Podgora z plusem, czerwiec 2016

arko2007 napisał(a):Pięknie napisane i podane...
Czytałem z dużą przyjemnością.
Wracając do miłych niespodzianek ze strony gospodarzy też miałem tego rodzaju chwile. Ale zawsze miałem coś polskiego, najczęściej jest to żubrówka z trawą i sok Jabłkowy / polski /

Pozdrawiam
Krzysiek

Dziękuję Zapraszam do czytania dalszej części, chociaż już za dużo nie zostało
My w tym roku nic nie zabraliśmy ale następnym razem lepiej się przygotuję. Mamy w sumie trochę śląskich specjałów więc najprościej będzie coś z tego zabrać

figusek napisał(a):Kochana a powiedz mi, jak jechaliście do Imotski (chcemy jechać w tym roku, w tamtym się nie udało niestety) to płaciliście za bilecik za przejazd przez Biokovo? Mam nadzieję, że wiesz o o co mi chodzi

Wiem, chodzi Ci o ten płatny tunel jadąc na Zagvozd To właśnie ta część relacji, w której się pogubiliśmy w drodze powrotnej Pojechaliśmy okrężną drogą przez Gornja Brela
Całą trasę zaznaczyłam na mapie tutaj

Dzień 10. Poniedziałek 13.06.2016 cz. 1

Wczoraj cały dzień odpoczywaliśmy więc dość już tego leżenia… Jedziemy na wycieczkę!

Wstajemy o nieludzko wczesnej porze wypijamy kawę, zabieramy przygotowane wczoraj manatki i wio do samochodu. Podgora jeszcze śpi, ale nie ma się co dziwić… Kiedy wyjeżdżamy z parkingu nasz zegar pokazuje dokładnie godzinę 4:50. A przed nami długa droga na południe Chorwacji.
Patrząc na niebo możemy przypuszczać, że będzie ładna pogoda w późniejszym czasie nawet troszkę słoneczka wychodzi. Super! Milsze będzie zwiedzanie Dubrownika, bo właśnie tam jedziemy, w słońcu.
Z drogi zdjęć mało ale co nam się udało ustrzelić już po przejechaniu słynnego mostu w Dubrowniku


Kierujemy się na Bosankę i wjeżdżamy na górę Srđ.
Miałam obawy czy zmieścimy się naszym kombi na pierwszym zakręcie w prawo, po zjechaniu z Jadranki na drogę prowadzącą na Bosankę. Ale nie mieliśmy problemów. Odetchnęłam z ulgą bo tę część trasy uznałam za najtrudniejszą. O jakie było moje zdziwienie później…






Z samym przejazdem nie mamy jako tako problemów. Jedziemy za busem i mijamy 2 samochody, pierwszy stoi już w zatoczce, drugi spotykamy dopiero przy Bosance, gdzie można bez obawy zjechać na pobocze, w trawę.
Ale… jakoś tak im wyżej jedziemy tym bardziej moje ciało wbija się w fotel, jedną ręką niby coś tam pstrykam aparatem a drugą trzymam mocno fotela… no wiecie… żeby mu się nic nie stało przypadkiem… Jadąc dalej jakoś tak ciężko mi ślinę przełknąć… i… o mamo! najgorsze dopiero przed nami, czyli ostatni etap, który wydawał się taki prościutki…
W końcu jesteśmy na parkingu. Uf! Wychodzę z samochodu i… mało nie mdleję. Nogi mam jak z galarety no i zakręciło mi się w głowie. Jak to dobrze, że już tu stoimy. Sebek zaczyna mnie straszyć zjazdem, że to dopiero będzie masakra. Trochę przesadza ale skąd ja mogę wiedzieć jak to jest… takimi drogami nie jeździłam, więc ogarnia mnie strach :p ale o tym pomyślę później.
Czas ruszać na zwiedzanie

Zabieramy plecaki i … ktoś tu chyba gdzieś się kręci w pobliżu. Owszem, kilka aut już na górze stało ale okazuje się, że to…


bracia mniejsi

Zbiegają się nagle nie wiadomo skąd.


No ale my musimy iść właśnie tam… Ruszam, ale mąż woła, żebym jednak chwilę zaczekała. Czekamy ale decydujemy się w końcu przejść w drogą stronę, do krzyża.





Sebek chce skorzystać z lunety, wrzuca monetę i… nic. Ma pecha, nie działa

Wracamy, może już nie będzie koziczek.

Tak parkowaliśmy



Okazuje się, że towarzyszki i towarzysze wciąż tu stoją. Idziemy dalej a one… ruszają na nas! Aaaaaa!!!!
A nie. To te najmniejsze przebiegły obok. Cieszymy się już, że mamy spokój, jeszcze tylko te większe przejdą. Ale zaraz okazuje się, że te małe są za naszymi plecami!! Co robić?
Nic nie robić. Nagrywać filmy – to robimy
Nagle te większe skaczą w bok a nam kopary opadają, gdzie one wskoczyły??

Ano tam


Zaraz zleciały się tam wszystkie, więc spokojnie ruszamy dalej.
Mijamy twierdzę





I idziemy na dół, do miasta


Co chwilę spoglądamy na Dubrownik, piękny!







Ooo, przebija się słoneczko… Bo jak na razie to tutaj w okolicach Dubrownika niebo było lekko zachmurzone nie to co wcześniej po drodze

Droga do najłatwiejszych nie należy a to za sprawą kamieni i kamyczków. Znów co chwilę sobie podjeżdżamy i ja już wiem co musi sobie myśleć mój mąż, który w Omisu powiedział „ostatni raz taka wycieczka”

Ścieżka jest zarazem drogą krzyżową, więc na zakrętach mijamy kolejne stacje. Właściwie to zaczynają się one na dole.

W końcu wychodzimy przy Jadrance, obok wjazdu do tunelu.

Dzień 10. Poniedziałek 13.06.2016 cz. 2

Przechodzimy na drugą stronę i szukamy dalszych schodków. Są praktycznie na wprost.
I teraz już tylko schody i schody.

Już nam się pokazują mury miasta


i znów schody…





Patrzymy w tył, tak wysoko byliśmy…


Ojjj cosik się chmurzy niedobrze…

Na dole trafiamy na znak wc , więc może byśmy jeszcze skoczyli. I w tym momencie zaczyna padać. Musimy znów ubrać nasze pelerynki, ja moją resztkę peleryny w zasadzie.
I miał być spacer po murach z rana i co??
Idziemy do bramy Pile, przechodzimy i zatrzymujemy się pod dachem w przejściu tak jak kilka innych osób.
Stradun jeszcze w miarę pusty ale tak leje, że nawet nie wyciągam aparatu.
Dopiero po chwili uznałam, że mam całkiem fajny widok na fontannę Onufrego, więc może warto jednak go wyciągnąć, póki jeszcze nie ma tylu ludzi.
No i akurat zaczynają się schodzić… wrrr. Trzeba było robić zdjęcia od razu.




Stoimy tak parę minut ale nic nie zapowiada, żeby przestało padać, więc decydujemy się iść na mury.
Wejście jest zaraz obok ale troszkę się pozmieniało od tego 2009 roku Wtedy wchodziłam bezpośrednio na schody i tam w okienku kupowałam bilet. Teraz trzeba zrobić pętelkę. U jednego pana gdzieś tam schowanego za murami, pod schodami, kupić bilet a u kolejnego przed schodami go „odznaczyć”.

Nie wiedziałam jakiej dokładnie ceny za zwiedzanie się spodziewać bo czytałam o podwyżce na ten rok, ale my jeszcze kupujemy bilety w cenie 120 kun/os. Oprócz murów w cenie jest zwiedzanie twierdzy Lovrijenac.


Zaczynamy spacer. Przed nami jakaś grupka 4 dorosłych osób a gdzieś tam hen przed nimi jeszcze może parę. Ogólnie LUZ! Nie to co kiedyś, w tym ’09 gdzie żeby jedna osoba mogła zrobić zdjęcie wstrzymywano ruch na całych murach
Super, jak najbardziej takie coś mi się podoba
Tylko co jak nam kiedyś przyjdzie jeździć na urlop w sezonie?? a my tacy rozbestwieni tymi pustkami…
















Ten to wszędzie wlezie…

Dubrownik w deszczu ma swój klimat
Cześć zaglądam tu, bo fajnie sobie podróżujecie

Jak miło się wraca do miejsc znajomych.

ewula91, jak długo deptaliście z góry na dół do miasta?

AniaJ. napisał(a):Dubrownik w deszczu ma swój klimat
Cześć zaglądam tu, bo fajnie sobie podróżujecie

Przyznam, że na niektórych zdjęciach bardzo ładnie powychodził ale nie miałabym nikomu za złe gdyby wyszło troszkę słoneczka albo żeby chociaż ten deszcz nie padał, bo przeszkadzało to w zwiedzaniu.

Miło, że zaglądasz zapraszam do czytania dalszych części

olkas napisał(a):Jak miło się wraca do miejsc znajomych.

Coś w tym jest niby te same miejsca ale spojrzenie każdej osoby nieco się różni

Akc3nt napisał(a):ewula91, jak długo deptaliście z góry na dół do miasta?

Zaglądam na endo..i wynika z niego, że niecałe 55 minut. Spod twierdzy do kibelków niedaleko bramy Pile- wychodzi niecałe 3,3 km.
Był to marsz chociaż czasem trzeba było zwolnić przy tych kamieniach no i zatrzymywaliśmy się parę razy na zdjęcia.
Później endo wyłączyłam więc nie wiem jak wyszedł spacer po mieście i powrót ale miałam wrażenie, że wejście na górę zajęło nam mniej czasu

Hmm...zaczynam się zastanawiać czy warto inwestować w kolejkę przy takich czasach zejścia i wejścia
10 latek da radę pod górę?? W górach ma doświadczenie więc może spróbujemy z buta ?

A mokry Dubrownik piękny

słoma79 napisał(a):Hmm...zaczynam się zastanawiać czy warto inwestować w kolejkę przy takich czasach zejścia i wejścia
10 latek da radę pod górę?? W górach ma doświadczenie więc może spróbujemy z buta ?

A mokry Dubrownik piękny

Myślę, że da radę. Pod górę nawet szło się lepiej niż w dół, jak to zresztą zazwyczaj jest
Samym problemem nie jest góra i wejście jako "wspinaczka". Nie jest stromo, ścieżka jest w miarę szeroka tylko niewygodnie się idzie po tych kamieniach ;/ miejscami można sobie ułatwić idąc po większych kamiennych blokach, które są ułożone jakby krawężniki (nie wiem jak to opisać, żeby było wiadomo o co chodzi ) ale czasem się urywają albo między nimi też coś wystaje i trzeba się pomęczyć po nierównym.
Jeśli syn chodzi po górach i weźmiecie mu jakieś lepsze buty to powinien dać radę ja szłam w tych moich adidaskach do biegania z auchan, o których już tu kiedyś pisałam i dało się mąż miał zwykłe płaskie nike i też ok, chociaż na pewno musiał coś czuć przez te podeszwy.

Znalazłam filmik, na który kiedyś trafiłam szukając info jak wygląda ścieżka. Rodzinka idzie z 3 dziewczynkami , wyglądają na zadowolone Polecam sobie zobaczyć, żeby wiedzieć mniej więcej czego się spodziewać
tutaj
i np 0:49 masz to o czym próbowałam napisać, czyli te boki obłożone większymi kamieniami. Ja się tym starałam ratować.
Z początku jest parę miejsc, gdzie trzeba nogi podnosić (idąc pod górę) ale później już w miarę równo i powoli w górę

Dzięki za konkretną odpowiedź

słoma79 napisał(a):Dzięki za konkretną odpowiedź

Nie ma za co Mam nadzieję, że pomogłam
Widoki ze ścieżki wspaniałe, więc jak najbardziej polecam

Fajna alternatywa. Byliśmy już 3 razy w Dubrowniku ale na górę SRD samochodem w tym roku planuję wjechać pierwszy raz. Niestety będziemy z wózkiem więc spacer musimy odpuścić, ale mam nadzieję, że co się odwlecze.....

Pozdrawiam

Beata W. napisał(a):Fajna alternatywa. Byliśmy już 3 razy w Dubrowniku ale na górę SRD samochodem w tym roku planuję wjechać pierwszy raz. Niestety będziemy z wózkiem więc spacer musimy odpuścić, ale mam nadzieję, że co się odwlecze.....

Pozdrawiam

To będzie powód, żeby za parę lat znów wrócić i się przespacerować

Albo pochodzicie po samej górze, też jest na co popatrzeć

Ja już się obawiałam, że i tak będziemy musieli zapłacić wracając bo byłam pewna, że mąż zechce jechać kolejką. Ale miałam okazję się dowiedzieć, że boi się wszystkich kolejek, wyciągów itd i on już woli iść pieszo mi pasowało!

Dzień 10. Poniedziałek 13.06.2016 cz. 3

Na murach pogodę mamy zmienną, to znaczy pada albo nie pada. Więc też ściągamy albo zakładamy peleryny
W końcu jednak pozostaje nam w nich chodzić









Wycieczka po murach powoli zbliża się do końca, wchodzimy jeszcze na twierdzę Minceta, najwyższy punkt murów.
Widoki piękne ale wciąż pada deszcz, którego mam już dość. Jestem tak zła, że nawet nie mam zamiaru przecierać obiektywu aparatu. Nie bo nie i koniec.
Za to teraz mogę mieć pretensje tylko do siebie, bo ostatnie zdjęcia, które mogły być naprawdę piękne są ozdobione plamą. Wszystkie w tym samym miejscu, aż w oczy kłuje kiedy się wszystkie po kolei ogląda. Masz co chciałaś…


Zmierzamy już do wyjścia, przed nami niebezpieczny odcinek drogi (przy tej pogodzie)


Ostatnie spojrzenie na całość z góry


no i w dół…

Patrząc na godziny robienia zdjęć spacer zajął nam 1,5h. Myślałam, że dłużej…

Pospacerujemy trochę po mieście, chociaż Sebastian myślał, że wracamy już do samochodu o nie!



Trochę tych ludzi już tu jest… ;/
Ale to wciąż nie to co w sezonie i przy ładnej pogodzie.






Idziemy Stradunem w stronę bramy Ploce, kręcimy się troszkę i wracamy. Przypomina mi się, że bilety obowiązują też na twierdzę Lovrijenac, więc jeszcze tam pójdziemy. Przechodzimy bocznymi uliczkami…



Czy to są te słynne schody?
Nie zrobiły na mnie żadnego wrażenia więc mam wątpliwości, może jednak to nie te.

W uliczkach mijamy taki pyszny sklep



Przechodzimy znów przez bramę Pile i kierujemy się do twierdzy.

Dzisiaj nikt nie kajakuje a i samo przejście wzdłuż muru grozi prysznicem



Patrzymy na Dubrownik z innej perspektywy


I wchodzimy do środka.
Wstęp bez wykupionego biletu na mury to 30 kun jak dobrze pamiętam.





Faaaajnie jest





Z twierdzy możemy zauważyć, że teraz ludzi spacerujących po murach jest o wiele więcej. Znów jesteśmy zadowoleni z tak wczesnego wyjazdu

A jeśli chodzi o twierdzę to raz mi wystarczy. Widoki z niej ładne ale nic poza tym. Byłam, zobaczyłam, wrażenia na mnie nie zrobiła.

Schodzimy z twierdzy i tą samą drogą (no… prawie) kierujemy się na wzgórze do naszego samochodu.
I znów jestem zła, że tak mało zwiedziliśmy. Obiecuję sobie sprawdzić samoloty i jakieś weekendowe oferty i kiedyś tu wrócić tak żeby się poszlajać cały dzień po uliczkach
(a jeśli wszystko pójdzie zgodnie z myślą i będzie nas stać to może w przyszłym roku … na dłużej… relację Myszy73 z Mlini przeczytałam już 2 razy )

ewula91 napisał(a):

Beata W. napisał(a):Fajna alternatywa. Byliśmy już 3 razy w Dubrowniku ale na górę SRD samochodem w tym roku planuję wjechać pierwszy raz. Niestety będziemy z wózkiem więc spacer musimy odpuścić, ale mam nadzieję, że co się odwlecze.....

Pozdrawiam

To będzie powód, żeby za parę lat znów wrócić i się przespacerować

Albo pochodzicie po samej górze, też jest na co popatrzeć

Ja już się obawiałam, że i tak będziemy musieli zapłacić wracając bo byłam pewna, że mąż zechce jechać kolejką. Ale miałam okazję się dowiedzieć, że boi się wszystkich kolejek, wyciągów itd i on już woli iść pieszo mi pasowało!

Spacer będzie obowiązkowo A powrót do Dubrownika to oczywista oczywistość

He he, u nas to ja jestem ta mało kolejkowa i wolę z buta, nawet ze śnieżki wolałam iść na pieszo niż zjeżdżać