Dolomity - skalne twierdze

Do bladości ściany dochodzi lekka czerwień czegoś przede mną. To bivacco Slataper. Zaglądam do środka. Niestety, odrobinę zdewastowany - ze standartowych dziewięciu wyrek zostały zaledwie trzy. Można się naciąć, planując nocleg tutaj.

Jeszcze parę metrów i moje pole widzenia nagle zaczyna się rozszerzać, jeszcze kilka kroków i - jest!!







Zastygam w podziwie ale tylko na moment. Wyszedłem ponad górny pułap chmur. Jeszcze mam ograniczony horyzont, bo do przełęczy zostało jakieś dwieście, trzysta metrów. W mig się do niej dostaję i niemalże zamieniam się w słup soli...

Franz napisał(a):Zastygam w podziwie ...

Takie wyjście ponad chmury (mgły) to wspaniała sprawa.
Ostatni raz 3 lata temu mi się to przytrafiło.

pzdr

longtom napisał(a):Takie wyjście ponad chmury (mgły) to wspaniała sprawa.
Ostatni raz 3 lata temu mi się to przytrafiło.

Pamiętam jakieś Twoje zimowe zdjęcia z chmurami poniżej.

Mnie ostatni raz się to zdarzyło... trzy tygodnie temu.

Pozdrawiam,
Wojtek

To morze chmur jest niesamowite

Kilkanaście lat temu udało mi się zrobić zdjęcie mojego miasta widzianego ( raczej nie-widzianego ) z przełęczy , przykrytego wspaniałą pierzynką chmur
około piątej rano . . .
Wiem , wiem . . . nie ta skala , nie ta wysokość , ale " niewidoki"
piękne


Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a):Wiem , wiem . . . nie ta skala , nie ta wysokość , ale " niewidoki"
piękne

Widok ponad chmurami zawsze piękny...

Pozdrawiam,
Wojtek

Trwa to jakąś chwilę, po czym ściągam plecak a wyciągam aparat. Dawno już nie widziałem czegoś równie pięknego. Po mojej lewej ręce ledwo wystająca ponad chmury postrzępiona grań, po prawej - niczym rakieta gotowa do startu z kłębami pary pod dyszami - turnia Croda Marcora a za mną i przede mną... karawele na oceanie chmur...

Franz napisał(a):... po prawej - niczym rakieta gotowa do startu z kłębami pary pod dyszami - turnia Croda Marcora ...

Jaka turnia ... jaka Croda Marcora ! ...
To już na pewno Duch Gór !

Niesamowicie nad tymi chmurami.

Pozdrawiam.

mariusz-w napisał(a):Niesamowicie nad tymi chmurami.

To są jedne z tych chwil.

Pozdrawiam,
Wojtek

Nie zamieściłem wcześniej takiej fotki, a ona może bardziej ilustruje tekst:

rakieta gotowa do startu z kłębami pary pod dyszami

W takim razie dorzucę ją:



Pozdrawiam,
Wojtek

Płyną majestatycznie Antelao, Pelmo, Civetta, Marmolada, Sella, Tofany... Choćby dla tego jednego miejsca warto było tutaj przyjść. W kilka minut osiągam lokalne maksimum i pstrykam fotkę za fotką. Hej, marynarze! Zabierzcie mnie ze sobą!.. Ale marynarzy nie widać - karawele najwyraźniej nie potrzebują załogi w swej podróży po białych falach.

Franz napisał(a):Płyną majestatycznie Antelao, Pelmo, Civetta, Marmolada, Sella, Tofany...

Ale marynarzy nie widać ...

I ciągu dalszego również !
Czas ruszyć dalej !

Pozdrawiam.

mariusz-w napisał(a):Czas ruszyć dalej !

Nie ma sprawy - skoro nie idę sam. Ja mogę w każdej chwili.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):... skoro nie idę sam.

Pozwolisz, że i ja, tylko wirtualnie.

Głupio się czuję, kiedy nie mogę oderwać ręki od uchwytu, a nogi od ziemi

weldon napisał(a):Głupio się czuję, kiedy nie mogę oderwać ręki od uchwytu, a nogi od ziemi

W tamtym miejscu można się było poczuć, jak nad brzegiem oceanu. Chmury niemalże chlupotały pod stopami...

Pozdrawiam,
Wojtek

Daję sobie dużo czasu. Chmury sięgają wciąż przełęczy; tu zaczyna się ferrata, którą trzeba robić w zejściu - od razu zanurzyć się ponownie w wilgotny, chłodny i zamglony świat. Może coś się zmieni? Chmury się rozproszą albo pułap się obniży?... Nic z tego. Czekam godzinę ale wszystko jest jak było. Dumne karawele zanurzone wciąż na tę samą głębokość. Nie ma rady, zakładam uprząż i plecak - czas w drogę.









Nagle... słyszę z dołu słaby szczęk przepinanych karabinków, stłumione głosy. Łapię aparat i czekam - będzie ładne zdjęcie wychodzących z chmur. Czekam, czekam... wszystko zamilkło, nikt się nie wynurzył. Co jest?? Omamy słuchowe? Czy... uwięzione w skałach echo tych, którzy odeszli?..

Na znajdujące się tuż pod stopami chmury słońce rzuca mój cień, okolony tęczą. Widmo z Brocken - nie pierwsze, które widzę, ale tym razem mam okazję je uwiecznić. Tak na wszelki wypadek - jakby miało być ostatnim...