Dolomity - skalne twierdze

piotrf napisał(a):I po co

Świat bez tego białego na dole wygląda znacznie lepiej Nawet pobielone szczyty gór lepiej się komponują z zielenią niższych partii

Reprezentujemy to samo podejście.
Chociaż ja nawet ten śnieg na szczytach bym skasował.

Pozdrawiam,
Wojtek

Wkrótce zamykam małą pętlę i już wygodną ścieżką schodzę łagodnie doliną do schroniska Regensburger. Dalej drogą do rozstajów, gdzie w prawo schodzi się do St.Christina, ja zaś skręcam w lewo i trochę lasem, trochę łąkami, tuż pod ruinami zamku Wolkenstein docieram na parking, gdy już zapada zmierzch.















Decyduję się na spędzenie tu kolejnej nocy. Już w ciemnościach przeglądam mapy i ustalam trasę dojazdu w następną grupę Dolomitów - Putia (Aferer Geisler).

U Ciebie pięknie, spacerowo ... piękne góry, piękne ruiny, piękne kwiatki ...

Przed chwilą zaglądałem na kamerki w Dolomitach ... i zero widoczności, szaro-biało, śniegu moc, gór nie widać ... i to tak praktycznie na całym obszarze Dolomitów.
Piotrek nie od parady się martwił. Trochę się umordują.
Słonecznie ma być dopiero po 16.02.

pozdrawiam.

mariusz-w napisał(a):Przed chwilą zaglądałem na kamerki w Dolomitach ... i zero widoczności, szaro-biało, śniegu moc, gór nie widać ... i to tak praktycznie na całym obszarze Dolomitów.
Piotrek nie od parady się martwił. Trochę się umordują.
Słonecznie ma być dopiero po 16.02.

To niezbyt wesoło. Ale może prognozy się nie sprawdzą...

Pozdrawiam,
Wojtek

Dzień kolejny.

Aferer Geisler, Sass de Putia - lewy górny róg na mapce poglądowej.

Wstaję, gdy jest jeszcze dosyć ciemno - mam kawałek do przejechania nim wyruszę w góry. Zjeżdżam przez Wolkenstein i dalej w dół aż do trasy na Brenner, ale zaraz odbijam malowniczą drogą z powrotem w kierunku wschodnim i nie wjeżdżając w głąb Val Funes, licznymi serpentynami a dalej przez rozległe hale dojeżdżam do Russiskreuz i tam zostawiam wóz. Gdy pakuję się w porannym chłodzie, dojeżdża samochód z rejestracją z Kassel, wysiada z niego samotny turysta, pozdrawia i wyrusza tą samą trasą.

Po chwili startuję i ja. Droga - oznaczona literami "GM", jako że jest poświęcona Guentherowi Messnerowi - wiedzie przez las i mimo iż nie jest bardzo stroma, rozgrzewam się szybko i pozbywam wierzchnich części garderoby. Po lewej otwiera się skalne rumowisko, a po chwili skośnym trawersem wychodzę ponad las i ścieżką pośród piargu, przechodzącego niżej w polany osiągam grzbiet, gdzie ścieżka zawija się ostro w lewo.

Roztacza się stąd widok ponad Val Funes na turnie grupy Geisler, łącznie z moim wczorajszym znajomym - Sass Rigais. Szkoda tylko, że niebo jest zachmurzone, ale mam nadzieję, że po południu będę je mógł zobaczyć w lepszym oświetleniu.

mariusz-w napisał(a):Przed chwilą zaglądałem na kamerki w Dolomitach ... i zero widoczności, szaro-biało, śniegu moc, gór nie widać ... i to tak praktycznie na całym obszarze Dolomitów.
Piotrek nie od parady się martwił. Trochę się umordują.
Słonecznie ma być dopiero po 16.02.

Eee... nie jest wcale tak źle! Właśnie zajrzałem, a tam:



Pozdrawiam,
Wojtek

Trasa prowadzi pod skałami, południowymi stokami Aferer Geisler, wijąc się malowniczo wśród rozrzuconych głazów i krasowych lejów. Krzyż na szczycie Tullen pozwala z daleka wyróżnić najwyższy wierzchołek w grupie. Mijane szczerbiny w skalnym murze oferują wgląd w częściowo zalesione, częściowo trawiaste wzgórza, okalające Dolomity od północnego zachodu.

Franz napisał(a):Eee... nie jest wcale tak źle! Właśnie zajrzałem, a tam:

Też zaglądałem ...

To dobrze ! ... i dla Piotra ... i dla nas, bo będą zdjęcia.
Kolejny raz potwierdza się to, że pogoda w górach potrafi zaskoczyć.

... dzisiaj to faktycznie już bajkowo !





Natomiast na Twoich fotkach niezmiennie "spacerowo" ... i tak trzymaj, bo pięknie !

pozdrawiam.

mariusz-w napisał(a):... dzisiaj to faktycznie już bajkowo !

Pięknie tam ma!

mariusz-w napisał(a):Natomiast na Twoich fotkach niezmiennie "spacerowo" ... i tak trzymaj, bo pięknie !

Kolejna trasa dla Was.

Pozdrawiam,
Wojtek

Od głównego szlaku odbija w lewo dojście na Tullen, z którego chętnie korzystam. Ścieżka, stalowa lina ubezpieczająca i już jestem na przełęczy. Krótkie podejście na wierzchołek, skąd ładna panorama, przede wszystkim w kierunku południowym i wschodnim.

Zza chmur coraz częściej przebija się słońce i krajobraz zwolna nabiera kolorów. Zaczynam schodzić. W dole widzę mojego znajomego z Kassel, którego przedtem wyprzedziłem. Nie zainteresowała go ścieżka na szczyt, kiedy więc skracam sobie dojście do szlaku, znajduje się znów przede mną.

Ścieżka wchodzi w skałę, gdzie wkrótce go dopędzam. Z krótkiej rozmowy dowiaduję się, że kiedyś wiele się wspinał. Ma spory zasób wiedzy o Dolomitach, trochę mi opowiada. Miał potem kilka lat przerwy a dziś po raz pierwszy - mimo obaw - wyruszył na samotną wędrówkę.

- Nie miałem wyjścia - mówi - muszę zaryzykować. Za bardzo się stęskniłem.

Rozumiem go doskonale - mnie gna ta sama tęsknota...

Żegnamy się serdecznie i każdy z nas zostaje sam na sam z górami. Chętnie bym szedł razem z nim, ale moja trasa dłuższa. Może uda mi się go spotkać jeszcze w drodze powrotnej?

Zaczynają się ubezpieczenia, ale trasa nie stwarza większych trudności. Ot, taka Orla Perć, a może jeszcze łatwiejsza. Przewijam się przez grań na północną stronę - tu ścieżka miejscami nieco zalodzona. Z przeciwka idzie ktoś wpinając się w stalową linę. Ja też z niej korzystam, chociaż traktuję ją tylko jako poręcz.

Wspaniała ta "przechadzka" Tak oglądam , poczytuję i mam nieodparte wrażenie że jesteś "u siebie...."

Pozdrowionka.