ON...ONA(str.28)... i ONA (str.32)

Witaj Szefowo
Piwniczki pełne tak , że beczki z piwem w korytarzu stoją co niniejszym melduję
Nawet dostawcy z za oceanu byli , nachalni tacy i z winem tak drogim , że ich psami szczuć musiałem

Aha , jeszcze jedno - ONA , to fajna jest , ale wina to oni pośledniejsze mają , jakieś cierpkie takie . . .


Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a):Aha , jeszcze jedno - ONA , to fajna jest , ale wina to oni pośledniejsze mają , jakieś cierpkie takie . . .

ONA jest piękna to fakt, ale turystycznie na szczęście nie jest to masówka
A co do wina, wytrawne są jakie są, mi smakują

ale warto tez półsłodkie spróbować

Z korony Areny jest świetny widok na plac miasta i otaczające budynki. Warto wspiąć się na sam szczyt i obejść Arenę prawie dookoła (całkowicie się niestety nie dało, odcinek za sceną był zagrodzony)




Po prawie pełnym spacerze, zajrzeniu wszędzie, gdzie się dało, zmierzamy korytarzem do wyjścia. Na jednej ze ścian jest informacja o historii Areny:


Wychodzimy na plac, szukamy Pan M., korzystamy z dobrodziejstwa kranu z zimną wodą i ruszamy na dalsze zwiedzanie....

piekara114 napisał(a):A co do wina, wytrawne są jakie są, mi smakują

Mnie również smakują wytrawne i . . . wyłącznie wytrawne z tamtych terenów . Słodkie i półsłodkie - niech sobie sami piją ( nawet te z DOCG ) . Jest jednak nadzieja w małych , tradycyjnych winiarniach , gdzie już kilkanaście lat temu postawiono na odmianę Nebbiolo.
To że winiarni tam dostatek - trudno się temu dziwić - region ten jest najważniejszym , jeśli chodzi o produkcję wina i dostarcza 12,6% całego eksportu wina z Italii . Czy to dobrze . . . hmmmmm , nie boli mnie to , co ktoś pije . . .
tak między nami - szukaj w sklepach Barolo , albo/i Barbaresco


Pozdrawiam
Piotr

Fajny z Ciebie pstrykacz piękne foty.przeczytałam na razie o wjeździe na wzgórze,ale wrócę i przeczytam całość.pozdrowionka.

mervik napisał(a):

Aldonka napisał(a):Szefowo, melduję że recepcja czuwa, hotel ma się dobrze

Oj ONA ciągle w moich planach i małych marzeniach, tym bardziej chętnie tam z Tobą, Wami zajrzę. Wspaniale się z Wami podróżuje.

..a magazyn po brzegi wypełniony
..więc zacząłem czytać o onej
....i jest zaraz cieplej
Pozdrowienia dla szefowej i całego personelu

Tu bar, tu bar ... na razie wszyscy jeszcze stoją ...

Fajnie oglądać to piękne miasto w pełnym słońcu. Nas ONA powitała tak



Pożegnała zresztą tak samo - niedobra kobieta ...

wojan napisał(a):Pożegnała zresztą tak samo - niedobra kobieta ...

No cóż, kobieta nie jedno ma imię...
Zresztą moja ONA też.... ale o tym później.

Mały remont za mną, a jutro impreza syna (11 lat), więc do zobaczenia po weekendzie

Po małej przerwie wracamy do NIEJ….

Arena obejrzana, ale zachciało mi się obejrzeć ją jeszcze w innej szacie… może się uda, trzeba będzie nad Panem M. popracować…
Na razie idziemy szukać JEJ, czyli głównej mieszkanki JEJ…

Idziemy wąskimi uliczkami, spoglądamy do góry,


ale to jeszcze nie ten balkon

Spacerując w kierunku Adygi mijamy dwuarkadową bramę Borsari. Stoi ona na końcu dawnego decumanus rzymskiego. Brama to w rzeczywistości tylko oblicówka fasady, pozostała wewnętrzna część zapadła się. Brama Borsari to po Arenie najważniejszy i najlepiej zachowany rzymski zabytek Werony. Pochodzi z I w. n.e. Była częścią integralną pierwszego pierścienia murów obronnych. Składa się z dwóch przejść arkadowych ujętych w kolumny, na których wspiera się architraw z tympanonem. Nad nimi ciągną się dwie kondygnacje okien. Na bramie widnieje napis 245 r. z nazwą daną Weronie przez cesarza Galiena: COLONIA VERONA AUGUSTA.






Ale zanim przeszliśmy na drugą stronę bramy, doszliśmy do Ponte d.Vittoria, którego strzegł posąg (ale nie wiem czyj )


A z mostu mamy widok na Ponte Scaligero (jakość zdjęcia jest okropna, robione pod słońce)


Most został zaprojektowany jako obiekt użytkowy o przeznaczeniu wojennym, lecz z czasem stał się arcydziełem inżynierii średniowiecznej o dużych walorach estetycznych. Wzniesiony został w XIV w. Trzy wielkie arkady mostu (największy łuk ma rozpiętość 48,69m) wspierają się o solidne filary wieżowe. Most był często niszczony, a największe szkody poniósł w czasie walk w 1945 roku. Później został bardzo dokładnie zrekonstruowany. Ale nam nie dane było przejść się mostem. Zawracamy i przez bramę Borsari zmierzamy ku Guliettcie…
Mijając kościoły (na końcu okazało się, że w żadnym nie byliśmy)…


…wąskimi uliczkami…


…znowu docieramy do placu ziół. Skręcamy w prawo i już widać cel….

Co za Para - On - młodzieniec a Ty mu staruszkę dobrałaś.....
Chociaż tyle dobrze, że się ładnie zestarzała

Btw

Mam nadzieję że kilka kontraktów tam zawarłaś co by biznes u Niego nie upadł.....

CROberto napisał(a):Co za Para - On - młodzieniec a Ty mu staruszkę dobrałaś.....
Chociaż tyle dobrze, że się ładnie zestarzała

Co tam para, ale będzie później trójkąt a nawet wielokąt, bo ONA nie jedno ma imię

Casa di Giulietta


Ten słynny szekspirowski dom zbudowany został w XVI w. i zachowany jest w doskonałym stanie… raczej technicznym, bo to co nas wita w drzwiach jest mało zachęcające jak na miejsce zamieszkania romantycznej kochanki…


To jeszcze nic….


A gumy skąd? Zwyczaj nakazuje przykleić karteczkę z życzeniem do ściany, więc jak młodzież ma ją najprościej przykleić w czasie wycieczki? Przecież kleju ze sobą nie noszą, a gumę zawsze….


Przez bramę wchodzimy na dziedziniec. Od razu widać tłum ludzi i kolejkę do posągu Giulietty z brązu, aby ją potrzymać za jedną z części ciała…


A balkon??? Jakoś mniej rzuca się w oczy, trzeba głowę w górę zadrzeć, aby go nie pominąć, ale prezentuje się jak w sztuce Szekspira,


... i nawet jakaś „Julia” się znalazła. Co ciekawe, balkon dobudowano dopiero w 1935 r. czyli raczej na potrzeby turystyki…. Wejście na balkon jest poprzez muzeum, w którym trzeba zostawić bodajże 8 euro/os. Nie będę mieć zdjęcia jako Julia….. przeżyję….


Grobu Juli nie widzieliśmy, a znajduje się on w kościele św. Trójcy przy via del Pontiere.

Po wizycie u najbardziej romantycznej kobiety wchodzimy na plac Ziół (Erbe). Jeszcze kilka zdjęć






…i przechodząc pod kością wieloryba wchodzimy na Piazza dei Signorii. Zaledwie kilka kroków od głównego gwarnego placu, znajdujemy się w spokojnym miejscu. Plac ten nazywany był „salonem” Werony – jest to bardzo arystokratyczne miejsce z podniosłą wręcz atmosferą. Najbardziej w oczy rzuca się Loggia del Consiglio. Jej ciepła kolorystyka (żółto-czerwona) oraz renesansowa forma wnoszą w ten słoneczny plac spokój i ochotę na popołudniową sjestę. Turystów tu jest mało, z Piazza Erbe mało kto tu dociera.


Na lewo od Loggi jest pomnik Dantego


Patrząc w kierunku, z którego przyszliśmy widać budynek w kamienne paski. Wchodzę na dziedziniec i okazuje się, że jestem na wewnętrznym dziedzińcu z przyległym do niej Torre dei Lamberti


Wracam do Dantego i udajemy się ulica w dół. Na wylocie z placu znajduje się romański kościół Santa Maria Antica. Kościół w sam sobie jest bardzo prosty i skromny. Kościół przykuwa uwagę głównie znajdującymi się przed nimi Arche Scaligieri – czyli bogate gotyckie grobowce.






Nad bocznym wejściem do kościoła wznosi się nagrobek z XIV wieku Canagrande I dosiadający konia.






Idziemy dalej …..

Kochanka ma swój dom, to i kochanek gdzieś bezsenne noce musiał spędzać, więc poszukamy Romeo….. Wiemy, jego dom jest nie pozory, ale żeby aż tak Casa di Romeo:




Ceglana zniszczona fasada, gdzieniegdzie popisana na dowód… właściwie to nie wiadomo czego. Drzwi, a raczej wrota zamknięte…….. i tyle. Byliśmy, zobaczyliśmy i poszliśmy dalej….

Cisza zapadła, ale kontynuować trzeba, zwłaszcza, że mam dość wolne popołudnie...

Spacerujemy uliczkami








Spoglądamy na Addygę i na górujące wzgórze nad Teatro Romano





Pora wracać na winnicę, a potem…..

Krótki odpoczynek, spacer po winnicy, krótkie zwiedzanie kadzi i beczek z winem i już za oknami ciemno. Wrzesień jednak ma zdecydowanie krótsze dni, co wcale nie znaczy, że wieczory są zimne. Wsiadamy w auto i udajemy się nad wzgórze nad Teatro Romano, aby obejrzeć wieczorną panoramę miasta. Zdjęcia są takie sobie, bo statyw, który specjalnie pilnowałam, aby wziąć z domu, został w bagażu w winnicy …

Coś nikt tu nie zagląda, ale zamierzam kontunuowacć dalej:

Niedziela 9 września

Jak przystało na niedzielę to czas lenistwa. Postanawiamy odpocząć i udajemy się nad werońskie morze, czyli nad Lago di Gardo
Niby jest blisko, ale droga do szerokich i szybkich nie należy, a już w samym Lazise na rondzie stajemy w korku turystów i miejscowych zmierzających na wypoczynek nad wodą.




Nasz cel to


Parkujemy na płatnym (a jakże) parkingu przy samej drodze, przejście przez ulicę, kilka domków i już jesteśmy nad jeziorem.
Lago di Garda to największe i najbardziej znane jezioro we Włoszech. Garda przypomina bardziej morze niż jezioro, bo jego drugi brzeg ciężko dostrzec. Powiada się, że Garda to najczystsze jezioro na świecie. Werończycy uważają je za swoisty element składowy ich miasta (jechaliśmy ok.1-1,5h). Łagodny klimat, piękno przyrody, urozmaicony krajobraz (od miękko układających się wzgórz w dolnej części jeziora aż po „fiordy” w części północnej), duża oferta rozrywkowo-sportowa (łódki, rowerki, ale i kolejka narciarska na Monte Baldo)-wszytsko to czyni z Lago di Garda jedno z najbardziej renomowanych miejsc turystycznych we Włoszech. Tyle mówi przewodnik, a teraz moje spostrzeżenia:

- plaża prawie jak w Cro


- woda tylko z temp. prawie jak w Cro, bo kolorem to nie bardzo, nie mówiąc o możliwości utrzymywania się na powierzchni


- ptaki też jakieś nie Cro








- infrastruktura – niestety nie taka jak w Cro



I jeszcze kilka innych zdjęć.






Pizza – wspaniała, tak wspaniała, że nie zdążyłam zrobić jej zdjęcia

Plażujemy ze 3 godzinki, a potem ruszamy dalej…