Szalom - od strachu do fascynacji :)

Parę zdań o św. Helenie, bo to postać nietuzinkowa.
Była matką cesarza Konstantyna. Kiedy pojechała z pielgrzymką do Ziemi Świętej, postanowiła znaleźć miejsce śmierci Chrystusa (co nie było proste, gdyż od tej chwili minęło ok. 300 lat). Cesarzowa zarządziła przeprowadzenie prawdziwych wykopalisk archeologicznych w Jerozolimie. W końcu po długich poszukiwaniach odnalazła skałę, a niedaleko niej pozostałości cysterny. Tam ponoć miano znaleźć 3 krzyże. Domniemała, że dwa należały do łotrów, a jeden do Chrystusa. No tak, ale który jest tym właściwym? Przeprowadziła mały eksperyment i kazała przynieść do krzyży ciężko chorą staruszkę, która dotykała po kolei krzyże. Jak łatwo się domyślić, gdy dotknęła ostatniego ozdrowiała. W taki oto sposób Cesarzowa Helena rozwiązała zagadkę właściwego krzyża. Potem podzieliła krzyż na trzy 3 części. Jedną zostawiła na miejscu, jedną posłała do Konstantynopola, a ostatnią zabrała ze sobą do Rzymu.
Fragment kaplicy


Po prawej stronie widoczne jest zejście.
Po pokonani kilkunastu schodków wchodzimy do kaplicy Znalezienia Krzyża Świętego

Katholikon – kościół krzyżowców, obecnie pod władaniem patriarchatu prawosławnego. Tu też znajduje się tzw. "pępek świata" – rzeźbiony kamień, który wskazuje, że Jerozolima stała się centrum świata poprzez wydarzenia związane ze Zbawicielem Świata. Inni twierdzą, że od tego miejsca Bóg rozpoczął stwarzanie świata.

Najwyższa pora przejść do rotundy zwanej Anastasis (Zmartwychwstanie), gdzie w centralnej części znajduje się Grób Jezusa. Otacza go budowla przypominająca jakby maleńki kościół tzw. edykuł. Nam niestety nie udało się zobaczyć jego zewnętrznych ścian, gdyż całość obstawiona była rusztowaniami. Trwały prace remontowe, które zakończyły w marcu 2017 (ponoć koszt wyniósł ok. 4 mln dolarów). Pieniądze (o dziwo, chyba zgodnie) zebrały Kościoły, opiekujące się świątynią: katolicy, prawosławni i Ormianie. Finansowego wsparcia udzielili także prezydent Autonomii Palestyńskiej oraz król Jordanii.
Zwykle do Grobu Pańskiego stoją długie kolejki wiernych. Zwykle pielgrzymów jest tak dużo, że przy edykule stoją metalowe barierki (wygląda to trochę dziwnie w świątyni), które wyznaczają kierunek kolejki. My mamy dużo szczęścia, gdyż już po ok. 15 minutach możemy wejść do edykułu. Wnętrze pomieszczenia składa się z dwóch części, pierwsza z nich to niewielka Kaplica Anioła (odniesienie do Anioła, który miał pojawić się przed kobietami, które przyszły do grobu Jezusa). W kaplicy jest 15 lamp, którymi opiekują się różne wyznania Na środku ustawiony jest mały ołtarz prawosławnych Greków, który podobno wykonany jest z płyty kamiennej, którą był zasłonięty grób Jezusa.
Płyta widoczna na pierwszym planie fotki

Poniżej obramienie wejścia
Żeby wejść do miejsca, gdzie było złożone ciało Chrystusa, należy mocno się schylić, wejście jest malutkie. W pomieszczeniu mieszczą się góra 3 osoby. Po prawej stronie, przez całą jego długość biegnie kamienna płyta, która osłania miejsce, w którym złożone było ciało Jezusa. Komora grobowa obudowana jest płytami marmurowymi.


Wnętrze komory grobowej


A tak wygląda wyjście

Zwykle nie nie ma co liczyć na chwilę spokoju w tym szczególnym miejscu. Czytając relacje przed wyjazdem dowiedziałam się, że przebywa się tam nie dłużej jak minutę, a porządku pilnuje duchowny, który popędza opornych głośnym krzykiem. Nam się bardziej poszczęściło, bo po pierwsze kolejka oczekujących nie bała duża, a po drugie duchowny (chyba Grek), akurat uciął sobie pogawędkę z kolegą . Oczywiście wewnątrz byliśmy krótko, ale uznaliśmy, że wystarczająco skoro była modlitwa i jeszcze fotki zrobiliśmy.
Nad edykułem wznosi się kopuła o wys. 11 metrów, a podtrzymywana jest przez 18 kolumn.
Sam edykuł pierwotnie powstał na pocz. XII wieku, ale został zniszczony w pożarze. Obecna budowla wzniesiona w 1810 roku.
Widok na kopułę i fragmenty rusztowań

Nie muszę chyba pisać, że bazylika trzeba koniecznie odwiedzić. Kluczową sprawą jest tylko ilość zwiedzających (czytałam relację, że ktoś nie zdecydował się na czekanie w długich kolejkach i nie wszedł na Golgotę lub do Grobu Jezusa). Jeśli jest to możliwe warto jednak być tam wcześnie rano (myślę, że wcześniej niż my) lub ponoć późnym popołudniem. A może wystarczy styczeń?
Jeśli ktoś jest rannym ptaszkiem (trzeba tam być między 4 a 5 rano) może ponoć obejrzeć swoisty spektakl przy otwieraniu świątyni. Ponieważ chrześcijanie nie potrafili dogadać się w nawet tak prostej sprawie, wyznaczono dwie muzułmańskie rodziny, które z pokolenia na pokolenie zajmują się otwieraniem kłódki na drzwiach. Przez wąskie okienko podawana jest też drabina. Identyczna procedura jest przy zamykaniu wrót.
I jeszcze drobna porada. Jakoś nie doczytałam przed wyjazdem o dziedzińcu koptyjskim, który mieści się niejako na dachu bazyliki i bardzo tego żałuję. Wiec pomyszkujcie i znajdzie tam wejście (wchodzi się chyba jakoś z boku bazyliki).

Detale nad głównym wejściem

Nie wiem ile czasu byliśmy w bazylice, ale myślę, że ok. 3 godzin.
Potem z przyjemnością zatopiliśmy się w uliczki starego miasta. Nie mamy żadnego planu (poza dotarciem do Bramy Damasceńskiej, ale w dowolnym czasie). I oczywiście przejść ulicą Via Dolorosa (po łacinie oznacza Droga cierpienia). Na uliczkach miasta jest 9 stacji Drogi Krzyżowej, a 5 jest w Bazylice Grobu Pańskiego. Niekiedy łatwo je przegapić jak np. na fotce poniżej


To chyba kościół św. Jana Chrzciciela (?)


A tu fotki ze spaceru z rożnych zakątków miasta

Jest sobotnie południe, więc inni też spacerują

niektórzy się modlą

Czas opuścić dzielnice żydowską i chrześcijańską, ba zatopić się w uliczki dzielnicy muzułmańskiej, która jest najbardziej barwna i różnorodna no i trochę brudna, ale swój klimat ma



Żelki mieli bardzo dobre (choć ja w tym nie gustuję) i dość tanie. W żadnym innym miejscu nie spotkaliśmy w tak dobrej cenie (było sprawdzanie, bo młody lubi). Nie mówię o tym konkretnym stoisku, tylko ogólnie dzielnicy.

Teraz już zbliżamy się do Bramy Damasceńskiej. Ostatnie metry, już niejako na prostej to jedno wielkie targowisko, gdzie jest pełno ludzi.

Tu też widać najwięcej patroli policji i wojska. Często młodych chłopaków lub dziewczyny z długą bronią. Ale nie ma się co dziwić, gdyż w Izraelu służba wojskowa jest obowiązkowa zarówno dla mężczyzn, jaki kobiet. Idą do wojska mając 18 lub 19 lat (na 3 lata faceci, a panie na 2 lata). Potem dopiero mogą studiować lub realizować swoje inne życiowe plany.

A tu już wyszliśmy na zewnątrz murów. Widok na Bramę Damsceńską, która jest jedną z ośmiu bram Jerozolimy.
Brama ta prowadzi do Dzielnicy Chrześcijańskiej (po wyjściu kierujemy się lekko w lewo) i Dzielnicy Muzułmańskiej (kierujemy się w prawo). Nazwana została Damasceńską, gdyż to z niej wychodził szlak handlowy prowadzący do Damaszku. Przez długi czas była uznawana za najważniejszą bramę i to właśnie przez nią wchodzili do miasta najważniejsi goście.


A taki widok widzimy gdy stoimy w bramie

Poniżej mapka, Zaznaczyłam na niej m.in. miejsce gdzie chodziliśmy na obiady.


Ceny w dzielnicy muzułmańskiej są bowiem zdecydowanie niższe. Za podobną pitę, za którą pierwszego dnia płaciliśmy ponad 30 zł tu płacimy ok. 24 zł. Byliśmy też w miejscu, gdzie można było m.in. zjeść pizze (młody się domagał ) i tam za obiad spokojnie można było się zmieścić w kwocie ok. 30 zł.
W dzielnicy jest spory bałagan, śmieci fruwają, na ulicach kwitnie drobny handel, ale knajpki są ok. (toalety też do przyjęcia)

aga_stella napisał(a):Byliśmy też w miejscu, gdzie za obiad spokojnie można było się zmieścić w kwocie ok. 30 zł.

Ta knajpka była w tym miejscu gdzie zaznaczyłaś, czy jeszcze gdzieś indziej.

Świetny opis, a ten kierunek na zimowe wojaże coraz bardziej mi się podoba...

Bardzo mi się podoba sposób w jaki przedstawiasz to miejsce.... Czuć tu spokój i porozumienie....

piekara114 napisał(a):Bardzo mi się podoba sposób w jaki przedstawiasz to miejsce.... Czuć tu spokój i porozumienie....

Dzięki wielkie. Staram się, bo pamiętam jakie sama miałam problemy, by jakoś się odnaleźć w obcym mieście. Teraz jest więcej relacji o Jerozolimie (tanie linie robią swoje), ale kiedyś było tego bardzo mało (a zwłaszcza takich z praktycznymi uwagami). Już na miejscu spędziłam wieczór w internecie (choć średnio lubię przeglądać w telefonie), żeby znaleźć np. gdzie taniej coś zjeść.