Pożegnanie lata 2016 (Dolomity, Garda, Sardynia, Bawaria)

Poniedziałek, 3 października.

Ładny, ale wietrzny poranek…

















Gdyby mniej wiało, pewnie jeszcze zostalibyśmy na Rena Majore, bo tak właściwie to na tych wakacjach jeszcze nie mieliśmy całkiem luźnego dnia.
Cóż, chciał nie chciał, musieliśmy się ruszyć, najlepiej zaraz po śniadaniu.

Czy wrócimy tu na kolejny nocleg? W tym momencie trudno było o decyzję. Miejsce OK, ale ten wiatr…

Gdy poprzedniego dnia skręcaliśmy zachodnim zjazdem na Rena Majore, widzieliśmy ciut przed nim odgałęzienie do Rena Matteu. Może warto sprawdzić, jak jest tam?

Gruntowa droga zaczynała się przyjemnie, wiodła ładnym sosnowym laskiem , ale w pewnym momencie bardzo wąziutka i coraz bardziej piaszczysta trasa zaczęła się gwałtownie obniżać. Wcześniej był znak z ograniczeniem prędkości do 20 km… Czy niskie i dość długie auto poradzi sobie ze zjazdem nad wodę, a potem z podjazdem ? Może nie warto tego testować na sobie? Zrezygnowaliśmy, z trudem nawracając…

Do Rena di Matteu z pewnością doszlibyśmy w kwadrans na piechotę tą nadmorską ścieżką, której kawalątek poznaliśmy poprzedniego dnia. Ciekawości, jak tam jest, jednak zaspokajać nie zamierzaliśmy , na spacer wybierając inne miejsce, do którego mieliśmy przecież niedaleko .

Zanim dotarliśmy do miejsca, w którym mieliśmy zażywać kąpieli , zatrzymaliśmy się w Santa Teresa di Gallura ( miasteczku noszącym też regionalną nazwę Lungòni , sardyńską – Lungone).
Dzień był odpowiedni , bo przecież 3 października Tereski mają imieniny , więc życzenia mojej siostrze Teresie złożyłam ze świętej Teresy .

Krótki spacer i kawka – taki był plan, w pełni zrealizowany.
Początkowo myślałam o zaglądnięciu do portu, ale skoro nie planowaliśmy wypadu na Korsykę, to po co? Zaparkowaliśmy oczywiście bezpłatnie, przy jednej z ulic tuż przed centrum i ruszyliśmy (trochę na czuja, więc niekoniecznie najlepszą drogą ) w kierunku wody, a konkretnie cypla z aragońską wieżą.

Samo miasteczko zupełnie mnie nie urzekło, ale widok w kierunku korsykańskiego Bonifcio był OK .

Netowa panoramka https://www.360cities.net/image/santa-t ... e-sardinia

Właśnie dla widoku odbyliśmy spacer na cypelek z Torre di Longosardo, zbudowaną w 1577 r. (niektóre źródła podają rok 1590) za panowania hiszpańskiego króla Filipa II.

W oddali Korsyka …







Od wieży ścieżką można zejść na miejską plażę Rena Bianca, my ograniczyliśmy się do widoku na nią (oraz maleńką skalistą wysepkę Municca – była na fotach w poprzednim odcinku ) od góry .

Chwilka dla miasta…



W stronę centralnego placu poszliśmy Via XX Settembre, przy której to ulicy jest sporo sklepików z pamiątkami. Nas oczywiście interesowały wszelakie prodotto tipico sardo . Pecorino sardo oraz miękkie serowe bambuły już były nam znane , teraz liczyliśmy na casu marzu. Zwłaszcza na jego najbardziej odrzucającą postać, z wijącymi się robalami. Co prawda nie wiem, czy odważyłabym się na przełknięcie … Grzesiek na pewno by to uczynił .

Casu marzu powinno się jeść właśnie z larwami (muchy serowej „Piophila casei”), gdyż jak ich nie ma, to ser może być nieświeży (ale nawet ten świeży to niezła zgnilizna ), o kłopoty żołądkowe wówczas nie jest trudno... Dla osób „uczulonych” na sam widok larw, czasem usuwa się je z sera (wkładając go do szczelnego woreczka, aby pozbawione dopływu larwy wypełzły z niego), ale wówczas kupujący nie może mieć pewności, że ser jest świeży.

W jednym ze sklepików mieli casu marzu domowej roboty (bo nie jest to produkt przemysłowy, o nie!), tyle że już bez larw. No i trzeba byłoby kupić cały słoik, a mniejszych niż litrowe nie mieli... Nie zdecydowaliśmy się, bo cena mała nie była, a gdybyśmy po pierwszym gryzie musieli całość wyrzucić do śmieci ?

Kupiliśmy innego śmierdziela dość dziwnej konsystencji, ponoć smakowo zbliżonego do casu marzu i też cennego - 8 euro za niezbyt duże opakowanie pecorino fromaggio…

Zakup był zdecydowanie bez sensu, pod wpływem chwili. Ale w sumie to i tak wyszliśmy na tym lepiej, niż na „marynowanych” robakach do łowienia ryb, nabytych przez Grześka na Milosie . Również 8 euro, ale na tamto cudo ryba nie złapała się żadna, a pecorino fromaggio w końcu zjedliśmy, już w domu udało nam się z nim uporać . Oczywiście, nie stał się naszym ulubionym sardyńskim serem - twardy pecorino bardziej nam pasuje . Jeszcze go trochę mamy (bo kupiliśmy sobie do domu całkiem spory kawał, przechowuje się świetnie), dziś nawet utarliśmy go sobie do makaronowego obiadku .

Na kawkę przysiedliśmy w kafejce na rogu Piazza Vittorio Emanuele, w jednym z nielicznych miejsc na wyspie, w którym trafiliśmy na bezpłatne WI-Fi.







Po drodze do auta uzupełniliśmy jedzeniowe zapasy. Tym razem zakupy były w lokalnych małych sklepikach, co tylko nas utwierdziło w tym, że lepiej je robić w Conadzie. Nie dość że w supermarkecie było taniej i większy wybór wszystkiego, to nawet owoce i warzywa były bardziej świeże, niż w małym jarzyniaku u Świętej Teresy. Fakt, mogliśmy trafić pechowo…

Jadłem w swoim życiu różne . . . hmmm . . .potrawy , ale zdecydowanie wolę żeby jedzenie nie próbowało samodzielnie opuścić mojego talerza podczas posiłku


Pozdrawiam
Piotr

dangol napisał(a):Nas oczywiście interesowały wszelakie prodotto tipico sardo . Pecorino sardo oraz miękkie serowe bambuły już były nam znane , teraz liczyliśmy na casu marzu. Zwłaszcza na jego najbardziej odrzucającą postać, z wijącymi się robalami.

Uwielbiam takie kulinarne ciekawostki i wszelkie prodotto tipico i w miarę możliwości (finansowych) staram się spróbować wszystkiego. Ale na ser z robalem bym się jednak nie zdecydowała .

Ser skomentowany , to ja może z podziwem o zdjęciach Korsyki . Fajne zbliżenia .
pzdr.

Zdjęcia w stronę Korsyki... widoczność sprzyjała , więc nawet mój kompakcik coś tam zobaczył .

A casu marzu... Osobiście jeść go nie zamierzałam, ale byłam ciekawa, jak wygląda tradycyjna jego wersja. Chciałam też zobaczyć minę Grześka, gdyby załapał się na robale , no ale na właściwy ser nie trafiliśmy.

Od Santa Teresa di Gallura do Capo Testa daleko nie jest , więc już wkrótce wysiedliśmy na niemiłosiernie zatłoczonym parkingu przy Cala Spinosa.
Nie wiem jakim cudem znaleźliśmy jakieś miejsce, no i jak udało nam się wcisnąć między płot i przydrożną latarnię. No ale strat nie było , mogliśmy ruszyć na spacer.

Naiwnie myślałam, że zrobimy „duże” kółeczko – z parkingu do latarni , potem na Cala Indiano i powrót przez Valle della Luna… To i tak była wersja okrojona, gdyż z definicji zrezygnowałam z plaż Zia Colomba i Graniti, chociaż były ciekawe ze względu na starożytne ślady z czasów rzymskich (kolumny z dawnej kolonii i portu Tibula).









Gorąc był jednak spory, oczywiście w miejscach osłoniętych od wiatru . Szybko nam się odechciało spacerów , skończyło się wyłącznie na cypelku na północ od latarni. Priorytetem była zresztą kąpiel w tak pięknych okolicznościach przyrody.

Plaża Cala Spinosa była, nawet jak dla nas , zbyt mocno zaludniona . Cóż, bliskość parkingu i restauracji robi swoje…
Uznaliśmy, że znajdziemy sobie miejsce chociaż trochę bardziej ustronne. Już wkrótce było dobre zejście (na dodatek schodkami) do pozostałości kamiennego nabrzeża, na którym byłoby fajnie, gdyby nie to, że już ktoś to miejsce zajął.





Cóż, musieliśmy poszukać innego, nawet jeśli zejście tam byłoby trudniejsze ( ale co to dla nas ).
Jedno było pewne – z względu na silny wiatr, musiało ono być od niego osłonięte… Między innymi z tego powodu całkowicie odpuściliśmy południową część Capo Testa, chociaż nie wątpię, że tam również upolowalibyśmy sobie jakieś zacisze pomiędzy skałkami.

Skały pięknie wyrzeźbione przez Naturę
pzdr.

dangol napisał(a): teraz liczyliśmy na casu marzu. Zwłaszcza na jego najbardziej odrzucającą postać, z wijącymi się robalami.

Ooo matko, z życiu nie zjadłabym takiego przysmaku
Widziałam te sery kiedyś u Makłowicza
Podobno smaczne

Widoki sardyńskie przepiękne
ps. jestem tu cały czas
pozdrawiam