Dolomity - skalne twierdze

Resztę dnia mam zamiar przeznaczyć na przejście pętelki w południowej części Brenty.
Najpierw chcę przejść do schroniska Agostini, by z niego wrócić na nocleg inną trasą.



Początkowo szlak wiedzie najbardziej południowym fragmentem ferraty delle Bocchette, wspólnie ze ścieżką, nazwaną sentiero attrezzato Livio Brentari.
Ruszam w drogę pod ścianami Cima Brenta Bassa.



Poniżej widać ścieżkę, którą mam zamiar później wrócić - sentiero Palmieri - przecinającą bezodpływowy kocioł Pozza Tramontana. Ponad nią wystaje Piccolo dos di Dalun.



Zbliżenie na odległe szczyty ponad doliną Adygi - głównym traktem komunikacyjnym, łączącym Trento i Bolzano (Bozen).



Chociaż ferrata delle Bocchette jest głównym magnesem, przyciągającym turystów w masyw Brenty, to jednak nie o ten odcinek chodzi, tylko o bardziej północne jej fragmenty. Zostawiam je na dzień następny, a dziś cieszę się spokojem panującym w tej partii gór.
Nade mną Cima Tosa.



W tyle zostają obie turnie Brenta - Alta i Bassa, czyli Wyżnia i Niżnia.



Spoza grani turni Ceda wypełzają pierwsze chmurki.



Na razie jednak pogoda jest wspaniała, a ścieżka zupełnie łatwa. Zawija się ponad Pozza Tramontana, trawersując pod południowym fragmentem grani z najwyższym szczytem grupy.

Jednocześnie zyskuje nieco na wysokości, zmierzając w stronę Sella della Tosa - przełęczy w bocznej grani Tosy.



Jeszcze moment i poprzez dwie, ustawione teraz w rzędzie, przełęcze dostrzegam za mną magnes, przyciągający tu alpinistów.



To Campanile Basso - Niżnia Dzwonnica - skalny monolit. Ot, po prostu - jeden kamień. Wielki kamień.



Pojawia się coraz więcej chmurek. Czyżby pogoda miała mi spłatać figla?..



Docieram do nieco sfatygowanego mostka, skąd już blisko do rozstajów szlaków.



Końcowy fragment słynnej ferraty skieruje się przez Bocca d'Ambiez do schroniska XII Apostoli, a ja się zwrócę w stronę, z której pojawia się coraz więcej chmur..



Zaczynają coraz szczelniej opatulać najbliższe turnie.



A dla mnie zaczyna się bardziej interesujący technicznie fragment trasy - zejście na lodowczyk Ambiez.



Pozdrawiam,
Franz
http://wfs.freehost.pl
http://wfs.cba.pl

Chmury oparły się o grań.



A ja staję nad długą, łamaną w paru miejscach, drabiną.



Głęboko w dolinie dostrzegam czerwony dach schroniska.



Łamaniec już nade mną.



Mgły odsłaniają wąską, głęboko wciętą szczerbinę w grani.



Ponad turniami przebija się błękit.



A ja zbliżam się stopniowo do lodowczyka. Widzę ścieżkę prowadzącą najpierw powyżej szczelin, później jednak wkracza ona na pocięty nimi lodowiec.



Kolejne drabiny już za mną.



Podziwiam strzelające w niebo iglice.

System drabin się kończy. Teraz zwykła wspinaczka, tyle, że w odwrotnym kierunku. Zspinaczka?..



Przewalające się mgły nie wydają się groźne. Za to pozwalają skupić wzrok na wybranym, odsłoniętym akurat fragmencie krajobrazu. Tu akurat wycinek filara.



A cóż to pod moimi stopami się wyłania??



Aaa... jest skrzyżowanie, są więc i drogowskazy. Dobrze, że świateł nie zamontowano.



Ostatni odcinek wspinaczki, wędrówki w skale.



I jestem już na wysokości lodowca. Jest niewielki, ale w szczelinie spokojnie bym się zmieścił. I nic by nie wystawało...



Nadal z przyjemnością spoglądam na sterczące nad głową turnie.



Ale z maksymalną ostrożnością patrzę pod nogi. Nie tylko przy przekraczaniu widocznych szczelin - w każdej chwili może się okazać, że trafię na jakiś cienki mostek nad niewidoczną dziurą, który w tym momencie postanowi się zapaść.

Coś czerwonego dostrzegam w kolejnej szczelinie. Ale nie wygląda to na czyjeś ciuszki.



Ten wielki głaz leży już poza lodowcem i będę mógł odetchnąć z ulgą.
Jeszcze tylko kawałek...



Pozdrawiam,
Franz
http://wfs.freehost.pl
http://wfs.cba.pl

Wojtku, cudne te Twoje skalne twierdze!
Patrzę i się zachwycam... I myślę o nartach. Może tam, a może gdzie indziej... Ale na razie ciii

Zspinaczka powiadasz...

Jacku, Maslinko - cieszę się, że tu jeszcze zaglądacie.

Agnieszko, życzę Ci spełnienia marzeń o narciarskich szaleństwach.
Mnie zjazdowe nie pociąga tak samo, jak nie pociągałaby mnie wędrówka stale w tym samym miejscu. Próbowałem kiedyś przygody z wędrówką narciarską. Ale jakoś nie mogliśmy z moimi nartkami dojść do satysfakcjonującego obie strony kompromisu. Kiedy w końcu jedna narta się złamała - dałem sobie z tym spokój.

A Dolomity - no cóż, to wspaniała sceneria dla wszelkiej formy rekreacji.

Pozdrawiam,
Wojtek

Trochę mnie nie było, a widzę, że temat się rozwinął o kolejne opisy i piękne fotki
Widoki powalające!!! Oj, to faktycznie trzeba zobaczyć z bliska

Witam.

Muskania zimnej stali ciąg dalszy ... i stąpania po kruchym lodzie.

Trudno mi ogarnąć te wszystkie nazwy regionów, że o grupach czy samych szczytach nie wspomnę . Pamieć poprawia mi się dopiero, gdy przejdę gdzieś coś samodzielnie.
Tutaj jednak wciąż widzę, że nie mam na co liczyć.

Może uda się kiedyś jakimś szlakiem pod turaniami lub wyjdzie w końcu planowany od lat Dolomitski wyjazd.

Pozdrawiam
Interseal M.

trinity napisał(a):Trochę mnie nie było, a widzę, że temat się rozwinął o kolejne opisy i piękne fotki

Staram się każdego dnia (gdy tylko jestem w domu) popychać do przodu któryś z wątków.

trinity napisał(a):Widoki powalające!!! Oj, to faktycznie trzeba zobaczyć z bliska

Zdecydowanie!

Interseal napisał(a):Trudno mi ogarnąć te wszystkie nazwy regionów, że o grupach czy samych szczytach nie wspomnę .

Zwykle daję odnośnik do zamieszczonej wcześniej mapki poglądowej.
Tym razem tego nie uczyniłem, gdyż Brenta - formalnie rzecz biorąc - to już nie Dolomity.

Interseal napisał(a):Pamieć poprawia mi się dopiero, gdy przejdę gdzieś coś samodzielnie.
Tutaj jednak wciąż widzę, że nie mam na co liczyć.

Prezentowane do tej pory ferratki na ogół nie były (nie są) specjalnie trudne. To tylko kwestia krótkiego treningu i pewnego obycia, a wtedy są dostępne prawie dla każdego. Poza tym - można tam wędrować również zwykłymi trasami turystycznymi.

Pozdrawiam (i cieszę się z Waszej obecności),
Wojtek

Wojtku, popchnij ten wątek w pierwszej kolejności. Mimo że chyba najmniej egzotyczny to ogromnie zapiera dech w piersiach.

dudek_t napisał(a):Wojtku, popchnij ten wątek w pierwszej kolejności. Mimo że chyba najmniej egzotyczny to ogromnie zapiera dech w piersiach.

Cieszą mnie takie słowa, jak Twoje.
Wątki staram się po kolei - mniej więcej po równo - rozwijać. Czasem, jak widzę w którymś znikome zainteresowanie, to "zawieszam na kołku" i mogę wtedy przyspieszyć coś innego.
Ale zdarza się, że ktoś poprosi o zdjęcie tematu z kołka. Jak wczoraj uczynił to Mariusz (za co, powiedzmy to sobie szczerze, jestem mu wdzięczny ).

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):
A Dolomity - no cóż, to wspaniała sceneria dla wszelkiej formy rekreacji.

Pozdrawiam,
Wojtek

Święte słowa !!!

Wróciliśmy !!! ... nasz plan ... powtarzam " NASZ" ... wykonany w 110% ...

Pozdrawiam Mariusz !

mariusz-w napisał(a):

Franz napisał(a):
A Dolomity - no cóż, to wspaniała sceneria dla wszelkiej formy rekreacji.

Pozdrawiam,
Wojtek

Święte słowa !!!

Wróciliśmy !!! ... nasz plan ... powtarzam " NASZ" ... wykonany w 110% ...

Pozdrawiam Mariusz !

Coś więcej razem napiszecie....? Powtarzam RAZEM napiszecie?

Pozdrawiam - też Mariusz

mariusz-w napisał(a):Wróciliśmy !!! ... nasz plan ... powtarzam " NASZ" ... wykonany w 110% ...

Moje gratulacje!!
Teraz czekam na spisanie i przedstawienie wspomnień.

Dopiero co wróciłem z Dolomitów. Jak przez dwa dni kiblowałem w aucie bo lało cięgiem, to z rozrzewnieniem wspominałem Twoje zaproszenie.

Interseal napisał(a):Coś więcej razem napiszecie....? Powtarzam RAZEM napiszecie?

Gdyby nie ten czwarty wymiar - pewnie by coś się udało sklecić.

Pozdrawiam,
Wojtek