Dolomity - skalne twierdze

Rano wstaję przed wschodem słońca. Mam przed sobą bardzo długi dzień i nadzieję, że podołam obszernym planom.
Ze schroniska podchodzę na zachodnią krawędź płaskowyżu. Spojrzenie - oczywiście - kieruje się w stronę Cimon della Pala. Przez jego ściany poprowadzono bardzo trudną ferratę ("D"), z którą teraz mam zamiar się zmierzyć.



Powoli góry różowieją w bladych promieniach wstającego właśnie słońca.



W dolinach jeszcze panuje półmrok. Obniżam się w stronę San Martino di Castrozza, przechodząc pod linami kolejki. Początek ferraty znajduje się w pobliżu stacji pośredniej.



Podchodzę pod ścianę dobrze oznakowaną ścieżką. Na ferracie Bolver-Lugli, poprowadzonej mniej więcej trasą klasycznej drogi wspinaczkowej już widzę kogoś przede mną.
Widać go?



Jeśli nie, to trochę go przybliżę.



Początek ferraty jest raczej łatwy. Rumowiskiem nastermanych głazów, świetnie urzeźbionymi fałdami skalnymi i niezbyt stromą rynną pokonuję rygiel przed właściwą ścianą.
Dalej droga staje dęba.



Mój daleki współtowarzysz już też mnie zauważył i kieruje czasem obiektyw aparatu w moją stronę.



Jestem już powyżej krawędzi płaskowyżu. Patrzę na kolejkę, ale jeszcze nie jest czynna. To jest największy problem, kiedy chciałoby się z którejś skorzystać. Uciekają najlepsze godziny...

Ferrata jest wspaniale poprowadzona. Zastosowano tu minimalną ilość żelastwa, praktycznie służy ono tylko do asekuracji. Czysta wspinaczka w skale.



Szczyty turni już w pełnym słońcu, ale tu, w cieniu - odczuwa się jeszcze chłód.



Stopniowo zmniejszam dystans do mojego towarzysza.
Towarzysza?.. Ani się nie znamy, ani nie idziemy razem. Ale jest coś takiego w górach, zwłaszcza na trudnych trasach, że czuje się więź z kimś zupełnie nieznanym, którego twarzy się nawet nie widziało, którego dłoni się nawet nie uścisnęło.
Wystarczy, że jest w pobliżu...



Spoglądam w dół. San Martino di Castrozza budzi się do kolejnego dnia.



Zza filara Cimon della Pala daje się czasem dojrzeć grupę Latemar.



Teraz trasa biegnie wzdłuż długiego ale płytkiego, skośnego zacięcia.



Filar na prawo ode mnie kończy się poszarpanymi turniami. Ponad nim dostrzegam już Palę di San Martino. Gdzieś za nią jest Cima della Madonna, z którą mam nadzieję zawrzeć bliższą znajomość później.



Pozdrawiam,
Franz
http://wfs.freehost.pl
http://wfs.cba.pl

Daleko pode mną piarżyste koryta suchych teraz potoków przecinają zieleń lekko nachylonego dna doliny.



Zza pogrążonego wciąż w cieniu filara wygląda opromienione słońcem pasmo Catena dei Lagorai, przez wielu nie zaliczane już do Dolomitów.



Mimo, iż tu słońce jeszcze nie zaglądnęło, nie odczuwam już porannego chłodu. Ściana nie jest trywialna i miejscami przyprawia o lekką zadyszkę.



Docieram na wysokość pierwszej iglicy w następnym filarze po mojej prawej ręce.



Wkrótce i druga iglica pozostaje za mną, gdy wspinam się na przełączkę za trzecią z nich. W dali widzę górną stację kolejki pod mało stąd wybitnym szczytem Cima della Rosetta.



Z przełączki pod iglicą dostrzegam wysoko coś czerwonego. To metalowa puszka schronu biwakowego.



Ściana staje się łatwiejsza - lekko się kładzie i jest świetnie urzeźbiona. To ostatnie metry wspinaczki i wychodzę na grzbiet Cimon della Pala.

Opodal mój nieznany towarzysz chyba zmienia rolkę filmu w aparacie.



Podchodzę do niego i nawiązuję rozmowę. Nie jest to proste, gdyż on zna tylko włoski, którego z kolei nie znam ja. Z pomocą przychodzą podobieństwa do hiszpańskiego z jednej, a do rumuńskiego z drugiej strony.
Proponuję przesłanie sobie nawzajem zdjęć na maila. Mario - gdyż tak ma na imię - nie posiada skrzynki mailowej, ale obiecuje, że skorzysta z adresu swojego brata. Zostawiam mu więc mój adres i życzę dalszego, pięknego dnia.



Podchodzę ścieżką w stronę schronu, podczas gdy Mario coś tam jeszcze kombinuje ze sprzętem.



Na prawo od Croda della Pala bliska Cima Corona, u stóp której stoi schronisko Pedrotti. Dalej Pala di San Martino i Cima Val di Roda.



Nade mną potężna turnia Cimon della Pala.



U jej stóp szosa wijąca się z San Martino di Castrozza na Passo di Rolle.



Docieram do Bivacco Fiamme Gialle. Stąd już całkiem dobrze widać spory fragment Altipiano. Na horyzoncie Cima di Fradusta z lodowczykami na jej zboczach.



Zasiadam do pikniku.
Mam towarzystwo. W puszce biwakowej spędził noc... Staszek. Zmarzł w nocy, ale chcąc zaoszczędzić na noclegu, wybrał ten biwak zamiast schroniska. A żeby zdążyć do niego przed nocą, skorzystał z kolejki linowej.
Wymieniamy informacje o poniesionych kosztach. Okazuje się, że jego wariant był znacznie droższy od mojego noclegu w schronisku. I znacznie zimniejszy...



Pozdrawiam,
Franz
http://wfs.freehost.pl
http://wfs.cba.pl

Oj Staszek Staszek...
Tak się skończyło nadmierne oszczędzanie.
Nie widać chyba ze zdjęć faktycznej trudności ferraty, ale to jest zrozumiałe. Ładna trasa i czekam na cd.

Jak pojadę w tym roku w Dolomity, to grupa Pali będzie moim pierwszym celem.

Fatamorgana napisał(a):Nie widać chyba ze zdjęć faktycznej trudności ferraty, ale to jest zrozumiałe. Ładna trasa i czekam na cd.

Byłoby zapewne widać, gdyby był ktoś blisko mnie, tak by dało się uchwycić figury podczas wspinaczki. Niestety, gdy się chodzi samemu, nie ma tego potem jak przekazać. Na późniejszych trasach czasem fotografowałem swoje stopy nad przepaściami, ale to też oddaje tylko ekspozycję, a nie trudności.

Fatamorgana napisał(a):Jak pojadę w tym roku w Dolomity, to grupa Pali będzie moim pierwszym celem.

Pala jest piękna i rozległa. Oprócz tych - właśnie opisywanych - tras, byłem jeszcze tylko raz, na Monte Agner. Też mam w bliskich planach powrót w tę grupę.

Pozdrawiam,
Wojtek

Po pikniku trawersuję do Passo Travignolo na zachodniej krawędzi Altipiano. Moje plany obejmowały nieco szerszą pętlę z wejściem na najwyższy szczyt grupy Pala - Cima della Vezzana (3192m) - i zejście inną, łatwiejszą ferratą na drugą stronę, by potem powrócić do schroniska Rosetta i dalej na nocleg do Rif.Pradidali.







Skoro jednak nie ma możliwości noclegu w tamtym schronisku, muszę dostosować się do aktualnych warunków, które wymuszają na mnie dodatkowe - bo jutrzejsze w planie - przejście dwóch ferrat na koniec dzisiejszego dnia. Rezygnuję więc z pobliskiej ferraty, ale rzut oka na zegarek, ocena swoich sił po przejściu tej trudnej ferraty i decyzja. Na szybki skok na Cimę della Vezzana i powrót tutaj, powinno mi chyba starczyć czasu.

A więc - w drogę na szczyt, by stamtąd podziwiać piękno Dolomitów.













Pozdrawiam,
Franz
http://wfs.freehost.pl
http://wfs.cba.pl

Franz napisał(a):A więc - w drogę na szczyt, by stamtąd podziwiać piękno Dolomitów.


Pozdrawiam,
Franz
http://wfs.freehost.pl
http://wfs.cba.pl

Trochę się już tu zasiedzieliśmy!

Pięknie jest ! ...to prawda !



... ale może ruszymy dalej ?

...skromnie i delikatnie zaproponuję !







Chyba, wyruszyłeś na inne szlaki !?

Cóż poczekam...bo boję się sam schodzić !



Pozdrawiam

mariusz-w napisał(a):
Trochę się już tu zasiedzieliśmy!

Pięknie jest ! ...to prawda !



... ale może ruszymy dalej ?

...skromnie i delikatnie zaproponuję !







Chyba, wyruszyłeś na inne szlaki !?

Cóż poczekam...bo boję się sam schodzić !

Posiedzę z Tobą . . . jeśli nie masz nic przeciwko

Fajnie trochę posiedzieć w pięknym miejscu - zwłaszcza w tak dobrym towarzystwie.
Wkrótce ruszymy w dalszą drogę. Najpierw w dół, potem jednak znów w górę. To jest dłuuugi dzień.

Pozdrawiam,
Wojtek

Wojtku w przedostatnim poście ze zdjęciami- na fotografii ostatniej rozpoznaję grupę Sassolungo, ale co jest na przedostatnim zdjęciu?
(ten długi zębaty łańcuch).

Fatamorgana napisał(a):Wojtku w przedostatnim poście ze zdjęciami- na fotografii ostatniej rozpoznaję grupę Sassolungo, ale co jest na przedostatnim zdjęciu?
(ten długi zębaty łańcuch).

Zębatych łańcuchów w Dolomitach dostatek.
To Catinaccio - Rosengarten. Swoją drogą - nazwać potężne, nagie, skalne urwiska Ogrodem Różanym... Ale to już kwestia legendy związanej z tamtą grupą.

Pozdrawiam,
Wojtek

Trochę żeśmy posiedzieli. Czas wdrogę.
Najpierw powrót na Passo Travignolo.



Teraz już rozstaję się ze znaną ścieżką i schodzę w dół żlebem.



Po piargu, potem po skałach, następnie trochę po śniegu. Tu już żleb rozszerza się w dolinkę dei Cantoni.



Szlak opuszcza dolinkę i trawersuje a następnie lekko się podnosi na Passo Bettega.





W tyle pozostaje przełączka Travignolo i najwyższy szczyt grupy - Cima Vezzana.



Zaglądam jeszcze do szczerbin na zachodnim skraju plateau, po czym zachodzę do schroniska Rosetta.

Zbieram zostawione tam graty i ruszam na Altipiano della Pale di San Martino. Za mną zostaje Cimon della Pala i Cima della Vezzana.



Bardziej na północ opada Valle di Gares ze sterczącymi nad nią turniami Cima di Focobon i Cima Zopel.



Przede mną pofałdowany płaskowyż krasowy. Pod szczytem Cima di Fradusta mały lodowczyk.





Ścieżka jest gęsto oznakowana i wkrótce z prawej wylaniają się turnie ponad doliną Pradidali.





Zbliżam się do Cimy Fradusta, ale moim celem jest znajdująca się o rzut beretem ode mnie Passo di Pradidali.



Pozdrawiam,
Franz
http://wfs.freehost.pl
http://wfs.cba.pl