Swiss 2012

Krzychooo, drogo, ale warto. Ja poświęciłam na to min. swój jubileusz
Zapraszam na dalsze wędrówki

Czas przedstawić uczestników tej wycieczki. Stanowimy grupę 12 osób, które są w bardzo korzystnej sytuacji , bo nie musimy zdawać egzaminu ze sprawności fizycznej i zupełnie zrelaksowani możemy cieszyć się oglądanymi widokami.
Ruszamy w drogę ze stacji pośredniej Plan de Aiguille w stronę Montenvers. Droga nosi nazwę Wielkiego Balkonu Północnego. Mamy na to około 2-2,5 godziny.




















Po drodze spotykamy znajomych już nam Azjatów



Po dwóch godzinach zbliżamy się do Montenvers i Meer de Glace(dosłownie morze lodu)







Ta niepozorna szarobiała dolinka to języczek najdłuższego lodowca we Francji. Lodowe Morze (fr. Mer de Glace) ma 7 km długości, a pokrywa lodu ma grubość 200 metrów.





Do Chamonix zjeżdżamy czerwonym pociągiem



Skąd ruszamy w drogę powrotną przez Dolinę Aosty i ……..

Ewa Zuber napisał(a):Krzychooo, drogo, ale warto.

To prawda , nawet w taką " niewidokową" pogodę




Pozdrawiam
Piotr

Witaj Ewo również w Twojej relacji
Nas też Szwajcaria zachwyciła w 2008 roku (w tym jakże dogodnym finansowo momencie, wtedy cena benzyny była niżasz niż w PL ) i też mamy nadzieję tam jeszcze kiedyś wrócić. Niestety do tej pory nasze warunki finansowe nie są na tyle sprzyjające...

Fajnie będzie więc, na razie, pojeździć po Szwajcarii razem z Wami

Pozdrawiam
Asai.

Witaj Piotrze !
Myślę, że góry, jeśli się je kocha, są piękne w każdej scenerii. Pozdrawiam Ewa

Witaj Joasiu!
Zapraszam w takim razie do dalszej podróży!

FUX napisał(a):Na temat CH to taka jedna mnie naszła refleksja, iż nie wszystko jest tam takie poukładane, jak większość ludzi myśli, która nie była.
Ale miło z innej perspektywy pooglądać.
My trafiliśmy i na mgłę, śnieg oraz słońnce.
St. Moritz nas urzekło, ale parę ciemnych zakamarków także miało.
Osobliwy Kraj.

Większość ludzi myśli że owe poukładanie to to co widać na ulicy- domy, budynki i ich obejście.
A tymczasem nie o to chodzi.
Trzeba się bliżej przyjrzeć tym ludziom i ich zachowaniu - wtedy szybko wychodzą różnice.
Na to jednak mało który przejezdny ma czas.
Kraj jest tam zbyt piękny aby gapić się na ludzi.
Ale jak się już człowiek oswoi z krajobrazem, to i zacznie zwracać uwagę na inne sprawy.

Ewo- miłe zbiegi okoliczności są domeną ludzi sympatycznych i lubiących podróże.
Bardzo klimatyczna ta Torbel.


Co do owego rzekomego "mojego profesjonalizmu" ( ) to niestety, on się obecnie objawia tak, że Ty i inni jeździcie a ja siedzę na d... i se oglądam wasze foty....
Czasy "profesjonalnych podróży" na razie są u mnie wspomnieniem.
Góry jednak mają tę zaletę, że są i trwają. Czekają na mój powrót. I są bardzo cierpliwe. Bardziej niż ja sam.
Z niekłamaną przyjemnością popatrzę na Twoją Szwajcarię, bo najdalej dojechałem do początku Doliny Rodanu.

Cóż mam jednak rzec, gdy widzę takie klasyczne widoki? Petit Dru zawsze wywołuje dreszcz.

Krzychooo napisał(a):Piękne miejsce. Szkoda, cholera, że Szwajcaria tak droga...

ale chyba i tak tańsza od Norwegii?

Zależy w czym i gdzie.

Zasiadam
Coprawda ze Szwajcaria do tej pory wspolny tylko " franek"
Ale okazalo sie ze dawno nie widziany kuzyn mieszka kolo Genewy....

A wiec...kto wie?:)

Fajna ekipa!
Pozdrawiam Autorke

Fatamorgana napisał(a):Góry jednak mają tę zaletę, że są i trwają. Czekają na mój powrót.
Z niekłamaną przyjemnością popatrzę na Twoją Szwajcarię.....
Cóż mam jednak rzec, gdy widzę takie klasyczne widoki? Petit Dru zawsze wywołuje dreszcz.

Fata z całego serca życzę Ci wielu powrotów. Poza tym proszę, zaglądaj tu i dopowiadaj oraz nazywaj to wszystko czego ja nie wiem. Jest to dla mnie bardzo cenne uzupełnienie

Pozdrawiam Ewa

Ewa Zuber napisał(a):Ruszamy w drogę ze stacji pośredniej Plan de Aiguille w stronę Montenvers. Droga nosi nazwę Wielkiego Balkonu Północnego. Mamy na to około 2-2,5 godziny.

Proszę! Są i wycieczki po Alpach.
Następnym krokiem pewnie będzie taniec na linie.

Pozdrawiam,
Wojtek

Cześć Wojciechu!
Być może "Taniec na linie" będzie w przyszłym życiu. A teraz zapraszam Cię na dalszą ziemską wycieczkę

Ewa Zuber napisał(a):

Fatamorgana napisał(a):Góry jednak mają tę zaletę, że są i trwają. Czekają na mój powrót.
Z niekłamaną przyjemnością popatrzę na Twoją Szwajcarię.....
Cóż mam jednak rzec, gdy widzę takie klasyczne widoki? Petit Dru zawsze wywołuje dreszcz.

Fata z całego serca życzę Ci wielu powrotów. Poza tym proszę, zaglądaj tu i dopowiadaj oraz nazywaj to wszystko czego ja nie wiem. Jest to dla mnie bardzo cenne uzupełnienie

Pozdrawiam Ewa

Z miłą chęcią, choć akurat z tej części Alp to mam wiedzę książkową...
Petit Dru to jeden z kamieni milowych we wspinaczce klasycznej.
Wiąże się ściśle z osobą Waltera Bonattiego- jednego z najwybitniejszych i najodważniejszych wspinaczy w historii alpinizmu. To był człowiek na miarę Reinholda Messnera- przełamywał niemożliwe bariery...
Proszę sobie wyobrazić SAMOTNĄ wspinaczkę na tą piramidalną ścianę (tzw. Filar Bonattiego- 1000m). Bez pomocy, bez kogokolwiek...
Wszyscy mówili, że to jest niemożliwe.
A jednak!
Polecam książkę Bonattiego "Moje góry". Ten człowiek to jedna z ostatnich żywych legend podboju najtrudniejszych ścian alpejskich. Wciąż trwają próby zaproszenia go do Polski (nie jest to proste z przyczyn obiektywnych i prywatnych).

Warto dodać, że na tej legendarnej ścianie alpejskiej swoje piękne karty zapisali też Polacy.
Min. nasze asy -Jerzy Kukuczka i znakomity wspinacz skalny Wojtek Kurtyka zrobili tam tzw. "Kurtykówkę" a inny zespół jako pierwszy przechodzi sławną tzw. "American Directe" jako pierwszy zimą. Sukcesy między innymi z tej ściany procentowały potem w naszym świetnym himalaiźmie zimowym.
Tam nasi zdobywali najlepsze szlify.

Nie tak dawno (kilkanaście lat temu) na tej górze nastąpił gigantyczny obryw skał, który wywołał potężny huk słyszalny wiele kilometrów od ściany i od nowa "skonfigurował" samą ścianę. Kolejne obrywy zmieniły się drogi wspinaczkowe. Dwie szlag trafił. Całe szczęście, że nikogo tam akurat nie było bo nie miałby żadnych szans na przeżycie (obryw nastąpił nocą).

Góra jest symbolem i ma swoją historię.
To są ciekawe rzeczy i wzbudzające szacunek w ludziach znających temat.
Zresztą Francuzi czy Szwajcarzy bardzo szanują te historie- to jest część ich historii i spuścizna epoki podboju tych wspaniałych gór.

Fatamorgana napisał(a):Z miłą chęcią, choć akurat z tej części Alp to mam wiedzę książkową...
Zresztą Francuzi czy Szwajcarzy bardzo szanują te historie- to jest część ich historii i spuścizna epoki podboju tych wspaniałych gór.

Akurat jestem po lekturze "Białego Pająka" Heinricha Harrera. Obejrzałam również film "Zew ciszy" opowiadający o jednej z tragicznych historii podczas zdobywania północnej ściany Eigera. Byłam po tym bardzo wzruszona Mam wielki szacunek do ludzi gór

Wracamy z Chamonix do domu. Wybieramy drogę przez dwunastokilometrowy tunel przebiegający dokładnie pod Aiquille di Midi. Został on wybudowany w 1965 roku i łączy Francję z Włochami. Przejazd tunelem kosztuje nas aż 39 euro. Dalsza droga prowadzi przez Courmayeur w stronę Aosty. Niestety nie mamy czasu, żeby się tutaj zatrzymać i przyjrzeć kilku starożytnym budowlom. Może następnym razem.
Z Aosty jedziemy dość dobrze oznakowaną drogą w stronę Wielkiej Przełęczy św. Bernarda. Jej znaczenie sprawiło, że w 1049 r biskup Bernard z Mentony założył tu schronisko dla znużonych drogą wędrowców. Wkrótce wzniesiono tu także kościół i klasztor, który w XVIII w zasłynął hodowlą psów bernardynów. Niebawem zaczęto je używać do tropienia zasypanych przez śnieg podróżnych. Obecnie psy utrzymywane są przy schronisku, ale już tylko w charakterze maskotek.











Ponieważ jest dosyć późno, więc nie zabawiamy długo i pędzimy w stronę domu. Jutro czeka nas kolejna wycieczka