Portugalia, Madera, Azory

Pośrodku wznosi się pomnik Dom Pedro IV, który po ucieczce z Portugalii przed armią napoleońską został pierwszym cesarzem niepodległej Brazylii. Częściej od oficjalnej nazwy placu, używana jest obecnie inna - Rossio - a to od pobliskiego dworca kolejowego. Gdzież ten dworzec? Zanim go znajdziemy, przyciąga wzrok jaskrawo podświetlony pałac o wyraźnie mauretańskiej fasadzie.

Okazuje się, że ten pałac jest właśnie niczym innym, jak budynkiem dworca kolejowego. Powstał wprawdzie pod koniec XIX wieku, jednak zaprojektowany został w charakterystycznym dla Portugalii stylu manuelińskim i wzbogacony o mauretańskie podkowiaste łuki. Zaglądamy jeszcze na przylegający od północy Praca dos Restauradores, gdzie nazwa nie odnosi się to właścicieli okolicznych restauracji, tylko do poległych w czasie wojny o restaurację monarchii w 1640r. Ich ofiarę upamiętnia zwieńczony wysoką kolumną pomnik na środku placu.

Dalej już się zapuszczać nie będziemy. Zawracamy, skręcając w boczne uliczki.

na ulicach jasno jak w dzień, trochu wydają na ten prąd, ale efekt jest
przyjemnie byłoby usiąść w jakiejś kafejce i posłuchać brazylijskich ale tych spokojnych rytmów
(kiedyś w kafejce w Międzyzdrojach takie słyszałem)

te kiero napisał(a):na ulicach jasno jak w dzień, trochu wydają na ten prąd, ale efekt jest

Spodziewałem się większej ilości podświetlonych miejsc. Musiały z konieczności wystarczyć te, które były.

te kiero napisał(a):przyjemnie byłoby usiąść w jakiejś kafejce i posłuchać brazylijskich ale tych spokojnych rytmów
(kiedyś w kafejce w Międzyzdrojach takie słyszałem)

Z Lizboną nierozerwalnie kojarzy się fado, ale nie jest ono tak powszechne, jak mogłoby się to wydawać.

Pozdrawiam,
Wojtek

Na Praca da Figueira spotykamy króla Jana I na koniu i rzucając w przelocie spojrzenie na górujący nad miastem zamek św. Jerzego, zbaczamy jeszcze pod lizbońską Se, czyli katedrę.

Oczywiście, jest zamknięta o tej porze - wrócimy tu jutro - ale chcieliśmy zobaczyć ją podświetloną. Musimy przyznać, że spodziewaliśmy się lepszego efektu, jednak to, co zastajemy, też daje się zaakceptować.





Teraz już udajemy się bezpośrednio do samochodu i wracamy do hotelu. Tym razem mniej kluczymy i sprawnie trafiamy na parking, który ma być płatny od ósmej rano. Do pokoju hotelowego docieramy tuż przed północą, więc nie już czasu na nic więcej, jak tylko kąpiel i możemy zakończyć ten pierwszy wieczór w kontynentalnej Portugalii.

Dzień pierwszy

Wstajemy o siódmej, żeby punkt ósma zjawić się na śniadaniu i zaraz po nim opuścić hotel - tak, by zapłacić za parking jedynie za pierwszą godzinę, skoro płatny jest od ósmej. Kanciapa zaraz obok recepcji nie jest wielka, mieści tylko parę stolików - gdyby zeszli się wszyscy goście naraz, żadnych szans, by się zmieścili. Śniadanie zwykłe, przyzwoite, jedynie z wrzątkiem do herbaty Bea ma problem, oboje pijemy sok, a ja biorę jeszcze kawkę. Pośród wszystkich, którzy się przewijają, jestem zdecydowanie najstarszy; panująca atmosfera jakoś kojarzy mi się ze studencką.

Kiedy krótko przed dziewiątą opuszczamy hotel, pamiętając z wczorajszej rozmowy, że ponoć rano ma w recepcji siedzieć pani, znająca język polski, oddając klucze, zagaduję w języku Mickiewicza. Przypominam, że pełną kwotę w wysokości 20 euro za nocleg ze śniadaniem dla dwóch osób, uiściliśmy wieczorem. Widzę zaskoczenie w oczach, ale pani - wprawdzie z silnym portugalskim akcentem - odpowiada jednak po polsku. Najwyraźniej mieszka tu od wielu lat. Życzy nam szczęśliwej podróży po Portugalii.

Na parking docieramy o dziewiątej, a w budce jeszcze nie ma nikogo. Wrzucamy plecaki i odjeżdżamy. Może to szewski poniedziałek? Tak czy owak, nie mamy tego spóźnienia nikomu za złe, jesteśmy kilka złotych do przodu. Mamy zamiar podjechać pod Madre de Deus, bo zachwyciły nas widziane stamtąd zdjęcia, mimo iż nie mamy wielkich nadziei, by było otwarte - to jednak muzeum, a dziś jest poniedziałek. Sytuacja klaruje się już po chwili, bo mijam właściwy zjazd, a kluczenie po jednokierunkowych uliczkach, żeby jakoś tam zawrócić i pewnie się przekonać, że dziś jest nieczynne, wcale się nam nie uśmiecha. W efekcie docieramy aż do nabrzeża, gdzie płacę 1,20 za półtorej godziny planowanego parkowania i możemy zacząć zwiedzanie stolicy Portugalii.

Franz gdzie Ciebie poniesie jeszcze w tym czy przyszłym roku

darek1 napisał(a):Franz gdzie Ciebie poniesie jeszcze w tym czy przyszłym roku

Niestety, skończyło się...

Pozdrawiam,
Wojtek

O ile wczoraj wieczorem miejscem naszego spaceru była Baixa - dzielnica wybudowana zupełnie na nowo po słynnym trzęsieniu ziemi w 1755r., to dziś zaczynamy od Alfamy.

Wspinamy się stromymi uliczkami, przeplatanymi tu i ówdzie schodkami - Alfama została zbudowana na dosyć ostro wznoszącym się stoku.

Pokonujemy jeszcze długi ciąg stopni pod kościół św. Łucji i osiągamy pierwszy zaplanowany punkt na mapie dzisiejszych miejsc do zobaczenia - Miradouro de Santa Luzia.