Dolomity - skalne twierdze

longtom napisał(a):Ale jak bym miał wybierać, to taki winny bym wolał.

Polecam rifugio San Marco.
Łatwo z dołu osiągalne.

Pozdrawiam,
Wojtek

longtom napisał(a):To na zewnętrznej ścianie budynku obok nich był kranik z mlekiem.

No ale to proste. Wystarczyło do krowy podłączyć.

A u Wojtka wino leciało, a to już więcej zachodu wymaga

weldon napisał(a):No ale to proste. Wystarczyło do krowy podłączyć.

A u Wojtka wino leciało, a to już więcej zachodu wymaga

No tak, nawet prasa nie wystarczy. A w przypadku krowy, to wystarczy podciśnienie.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):

longtom napisał(a):Ale jak bym miał wybierać, to taki winny bym wolał.

Polecam rifugio San Marco.
Łatwo z dołu osiągalne.

Spacer tamtymi trasami (w jego kierunku) był na naszej rozpisce w zeszłym roku ... ale czasu nie starczyło.
Widać, że za blisko było !

http://www.dolomiti.org/ita/SanVito/est ... marco.html

Pozdrawiam.

mariusz-w napisał(a):Spacer tamtymi trasami (w jego kierunku) był na naszej rozpisce w zeszłym roku ... ale czasu nie starczyło.
Widać, że za blisko było !

Zostanie na zaś.
Kiedy tam zawitałem po raz drugi, zostałem rozpoznany i... spotkała mnie kolejna miła niespodzianka.

Pozdrawiam,
Wojtek

piotrf napisał(a):

Franz napisał(a):

Nawet góry się cieszą z Twojej w nich wizyty . . .

Pięknie było


Pozdrawiam
Piotr

Witajcie
I przyznać trzeba że ten masyw pod względem urody, to poważna konkurencja dla Dolomitów...

Pozdrawiam.

CROberto napisał(a):I przyznać trzeba że ten masyw pod względem urody, to poważna konkurencja dla Dolomitów...

Niektóre fragmenty Madery mają podobne kształty do Dolomitów, czy Ordesy w hiszpańskich Pirenejach, tylko kolorystyka jeszcze inna.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):Niektóre fragmenty Madery mają podobne kształty do Dolomitów, czy Ordesy w hiszpańskich Pirenejach, tylko kolorystyka jeszcze inna.

... i "omszałe" bardziej (inaczej) !

pozdrawiam.

mariusz-w napisał(a):... i "omszałe" bardziej (inaczej) !

Niee, no - zawsze od północy.

Pozdrawiam,
Wojtek

Przy winku i lekturze, przerywanej podziwianiem zachodzącego słońca doczekuję pory kolacji. Łatwo uzgadniamy menu i po chwili dwa talerze spagetti lądują na stole. Zasiada gospodarz i ja - jestem jedynym gościem w schronisku. Po zaspokojeniu pierwszego głodu, zaczynamy konwersację. Pan zna tylko włoski - język, którego do tej pory nie miałem czasu opanować. To nie przeszkadza. Dzięki podobieństwu z francuskim a jeszcze bardziej z hiszpańskim, jakoś sobie radzimy. Dyskutujemy o turystyce, historii, polityce; przejeżdżamy się po bliźniakach, Berlusconim, Prodi też nie uzyskuje wysokich notowań...

Pan serwuje sznapsa; mój pierwszy odruch - nie, ja abstynent! Opanowałem się - tak nie można. Piję zdrowie gospodarza. Poddaję się zupełnie urokowi tego miejsca, tego czasu; najchętniej już bym się stąd nigdzie nie ruszał. I nie ruszam - tego wieczoru. Wybieram sobie łóżko i zasypiam. Pod powiekami wciąż jeszcze przelatują wrażenia tego dnia. I ten nastrój. Po raz pierwszy zdarzyło się, że przez cały dzień nie spotkałem w Dolomitach ani jednego turysty, nawet schronisko jakby wybudowano tylko dla mnie. Prawdziwa Samotność w Górach...

Świetne miejsce, piękny wieczór, dobry towarzysz ... po prostu miłe zakończenie dnia !


Pozdrawiam.

mariusz-w napisał(a):Świetne miejsce, piękny wieczór, dobry towarzysz ... po prostu miłe zakończenie dnia !

Trudno byłoby mi wymienić najpiękniejsze dni mojego zycia, ale ten na pewno by do nich należał.

Pozdrawiam,
Wojtek

Rano wita mnie kot, chyba jego miauczenie budzi gospodarza. Wyciągam legitymację uprawniającą do zniżki za nocleg. Pan macha ręką - eee tam, za nocleg nie muszę płacić. Kolejne miłe zaskoczenie! Żegnam się serdecznie; bardzo chciałbym tu kiedyś wrócić. Wychodzę przed budynek - mroczno. Gdzie słońce? - pytam. Pan kręci głową: Nie ma, zaczęła się jesień.



Z rifugio San Marco pnę się stromo na Wielką Przełęcz (forcella Grande). Nie ma rady - wczoraj się schodziło, to dziś trzeba tyleż podejść. Budynek przemiłego schroniska szybko znika w dole pode mną. Widoczność kiepska; a wczoraj było tak pięknie... Spocony osiągam przełęcz. Słyszę za sobą głosy, odwracam głowę - dziś już nie będzie samotności w górach.





Z przełęczy podążam trawersem, okrążając górne piętro doliny San Vito. Wkrótce dochodzi z prawej trasa łącząca biwaki Comici i Slataper. Podchodzę wyżej - mgła gęstnieje: widać na jakieś 20 metrów wokół. Nie tego się spodziewałem po wczorajszej wspaniałej pogodzie. I to w moim ostatnim dniu pobytu w Dolomitach! Cóż - mówię sobie - dobrze, że nie pada. Zawsze trzeba znaleźć coś pozytywnego.
Przerwa na posiłek; mijają mnie dwa dwuosobowe zespoły. Alpiniści w stylu włoskim: lina przełożona przez plecak. Uśmiecham się pod nosem. Pamiętam pierwszą zasadę z czasów moich wspinaczek: lina schowana - żadnego szpanu.







Pokrzepiony, dziarsko ruszam przed siebie; zdążyłem nieco zmarznąć. Już po krótkiej chwili burość wokół mnie zaczyna się zmieniać, jakby... nabierać lekkiego koloru?.. Poprzez mgłę dostrzegam ścianę przede mną, jeszcze blado ale świta nadzieja - może to się rozwieje?

Franz napisał(a):Wychodzę przed budynek - mroczno. Gdzie słońce? - pytam.

A to wszystko przez to, że "Król" wieczorem chmury "nie trzymał" !

Nic to ! ... idziemy dalej, w końcu nie pada i widzę błękit !

Pozdrawiam.

mariusz-w napisał(a):A to wszystko przez to, że "Król" wieczorem chmury "nie trzymał" !

Różnicy między latem a jesienią nie dało się nie zauważyć.

mariusz-w napisał(a):Nic to ! ... idziemy dalej, w końcu nie pada i widzę błękit !

Jeszcze lekko przez mgłę. Jeszcze trzeba kilka metrów wyżej podejść...

Pozdrawiam,
Wojtek