – liczyliśmy na to, że budynek jest klimatyzowany więc przeczekamy upał w atrakcyjnym a na dodatek chłodnym miejscu a po drugie – to tutaj ciągle była maska Tutenhamona. Z naszego mieszkania to raptem około 15 minutowy spacer. A gdybyśmy bardziej zdecydowanie przekraczali jezdnie to może nawet szybciej . Wejścia pilnują takie sfinksy:



Maska Tutenhamona rzeczywiście była ale nie można jej fotografować czego strażnicy muzealni bardzo pilnują. Znajdującą się w sali obok złotą maskę Psusenusa można focić bez opamiętania .



Poza tym w muzeum widać ducha przeprowadzki. W porównaniu do GEM w Gizie to mam wrażenie, że już tu prawie nic nie ma.

Z ciekawszych i większych eksponatów – posągi Amenthopa III i jego małżonki ze świątyni Habu Medinet w Luksorze.



Spodobały nam się również papirusy ale są fatalnie wyeksponowane – gdzieś na klatce schodowej między piętrami.



Reszta to chyba jakieś zapasy wyciągnięte z piwnic dla zapełnienia przestrzeni.



Co do klimatyzacji – może i jest – ale przy tej ilości ludzi i przy tej temperaturze zewnętrznej kompletnie nie spełnia swojej roli. Chyba na zewnątrz było przyjemniej. Poza tym w środku jest naprawdę tłoczno – mam wrażenie, że to tutaj ciągle przyjeżdża większość zorganizowanych wycieczek i szczerze mówią zupełnie nie rozumiem dlaczego…

To muzeum, w moim odczuciu, jest najsłabszym punktem całej wycieczki. Jeśli ktoś ma mało czasu albo nie jest wielkim wielbicielem skorup zdecydowanie bardziej warto odwiedzić GEM w Gizie. Ewentualnie Narodowe Muzeum Cywilizacji Egipskiej, które też wygląda całkiem zachęcająco.

Ciekawe co stanie się ze "starym" ( śmiesznie to brzmi - bo ma nieco ponad 100 lat w przeciwieństwie do artefaktów które eksponowało ) muzeum kairskim , czy wszystkie eksponaty zostaną przeniesione do nowego , monumentalnego Wielkiego Muzeum Egipskiego ? To kolejny przykład zmiany czasów , czy jednak znajdą dla niego odpowiednie przeznaczenie ?


Pozdrawiam
Piotr

Podobno różne są koncepcje na to co zrobić ze starym muzeum. Część artefaktów będzie w GEM, część przeniesiono do Muzeum Cywilizacji. Czy coś zostanie przy placu Tahrir nie do końca wiadomo. Budynek na pewno wymaga renowacji i unowocześnienia bo bardzo źle się zestarzał ;-) .

Po wizycie w muzeum poszliśmy na zasłużony obiad a potem wróciliśmy do mieszkania spakować bagaże. Pozostało zdecydować co zrobić z wieczorem.

Opcji było kilka – (i) poszwędać się po starym Kairze, (ii) spacer wzdłuż Nilu, (iii) rejs po Nilu z kolacją, (iv) rejs felukką, (v) znaleźć jakieś fajne miejsce na zachód słońca (park Al. Azhar wydawał się być pod tym względem optymalny). Ostatecznie zdecydowaliśmy się na wieżę kairską. Dużo czytałam o tym miejscu i opinie były mocno podzielone – że dużo ludzi, że długo się czeka, kawiarnia słaba ale z drugiej strony ładne widoki na Kair a przy odrobinie szczęścia nawet na piramidy. Pojechaliśmy bez wielkich oczekiwań z adekwatnym zapasem czasu.

To cel naszej wycieczki:



Kupując bilety zapytaliśmy się ile będziemy czekać – z normalnymi biletami, bez „fast track” 20 minut – czyli akceptowalnie. Ostatecznie wyszło bliżej 30 minut ale to też nie tragedia.

Na górze rzeczywiście było sporo człowieków ale bez przesady. Zdjęcia spokojnie można było zrobić.



Nawet piramidy udało się trafić.



Potem zeszliśmy do kawiarni coś zjeść i wróciliśmy na górę jak już zupełnie się ściemniło.




Kair, z góry, wieczorowo/nocną porą prezentuje się bardzo korzystnie. Zdecydowanie lepiej niż w dzień, z dołu .

Ogólnie wycieczkę polecam, szczególnie wieczorem. Kawiarnia, wbrew opiniom, też nie jest taka zła. Szału nie ma ale też nie straszy. Całość zajęła nam jakieś 2h. Na wieży kairskiej obowiązuje ciekawa reguła, zgodnie z którą samotni mężczyźni mogą przebywać na szczycie bodajże max. 10 minut i towarzyszy im uzbrojony strażnik. Sami widzieliśmy chyba dwóch takich delikwentów. Rodziny, par, grupy nie mają takich ograniczeń.

Na powrocie długo czekaliśmy na Ubera bo wyspa, na której znajduje się wieża to rozrywkowe centrum Kairu więc zapotrzebowanie na uberowców jest duże i korki też niczego sobie. Tutaj też przeżyłam chyba największy stres w czasie całej wycieczki – w jednej z pobliskich restauracji odbywało się wesele – zanim zorientowałam się, że huk, który słyszę to fajerwerki a nie wybuchy to nieźle się zestrachałam (chyba bardziej niż w czasie trzęsienia ziemi w Stambule).

Wróciliśmy do mieszkania, trochę odpoczęliśmy i około północy zamówionym przez booking transportem pojechaliśmy na lotnisko. To był pamiętny wieczór kiedy zamknięto przestrzeń powietrzną nad półwyspem arabskim więc sporo lotów odwołanych i trochę chaosu było. Na szczęście nas on nie dotkną. Sprawnie przechodzimy wszystkie kontrole. Pod bramką jesteśmy zdecydowanie zbyt wcześnie.

O czasie startujemy do Warszawy. Samolot nie jest pełny więc każdy ma dla siebie 2 miejsca. Można się przespać. Przed 7 lądujemy w Warszawie. Po Egipcie zostało tylko wspomnienie. The end/koniec. Bardzo dziękuję wszystkim za uwagę i obecność

Dziękuję za relację Masa miejsc i to samemu, czyli dla mnie dodatkowy podziw

pozdrawiam, Michał

Dziękuję za relację , mam nadzieję , że kiedyś ( po przeprowadzkach ) powędrujemy po Twoich śladach i sprawdzimy , co uległo zmianom


Pozdrawiam
Piotr

Bardzo dziękuję za relację . Na pewno do niej wrócę gdy nadejdzie właściwy czas .

Ruch uliczny już nas nie zaskakuje. Ale takie obrazki ciągle bawią – w tym aucie siedziało chyba z 8 osób (chociaż nigdy nie wiadomo czy kogoś nie upchnęli w bagażniku):

Rozbawiło mnie to zdjęcie . Kiedyś często przemieszczaliśmy się w ten sposób na dyskotekę, a o wypadkach słyszało się sporadycznie. Częściej o tym, że komuś coś złamano czy wybito .

Dziękuję wszystkim za miłe słowa. Mam nadzieję, że relacja komuś, kiedyś się przyda. Naprawdę warto przekonać się do Egiptu - nie taki on straszny jak go malują .