Zakochani w Chorwacji...

Świetna relacja i ja czekam na cd

Relacja super, czyta się rewelacyjnie!!!!
Czy można prosić o namiary na ten apartament? Ile płaciliście?

Płaciliśmy 54 euro za 5 osób (rezerwowany przez agencję).Jak chcesz obejrzeć, http://www.adriatic.hr/show_obj.php?id=184&unit=2591.

super się czyta czekam na ciąg dalszy ekstra relacja

rrrrrrewelacja

Wieczorem nachodzi mnie wena, więc postaram się dokończyć opowieść. Pozdrawiam Was serdecznie.

agnieszka-bg napisał(a):Wieczorem nachodzi mnie wena, więc postaram się dokończyć opowieść. Pozdrawiam Was serdecznie.

pisz czyta się jednym tchem

Agnieszka wymiatasz, czytam od początku i już parę razy spadłem z krzesła

zawodowiec napisał(a):Agnieszka wymiatasz, czytam od początku i już parę razy spadłem z krzesła

Dobrze, że masz u boku Agnieszkę - jak jedna zwala Cię z krzesła, to druga podnosi

Następny dzień spędzamy jak zwykle.

Pływamy, Antek (3,5 roku) zaczyna skoki do wody, ja jakoś tam pływam - to się nazywa chyba styl mieszany, czyli walę wiatraki rękoma i nogami.

Rodzinka się bawi, więc im nie przerywam i idę do sklepu po ziemniaki na obiad. Kiedy Milenka zauważa, co niosę w siatce, nadyma się i stwierdza, że krompir i cebula jest i nie trzeba kupować. Obiecuję solennie, że nie kupię, tylko zgłoszę się do nich po następną dostawę.

Głupio mi trochę, bo nie dość, że organizują nam atrakcje, donoszą alkoholi, to jeszcze codziennie na tarasowym stole pojawia się micha białych i czarnych winogron. Mam jeszcze prosić o ziemniaki?

A propos atrakcji. Jakob zapowiada, że wieczorem mamy się ubrać i jechać za nimi do miasteczka Cara (2km), tłumaczy, że będzie orkiestra i tańce.
Stawiamy się punktualnie przy samochodzie.
W Carze prowadzą nas do niewielkiego amfiteatru, kupują Antkowi świecący kij. Siadamy. Orkiestra stroi instrumenty, atmosfera podniecenia na widowni.

Maestro daje znać, wszyscy wstają, to my też. Grają hymn, potem minuta ciszy za poległych w Splicie. Następnie przemowy notabli, odczytywanie listów gratulacyjnych, wręczanie dyplomów. Antek nudzi się jak mops, więc zaczyna rozrabiać i kiedy wszyscy klaszczą, on siedzi cicho, a gdy głos zabiera jakiś ważny człowiek, mały klaszcze jak opętany, wzbudzając śmiech widzów. Potem, podbudowany aplauzem widowni tańczy dziwny taniec, a jeszcze potem muszę go wyprowadzić poza teren amfiteatru. Zapycham go popcornem.

Zaczyna się część artystyczna, śpiewy, występy przedszkolaków w strojach ludowych, a potem coś, co mnie zachwyciło. Moreska - w wykonaniu zawodowców. Taniec wyglądał identycznie, jak ten, na stronie http://www.korcula.net/naselja/korcula/moreska.htm , nawet stroje identyczne. Dodam jeszcze, że miecze, w trakcie inscenizacji walki, krzesały iskry. Więc efekt był wspaniały.

Na tańcach nie zostajemy, bo Antoni musi iść spać.

Szykujemy się do odjazdu. Zgodnie z umową, idę do gospodarzy po ziemniaki. Jakob przynosi krompir. Pyta "Josz?" (przynajmniej tak słyszałam - piszę fonetycznie). No to mówię - "Już". Jakob gdzieś pędzi, przynosi następną torbę ziemniaków i pyta : "Josz ?" Ja, zdziwiona, odpowiadam : "Już, już!", więc on znów przynosi. O ja głupia pipka, dopiero teraz zrozumiałam, co miał na myśli. Wyjaśniliśmy nieporozumienie słowne. On pytał : "Jeszcze?"

Potem siedzimy, śmiejemy się z całego zamieszania, żałujemy, że następnego dnia trzeba wyjeżdżać. Jakob twierdzi, że nie wyjeżdżamy, ja upieram się, że jutro na pewno jest 26 lipca - oni swoje, że nie, tzn. jest 26 srpnja, ale nie wyjeżdżamy. Jakiego sierpnia? Już całkiem głupieję. Mam taką samą minę, kiedy zapytali mnie, ile godin ma Antek.
Wstyd, gębę rozdziawiam i , jak nigdy, nie wiem, co powiedzieć. Jakob macha z rezygnacją ręką. Uznaje, że z taką idiotką nie ma co gadać. Trzeba jej pokazać albo narysować. Przychodzi z zeszycikiem, w którym stoi jak byk, że rezerwowaliśmy do niedzieli, 26 lipca. Wygrałam! A on puka w następny termin, kiedy mają przyjechać Węgrzy - 27. I mówi :" Wy zostać, pławać, bawić, gratis, jeden dzień." Szczęka mi opadła.

Super! Jeszcze jeden dzień w raju!

Wracamy w poniedziałek.
W ostatniej chwili wpadamy na prom z Korculi do Orebica, potem jedziemy do Trpanj na następny prom, żeby nie pokonywać autem całego półwyspu po raz drugi. Nie mieścimy się na ten o 10.30. Czekamy na następny 45 minut w przemiłej knajpce z widokiem na port.

Dopływamy do Ploce (samochód 110 kun, dorosły - 30) i w drogę!
Tym razem autostradą do Zagrzebia i dalej do Letenye (Węgry). Planujemy nocleg nad Balatonem.
Niestety, kiedy tam docieramy, jest już ciemno. Postanawiamy jechać dalej. Po drodze zatrzymujemy się i śpimy 2 godziny w samochodzie.

Koszmar!!!

Wracamy do domu ok. 13, czyli jechaliśmy 29 godzin!( Czas jazdy wydłużył się, bo Antoś jest "przybity" do fotelika i nie bardzo jak ma zmienić pozycję, więc musimy go rozruszać i wysiusiać co jakiś czas.) Mam wrażenie, że ziemia odpływa mi spod stóp, których właściwie nie czuję.

Wita nas mamusia (moja teściowa) i wskazuje na wanienkę pełną ogórków. "Agnisiu, trzeba je natychmiast włożyć do słoików, i ubierz pościel, bo wyprałam, i nie kładź tych bagaży tutaj, i wycięłam z płotu ten bluszcz" - tego było za wiele! Bluszcz przesądził sprawę. Dostaję lekkiej histerii, bo uwielbiałam patrzyć z kuchennego okna na ścianę zieleni, a nie na betonowy płot.

Witaj codzienności! Dobrze, że mamusia tylko pilnowała domu....i pojedzie do swojego. W końcu, te ogórki zakisiła sama, więc jestem jej bardzo wdzięczna.

Wieczorem odbieram maila - cytuję dosłownie :"Nasi Drodzy!
Dziękujemy zostały nasi goście, na naszej wyspie, a nasz kraj, jesteśmy szczęśliwi, że przyszedł do domu, i że wszystko jest dobrze, wierzymy, że byli zadowoleni z naszych gostoprinstvom, Pono podziękowania i zakresie +37 stopni, ivan milenka, Jakuba i Magdaleny ...
traži".

Mail taki, jak nasze wakacje, pokręcony, śmieszny i ciepły.

I to już koniec.

Dzięki, że zechcieliście to czytać. Pozdrawiam. Agnieszka.

agnieszka-bg napisał(a):
I to już koniec.

Nie będzie "josz"

Mogłabym trochę pokonfabulować...., w sumie . Pozdrawiam.

agnieszka-bg napisał(a):Szykujemy się do odjazdu. Zgodnie z umową, idę do gospodarzy po ziemniaki. Jakob przynosi krompir. Pyta "Josz?" (przynajmniej tak słyszałam - piszę fonetycznie). No to mówię - "Już". Jakob gdzieś pędzi, przynosi następną torbę ziemniaków i pyta : "Josz ?" Ja, zdziwiona, odpowiadam : "Już, już!", więc on znów przynosi. O ja głupia pipka, dopiero teraz zrozumiałam, co miał na myśli. Wyjaśniliśmy nieporozumienie słowne. On pytał : "Jeszcze?"

Potem siedzimy, śmiejemy się z całego zamieszania, żałujemy, że następnego dnia trzeba wyjeżdżać. Jakob twierdzi, że nie wyjeżdżamy, ja upieram się, że jutro na pewno jest 26 lipca - oni swoje, że nie, tzn. jest 26 srpnja, ale nie wyjeżdżamy. Jakiego sierpnia? Już całkiem głupieję. Mam taką samą minę, kiedy zapytali mnie, ile godin ma Antek.

O tym by można dłuuugo!!!

agnieszka-bg napisał(a):Mogłabym trochę pokonfabulować...., w sumie .

Niegłupi pomysł.

Pozdrav
Jola

Ten mail chyba też guglem tłumaczony

Još i več (jeszcze i już) też mi się czasem zajączkują Jak przyjechaliśmy już któryś raz do naszych zaprzyjaźnionych gazdów na kamp to gazda się spytał - Kako ste, jeste li oženjeni? Wtedy jeszcze mniej swobodnie nawijałem, popiermyliło mi się odwrotnie niż Tobie, w głowie skojarzenie još to już, więc mówię - več ne! Joso się wystraszył że od ostatniej naszej wizyty zdążyliśmy się hajtnąć i rozwieść

Agnieszko, dzięki jeszcze raz za ogromną dawkę uśmiechu