Dookoła Portugalii

Praca da Figueria z pomnikiem Króla Jana I jest węzłem komunikacji miejskiej, mieści się tu też duży postój tuk-tuków i targowisko dla dzielnicy Baixa. Szpital dla lalek- Hospital de Bonecas z 1830 roku w niedzielne popołudnie niestety był zamknięty.

Wracamy z powrotem przez Praca Don Pedro w kierunku dworca kolejowego Rossio. Jest to bardzo ładny budynek w stylu manuelińskim z XIX wieku, połączony z hotelem Avenida Palace. Stąd odjeżdżają pociągi do Sintry.

Posuwając się dalej trafiamy na następną windę Gloria, która wywozi nas z Praca Restauradores 245m dalej na punkt widokowy św. Piotra z Alcantary w dzielnicy Bairro Alto.













Sesja na punkcie widokowym.

Po Bairro Alto biegać nie będziemy i wracamy na dół schodami, na których rozłożyło się kilka knajpek. Na końcu trafiamy do największego sklepu z sardynkami O MundoFantastico Da Sardinha Portuguesa.











Ze stacji Baixa-Chiado wracamy do domu, chyba co do minuty wykorzystaliśmy dobę biletową.





Jeszcze nie było jakoś bardzo późno, ale po takim upalnym dniu w mieście marzyła nam się tylko kąpiel i wyciągnięcie nóg na łóżku. Zwyczajnie nie mieliśmy już siły wyjść jeszcze raz na posiedzenie w knajpce.

Poniedziałek.


Rano kupujemy drugi bilet dobowy, który wystarczy aby jutro dostać się na lotnisko po auto. Z ostatniej stacji zielonego metra Cais do Sodre tramwajem 15 (nie zabytkowy) jedziemy do Belem. Za oknem nieciekawie, a jakość torowiska taka, że głowa podskakuje. Nie ma dużego tłoku, te wagony jeżdżą często. Wysiadamy w centrum Belem i spacerkiem idziemy w kierunku klasztoru Hieronimitów. Po lewej park, dalej po prawej Museu da Presidência da República z wartą honorową.

W poniedziałki klasztor zamknięty, wiec nawet nie ma pokusy zwiedzania wnętrz.

Przez park dochodzimy do Pomnika Odkrywców. W sąsiedztwie marina i stragany.

Wjeżdżamy windą na taras widokowy; po drugiej stronie Mostu 25 Kwietnia figura Chrystusa, od strony lądu na dole Róża Wiatrów, a w dalszej perspektywie klasztor.

Lokalizujemy wieżę do której trzeba kawałek dojść. Po drodze latarnia morska. Torre de Belem wybudowana została przez Manuela I Szczęśliwego w całości w stylu manuelińskim. Przez jakiś czas pełniła funkcję więzienia, przebywał w nim Józef Bem.



















Samolocik w relacji musi być





Sprawa prozaiczna- to są bardzo tanie (10 centów) i często sprzątane kibelki.

W drodze powrotnej wstępujemy do cukierni Pasteis de Belem bo grzech nie spróbować słynnych babeczek. Kupujemy na wynos. Tłumek, który zawsze się kłębi przed wejściem to kolejka do sklepu, która całkiem szybko się przesuwa. Myśląc o starej cukierni (1837) wyobrażałam sobie jakieś przytulne pomieszczenie do którego trzeba czekać w kolejce ze względu na brak miejsca. A to jest przedsiębiorstwo z salami przypominającymi stołówkę pracowniczą, które może obsłużyć jednocześnie kilkaset osób, miejsca było więc pod dostatkiem. Babeczki skonsumowaliśmy w parku. Chyba wolę ciasteczko z owocami niż z budyniem.

W drodze powrotnej zatrzymujemy się przy targowisku Mercado da Ribeira. Część spożywcza była nieczynna. Powodzeniem cieszyły się knajpki.

Na Praca da Comercia czekamy na tramwaj 25 żeby dojechać do Cmentarza Przyjemności. Jest to linia zabytkowa i nie tak zatłoczona jak 28, więc ten kurs polecam. Niestety, tramwaj jeździ rzadko i mało regularnie, czekaliśmy ponad pół godziny. Najatrakcyjniejszym obiektem po drodze jest Basilica da Esterla.

Na końcowym przystanku (25 i 28) jest knajpka w której piwo podają w metalowych kubkach. Mąż stwierdził, że jak musi iść na ten cmentarz, to przynajmniej po browarku.

Cmentarz Prazeres rzeczywiście tłumaczy się na Przyjemność lub Przyjemności. W odróżnieniu od reszty miasta panuje tu idealny porządek. Ładnie wyglądają alejki wysadzone m.in. cyprysami. Nie widziałam kotów, które tu podobno mieszkają w dużej ilości. Ciekawostką była możliwość zaglądania do grobowców przez oszklone drzwi. Widzieliśmy jak pan wietrzył i odkurzał apartament. Wstawione krzesełko stwarza możliwość posiedzenia z przodkami.

Żółtym metrem mamy jeszcze dostać się do Areny walki byków Campo Pequeno. Późnym popołudniem budynek jest dobrze oświetlony. Teoretycznie można zwiedzać, ale akurat trwają prace porządkowe. W podziemiu galeria handlowa, supermarket i knajpy sieciówki z fast foodami.























Tym sposobem wykorzystaliśmy czas przeznaczony na Lizbonę. Na pewno nie zobaczyliśmy nawet połowy tego co można by było. Miasto jest na tyle ciekawe, że spokojnie można mu poświęcić w całości jakiś długi weekend.