Po obu stronach Pirenejów: spalona ziemia katarów

tony montana napisał(a):Niesamowite jest to, jaki to jest "kawał terenu" te Pireneje ...

Może ... kiedyś ... nie tylko z okien samolotu ...

Mnie kusi przejście od morza do oceanu, ale... to już jednak w innym życiu...

Pozdrawiam,
Wojtek

Wieje jednak solidny wiatr, którego podmuchy potrafią wytrącić z równowagi, więc nawet nie próbuję ustawić aparatu do fotki z samowyzwalaczem. Mógłbym się go na zawsze pozbyć w takich warunkach.
Zatem po krótkiej chwili rozpoczynamy zejście ze szczytu. Otwiera się przed naszymi oczami kolejny zestaw jezior na północny wschód od zdobytej góry. W dali, nad największym z nich - Estany Negre - znajduje się schronisko. Spośród bliższych, największym jest Estany Gran de Peguera.

Wykorzystujemy okazję do wspólnego zdjęcia, kiedy grań osłania nas skutecznie od gwałtowniejszych podmuchów.

Wkrótce też stromizna maleje, a wąska do tej pory grań przechodzi w szerszy i łagodniejszy grzbiet. Zbliżamy się do Collada de Monestero - przełęczy, przez którą prowadzi szlak od schroniska Josep Maria Blanc nad Estany Negre na wschodzie do refugi Ernest Malafre nad Estany de SantMaurici na północy. To ostatnie jezioro dało nazwę całemu regionowi, po którym się aktualnie poruszamy.









Rzeczywiście, przez siodło wiedzie nikły ślad ścieżki. Skręcamy w lewo - po chwili scieżka gubi się zupełnie w rozległym piarżysku, kierunek marszu jest jednak oczywisty. W miarę, jak tracimy wysokość, otaczające ściany zyskują na dostojności. Wkrótce osiągamy niezbyt wielką zieloną płaśń pomiędzy skalnym rumowiskiem. Robi się znacznie cieplej.

Franz napisał(a): Wkrótce osiągamy niezbyt wielką zieloną płaśń pomiędzy skalnym rumowiskiem. Robi się znacznie cieplej.

... czyli u Was też prawie "plaża" ... nawet wody w okolicy więcej !


pozdrawiam.

mariusz-w napisał(a):... czyli u Was też prawie "plaża" ... nawet wody w okolicy więcej !

Nie spotkałem nigdzie większego zagęszcznia jezior, niż katalońskich Pirenejach.

Pozdrawiam,
Wojtek

W charakterze suplementu do właśnie zamieszczonego odcinka - trzy zdjęcia, które zrobiła Bea.

Franz napisał(a):W charakterze suplementu do właśnie zamieszczonego odcinka - trzy zdjęcia, które zrobiła Bea.

Haaa ... i co teraz napisać !



Wiesz co .... możesz spokojnie chodzić pierwszy !

Brawa dla Beaty ... bardzo ładne kadry !


pozdrawiam.

mariusz-w napisał(a):Wiesz co .... możesz spokojnie chodzić pierwszy !

Zwykle tak właśnie bywa.

mariusz-w napisał(a):Brawa dla Beaty ... bardzo ładne kadry !

Ma oko dziewczyna.

Pozdrawiam,
Wojtek

Nie spotkałem nigdzie większego zagęszcznia jezior, niż w katalońskich Pirenejach.

Tak to wygląda z lotu satelity.



Pico Peguera, na który się wdrapaliśmy, znajduje się w górnej części, pomiędzy Estany Cubieso i Estany Negre.

Pozdrawiam,
Wojtek

Kurtki wędrują do plecaków. Tu już też tego zimnego wiatru praktycznie nie ma.
Za płasienką następuje kolejny etap stromego zejścia po piarżysku. W zasadzie jestem przyzwyczajony do takiego terenu, jednak tutaj występuje znacznie więcej ruchomych głazów. O ile nigdy nie ufam małym kamieniom, o tyle od słusznej wielkości kamola można by wymagać stabilności i ustalonej pozycji w życiu. A tu raz po raz niespodzianka - ciężarem ciała wyrywam głaz z posad.
Nie tylko ja - Bea również. To zejście daje jej popalić.

No kamiennych ryb jeszcze nie wklejałeś, jakaś pirania na 4-ej fotce.

Zejście zabiera trochę czasu - więcej niż przypuszczałem. Różnica wysokości pomiędzy przełęczą Collada de Monestero, a dnem doliny wynosi prawie 500m. A ścieżki jakiejkolwiek - brak. Szlak też nie jest malowany, tylko usypany z kopczyków, to jednak żadne utrudnienie.
Robi się już nie tylko ciepło, ale wręcz gorąco. Wykorzystujemy kolejny przystanek, dając wytchnienie zmęczonym łydkom i udom, a jednocześnie przebierając się w zupełnie lekki zestaw. Wreszcie wiemy, że jest lato.

Głazy stają się nieco rzadsze i pojawia się coraz więcej zieleni. Nie od razu jednak schodzi się łatwiej - teraz przychodzi nam walczyć z korzeniami i płożącymi się gałęziami. Trudy wędrówki rekompensują nam widoki - kiedy tylko możemy oderwać wzrok od podłoża.

W końcu stromizna maleje i pojawia się upragnione dno doliny.

kaszubskiexpress napisał(a):No kamiennych ryb jeszcze nie wklejałeś, jakaś pirania na 4-ej fotce.

A ja myślałem, ze to rekin!


Pozdrawiam,
Wojtek

Moje pierwsze skojarzenie - nosorożec

. . . chyba sprawdzę w Zoo



Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a):Moje pierwsze skojarzenie - nosorożec

Skamielina, a więc tak czy owak - przedpotopowy okaz.

Pozdrawiam,
Wojtek