W wyżu czy niżu, spacery i leniuchowanie na Ižu (2013)

Odgrzaliśmy sobie leczo przygotowane po porannym patrolu, no a potem poszliśmy na wieczorną rundkę po porcie.













Tłok w marinie znów niemały, widać miejsce bardzo popularne wśród żegarzy. Tego wieczpra pojawiły się wreszcie także polskie załogi , bodajże dwie. Przez tych sześć nocy, jeszcze rodacy-wodniacy dwukrotnie zwinęli do „naszego” portu.







Dobranoc…

Witaj Danuta
Nieważne czy w wyżu czy niżu, z ciekawością popatrzę co robiliście na Iżu.

Mam baaadzo duże zaległości forumowe...teraz czytam relacje w całości - jedna po drugiej,nie przeskakuję ,żeby nie dostać pomieszania umysłu
Na szczęście na Twoją zdążyłem przed zakończeniem

Ralecji na cropli jest tyle, że nie sposób przeczytać wszystkich, i to nie tylko na bieżąco... Tym bardziej mnie cieszy , że zajrzałeś do mojego Iżu.

Środa, 25 września

Poranek nie wyglądał zachęcająco…





W trakcie porannej kawki w „More”, zrobiło się jednak optymistycznie .





Cóż począć z kolejnym słonecznym dniem?







Nie chciało nam się spędzić go w całości na veloiškich plażach, a tym bardziej na smętnym włóczeniu się po niezbyt dużej liczbie uliczek o średniej urodzie. Zwiedzać czegokolwiek też nam się nie chciało, szczególnie że do wyboru właściwie nic już nie zostało . No, może znajdujący się niedaleko promowego nabrzeża mały punkt z tradycyjną ceramiką z Ižu. Glinianych wyrobów nie wypala się tu w piecach garncarskich, lecz otwartym ogniem. W przeszłości zajmowało się garncarstwem aż 70 rodzin… Ižanie zaopatrywali w garniki sporą część mieszkańców wybrzeża Jadranu. Zapewne niejedna skorupa do dziś leży gdzieś na dnie morza, gdyż tam wrzucano to, czego sprzedać się nie udało - hańbą byłby powrót na wyspę z niesprzedanym towarem…

Fotka z netu:



Wstęp bezpłatny, godziny przystępne… Ale i tak ani razu tam nie zaglądnęliśmy. Gdybyśmy weszli, to możliwe że skusilibyśmy się na zakup garnka do peki. Może przydałby się kiedyś na kaszubskich wakacjach?

Za cel kolejnego spaceru obraliśmy zatoczkę Soline, po drugiej stronie wyspy.



Uliczkami podeszliśmy do szosy biegnącej ponad miejscowością…





Przez jakiś czas szliśmy asfaltem, minęliśmy kapliczkę sv. Nikole postawioną w 1930 r.





Wkrótce za kapliczką odbiliśmy w lewo, na szuter.



Na krzyżówce poszliśmy prosto, a potem śledziliśmy googlową mapkę, aby trafić tam, gdzie chcieliśmy. Na mapie w porcie do samej zatoki jest zaznaczony szlak rowerowy, ale w terenie znaków ...nie ma. Co nie znaczy, że przy niewielkich rozmiarach wyspy są trudności z określeniem lokalizacji.



Niektóre odcinki drogi doczekały się zamiany szuterku na beton, nawet nasze nisko zawieszone auto spokojnie dotarłoby do Soline.

Nie zabłądziliśmy . Farma ryb (orada i brančin) widoczna pomiędzy zatoką Soline i wysepką Glurović jest wystarczajacym drogowskazem .



Wkrótce ukazała się i zatoka oraz zamykający ją cypel Skrajno.



Fotka z netu:

Soline nie jest głęboka, tu na skaraju wręcz całkiem płytka…





Poszliśmy więc nieco dalej, do pomostu przy samotnym domku.





Chociaż… taki całkiem samotny to w sumie ten domek nie był , gdyż akurat zamieszkiwała go jakaś para Chorwatów. No i po drugiej stronie zatoki, za krzakami, też było coś wybudowane… Całkiem możliwe, że domków było więcej, zarośla mogły bowiem skutecznie je skrywać.

Pomost przy domku był jednak najlepszy zarówno do łapania przy nim ostatnich promieni lata , jak i do obserwacji tego, co na morzu… No i zejście do wody było obok jak trzeba . Zapytaliśmy więc, czy moglibyśmy zakłócić prywatność tego miejsca na jakąś godzinkę… Ne ma problema.















A tam daleko, czerwony kajak wciąż czekał na swego właściciela…



Było miło, ale ... w świętym miejscu bardziej mi się podobało niż w Soline.
Pobyliśmy tam i tak dłużej niż godzinę, zanim rozpoczęliśmy odwrót.

Cóż dalej począć z tak pięknym dniem?





















Za wcześnie na powrót do Wielkiego Iżu, a ileż czasu można oglądać rośliny?

Pistacja kleista:

Dwukolczak śródziemnomorski (Paliuris spina christi):



Możliwe, że to właśnie dwukolczak posłużył (prawdopodobnie wespół z innymi kolczastymi roślinami) jako materiał do korony cierniowej Chrystusa. Dzisiejszy zasięg rośliny nie obejmuje Palestyny, ale w czasach biblijnych było inaczej… Na Ižu występuje dość często, nie sposób dwukolczaka nie zauważyć .

Dokąd teraz?

Już wcześniej kusiło nas zdobycie najwyższego szczytu Ižu – Korinjak. Przecież 168 m to pryszcz , nawet w upał.



Jedynym problemem było odnalezienie drogi wejściowej, już raz szlak nam przepadł w niewyjaśnionym miejscu… Może tym razem będzie lepiej?

Od strony Soline żadnych znaków szlaku jednak nie ma! Próbowaliśmy podejścia murkami oddzielającym oliwkowe poletka…





W sandałach nie idzie się po tym komfortowo, ale z takimi niedogodnościami jakoś dalibyśmy sobie radę .



Gorzej, że murki bardzo szybko przestały się układać w kierunku, jaki nam pasował. Zaczęły stawać nam w poprzek! No nie, wspinanie się nań i zeskakiwanie jakoś mnie nie nęciło, nawet dla potencjalnych widoków ze szczytu.



Na szczęście Grzesiek miał takie samo zdanie w tej kwestii, na dodatek właśnie skończył nam się zapas napojów…



Droga, wiodąca wprawdzie w kierunku zupełnie innym niż szczyt, była rozwiązaniem najlepszym .



Zaczęliśmy zejście w stronę szosy wiodącej do Drage…



Hmm… Widoki były już stamtąd , więc po cóż zdobywać Korinjaka?

dangol napisał(a):Za cel kolejnego spaceru obraliśmy zatoczkę Soline, po drugiej stronie wyspy.

Takie spacery są baaaaaaardzo w moim guście. Też lubimy tak sobie połazić .

Bardzo przyjemnie się z Tobą wędruje .

Nasze spacery (niezbyt dalekie, raczej mało męczące) to taki wypracowany przez nas (nie tylko na Iżu) rodzaj aktywnego lenistwa .
O długich górskich wędrówkach to już prawie zapomniałam, dobre (młode) czasy minęły bezpowrotnie...

Byłam bliska odpuszczenia zdobycia szczytu, ale Grzesiek panował nad sytuacją . W planie było wejście, trzeba plan zrealizować!

Doszliśmy do miejsca, w którym dwa dni wcześniej zaginął nam kropkowy szlak. Nadal go nie odnaleźliśmy… Po analizie jednak uznaliśmy, że jedna ze ścieżek odchodzi w odpowiednim kierunku, zaś wcześniej z drogi widzieliśmy murki, a wyżej białe kamienie, układające się w stronę szczytu . No to może jednak warto spróbować



Wysokości do pokonania było niewiele, ale dawno tak się nie umęczyłam. Głupi to pomysł wdrapywania się w takim terenie w krótkich spodenkach i sandałach, zwłaszcza jak co chwilę odczepiają się rzepy, które mają trzymać buta na nodze. Na murkach było jeszcze znośnie, ale potem trzeba było wyszukiwać (no bo oczywiście na znakowany szlak nadal nie trafiliśmy) dogodnego przejścia pomiędzy krzaczorami, po ostrych jak brzytwa i bardzo głupio przez naturę najeżonych skałkach. Owszem, skałki wyglądały malowniczo , ale moje nogi po tej wycieczce już zdecydowanie mniej, rysy po zadrapaniach nie ułożyły się w ładne wzorki .

Na szczęście każde spojrzenie do tyłu potwierdzało, że warto się trochę pomęczyć .













Grzesiek oczywiście pierwszy dotarł na szczyt. Nic w tym dziwnego, tak jest zawsze, a tym razem niewątpliwie dodatkowo pomogły mu mocne rzepy przy sandałach.



A na szczycie… była wielka czerwona strzałka szlaku Rzecz jasna wiodącego w innym kierunku , niż nasze „zabójcze” podejście…

Posiedzieliśmy sobie na Korinjaku przez jakiś czas, podziwiając panoramiczne widoki na niemalże cały Iž .















Widok na porzucone akcesoria uświadomił mi, że nasze podejście jednak łatwe było!
Ciekawe, za jakie grzechy musiał odpokutować ten, co dźwigał ze sobą ten kamień?

W dół zeszliśmy już szlakiem , no bo przecież trzeba było się dowiedzieć, gdzie się zgubił .













Trzeba było zwrócić uwagę na niewielki kopczyk, zamiast bez sensu wypatrywać kropek .



Właściwa ścieżka na Korinjak odchodzi od szutrówki wkrótce za asfaltem do Drage i miejscem, w które my się nieopatrznie zapuściliśmy przy podejściu…

dangol napisał(a):

Domyślam się, gdzie byłaś myślami podczas porannej kawki. Nie czytałam "Mądrości Toskanii" ograniczyłam się do "Pod słońcem Toskanii" którą czytałam na raty. Połowę długo przed pierwszym wyjazdem dalszy ciąg dopiero po powrocie. Wtedy byłam w stanie "wyobrazić sobie więcej".

Widoki z Korinjaka całkiem sympatyczne, jak z dobrej wieży kościelnej.
Z góry widać lepiej zwłaszcza ścieżkę prowadzącą na szczyt, no ale jak się na tej górze znaleźć gdy jej na dole nie widać. Ale sobie dróżkę utrudniliście

Lidia K napisał(a): Domyślam się, gdzie byłaś myślami podczas porannej kawki.

Cóż, plan C dość długo chodził mi po głowie ... Może kiedyś lektura się przyda

Lidia K napisał(a): Ale sobie dróżkę utrudniliście

Tylko troszeczkę , bo kamienia nie dźwigaliśmy . No i właściwy szlak, chociaż ścieżkę miał wygodniejszą, był bardziej stromy niż nasza dróżka.