Szalom - od strachu do fascynacji :)

Jeśli planujecie pobyt w Jerozolimie, to z pewnością warto spędzić tam noc, by pospacerować po….. Złotym Mieście.
Zapraszam na mała przechadzkę.
To my

Kiedy ulicę są puste, czuje się zupełnie inny klimat. Nareszcie jesteśmy my/ja i kamienie przez które mówią wieki.
Kamienne chodniki, stopnie schodków, malutkie uliczki, zaułki sprawiają, że czujemy się jak w innym świecie. Jakbyśmy cofnęli się o wieki...............
Zapraszam do dalszego spaceru (może uda mi się i też poczujecie magię tego miejsca .......)

Poniżej ściana z mozaikami

kolejne uliczki

Naprawdę super wrażenie robi ta oświetlona Jerozolima, szczególnie oczywiście złote kopuły ale i te wąskie uliczki. Super

Beata W. napisał(a):Naprawdę super wrażenie robi ta oświetlona Jerozolima, szczególnie oczywiście złote kopuły ale i te wąskie uliczki. Super

Cieszę się, że udaje się trochę magi przekazać.

Spacerując po Dzielnicy Żydowskiej napotykamy jedno z bardziej charakterystycznych miejsc - Cardo, czyli pozostałości głównej ulicy z czasów rzymskich. Kiedyś był to najbardziej reprezentacyjny trakt. Za czasów Hadriana ulica ponoć miała aż 22.5 metra szerokości. Dla bezpieczeństwa była ona podzielona na 3 części – dwie boczne oddzielone kolumnadami od szerokiej na 12 metrów części centralnej. Takie rozwiązanie zapewniało swobodny ruch pieszych po bokach Cardo i bezkolizyjne wykorzystywanie centralnej części ulicy do przemieszczania wózków z towarami i pojazdów konnych. Kolumny miały 5.7 metra wysokości.

Na zdjęciu poniżej malowidło na którym widać jak kiedyś wyglądała Cardo (niestety w nocy nie można było zejść niżej, więc fotka nie najlepsza)


Nad Cardo (pozytyw/negatyw )

A na jednej z uliczek zobaczyliśmy taki obrazek. Nie wiem co to było, kojarzyło się jak miejsce do modlitwy (tyle, że tam naprawdę było bardzo ciasno)

Widoczek w pobliżu Cardo - dziś współczesna, zadbana dzielnica


Znalazłam lepszą jakość fotki z mozaikami




A poniżej jedno z moich ulubionych zdjęć

Na niektórych uliczkach tętni życie nocne

w niektórych jesteśmy sami


Tu swojsko brzmiąca nazwa budzi nasze zainteresowanie.

Ale okazuje się, że Versavee pochodzi od łacińskiego słowa oznaczającego "drogę Zbawiciela" lub "drogę życia". W budynku mieści się restauracja

cd



Czas opuścić stare miasto i wrócić do domu, bo jutro plan przewiduje wcześniejszą pobudkę
Zatem wracamy





Poniżej ulica, którą dochodzimy do apartamentu

Sobota – 21 stycznia 2017 Bazylika Grobu Świętego
W sobotę chcieliśmy wstać w miarę wcześnie, coś ok. godziny 6. Na ten dzień mieliśmy bowiem zaplanowane zwiedzanie najważniejszego chyba zabytku Jerozolimy - Bazyliki Grobu Świętego. Uznaliśmy, że jeśli będziemy tam z samego rana , to unikniemy licznych grup wycieczkowych. Zwykle bowiem słyszy się o tłumach szturmujących bazylikę. Nie pamiętam dokładnie, ale pewnie kilka minut po 7 opuściliśmy apartament.
Tym razem mury Starego Miasta przekroczyliśmy Bramą Nową , która prowadzi na teren Dzielnicy Chrześcijańskiej. Oczywiście zaplątujemy się w uliczki .
No... ale jak nie zrobić zdjęcia w takim miejscu

A to też ma swój klimat

Naszą uwagę zwrócił kościół, więc na chwilkę wstąpiliśmy

Ale teraz postanawiamy już iść prosto do celu.
Łatwo powiedzieć, trudniej zrobić. Bazylika jest bowiem dosłownie wciśnięta w zabudowę miasta i choć jest bardzo duża nijak jej z uliczek nie dostrzeżemy.
Tu już jesteśmy na blisko

Tu dostrzegamy ładną bramę, nawet do niej podchodzimy, dotykamy, idziemy parę kroków dalej i wracamy

Na szczęście nie uszliśmy daleko, bo na naszej drodze stanął Franciszkanin z Polski i razem z nim znów docieramy do ładnej bramy, a kilka kroków dalej jest wąskie przejście, które prowadzi na dziedziniec przed bazyliką.

Nareszcie widzimy jedno z najważniejszych miejsc dla chrześcijan. Bazylika Grobu Pańskiego wzniesiona została w miejscu gdzie Jezus został ukrzyżowany, pochowany i gdzie zmartwychwstał.
Zbudowana przez Konstantyna Wielkiego przez wieki była burzona, odbudowywana, przydarzały się też pożary i trzęsienia ziemi. To co dziś podziwiamy to zasługa krzyżowców, którzy po zdobyciu Jerozolimy przebudowali ją i poświęcili na nowo w 1149 r.
Jakie robi wrażenie? - Inne, dziwne, a na pewno nie można jej porównać z żadnymi znanymi nam kościołami, gdzie zwykle bez trudu lokalizujemy nawę główną i ołtarz. W Bazylice człowiek trochę czuje się zagubiony i nawet ołtarza głównego nie może znaleźć. Ma to jednak też swój urok i jednak Bazylika robi ogromne wrażenie.
Ale zacznijmy od początku
Taki widok zobaczycie jako pierwszy. Po lewej stronie dzwonnica, była wyższa, ale zaczęła się kruszyć. Wiec ją obniżono.

Tu widok na kaplicę Franków

Tu detale mocno zniszczone

A tu jeszcze raz fasada. Zwróćcie uwagę na drobinę pod prawym oknem. To nie taka sobie drabina, to wieczna drabina, gdyż podlega pod Status Quo

Status Quo wprowadzili sułtanie osmańscy w połowie XIX w. a termin ten oznacza „niezmieniony stan rzeczy” i
jest prawem regulującym stosunki pomiędzy różnymi wyznaniami chrześcijańskimi, między którymi często dochodziło do kłótni, a nawet rękoczynów.
Nigdy nie uzgodniono tytułu własności poszczególnych wspólnot w Bazylice Świętego Grobu, dlatego dekret sułtański, że nic nie może być zmienione ani w stanie posiadania ani w sprawowaniu kultu. W Bazylice funkcje liturgiczne sprawować mogą franciszkanie oraz wspólnoty gracka i ormiańska (te trzy wyznania mają tam też swoje siedziby). Syryjscy jakobici i Etiopczycy mogą sprawować liturgię w największe święta. Koptowie mają swoją kaplicę z tyłu Grobu Pańskiego i mogą tam celebrować tylko w pewnych dniach.
Status Quo obowiązujedo dziś i jednym z przykładów jest właśnie drabina.
Nikt nie wie kto i kiedy ją tam postawił. Może została po jakimś remoncie, a może zostawił ją ktoś, kto mył okna… Drabina stoi tam już przynajmniej 1819 r. Ponoć kiedy jej stan był tak opłakany, że prawie się rozsypała, Ormianie (to oni odpowiedzialni są za ten fragment bazyliki) wymienili ją na nową.
Po przekroczeniu progu bazyliki widzimy kamień namaszczenia upamiętniający obrzęd namaszczenia Jezusa przed złożeniem do grobu. Obecny kamień pochodzi z 1810 roku.

Po prawej stronie (od wejścia głównego Bazyliki) są wąskie kamienne schody, którymi wchodzimy na Golgotę. Na zdjęciach poniżej Kaplica Ukrzyżowania (stacja XII), jest to miejsce, w którym stał krzyż i w którym Jezus Chrystus oddał swoje życie. Ta część znajduje się pod opieką Greków. Kiedy uklęknie się pod ołtarzem i wsunie dłoń do środka, pod palcami można poczuć wapienną skałę.


Tuż obok znajduje się ołtarz z wizerunkiem Matki Boskiej pochodzącym z XVIII wieku - upamiętnia cierpienie Maryi.

Ludzi nie jest dużo, wystarczyła chwila czekania, by podejść do miejsca gdzie był wbity krzyż. Spokojnie można też rozejrzeć się wokół.




Schodzimy na poziom gdzie znajduje się kamień namaszczenia i udajemy się do maleńkiej kaplicy Grobu Adama.
Nad ołtarzem (wygląda trochę jak stolik) widać chronioną szkłem rysę w skale Golgoty, która miała powstać w chwili śmierci Jezusa na krzyżu.

Potem idziemy w lewo ambitem, mijamy liczne kaplice



Dochodzimy do kaplicy Świętej Heleny, która jest we władaniu wspólnoty ormiańskiej